Op deze blog schrijf ik allerlei stukjes uit mijn jeugd, gezin en andere zaken, die mij op dat moment bezig hielden.
Op mijn tweede blog heb ik mijn creativiteit los gelaten. Was het eerst borduren en breien, nu is het bijna alleen nog maar haken wat me heerlijk van de straat houdt.
Avalon`s creablog: http://avalon022.blogspot.com/

Vanaf 2005 hou ik een digidagboek bij. Ik heb hierin over vanalles geschreven. Soms schrijf ik drie stukjes in een week en soms duurt het maanden voordat ik weer inspiratie krijg om iets op te schrijven. Dat kan dus vanalles zijn, heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden, vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven. Alle verhaaltjes staan sowieso in pdf formaat ergens prive op laptop of externe schijf, maar ik heb besloten om zo langzamerhand alle verhaaltjes alsnog te publiceren op deze blog. Veel leesplezier.

Ps-1. Al bladerend door de onderwerpen zie ik nu [1-8-2013] dat het een rommeltje is geworden met de lettertypes en grootte van letters. Hoe dat komt weet ik niet. Wel weet ik dat ik ze zo niet gepost heb. Nu [26-2-2021] is het nog steeds niet veel beter. Het is jammer, dat ik niet meer grip heb op de lay-out van de stukjes. Maar goed, ik heb me helaas te houden aan de beperkte mogelijkheden. Het zij het zo, maar een rommeltje blijft het.

Ps-2. De bovenstaande foto is door mij genomen in een goddelijk rustige omgeving in de buurt van Säffle [Midden Zweden] in juni 2012.

dinsdag 27 september 2011

Het labyrinth in de kathedraal van Chartres


Begin oktober 2007 zijn wij met z`n tweetje er nog een weekje tussenuit gegaan naar een Centerparcs in Noord Frankrijk. Het was geen bijster interessante streek, maar aangezien we Frankrijk wel eens wilden proberen en we geen zin hadden in een dure overtocht hebben we de gok genoemen om die kant op te gaan. Het feit dat ik er nu pas toe kom om er iets over te schrijven, is eigenlijk wel voldoende om er aan af te leiden dat het nou niet zo`n vreselijk succes was. Het erheen rijden was een ramp, vooral in de buurt van Rouen, waar ik volkomen het spoor bijster raakte. Onze tomtom moest nog gekocht worden, dus daar had ik ook niet veel aan. De omgeving was beslist rustig, maar wat saai en het mooie stuk van Normandië of de kust was te ver om in een dag te gaan bekijken. Echter één bezienswaardigheid was een toppertje. We zaten in de buurt van Chartres en we hebben er uiteraard een dag voor uitgetrokken om die stad te gaan bekijken. Het was er heerlijk rustig en we zijn op ons gemak de oude stad doorgeslenterd. De kathedraal, wat natuurlijk de grootste trekker is van die stad, ligt boven op heuvel en eromheen was een pleintje met een heleboel souvenirwinkeltjes, die voor een deel na het zomerseizoen al gesloten waren. Alles even rustig en stil, want behalve één bus vol Japanners was er praktisch geen toerist te zien.

Hoewel ik niet veel heb met het geloof vind ik die kerken schitterend. Wat een kunstenaars moeten die bouwers geweest zijn. Ik had diep respect voor de enorme vakkennis van de mensen, die in die tijd met eenvoudig gereedschap zulke wonderen verrichtten . De vele beelden op het dak en aan de gevel met daarbij de schitterende deurportalen, zijn enorm indrukwekkend. Binnenin de kerk heerste de kenmerkende rust en verspreidden de vele kaarsen een gelig licht. We bekeken op ons gemak de veelkleurige en ongelofelijk knap gemaakte gebrandschilderde ramen en het labyrinth op de vloer van de kerk, wat voor mij een volkomen verrassing was. Ik had nog nooit van het bestaan ervan gehoord. Met Dan Brown`s verhaal van de Da Vinci code nog vers in mijn geheugen werd ik helemaal lyrisch om zoiets in werkelijkheid te zien. Mijn fantasie gaat dan weer met me op de loop, en ik verplaats mijn gedachten heel snel naar de middeleeuwen met zijn monikken en geheimen, zoals ik al in vele boeken gelezen had. Dat ze het labyrinth op de kerkvloer voor een groot gedeelte vol hadden gezet met stoelen vond in heiligschennis, want ik had heel graag de hele cirkel in zijn volle glorie willen zien.


Later thuis ben ik gaan googelen op labyrinth en las dat het niet de enige, maar wel één van de beroemdste labyrinten was die in de kerken te vinden zijn. Het doel zou zijn geweest dat de pelgrims het volledige doolhof zouden doorlopen zodat ze de gebrandschilderde ramen vanuit alle gezichtshoeken volledig zouden kunnen bekijken. Die uitleg viel me eigenlijk een beetje tegen, want ik had er met mijn fantasie wel een meer geheimzinnige reden voor willen horen. Maar goed dat deed niets af aan mijn bewondering voor het labyrint en ik heb er van genoten dit te zien.


Aan het begin van dit jaar zag ik de serie van Ken Follett`s Pillars of the Earth. Deze serie en boek vertelt het verhaal van de bouwers van dit soort kathedralen in de 12 eeuw en de beelden herinnerden me meteen weer aan de kerk met zijn enorme rust, flikkerende kaarsen, prachtige gebrandschilderde ramen en zijn geheimzinnige labyrint. Het bracht alles weer terug en met het kijken ervan was ik weer een beetje terug geweest in de kathedraal van Chartres.

Geschreven: 27 september 2011
Dagtekening: begin oktober 2007