Afscheid nemen

Geschreven: 26 november 2012
Dagtekening: 2005-2012


Dit stukje heb ik een maand geleden als facebook item gepubliceerd, maar achteraf gezien, wil ik het ook graag hier in mijn blogs vermeld zien. Vandaar alsnog dit berichtje.

Afscheid nemen is zelden leuk. Je was mijn eerste laptop en met je 40 gb harde schijf en 512 mb werkgeheugen hebben we samen behoorlijk wat jaartjes samengewerkt. Toen je het vertikte om je klep te sluiten, omdat er iets in de scharnier was afgebroken, heb ik je vervangen,

Toch bleef je me met bepaalde programma`s die op je opvolger niet werkten, van dienst. Sinds vrijdag heb je het besluit genomen niet meer op te starten en alleen nog een melding te laten zien dat je verkeerd was afgesloten. Hier kom ik niet meer door heen, want na enkele seconden zwart blijf je die melding herhalen, welke optie ik ook indruk.

Was je echter niet zo verrekte koppig geweest over het sluiten van je deksel, had ik met Ubuntu de samenwerking nog wel een tijdje kunnen rekken, maar nu is de weg naar het inzamelstation van het huisvuil hier aan het eind van de weg, onvermijdelijk. Doeiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii

Hij staat !!!!

Geschreven: 16 december 2012
Dagtekening: 16 december 2012

Na een halve dag moed verzamelen had ik genoeg gespaard en was ik er klaar voor om de kerstboom te gaan neerzetten. Niet dat ik het zo erg vindt om die boom te versieren, maar het probleem zit hem in onze trap. Want om alle versiering, boom en alles wat er zobij hoort naar beneden te halen vind ik een ramp. Voor die trap van ons moet je in topconditie zijn en ja , kijk, die heb ik nu effe niet. Toen ik naar boven liep voelde ik tot overmaat van ramp nog meer ellende. Het was weer zover, Mannetje staat onder de douche en ik krijg beneden de druppels in mijn nek. Wat een kledderzooi, alweer lekkage. Dus eerst die badsessie maar eens stoppen voordat we ons druk gaan maken over een kerstboom.

Om mezelf wat op en neer lopen te besparen, dacht ik slim te zijn, om die grote onhandige doos met de

kerstboom langzaam de trap af te laten glijden. Ondanks de bocht in de trap zou dat wel moeten lukken. Helaas had de doos andere plannen en verkoos via een koprol naar beneden te gaan. De doos viel natuurlijk open en takken, stam, en de houder stuiterden de trap af en kwamen drijfnat beneden aan. Dat was nou ook weer niet nodig voor een kunstboom hoor, die hoeft geen water. Nadat ik alles verzameld had waren de vleugelmoeren om de boom in de houder te zetten in geen velden of wegen te bekennen. Daar was ik al aan gewend, want vorig jaar waren ze ook al zoek en vond ik ze pas toen ik de boel weer aan het opruimen was. Vastzetten met ducttape bracht hierbij uitkomst.

Intussen was ik al zo`n anderhalf uur bezig, en vond ik het tijd om maar eens een beetje voort te maken. Na vier of vijf keer op en neer te zijn gelopen was alles wel beneden. De snoer lampjes leek meer op een kluwen wol waarmee een poes heeft gespeeld maar na het ontwarren van deze handel kon ik eindelijk met aan echte werk beginnen.  

"Ballen schieten"

Geschreven: 4 november 2012
Dagtekening: 90er jaren en 3 november 2012


Hoe we in het verleden aan de Sony playstation zijn gekomen weet ik niet precies meer, maar na een beetje brainstormen met Suzanne bleek dat het ik hem in de 90er jaren zelf gekocht heb omdat ik het allemaal wel leuk vond voor de kinderen. Het was iets bijzonders in die tijd. De klassieker "Sonic the hedgehog" was één van de eerste spelletjes en later kwam daar o.a. Mickey Mouse en een racespelletje bij. Ik bemoeide me er nauwelijks mee want behalve dat ik wist hoe het apparaat moest worden aangesloten, waren de knopjes van de joystick voor mij abacadabra.

Dat veranderde totaal, toen iemand met het Bubble Bobble spel thuiskwam. Het was een spelletje waarmee je een combinatie van drie balletjes van dezelfde kleur uit het speelveld kon schieten. Ook bevond er zicht een groen draakje in het spel dat drie keer een koprol maakte als je het speelveld leeg kon maken. Lukte dat echter niet, dan vergoot hij dikke tranen. Het spelletje was superverslavend en ik kon er dan ook niet genoeg van krijgen. Nadat de lol er voor de kinderen allang vanaf was, zat ik nog tot diep in de nacht met het schijfje in de playstation en de joystick in mijn handen "ballen te schieten". Ik vond het geweldig. Hoeveel keer ik alle versies van het spel heb uitgespeeld, weet ik echt niet meer, maar het moeten er heel veel geweest zijn. Uiteindelijk is het me toch waarschijnlijk gaan vervelen, want de playstation, die intussen ook behoorlijk door de techniek was achterhaald, is op een of andere manier uit ons huis verdwenen.

Gisterenavond zat ik te met mijn tablet in Google Play een beetje doelloos de bladen omhoog te vegen, zonder dat de tekst echt tot me doordrong. Toen ineens zag ik het. Bubble Bobble! Hee dat kwam me bekend voor. Toen ik het geinstalleerd en geopend had, begon ik te spelen en van lieverlee kwamen al die nachtelijke sessies weer bovendrijven. Het spel was niet van het toenmalige Japanse Taito, maar de Arcade- en puzzelversie waren bijna hetzelfde en zelfs de spellen die ik in het verleden drie of vier keer moest spelen om naar het volgende level te komen, waren nauwelijks veranderd. Dat had ik gauw gezien. Alleen het groene draakje was verdwenen. Het was nu een bruin diertje wat nog het meest leek op een eekhoorn, maar in het koprollen maken en tranen vergieten deed hij niet onder voor zijn voorganger.

Liggend in bed met de tablet in mijn handen vlogen de ballen weer over mijn scherm. Het speelveld was wel iets kleiner, maar de omstandigheden waren nu heel was comfortabeler. Hoewel het nog steeds dezelfde nachtelijke uren waren, lag ik nu lekker warm onder de dekens. Wat tien jaar technische vooruitgang al niet teweeg kan brengen. Helaas is een ding niet veranderd. Het is nog net zo verslavend als toen.

Effe winkelen

Geschreven: 13 juni 2012
Dagtekening: 13 juni 2012


In tijden ben ik niet meer zo uit mijn "confort zone" gehaald als vandaag. Hoe dat zo kwam?

Dochter Suzanne en ik zijn al tijden op zoek naar lekker oversized t-shirten in de maat XXL. Dat schijnt helaas niet zo`n erg gangbaar produkt te zijn, want waar we ook zochten, die t-shirten vonden we niet. Om het probleem nog een beetje groter te maken, waren we de laatste tijd ook wel een beetje uitgekeken op de kleuren zwart, wit en donkerblauw. Helaas hebben wij vrouwen nog steeds grote moeite om lekker zittende en betaalbare kleding te vinden en vooral als je een "maatje-meer" maat hebt ben je gedoemd tshirten te kopen in deze "mannenkleuren". want iets vrolijkers is er zoals ik al schreef, niet te vinden.

Via een vriendin van Suus kwam de Primark "in the picture". Ik had er nog nooit van gehoord, maar Suus blijkbaar wel en ze vertelde me ook dat er een vestiging is in Zaandam. Toen Suzanne wat verder gegoogled had, kreeg ik een tweet van haar of we misschien maar beter naar Hoofddorp konden gaan, want Zaandam leek zo lastig met parkeren. Daar zat wat in hoewel, Hoofddorp was beslist ook niet mijn favoriet, want ik had daar enige ervaringen mee toe ik 10 jaar geleden bij de plaatstelijke mycom mijn eerste laptop kocht. De smalle en drukke hoofdstraat met nauwelijks parkeerplek. kon ik me nog goed herinneren. Maar goed in 10 jaar kan er veel veranderen en omdat ik wel in ben voor een nieuwe ervaring vertrokken wij vanmorgen om een uurtje of elf richting Hoofddorp.

Suzanne had al gelezen dat er een nieuw winkelcentrum was tw. Markthof en dat daarin de Primark zich zou bevinden. Met haar tablet op schoot en de GPS aan was het snel gevonden. Ik wist niet wat ik zag, een supergroot en nieuw winkelcentrum, pal tegenover mijn oude Mycom, dat in welke wereldstad dan ook niet zo misstaan. Parkeren was totaal geen probleem, want wij reden een bijna lege parkeergarage binnen die bij het winkelcentrum hoorde. Blijkbaar is een mens een gewoontedier, want iedereen probeert zijn auto nog steeds kwijt te raken in die smalle winkelstraat, pal naast de winkel waar hij of zij moet wezen. Dom want betalen moest je overal en toen ik slechts 1.15 moest afrekenen, na een klein uurtje parkeren, ging ik lachend de parkeergarage uit. Wel merkte Suzanne op dat op het parkeerkaartje zelfs je kenteken stond vermeld. Eng hoor, "Big Brother is watching You!, maar met een andere auto kwam je ongetwijfeld die parkeergarage niet uit.

Het winkelcentrum zelf vond ik eigenlijk een beetje een dom gebouw. Ik miste er een centrale hal, want het had de vorm van een groot blok, met winkels, die aan de buitenkant hun ingang hadden. Niet erg bij mooi weer maar het bij regen lijkt het me minder aangenaam. De winkel die wij moesten hebben was precies aan de andere kant van het blok dus moesten we er voor een groot gedeelte omheen lopen.

Maar nu die Primark, [zonder "t" !, lastig, wil hem er steeds achter tikken]. Suzanne noemde hem de Action voor kleding, wat ik een byzonder goede typering vond, hoewel ik meer het idee kreeg bij C & A binnen te lopen. Toen we binnenkwamen liepen we klein Turkije binnen; hoofddoeken alom. Okee, dat ben ik wel gewend, want welke goedkope kledingzaak je ook binnenloopt is het raak, ook bij ons. Waar ik me echt een provinciaaltje begon te voelen was, toen we, --hoera gevonden--, onze t-shirten gingen afrekenen. Ik liep naar een kassa toe, waar ik niemand zag staan. Nou dat was dus helemaal fout, je loopt niet zomaar naar de kassa`s. Je moest via een pad tussen een stel stangen, een rij vormen en dan aan het eind daarvan wachten. Ben je aan de beurt, dus de eerste in die rij, dan wordt het nummer van de kassa afgeroepen en zigzag je daarheen. Dat stond allemaal keurig op borden die aan het plafond hingen, maar ik had daar natuurlijk allemaal niet op gelet. Toen ik in de rij stond, schoot de Efteling in mijn gedachte. Dat systeem hadden ze daar jaren geleden al, maar het enige wat ik hier miste waren de bordjes met de wachttijden. Toen ik als eerste in de rij stond te wachten, vond ik het wel erg vreemd dat de bordjes waarop ik dacht dat de nummers van de kassa`s stonden, de verkeerde kant op wezen. Ik zei dat tegen Suus, die meteen antwoordde met: "Nee, dombo dat is het bordje voor het eindbedrag, de nummers hangen aan het plafond boven de kassa`s". Jeetje weer een fout, was ik effe bezig. Tante Truus is in de grote stad! De derde blunder die ik maakte was toen we eindelijk aan de beurt waren, en ik tegelijk met Suus naar de kassa ging. Had ik op de volgende oproep gewacht waren we veel sneller geholpen. Later zag ik dat veel klanten een grote doorschijnende tas in hun handen hadden. Zo konden ze alle artikelen in één keer afrekenen. Had ons ook wachten gescheeld, maar goed, dat hadden we alletwee niet gezien.

Toch na deze ervaring realiseerde ik me, dat het toch wel erg met me gesteld was. Provinciaaltje in de grote stad. In geen jaren een V&D van binnen gezien en blunderend t-shirten kopen. De tijd is me een beetje vooruit gevlogen, of ik begin trekjes te vertonen, waaraan ik me zo erger bij leeftijdgenoten. Het is goed dat ik weer eens met mijn neus op de feiten ben gedrukt, want dat is wel het laatste wat ik wil.   

Een boek binnenlopen

Geschreven: 13 maart 2012
Dagtekening: zomer 1997 en 2000

Bijgevoegd plaatje is een tekening uit het boekje "The story of Jemina Puddleduck" van Beatrix Potter. Zo op het eerste gezicht was
 het, ook voor mij, één van haar vele tekeningen, maar toen ik hem zag maakte mijn hart een klein sprongetje. Dat was bekend!. Ik had daar in die nis zitten eten, toen we wij terug kwamen van ons bezoek aan haar woonhuis in Near Sawrey. De "Tower Bank Arms" is nog steeds een echte pub, vol met meubilair, zodat je je er in duidelijk hollands gezegd, je kont niet kon keren. Maar gelukkig konden we er, zoals in elke echte pub goed eten en tot mijn grote genoegen, waren er in het erkertje nog twee plekjes vrij. Het was een dag vol verbazingen.

We waren net op bezoek geweest in het woonhuis van Beatrix Potter genaamd "Hill Top" in Near Sawrey, wat vlak bij de Tower Bank Arms gelegen is. Ook daar liep ik in veel tekeningen van haar. Het werd in het huis ook duidelijk aangegeven. De tekeningen, die het betrof hingen aan de muur en zo werd ik geconfronteerd met de treffende gelijkenis.

Duidelijk blijkt dat Beatrix Potter de verhalen in haar direkte omgeving liet spelen en de locaties in de tekeningen waren zelfs na al die jaren duidelijk te herkennen. De tuin stond vol met bloemen en groente en mede door de stralende zomerdag bracht het me in een decor en sfeer die ook in haar verhalen terug te vinden is. Met een beetje fantasie kon ik Peter Rabbit, Benjamin Bunny, Jemina Puddleduck, Tom Kitten en de vele anderen tussen de planten hun avonturen zien beleven. Het deed me allemaal wel wat en lopende in het huis en de tuin begreep ik goed, waar ze de inspiratie voor haar mooie verhalen vandaan haalde. Jammergenoeg mocht ik in huis niet fotograferen, en moet ik dat gedeelte van het bezoek helemaal uit mijn herinnering schrijven.

Toch is het niet de enige keer dat ik in een boek gelopen heb, want 4 jaar later kwam ik in Bodmin Moor. Mijn medereizigers waren niet erg willig, maar ik hield voet bij stuk en wilde een bezoek brengen aan de Jamaica Inn, de herberg waar Daphne Du Maurier haar gelijknamige beroemde boek heeft laten spelen. De situatie was heel anders. Het was koud en nat en er was geen mens te bekennen. Wel stond er, net als in de roman, een snijdende koude wind, die over de heidevelden joeg. Eenmaal in de herberg, hebben we koffie gedronken en ik heb door de gelagkamer rondgelopen, om te proberen iets van de sfeer in mij op te nemen. Het lukte tendele. Er is een "Daphne Du Maurier room" en een "Smuggler's Bar" maar het enige waar ik nog een beetje het verhaalgevoel terugvond was bij de plaquette "On this spot Joss Merlyn was murdered". Dat klopte wel want het was altijd herrie tussen de smokkelaars. Toen ik daar stond had ik geen idee wie de beste man was, want het was al een hele tijd geleden dat ik het boek gelezen had, maar het zou ongetwijfeld één van de hoofdpersonen in het boek zijn. Dat zou ik later wel eens uitzoeken.

Het was een kort bezoekje en niet zo spectaculair als de ervaringen in het Lake Distrikt, maar ik vond het meer dan de moeite waard. Voor de tweede keer liep ik binnen in een boek en dat kan me niet vaak genoeg gebeuren.