Op deze blog schrijf ik allerlei stukjes uit mijn jeugd, gezin en andere zaken, die mij op dat moment bezig hielden.
Op mijn tweede blog heb ik mijn creativiteit los gelaten. Was het eerst borduren en breien, nu is het bijna alleen nog maar haken wat me heerlijk van de straat houdt.
Avalon`s creablog: http://avalon022.blogspot.com/

Vanaf 2005 hou ik een digidagboek bij. Ik heb hierin over vanalles geschreven. Soms schrijf ik drie stukjes in een week en soms duurt het maanden voordat ik weer inspiratie krijg om iets op te schrijven. Dat kan dus vanalles zijn, heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden, vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven. Alle verhaaltjes staan sowieso in pdf formaat ergens prive op laptop of externe schijf, maar ik heb besloten om zo langzamerhand alle verhaaltjes alsnog te publiceren op deze blog. Veel leesplezier.

Ps-1. Al bladerend door de onderwerpen zie ik nu [1-8-2013] dat het een rommeltje is geworden met de lettertypes en grootte van letters. Hoe dat komt weet ik niet. Wel weet ik dat ik ze zo niet gepost heb. Nu [26-2-2021] is het nog steeds niet veel beter. Het is jammer, dat ik niet meer grip heb op de lay-out van de stukjes. Maar goed, ik heb me helaas te houden aan de beperkte mogelijkheden. Het zij het zo, maar een rommeltje blijft het.

Ps-2. De bovenstaande foto is door mij genomen in een goddelijk rustige omgeving in de buurt van Säffle [Midden Zweden] in juni 2012.

dinsdag 26 februari 2013

Drie oranje koffertjes

Geschreven: Opperdoes, 11 mei 2006
Dagtekening: 1966-2006

He, he, nog een paar laatste dingen in een tas doen en ik kan weg. Dat is best een heerlijk gevoel, hoewel ik als de dood ben dat ik iets cruciaals zal vergeten. Stom hoor want alles wat ik nu meeneem is aan de andere kant van die waterplas ook te koop. Toch is het best wel grappig. Ik maak al sinds jaar en dag een lijstje. Een "meelijstje".

De lijstjes staan tegenwoordig standaard op mijn computer, en nog steeds vul ik aan of streep weg wat er op zo`n moment aan de orde is. Net als het leven zelf veranderen ze voortdurend. In het begin van mijn lijstjesperiode zal het er ongeveer hetzelfde hebben uitgezien als nu. Toen waren we ook met z`n tweeën, maar na Rob`s geboorte was het lijstje behoorlijk uitgebreid. Luiers en andere babyspullen zullen de boventoon hebben gevoerd, want zo`n kleine hummel bezorgt je een reuze bagage. Dat werd nog erger toen er een tweede en later een derde kind bijkwam natuurlijk en de lijst zal het langst geweest zijn toen ik met twee kleine kinderen en een baby ook nog de moed heb gehad om een vakantie te gaan houden. Niet met het openbaar vervoer hoor, want daarvoor moest er teveel mee. Gelukkig had ik een vader met een auto, want anders hadden we die vakantie`s wel kunnen schudden. Ik zie het al voor me met een babybadje in de trein. Nadat nummer drie uit de luiers was werd het geleidelijk aan wat minder. Hoewel, ik vergis me even. Het zal niet allemaal op mijn meelijstje hebben gestaan, maar er werd heel wat speelgoed meegesleept. Toch heeft zoals onze bekende voetballer al zei, ieder voordeel heeft zijn nadeel. Je hebt wel zes handen extra, maar daarvoor heb je dan wel een paar ogen meer nodig. Voor dat je het weet blijft er wat achter.

Mijn stelregel was altijd geweest zo compact mogelijk inpakken in zo weinig mogelijk tassen want die moet je allemaal maar in de gaten houden. Maar dan die kinderen. Ik moet het nog horen. Ik had eens drie oranje koffertjes op de kop getikt in aflopende maten. Dus ik had het mooi bedacht, dacht ik. De oudste de grootste koffer en de jongste de kleinste. Ze mochten zoveel speelgoed meenemen als in de koffers kon en verder was het over. Nu dik 25 jaar later weet Suzanne me nog steeds te vertellen dat ze zich toen best wel achtergesteld voelde omdat zij het kleinste koffertje had. Ook Ingrid hoor ik nog wel eens over die koffertjes, hoewel die er zich iets minder negatief over uitliet. Zou dat in de grootte van de koffertjes hebben gezeten? Met het groter worden van de kinderen zouden de lijstjes korter moeten worden. Niets is minder waar gebleken.

Traveling light is nooit mijn favoriet geweest, want ik wil zekerheid. Genoeg onderbroeken en genoeg kleding, ook als je per ongeluk eens een lading koffie over jezelf heen gooit of languit in de modder valt. Natuurlijk hangt het ook wel een beetje af in welk seizoen je weggaat, maar heel gek, in de zomer sleep je veel meer mee dan in de winter. Dat klopt natuurlijk ook wel want in de winter weet je gewoon dat het koud is, maar in de zomer moet je rekening houden met kou en warmte. Dus wat kleding betreft is dat zowat dubbelop. Verder eist natuurlijk het digitale tijdperk ook zijn tol. Nam je vroeger alleen maar een fototoestel en een stapel fotorolletjes mee, dat is nu ook wel anders. Wat ook anders is geworden is het inpakken. Dat compacte is er een beetje af. In de auto is die bulkverpakking reuze onhandig, en hoewel ik voor deze keer het best wel moeilijk vond omdat we met z`n vieren in die relatief kleine auto alles moeten vervoeren heb ik het weer gefixt.