Dagtekening: januari 1996-maart 1997
Toen ik eenmaal mijn rijbewijs in mijn zak had moest nauurlijk het echte werk nog beginnen. Je voelt je een hele piet en je denkt dat je de wereld aankan, maar zo werkte het natuurlijk niet. Nu begon het echte rijden pas. Om toch vast een keertje te rijden heb ik een paar dagen na het examen een auto gehuurd. De bedoeling was om lekker alleen zonder iemand naast je wat gaan toeren. Dat was leuk bedacht maar eigenlijk was het die dag ondoenlijk want wat niemand natuurlijk van te voren kon weten, mistte het superzwaar. Je zag werkelijk geen hand voor ogen en dat was niet bevorderlijk voor mij om eens even relaxed te gaan rijden. Wat ik die dag gedaan heb weet ik niet meer maar echt leuk was het niet. Belangrijker was natuurlijk de vraag, hoe kom ik aan een auto? Mij leek een Fiat Panda wel wat, maar die werd door Suzanne met één woord de grond ingeboord. "Roestbak". Nou daar kon ik het mee doen. Wel had zij via de familie Goldstein nogal wat "ervaring" met Suzuki`s. Volgens hen waren ze goed en aangezien wij geen beter alternatief konden bedenken togen wij naar de Suzuki garage van de Goldsteins. Ik was zo groen als gras en termen als stuurbekrachtiging, inruilwaarde, rijklaar maken, etc. waren voor mij abacadabra. Toch maar een beetje doen of ik er iets vanaf wist want anders leek ik wel erg blond.
De verkoper Arjen [bleek later] deed zijn best en was erg vriendelijk. Onze bescheiden keus voor een Suzuki Alto leek in eerste instantie best wel wat en hoewel de kleur mij niet echt aanstond hebben we er een jaar tot volle tevredenheid in gereden. Heel leuk is de traditie dat wanneer je de bestelde auto komt ophalen je felicitaties krijgt en aan de dame een bos bloemen wordt overhandigd. Meestal zal het wel zo zijn dat de heer dan met dame en bloemen in de spiksplinternieuwe auto wegrijdt. Nou bij mij dus niet maar alla geen probleem ik reed die auto zelf wel weg met de bloemen op de achterbank.
De verzekeringsagent had trouwens ook nog een leuke vraag. Om de premie te berekenen wilde hij ongeveer weten hoeveel we dachten te gaan rijden dat eerste jaar. Oeps, uhh, geen idee natuurlijk. Uit ervaring wijs geworden suggereerde deze beste man om maar een gemiddelde in te vullen van 10.000 - 15.000 km per jaar. Dat was dus effe lachen aan het eind van het jaar. Een gemiddelde van 30.000 kwam beter in de richting. Daar gingen we dus. De weg op! Eerst natuurlijk met de bibbers. Je hebt geen enkele ervaring en dan nog een spiksplinternieuwe auto ook. Maar het wende al snel.
Een leuke anekdote wil ik hierover nog wel kwijt. Ik denk dat ik een maandje reed en ik ging met Karel en mamma naar het kruiend ijs kijken langs de dijk bij Warder. Een smalle weg langs de dijk, die door dat ijs, verheven was tot toeristische attractie en dus best wel druk was. Op een gegeven moment konden we niet verder doordat het ijs over de dijk heen was gekruid, waardoor het over de weg heen lag. Parkeren en draaien kon je niet, maar op een gegeven moment zag ik een plekje waar dat wel kon bij een boerderij onder aan de dijk. De helling af zou voor mij zo onervaren als ik was geen probleem moeten zijn en dat was het ook niet geweest als er geen auto op op hetzelfde moment diezelfde helling omhoog zou komen rijden. Toen had ik een probleem, want omdat me geleerd was, dat omhoogrijdend verkeer voorrang heeft, nam ik aan, dat ik weer omhoog moest. Wat nu? Ik stond halverwege die helling en wat ik ook probeerde, achteruit die helling weer op was echt geen optie, dat lukte voor geen meter en die tegenligger was ook niet van zins weer naar beneden te rijden. Dus daar stonden we. Een paar hopeloze gebaren mijnerzijds kwamen ook niet over, dus was er maar een oplossing. Auto stilzetten, op de handrem, uitstappen en tegen die man zeggen dat ik pas een maandje reed. Dat was dus grote hilariteit bij de tegenligger en met een big smile ging hij gelukkig weer naar beneden.
Na een jaar was wel duidelijk dat die Alto leuk was voor boodschapjes om de hoek, maar gezien de enorme afstanden die ik er mee reed vond ik hem een beetje te licht. Kijkaan ik was dus een jaar verder en niet zo blond meer. Niet dat die auto het niet kon, integendeel, hij reed met gemak 140 km per uur, maar voor de veiligheid vond ik een iets zwaardere auto beter. Maar een ding zou ik gaan missen. Het was zo`n leuk spelletje om op de snelweg dure bmw`s en mercedessen in te gaan halen. Je kon er vergif op innemen dat ze achter je aan kwamen, want dat was toch echt hun eer te na. Ingehaald worden door een Alto. Dat was dikke pret.
Uiteindelijk gingen we maar weer naar de Suzuki garage, want dat was intussen zo`n beetje onze "huisgarage" geworden. en ik moet zeggen, dat ik voor deze tijd nooit geweten heb, dat het bij een garage net zo gaat als bij een huisarts. Je hebt er een en als er geen problemen komen blijf je bij diezelfde garage. Onze keus viel op een Suzuki Swift. Een geweldige auto waarmee we in 7 jaar twee keer de wereld zijn rond geweest wat dus wil zeggen ruim twee keer de klok rond, zonder noemenswaardige problemen. Deze Swift is een verhaal apart en dat wordt het dus ook want dit stukje is gewijd aan het altootje NN-HZ-97.
