Op deze blog schrijf ik allerlei stukjes uit mijn jeugd, gezin en andere zaken, die mij op dat moment bezig hielden.
Op mijn tweede blog heb ik mijn creativiteit los gelaten. Was het eerst borduren en breien, nu is het bijna alleen nog maar haken wat me heerlijk van de straat houdt.
Avalon`s creablog: http://avalon022.blogspot.com/

Vanaf 2005 hou ik een digidagboek bij. Ik heb hierin over vanalles geschreven. Soms schrijf ik drie stukjes in een week en soms duurt het maanden voordat ik weer inspiratie krijg om iets op te schrijven. Dat kan dus vanalles zijn, heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden, vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven. Alle verhaaltjes staan sowieso in pdf formaat ergens prive op laptop of externe schijf, maar ik heb besloten om zo langzamerhand alle verhaaltjes alsnog te publiceren op deze blog. Veel leesplezier.

Ps-1. Al bladerend door de onderwerpen zie ik nu [1-8-2013] dat het een rommeltje is geworden met de lettertypes en grootte van letters. Hoe dat komt weet ik niet. Wel weet ik dat ik ze zo niet gepost heb. Nu [26-2-2021] is het nog steeds niet veel beter. Het is jammer, dat ik niet meer grip heb op de lay-out van de stukjes. Maar goed, ik heb me helaas te houden aan de beperkte mogelijkheden. Het zij het zo, maar een rommeltje blijft het.

Ps-2. De bovenstaande foto is door mij genomen in een goddelijk rustige omgeving in de buurt van Säffle [Midden Zweden] in juni 2012.

zondag 22 september 2013

Alles okee !!

In 1970 kochten wij, in navolging van velen die groot Amsterdam niet meer zagen zitten,  ons eerste huis in Bovenkarspel. Spannend werd het toen we een halfjaartje na de koop het resultaat gingen bekijken van de werkzaamheden die bouwbedrijf Scholte uit Andijk verrrichtte. De contouren van het huis en de straat werden zichtbaar en natuur lijk werd alles gefotografeerd.


De reis er heen was een wereldreis. De trein, die dankzij onze keuze van lokatie aardig in de buurt kwam was nog het minste probleem. Eenmaal uitgestapt, stond je daar. Het oude station Bovenkarspel-Grootebroek was nog aanwezig, maar was helaas toen al een bouwval. Toch kon je nog zien hoe mooi dat vroeger moest zijn geweest. Verder was er bijna niets in de omgeving. Vijfhonderd meter verderop kwam je in de Hoofdstraat, de hoofdweg die die langs de lintbebouwing tussen Hoorn en Enkhuizen lag.

Aan de zuidkant van het station lag de vaar-groenteveiling met zijn karakteristieke bruggetjes, een veilinggebouwtje en drie grote lange loodsen. Dan hoofdgebouwtje was een juweeltje, de boten voeren naar binnen en vanuit de boten werd degroente geveild. Het gebouwtje is tegenwoordig alleen nog, bijna identiek, terugvinden bij het museum De Broeker Veiling.


Maar hoewel je de nieuwbouw zag liggen vanaf het station was het een mijl op zeven om er te komen. Via de Hoofdstraat, Broekerhavenweg en een stel bouwstraten die later de La Reinelaan zouden worden, kwam je uiteindelijk op de Hugo de Grootsingel terecht. Als je daar stond kon je vanaf die plek helemaal naar de spoorlijn en het oude dorp kijken, iets wat je je nu niet meer voor kan stellen. Daar aangekomen had je vijf kilometer gelopen en van openbaar vervoer was natuurlijk geen sprake. Het tweede station van Bovenkarspel [Bvk-Flora] was ook geen optie want dat was toen alleen tijdens de Westfriese Flora open en dat was zegge en schrijve één week in februari. We zijn dan ook tijdens de bouw niet zo vaak gaan kijken als we wilden. Het was echt geen doen. Toen we er eenmaal woonden was het probleem ten dele opgelost, want toen hadden we fietsen binnen ons bereik.

Maar het bleef het probleem als er eens autoloze visite kwam en in de tijd dat wij een kind hadden in een kinder- of wandelwagen was een fiets ook geen optie. Toch vonden we uiteindelijk een "oplossing" voor die enorme afstand. Het was mogelijk om over het veiling terrein aan de achterkant van het station te komen. Dan moest je alleen het spoor nog oversteken, wat natuurlijk ook niet toegestaan was. Overdag was dat allemaal niet zo`n probleem, de veiling was in bedrijf en open, en hoewel het eigenlijk verboden was, werd het oogluikend toegestaan, dat je door de hallen van de veiling naar de nieuwbouw liep. Toch herinner ik me de boze blikken nog en ik weet nog goed dat ik me eigenlijk helemaal niet op mijn gemak voelde. De capriolen die we `s avonds moesten uithalen om over het veiling terrein te komen zijn te gek voor woorden, en ik zou ze heden ten dage echt niet meer willen uithalen. Die veiling, na zessen natuurlijk gesloten, bestond zoals ik al zei, behalve uit het hoofdgebouwtje vooraan, uit drie grote ca. 100 meter lange loodsen die omgeven waren door brede vaargeulen. Buitenlangs die loodsen liep een smalle rand van twee straattegels breed plus een kleine betonnen randje. Daar kon je dus net op lopen. Drie of vier keer lag er over die rand heen een dikke ronde pijp, waardoor het regenwater van het dak naar het de vaargeul stroomde. Daar moest je dus wel overheen stappen om droog te blijven. Vervolgens liep je dan over het hoofdplein, bruggetje, stak je het spoor over om bij het station te komen. Bij licht was het nog wel te doen, maar ik laat je raden hoe dat op een donkere winteravond ging. Karel vertelt zelfs dat hij eroverheen ging met een wandelwagen op twee wielen, Dat kan ik me niet meer herinneren, maar ik neem aan dat ik dan met een kind op mijn arm diezelfde richtel "nam". Met visite hadden we een andere afspraak. We brachten ze altijd weg totaan de veiling. De visite nam de richels en meldde zich met een "alles Okee !" als zij droog aan de andere kant van de loodsen gearriveerd waren. Gerustgesteld konden wij en zij dan huiswaarts keren.

Nu is alles totaal veranderd. Bovenkarspel is Stede Broec. Een groot winkelcentrum ligt bijna op de plaats van het oude station. Het tweede stationsgebouw is intussen ook al weer buiten dienst en de nieuwbouw van toen is een grote stad geworden ontsloten door een brede brug en overweg.


En de vaarveiling?  Die trof wel een heel slecht lot. In de nacht van 3 naar 4 oktober 1987 is hij tot de grond toe aan afgebrand. Maar toch? Zo heel af en toe als ik de overweg over ga, denk ik nog wel eens terug aan deze veiling met zijn bloemkoolbootjes en vooral aan onze halsbrekende toeren in het donker en op een smal randje, waarbij je door een misstap in het koude water zou belanden.


Geschreven: Opperdoes, 18 augustus 2009
Dagtekening: 1969-1975