Zielig

Een paar dagen geleden werd ik wakker en zag toen ik uit bed stapte iets donkers op de grond bewegen. Verbaasd sperde ik mijn ogen open en toen ik nog eens goed keek zag ik ongeloofelijk maar waar een schitterende vlinder op de grond klapwieken. Het was zo`n mooie bruin-oranje exemplaar welke je in de zomer zo af en toe eens ziet. Hier in Opperdoes bij het station zag je ze al helemaal niet, want er zijn veel te weinig bloemen waaruit ze hun benodigde voedsel zouden kunnen halen. En nu ver in november zat er hier eentje in de slaapkamer. Wat moest ik daar nou mee aan. Ten eerste vroeg ik me af , hoe hij/zij de hele tijd die kou had overleefd en hoe het in vredesnaam aan voedsel was gekomen. Dat kon dat beestje me helaas ook niet vertellen. Maar erger, wat moest ik doen. Als ik het op de slaapkamer liet overwinteren, dat zou niet lukken, maar met buiten zetten ging het ook een zekere dood tegemoet. Wat een akelig dillemma. Dat heb je dan van dat buitenwonen, dacht ik bij mijzelf.

Laf en besluiteloos ben ik naar beneden gelopen, het beestje gewoon op de vloer achterlatend en gokkende dat Karel er niet op zou trappen. Ik hoopte tegen beter weten in dat het probleem zichzelf zou oplossen en ik de vlinder niet meer zou zien. Die vlieger ging niet op. Twee dagen later was de vlinder er weer. Wat moest ik doen. Tegen mijn zin in en met wroegend hart heb ik een handdoek gepakt en het beestje opgepakt. Ik ben naar de andere kant van het huis gelopen en heb het schuldbewust buiten op de vensterbank gezet. Ik troostte me met de gedachte dat het op die dag niet buitensporig koud was en het zonnetje scheen. Dat hielp helaas maar een ietsiepietsie beetje, maar ik voelde me niet echt fijn.

Geschreven: 23 november 2009
Dagtekening: november 2009

Ochtendje Alkmaar

Grappige datum vandaag. Quatorze juillet. De nationale feestdag in Frankrijk. Nou ik hoop dat ze beter weer hebben dan wij hier, want het regent de hele dag al pijpestelen en de temperatuur komt niet veel hoger dan ca. 16 graden. Vanmorgen was hij echter nog lager en voor zulk weer hebben wij sinds onze vakantie een nieuwe term, tw: "Noorwegen weer". Van een feestdag is hier ook niets te merken en gelukkig hebben de kindertjes hier nog geen vakantie. Zouden ze dat wel hebben gehad, zou het aardig in de buurt komen van een dagje herfstvakantie. Maar okee, nu geen gezeur meer over het weer, want dat helpt toch niet. Ik heb mijn blog gesplitst. De borduurverhalen kregen steeds meer de overhand,
zodat ik maar een aparte borduurblog heb opgestart. Het kostte me zowat de hele dag om alle stukjes over te zetten en nog kan ik de diashow op de oorspronkelijke site niet heropstarten. Google kan mijn nieuwe album in picasa niet vinden en ik hoop maar dat het met een dagje is opgelost. Ik wilde ter illustratie van mijn stukje een fotootje of zeven van Alkmaar laten rouleren, en had de oorspronkelijke diashow, die vol zat met borduurwerkjes, overgeplaatst naar de andere blog.

Dan maar mijn verhaaltje over Alkmaar zonder al die foto`s. Ingrid wilde naar een borduurwinkel in Alkmaar die midden in de binnenstad lag. Niet mijn favoriete plek om met de auto heen te gaan om te gaan shoppen, maar alas, ergens anders was de benodigde borduurstof niet te koop. De "Karperton" is een bloedgriezelige en benauwd smalle parkeergarage, waar de vloer zo scheef loopt, dat er overal lichtbakken hangen waarop in het nederlands en engels staat dat je de auto alsje blief op de handrem moet zetten. Dat was geen loze kreet, want als je het niet deed voorspelde dat weinig goeds. Het was
prachtig weer en we liepen in ons t-shirtje de stad in. Een van de eerst dingen die ik zag was deze kruk. Hij stond voor een "Mondriaan-winkel", waar veel artikelen in felgekleurde vlakken waren uitgevoerd. Ik vind hem geweldig, en een goed idee. Als ik helemaal niets meer te doen heb, ga ik ook zo aan het breien. Meubels genoeg. Ik zie het al, een tv kast in felgekleurde en gebreide Mondriaan blokken. Aan de andere kant van de Langestraat [de grote winkelstraat], was ik een paar jaar geleden nog wel geweest, omdat ik er deelnam aan de hobbymarkten in de Grote Kerk, maar dit gedeelte van Alkmaar was voor mij bijna onbekend. Ik had me er jaren geleden eens vastgereden om folders naar de VVV te brengen, maar van de schitterende mooie panden en kerken had ik toen niets geregistreerd. Nu dus wel en Ingrid en ik liepen heerlijk rond te fotograferen. We zouden bijna vergeten waarom we er waren.

Na het bezoek aan de borduurwinkel kwam ik op een plek die ik direkt herkende van een foto van jaren geleden. Dat was op de Vismarkt, waar de oude galerijen en de waterpomp nog steeds aanwezig zijn. Toen ik thuiskwam ben ik natuurlijk meteen de foto gaan zoeken. Die vertelde me uiteindelijk dat we er in 1974 waren en de kaasmarkt bezochten. Ondanks dat het 37 jaar geleden is, herinner ik me die dag nog heel goed, omdat Ingrid ons de stuipen op het lijf gejaagd heeft, om op een bomvol plein zoek te raken. De goede afloop is me helaas ontschoten. De foto vind ik een plaatje; lief zo!, onze kindjes toen 1, 4 en 6 jaar oud.

Geschreven: Opperdoes 14 juli 2011
Dagtekening: 10 juli 2011

Vouwen in de trein

Ik heb verschillende hobbies gehad, zoals iedereen trouwens, want je moet toch wat kunnen doen, om al je beslommeringen van kinderen opvoeden, huishouden en noem zo maar op, een beetje in de hand te houden. Vooral in de periode eind jaren 80 en beginjaren 90 was bij mij origami favoriet. Echt uit de hand lopen deed het niet, maar de kinderen waren er niet echt blij mee. Ze verkeerden blijkbaar in de veronderstelling dat ze hun moeder kwijt waren aan al die
hobbyuitingen, en in alle eerlijkheid moet ik zeggen dat het lesgeven soms best wel intensief was. Fijn was het wel, want behalve het "eens lekker weg zijn" en "eens andere mensen preken", had ik daardoor ook een zeer schamel eigen zakcentje. Dat gaf me een reuzekick, want ik had er veel moeite mee dat ik geen eigen geld had. Heus ik kon echt alles doen wat ik wilde hoor, maar eigen geld dat is toch anders. Ik vouwde me inderdaad soms wezenloos, en het toppunt is geweest de grote tempel die ik samen met To Dierdorp heb gevouwen. Hierover zal ik het later nog wel eens hebben want ik wil nu mijn verhaal afmaken over het vouwen in de trein. Vooral tijdens de vouw en bouwperiode van de bovengenoemde tempel was ik druk met "dienstreizen”  met de trein. Dat kon ook gemakkelijk want ik was toen in het bezit van een OV jaarkaart, zodat ik heel goedkoop vele origamitentoonstellingen kon bezoeken. Tijdens de lange trajecten was het best fijn om wat om handen te hebben, vandaar dus dat er heel wat bouwsteentjes van die tempel in de trein geproduceerd zijn. Het was schijnbaar ook het NS personeel opgevallen dat ik maar steeds met die papiertjes zat te prutsen. Ik heb ettelijke keren uitgelegd wat ik zat te doen, en het is me een keer gebeurd dat ik, moe van die dag toen eens niet zat te vouwen, de opmerking kreeg van een zeer adremme conducteur. “He moet je niet vouwen vandaag! “.

Geschreven: Oppperdoes,14 september 2005
Dagtekening: december 1991

Mostar

Ik heb in mijn leven heel wat gefotografeerd en degene die mij kennen zullen dat zeker niet ontkennen. Alle foto`s en dia`s zijn nu zowat ingescand en het is voor mij een heel bijzondere verzameling geworden.

In plaats van een kast vol met fotoboeken en dozen vol dia`s past alles nu [nog] op drie inbrand-dvdtjes. In de toekomst zal het ongetwijfeld nog wel compacter worden maar dit is in mijn ogen al wonderlijk genoeg. Natuurlijk laat ik alles gewoon in de kast staan, maar een back-up van al die foto`s en dia`s geeft best een veilig gevoel. En voor de zekerheid heb ik ook nog copietjes van die drie schijfjes ergens buitenshuis geparkeerd. De afbeeldingen zijn zeer gevarieerd. Van “gewone” familiefoto`s tot voor mij wel enkele uitschieters. Neem nu deze drie. Wie kon in de zomer van 1968 vermoeden dat deze plek een van de grootste brandhaarden van Europa zou worden. Tijdens een vakantie in Herzeg Novi, aan de kust van het toenmalige Joegoslavië gingen we een dagje naar Mostar. Natuurlijk hebben we over Stari Most [oude brug] gelopen en natuurlijk hebben wij het kleine huisje op de brug gezien als ideale plek om te wonen. Ook de kleine straatjes aan beide zijden van de brug waren heel gezellig. Aan de zuidoever van de rivier was de moslimwijk. Allemaal kleine winkeltjes met veel koperwerk en de handel in tapijten werd gewoon op straat gehouden. De andere kant van de brug was veel meer westers georienteerd, maar door het hele dal was te horen dat er om 12 uur `s middags vanaf de minaret van de moskee werd opgeroepen tot gebed. Aan het eind van de dag reden we weer terug de rivier over.

Op de nieuwe brug kon ik nog net een laatste foto van de oude brug maken, niet wetende dat het een historische foto zou worden. Het symbool van de goede samenleving tussen moslims en christenen werd op 9 november 1993 moedwillig aan gort geschoten. Een volkomen nutteloze actie. Met veel vlagvertoon is op 23 juli 2004 de “oude” brug weer heropend. Aan de hand van oude tekeningen en met veel moeite is hij best weer knap weer opgebouwd. Het resultaat is helaas smetteloos wit en een beetje “betonnerig”, maar dat zal in de loop der jaren ook wel weer slijten. Al met al zijn het drie bijzondere foto`s geworden, die voor mij toch wel een zeer bijzondere waarde gekregen hebben.

Geschreven: Opperdoes,12 augustus 2005
Dagtekening: september 1968