Op deze blog schrijf ik allerlei stukjes uit mijn jeugd, gezin en andere zaken, die mij op dat moment bezig hielden.
Op mijn tweede blog heb ik mijn creativiteit los gelaten. Was het eerst borduren en breien, nu is het bijna alleen nog maar haken wat me heerlijk van de straat houdt.
Avalon`s creablog: http://avalon022.blogspot.com/

Vanaf 2005 hou ik een digidagboek bij. Ik heb hierin over vanalles geschreven. Soms schrijf ik drie stukjes in een week en soms duurt het maanden voordat ik weer inspiratie krijg om iets op te schrijven. Dat kan dus vanalles zijn, heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden, vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven. Alle verhaaltjes staan sowieso in pdf formaat ergens prive op laptop of externe schijf, maar ik heb besloten om zo langzamerhand alle verhaaltjes alsnog te publiceren op deze blog. Veel leesplezier.

Ps-1. Al bladerend door de onderwerpen zie ik nu [1-8-2013] dat het een rommeltje is geworden met de lettertypes en grootte van letters. Hoe dat komt weet ik niet. Wel weet ik dat ik ze zo niet gepost heb. Nu [26-2-2021] is het nog steeds niet veel beter. Het is jammer, dat ik niet meer grip heb op de lay-out van de stukjes. Maar goed, ik heb me helaas te houden aan de beperkte mogelijkheden. Het zij het zo, maar een rommeltje blijft het.

Ps-2. De bovenstaande foto is door mij genomen in een goddelijk rustige omgeving in de buurt van Säffle [Midden Zweden] in juni 2012.

zondag 11 december 2016

Kerstsentiment

Ieder jaar overkomt het me weer. Tijdens het optuigen van de kerstboom en het openen van de voorraaddozen met kerstversiering, komen er veel herinneringen los. Vooral bij het zien van die ene doos, met daarin de oude breekbare ballen, die ik jaar na jaar open, bekijk en na die een aanval van heimwee weer onverrichter zaken afsluit. Jammer, ja, maar ik vind het meeste van deze versiering te broos om er mijn boom mee te vullen. Waarom ik het dan toch bewaar. Geen idee, zoiets gooi je niet weg! Toch wordt één ding wel gebruikt. Het kleine, kartonnen huisje, moet zo`n 60 jaar oud zijn, en dat hang ik gewoontegetrouw ieder jaar weer in de boom. Dat durf ik wel, want het kan bijna niet kapot. Hoe anders is het nu. Alle hedendaagse kerstversiering is niet kapot te krijgen, dus bestaat de spanning van wat een jaar opslag had overleefd ook meer.


Maar waar vandaag tijdens het uitpakken mijn aandacht speciaal op viel, was het doosje kaarsjes en de bijbehorende kandelaars. Allebei echt uit de oude doos. De kaarsjes heb ik zelf gekocht tijdens één van de eerste huwelijksjaren, maar die spiraalvormige kandelaars zijn al veel ouder en brengen me terug naar mijn vroege jeugd.


Kerstboomkaarsjes, wie herinnert zich dat nog. Ik in ieder geval wel, en ook dat die brandende kaarsjes in de boom, vragen was om moeilijkheden. Eens ging het ook bij ons bijna fout, waarna mijn ouders besloten, dat het afgelopen was. Er zullen toen waarschijnlijk al elektrische lampjes geweest zijn, want ik kan me niet herinneren dat ooit we een kerstboom hebben gehad zonder lichtjes. Toch was de rol van de kerstboomkaarsjes niet uitgespeeld. Hun tweede functie, als tafelverlichting tijdens het kerstdiner, staande in de spiraalvormige kandelaartjes, bleef bestaan. Ook na mijn huwelijk, hebben we dat in ons eigen gezin nog lang volgehouden, ondanks het niet misteverstane gevaar om je mouwen in brand te steken.

De rol van dit doosje kaarsjes en de kandelaartjes is echter nu ook al jaren uitgespeeld en ze worden net als de onbreekbare ballen steeds weer uit- en heringepakt. Toch, denk ik dat ik de kaarsjes uiteraard staande in de kleine kandelaartjes dit jaar maar eens ga opbranden. Niet tijdens het kerstdiner, maar zo, helemaal modern, tijdens de avonduren, in gezelschap van mijn herinneringen aan de sfeervolle kersttijd van de jaren vijftig. En de kandelaartjes? Die gaan in de doos, want wat ik al zei, "Zoiets gooi je niet weg"






Geschreven: 11 december 2016

Op 1 dag na precies twee jaar geleden schreef ik er ook al over. De kerstboomkaarsjes en kandelaartjes uit mijn jeugd. Jaar in, jaar uit kwam ik ze tegen. Wanneer de kerstboom werd opgetuigd kwamen ze even uit de doos en en evenzo vaak verdwenen ze na kerst er weer in. In 2014, toen ik dat stukje schreef, had ik zelfs het plan om de kaarsjes maar eens op te branden. Helaas, toen kerst voorbij was, bleek dat ik ze helemaal vergeten was. Nu twee jaar later ben ik iets doortastender en heb ze eindelijk aangestoken. Het sfeertje is perfect. De kerstloper borduurde ik zelf, het bord was van mamma, de kandelaartjes ook en de kaarsjes kocht ik eind jaren 60. Ik vergeet even de tijd en droom terug naar je jaren 50 met een echte kerstboom, waarin de kaarsjes echt branden. Deze spiraalkandelaartjes, herinner ik me, stonden altijd op de eettafel naast mijn bord en bij het opscheppen moest ik altijd oppassen dat ik mijn mouw niet in de fik stak. Heerlijk zo`n herinneringmomentje. Maar helaas haalt mijn droom zelfs de brandduur van de kaarsjes niet. Mannetje beslist dat de tv aan moet. Het "Onehundredandeighty" schalt alweer door de kamer. Hallo 2016 dus weer. Ach het is goed zo, het doosje is nog niet leeg en kan nog een keertje terug naar mijn herinneringen. En geloof me, dat ga ik ook zeker doen.