Nee, NUON, nee !!

Toen we net thuis waren van een intensieve rit vanuit Heemskerk, Beverwijk en Amsterdam en daar onder het genot van een mok koffie zaten na te praten werd er bij ons aangeklopt. Voor de deur stond een man, met een NUON legitimatiebewijs aan zijn jas, die, zonder de vraag of het gelegen kwam, opmerkte dat wij volgens zijn gegevens vroeger klant zijn geweest bij genoemd bedrijf. Met mijn gedachte heel ergens anders, was het moeilijk over te schakelen, naar iets wat me helemaal niet kon boeien, zei ik hem dat het klopte [het was minstens 15 jaar geleden] maar dat ik geen zin had in een gesprek.

Helaas ratelde hij maar door. Eerst met een aanbod, dat hij voor mij een berekening kon maken, waardoor ik zeker weten een stuk goedkoper uit zou zijn. Huh, weet hij dan wat we nu betalen? Op het tweede "Nee, ik ben niet geinteresseerd", begon hij met een gratis tablet te zwaaien. Toen was ik het zat en vroeg me af, hoe ik hier in vredesnaam netjes af kon komen. Uiteindelijk heb ik rustig maar gedecideerd voor zijn neus de deur dicht gedaan. Normaal niet mijn manier van handelen, maar ja.......

Tot zover het stukje dat ik vlak nadat het gebeurde op facebook plaatste. Toch was ik er eigenlijk nog niet helemaal mee klaar. want de irritatie die ik altijd ondervind is veel groter dan een ratelend mannetje aan de deur. Tv reclame, colportage, advertenties en ga zo maar door, zie ik allemaal als pogingen om mij over te halen om dingen te kopen die ik voor 90% niet nodig heb. Ik wil die reclame nu niet en nooit niet. Dat probeerde ik die NUON-jongen ook al duidelijk te maken. Als ik wat nodig heb of iets wil kopen omdat ik het leuk vind, ga IK op zoek en ga IK op informatie uit. Niet andersom. Maar helaas hij ratelde maar door en luisterde niet.

Is er dan helemaal niets positiefs te zeggen over al die ongevraagde reclames? Natuurlijk wel. Zonder al die reclame, tv commercials en advertenties, zouden kranten, tv, internet en misschien ook de aangeprezen produkten veel duurder zijn. Dat realiseer ik me terdege. Helaas!!

Oriënteren

Weet je wat leuk is? Op zaterdagmorgen half elf de Mediamarkt Hoorn binnen lopen om je te gaan oriënteren voor de aankoop van een nieuwe laptop. Toen ik tussen de laptops of liever gezegd notebooks, want zo heten die dingen tegenwoordig, liep te kijken voelde ik me op mijn leeftijd en dan ook als nog vrouw zowat een buitenaards wezen. Ook het personeel had blijkbaar die opvatting, want binnen de kortste keren stond de eerste verkoopster al naast me met de vraag of ze me kon helpen. Op mijn antwoord dat het alleen maar even een oriënterend bezoekje was, liep ze weg, maar voordat ik de kans kreeg om verder te kijken stond nummer twee alweer klaar om mij te helpen. Nu moet gezegd, dat het op dat moment erg rustig was in de winkel, en niet zoals meestal, waarin een verkoper zowat een uitstervend ras is, waarnaar je stevig op zoek moet.

Wat was dit? Het kwam eerlijk en lief over, dat moet gezegd, maar het maakte me toch een beetje achterdochtig? Wat dachten zij? Winkeldief, loslopende alzheimerpatient, of alleen maar een zielig vrouwtje dat absoluut niet wist waar ze mee bezig was? Ronduit gezegd, voelde ik me niet helemaal lekker in mijn vel. Beide verkopers gingen weg met de opmerking, dat als ik een vraag had, ik hen maar moest roepen. En ja, uiteindelijk had ik een vraag en die heb ik ook aan de tweede verkoper gesteld. Ik wilde weten wat het verschil was tussen een Ultrabook en een "gewone" Notebook. Het antwoord kwam hakkelend en niet erg overtuigend, dat je een ultrabook wat gemakkelijker mee kon nemen dan een grote laptop. That was it!. Ik heb maar niet doorgevraagd en uiteindelijk ben ik kort daarop, niet veel wijzer geworden, weggegaan.

Conclusie: Het is helemaal niet zo slim om in zo`n winkel even rustig rond te kijken, want door het grote aanbod zie je door de bomen het bos niet meer. O, ja en mijn vraag? Een beetje googelen bracht me precies wat ik weten wilde. En oriënteren? Ach, daar heb ik dus sindsdien ook Google voor. 

Geschreven en dagtekening: 21 maart 2015.