Kerstsentiment

Ieder jaar overkomt het me weer. Tijdens het optuigen van de kerstboom en het openen van de voorraaddozen met kerstversiering, komen er veel herinneringen los. Vooral bij het zien van die ene doos, met daarin de oude breekbare ballen, die ik jaar na jaar open, bekijk en na die een aanval van heimwee weer onverrichter zaken afsluit. Jammer, ja, maar ik vind het meeste van deze versiering te broos om er mijn boom mee te vullen. Waarom ik het dan toch bewaar. Geen idee, zoiets gooi je niet weg! Toch wordt één ding wel gebruikt. Het kleine, kartonnen huisje, moet zo`n 60 jaar oud zijn, en dat hang ik gewoontegetrouw ieder jaar weer in de boom. Dat durf ik wel, want het kan bijna niet kapot. Hoe anders is het nu. Alle hedendaagse kerstversiering is niet kapot te krijgen, dus bestaat de spanning van wat een jaar opslag had overleefd ook meer.

Maar waar vandaag tijdens het uitpakken mijn aandacht speciaal op viel, was het doosje kaarsjes en de bijbehorende kandelaars. Allebei echt uit de oude doos. De kaarsjes heb ik zelf gekocht tijdens één van de eerste huwelijksjaren, maar die spiraalvormige kandelaars zijn al veel ouder en brengen me terug naar mijn vroege jeugd.

Kerstboomkaarsjes, wie herinnert zich dat nog. Ik in ieder geval wel, en ook dat die brandende kaarsjes in de boom, vragen was om moeilijkheden. Eens ging het ook bij ons bijna fout, waarna mijn ouders besloten, dat het afgelopen was. Er zullen toen waarschijnlijk al elektrische lampjes geweest zijn, want ik kan me niet herinneren dat ooit we een kerstboom hebben gehad zonder lichtjes. Toch was de rol van de kerstboomkaarsjes niet uitgespeeld. Hun tweede functie, als tafelverlichting tijdens het kerstdiner, staande in de spiraalvormige kandelaartjes, bleef bestaan. Ook na mijn huwelijk, hebben we dat in ons eigen gezin nog lang volgehouden, ondanks het niet misteverstane gevaar om je mouwen in brand te steken.

De rol van dit doosje kaarsjes en de kandelaartjes is echter nu ook al jaren uitgespeeld en ze worden net als de onbreekbare ballen steeds weer uit- en heringepakt. Toch, denk ik dat ik de kaarsjes uiteraard staande in de kleine kandelaartjes dit jaar maar eens ga opbranden. Niet tijdens het kerstdiner, maar zo, helemaal modern, tijdens de avonduren, in gezelschap van mijn herinneringen aan de sfeervolle kersttijd van de jaren vijftig. En de kandelaartjes? Die gaan in de doos, want wat ik al zei, "Zoiets gooi je niet weg"

Geschreven: 11 december 2016

Op 1 dag na precies twee jaar geleden schreef ik er ook al over. De kerstboomkaarsjes en kandelaartjes uit mijn jeugd. Jaar in, jaar uit kwam ik ze tegen. Wanneer de kerstboom werd opgetuigd kwamen ze even uit de doos en en evenzo vaak verdwenen ze na kerst er weer in. In 2014, toen ik dat stukje schreef, had ik zelfs het plan om de kaarsjes maar eens op te branden. Helaas, toen kerst voorbij was, bleek dat ik ze helemaal vergeten was. Nu twee jaar later ben ik iets doortastender en heb ze eindelijk aangestoken. Het sfeertje is perfect. De kerstloper borduurde ik zelf, het bord was van mamma, de kandelaartjes ook en de kaarsjes kocht ik eind jaren 60. Ik vergeet even de tijd en droom terug naar je jaren 50 met een echte kerstboom, waarin de kaarsjes echt branden. Deze spiraalkandelaartjes, herinner ik me, stonden altijd op de eettafel naast mijn bord en bij het opscheppen moest ik altijd oppassen dat ik mijn mouw niet in de fik stak. Heerlijk zo`n herinneringmomentje. Maar helaas haalt mijn droom zelfs de brandduur van de kaarsjes niet. Mannetje beslist dat de tv aan moet. Het "Onehundredandeighty" schalt alweer door de kamer. Hallo 2016 dus weer. Ach het is goed zo, het doosje is nog niet leeg en kan nog een keertje terug naar mijn herinneringen. En geloof me, dat ga ik ook zeker doen.

Oeps

Hier, achter in de MacDonalds in Alkmaar, wordt een, voor mij, heel bijzondere prullebak geleegd. Ruim een maand geleden zaten we vlak bij die prullebak en kieperde ik mijn telefoon daar per ongeluk in. Hij lag op het dienblad tussen de de afval en dat had ik dus even niet in de gaten. Na een paniekrondje van 3x mijn tas doorzoeken en een spurt terug naar de wc, werd het via een "waar istie nou?" en even goed nadenken, uiteindelijk die prullebak de plek, waar hij nog kon zijn. Dus dook ik er bijna letterlijk in, om hem tot mijn grote opluchting en pret van enkele medegasten weer op te vissen. 
Pfffff………….daar moest ik vandaag toen ik er weer was, wel even aan denken.  

Twee minuten

Vandaag kwam het jaarlijks mailtje weer. De PWN, een uitleg van deze afkorting kan ik helaas op de site zo gauw niet vinden, maar ik neem aan het Provinciaal Waterleidingbedrijf Noord-Holland, of Puur Water & Natuur", wat ik wel vermeld zag, stuurt ons weer een mailtje of we even binnen 14 dagen de meterstand willen doorgeven. En om de handeling simpel te laten lijken, staat erbij vermeld dat het maar 2 minuten duurt. O, ja?, hoe weten ze dat bij dat bedrijf?


In één ding hebben ze gelijk. Als we eenmaal de standen van de meters weten is het invullen op "Mijn PWN" een eitje, maar het aflezen van die meters, daar hebben ze bij dat bedrijf schijnbaar geen weet van. Onze meter zit ongeveer 100 meter van ons huis vandaan, vlak bij de overweg van de museumstoomtram Hoorn-Medemblik. De put ervan is afgedekt met twee loodzware betonnen afdekplaten. Het lukt ons de laatste jaren helaas niet meer om die platen zelf op te tillen, dus moeten we er altijd een zware jongen bijhalen, die dat wel kan. Tel uit je winst, dus eerst het weerbericht nakijken of het een beetje droog blijft, dan iemand bellen die ons kan helpen. En dat natuurlijk allemaal, midden in de vakantietijd, binnen 14 dagen.

Toch hebben we eigenlijk nog geluk. De afdekking is de een paar jaar terug opgehoogd, waardoor alles nu boven het omliggende grasveld uitsteekt. Het ziet er netjes uit al lijkt het meer op een septic tank dan een plek voor de watermeter. Hoe anders was het. In het verleden vonden buren, de gemeente en stratenmakers het een prachtige plek om hun overbodig geworden puin en ander ongemak op in dat gat te dumpen, want toen lag die plaat een behoorlijk stuk onder de oppervlakte, waardoor we ook nog moesten graven om die metersstanden op te diepen. Jaja, 2 minuten, ik hoor het ze nog zeggen!

Opruimen

Dit was oorspronkelijk een facebook berichtje. Toch wil ik het hier ook graag even kwijt:

"Een emotionele rollercoaster voor mij de laatste dagen. Vandaag de vierde rit naar het wegbrengstation van de HVC met zo`n 5000 dia`s. Of je je hele leven weggooit. Op de foto staat het enige overgebleven kistje met het vertrouwde handschrift van mijn vader. De eerste drie ritten bestonden uit het weggooien van een evenzogroot aantal foto`s. Die had karel al allemaal uit mappen gehaald en verscheurd. Jaja, zo gaat dat in het leven. Maar niet getreurd. Dank zij de moderne technieken heb ik alles nog. Niet meer zo ruimteverslindend, maar op een extern schijfje ter grootte van twee luciferdoosjes"

Reiger

Gepost op fb op 1 juni 2016:

Vandaag heb ik met dochter Ingrid even een ritje Amsterdam gemaakt. Op een gegeven moment liepen we vast, daar de Middenweg, langs de Oosterbegraafplaats [richting De Ring] was afgesloten. Omdat ik in die omgeving het grootste deel van mijn jeugd heb doorgebracht was het geen probleem een alternatieve route te vinden. Op de Hugo de Vrieslaan vroeg Ingrid, omdat we er toch zo dichtbij waren, even langs "mijn" oude woonadres te rijden. Het was er allemaal nog. Een beetje kleiner en smaller dan in mijn gedachte, maar dat kwam grotendeels door de vele geparkeerde auto`s, die in aantal vast vertienvoudigd zijn. In 1953 zagen we vanuit het keukenraam de koeien nog lopen, waar nu de brede Gooische weg is. Toch zijn nog niet alle dieren verdwenen. In mijn oude woonstraat was er duidelijk nog iemand op jacht naar een lekker hapje. 

Kirkwall

Wat kan het geheugen van een mens toch vreemde streken uithalen. Neem nu vanmiddag. Het was mooi weer en ik zat buiten in het zonnetje te haken.

Op een gegeven moment liep ik voor een bolletje wol naar binnen en zag dat Karel voor de tv zat te wachten op een spelprogramma dat kwart over één zou beginnen op de BBC. Het scherm vertoonde echter niets van dit al, want ik keek naar een kerkdienst. Dat was wel het laatste wat ik verwachtte op een zonnige dinsdagmiddag in mei. Een beetje vreemd

Toch wel nieuwsgierig wat het nou precies voor een uitzending was, bleef ik zitten en zodoende hoorde even later dat het een hernneringsbijeenkomst was in de kerk van Kirkwall op de Orkney eilanden. Hee, de Orkney eilanden, die kenden we. Daar bezochten we in 2003 die indrukwekkende neolitische nederzetting en konden we vanwege de stromende regen nauwelijks iets zien van de stone-circle [Ring of Brodgar], waar de bus nog even stilhield. Gelukkig klaarde het later wat op zodat we tijdens de rest van die reis iets meer konden zien. We kwamen in het zuiden van het eiland, reden langs de kust van Scapa Flow en zagen de skeletten van de oorlogsschepen die bij laag water nog half boven water uitstaken. Daar ook hoorde ik voor het eerst over de enorm grote marinebasis die tijdens de eerste wereldoorlog op het eiland gevestigd was en over de vele oorlogshandelingen die er tussen 1914 en 1918 bij de nu zo rustige noordkust van Schotland en Denemarken zijn geweest.

Al mijmerend voor de tv zag ik dat de herinneringsbijeenkomst nog steeds doorging en ik hoorde dat die werd gehouden vanwege het feit, dat het precies 100 jaar geleden dat de grootste zeeslag "The battle of Jutland" [31 mei 1916] had plaatsgevonden en de vele hoge gasten, waaronder Princess Anne, David Cameron en de duitse president Gauck brachten een eerbetoon aan de vele slachtoffers die tijdens deze oorlogshandelingen op de Noordzee waren omgekomen. Toch was één ding me nog steeds niet duidelijk. Van Kirkwall herinnerde ik me niets. Waren we daarook geweest of hadden we dat overgeslagen. Geen idee. Ik dacht me suf, maar het ging me tever om op dat moment de laptop op te starten en op zoek te gaan naar foto`s die ik daar eventueel zou hebben gemaakt.

Intussen was op de tv de plechtige bijeenkomt afgelopen en zag ik de mensen de kerk uitlopen. De omgeving van de kerk, het grasveld, het kerkje zelf en vooral het straatje met z`n huizen en winkeltjes werden zichtbaar. Ineens ging er in mijn hoofd een luikje open. Ja, dat was het. Ik herkende het weer, daar hadden we ook gelopen en daar doken we vanwege de regen een restaurantje binnen. O, ja en daar was het gebouwtje waar we ook vanwege de nattigheid een tentoonstelling hadden bezocht en ja langs dat grasveldje liepen we terug naar de bus. Hèhè, ik was er in gedachte weer helemaal terug. Geweldig!

Toch bleef er voor mij na deze zoveelste streek van mijn geheugen wel iets te denken over. Zou het de leeftijd zijn? Toch niets ernstigers? Nee, niet aan denken, Blijf positief! Want met een beetje hulp van foto`s, tv en computer aangevuld met zo af en toe een handige truc komen we nog een heel eind. Zolang die luikjes in mijn hoofd maar blijven werken.