Wat kan het geheugen
van een mens toch vreemde streken uithalen. Neem nu vanmiddag. Het
was mooi weer en ik zat buiten in het zonnetje te haken.
Op een
gegeven moment liep ik voor een bolletje wol naar binnen en zag dat
Karel voor de tv zat te wachten op een spelprogramma dat kwart over
één zou beginnen op de BBC. Het scherm vertoonde echter niets van
dit al, want ik keek naar een kerkdienst. Dat was wel het laatste wat
ik verwachtte op een zonnige dinsdagmiddag in mei. Een beetje vreemd
Toch wel
nieuwsgierig wat het nou precies voor een uitzending was, bleef ik
zitten en zodoende hoorde even later dat het een hernneringsbijeenkomst was in de kerk van Kirkwall op de Orkney
eilanden. Hee, de Orkney eilanden, die kenden we. Daar bezochten we
in 2003 die indrukwekkende neolitische nederzetting en konden we
vanwege de stromende regen nauwelijks iets zien van de stone-circle [Ring of Brodgar],
waar de bus nog even stilhield. Gelukkig klaarde het later wat op
zodat we tijdens de rest van die reis iets meer konden zien. We
kwamen in het zuiden van het eiland, reden langs de kust van Scapa
Flow en zagen de skeletten van de oorlogsschepen die bij laag water
nog half boven water uitstaken. Daar ook hoorde ik voor het eerst
over de enorm grote marinebasis die tijdens de eerste wereldoorlog op
het eiland gevestigd was en over de vele oorlogshandelingen die er
tussen 1914 en 1918 bij de nu zo rustige noordkust van Schotland en
Denemarken zijn geweest.
Al mijmerend voor de
tv zag ik dat de herinneringsbijeenkomst nog steeds doorging en ik
hoorde dat die werd gehouden vanwege het feit, dat het precies 100
jaar geleden dat de grootste zeeslag "The battle of Jutland"
[31 mei 1916] had plaatsgevonden en de vele hoge gasten, waaronder
Princess Anne, David Cameron en de duitse president Gauck brachten
een eerbetoon aan de vele slachtoffers die tijdens deze
oorlogshandelingen op de Noordzee waren omgekomen. Toch was één
ding me nog steeds niet duidelijk. Van Kirkwall herinnerde ik me
niets. Waren we daarook geweest of hadden we dat overgeslagen. Geen
idee. Ik dacht me suf, maar het ging me tever om op dat moment de
laptop op te starten en op zoek te gaan naar foto`s die ik daar
eventueel zou hebben gemaakt.
Intussen was op de
tv de plechtige bijeenkomt afgelopen en zag ik de mensen de kerk
uitlopen. De omgeving van de kerk, het grasveld, het kerkje zelf en
vooral het straatje met z`n huizen en winkeltjes werden zichtbaar.
Ineens ging er in mijn hoofd een luikje open. Ja, dat was het. Ik
herkende het weer, daar hadden we ook gelopen en daar doken we
vanwege de regen een restaurantje binnen. O, ja en daar was het
gebouwtje waar we ook vanwege de nattigheid een tentoonstelling
hadden bezocht en ja langs dat grasveldje liepen we terug naar de
bus. Hèhè, ik was er in gedachte weer helemaal terug. Geweldig!
Toch bleef er voor
mij na deze zoveelste streek van mijn geheugen wel iets te denken
over. Zou het de leeftijd zijn? Toch niets ernstigers? Nee, niet aan
denken, Blijf positief! Want met een beetje hulp van foto`s, tv en
computer aangevuld met zo af en toe een handige truc komen we nog een
heel eind. Zolang die luikjes in mijn hoofd maar blijven werken.