Op deze blog schrijf ik allerlei stukjes uit mijn jeugd, gezin en andere zaken, die mij op dat moment bezig hielden.
Op mijn tweede blog heb ik mijn creativiteit los gelaten. Was het eerst borduren en breien, nu is het bijna alleen nog maar haken wat me heerlijk van de straat houdt.
Avalon`s creablog: http://avalon022.blogspot.com/

Vanaf 2005 hou ik een digidagboek bij. Ik heb hierin over vanalles geschreven. Soms schrijf ik drie stukjes in een week en soms duurt het maanden voordat ik weer inspiratie krijg om iets op te schrijven. Dat kan dus vanalles zijn, heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden, vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven. Alle verhaaltjes staan sowieso in pdf formaat ergens prive op laptop of externe schijf, maar ik heb besloten om zo langzamerhand alle verhaaltjes alsnog te publiceren op deze blog. Veel leesplezier.

Ps-1. Al bladerend door de onderwerpen zie ik nu [1-8-2013] dat het een rommeltje is geworden met de lettertypes en grootte van letters. Hoe dat komt weet ik niet. Wel weet ik dat ik ze zo niet gepost heb. Nu [26-2-2021] is het nog steeds niet veel beter. Het is jammer, dat ik niet meer grip heb op de lay-out van de stukjes. Maar goed, ik heb me helaas te houden aan de beperkte mogelijkheden. Het zij het zo, maar een rommeltje blijft het.

Ps-2. De bovenstaande foto is door mij genomen in een goddelijk rustige omgeving in de buurt van Säffle [Midden Zweden] in juni 2012.

woensdag 1 juni 2016

Kirkwall


Wat kan het geheugen van een mens toch vreemde streken uithalen. Neem nu vanmiddag. Het was mooi weer en ik zat buiten in het zonnetje te haken.

Op een gegeven moment liep ik voor een bolletje wol naar binnen en zag dat Karel voor de tv zat te wachten op een spelprogramma dat kwart over één zou beginnen op de BBC. Het scherm vertoonde echter niets van dit al, want ik keek naar een kerkdienst. Dat was wel het laatste wat ik verwachtte op een zonnige dinsdagmiddag in mei. Een beetje vreemd

Toch wel nieuwsgierig wat het nou precies voor een uitzending was, bleef ik zitten en zodoende hoorde even later dat het een hernneringsbijeenkomst was in de kerk van Kirkwall op de Orkney eilanden. Hee, de Orkney eilanden, die kenden we. Daar bezochten we in 2003 die indrukwekkende neolitische nederzetting en konden we vanwege de stromende regen nauwelijks iets zien van de stone-circle [Ring of Brodgar], waar de bus nog even stilhield. Gelukkig klaarde het later wat op zodat we tijdens de rest van die reis iets meer konden zien. We kwamen in het zuiden van het eiland, reden langs de kust van Scapa Flow en zagen de skeletten van de oorlogsschepen die bij laag water nog half boven water uitstaken. Daar ook hoorde ik voor het eerst over de enorm grote marinebasis die tijdens de eerste wereldoorlog op het eiland gevestigd was en over de vele oorlogshandelingen die er tussen 1914 en 1918 bij de nu zo rustige noordkust van Schotland en Denemarken zijn geweest.

Al mijmerend voor de tv zag ik dat de herinneringsbijeenkomst nog steeds doorging en ik hoorde dat die werd gehouden vanwege het feit, dat het precies 100 jaar geleden dat de grootste zeeslag "The battle of Jutland" [31 mei 1916] had plaatsgevonden en de vele hoge gasten, waaronder Princess Anne, David Cameron en de duitse president Gauck brachten een eerbetoon aan de vele slachtoffers die tijdens deze oorlogshandelingen op de Noordzee waren omgekomen. Toch was één ding me nog steeds niet duidelijk. Van Kirkwall herinnerde ik me niets. Waren we daarook geweest of hadden we dat overgeslagen. Geen idee. Ik dacht me suf, maar het ging me tever om op dat moment de laptop op te starten en op zoek te gaan naar foto`s die ik daar eventueel zou hebben gemaakt.

Intussen was op de tv de plechtige bijeenkomt afgelopen en zag ik de mensen de kerk uitlopen. De omgeving van de kerk, het grasveld, het kerkje zelf en vooral het straatje met z`n huizen en winkeltjes werden zichtbaar. Ineens ging er in mijn hoofd een luikje open. Ja, dat was het. Ik herkende het weer, daar hadden we ook gelopen en daar doken we vanwege de regen een restaurantje binnen. O, ja en daar was het gebouwtje waar we ook vanwege de nattigheid een tentoonstelling hadden bezocht en ja langs dat grasveldje liepen we terug naar de bus. Hèhè, ik was er in gedachte weer helemaal terug. Geweldig!

Toch bleef er voor mij na deze zoveelste streek van mijn geheugen wel iets te denken over. Zou het de leeftijd zijn? Toch niets ernstigers? Nee, niet aan denken, Blijf positief! Want met een beetje hulp van foto`s, tv en computer aangevuld met zo af en toe een handige truc komen we nog een heel eind. Zolang die luikjes in mijn hoofd maar blijven werken.