Éen en tien jaar later

ÉEN JAAR LATER

[11 september 2005]

Goh, terwijl ik de datum boven dit blogje zetten dacht ik meteen terug aan vier jaar geleden. Toen zat ik samen met mijn moeder [en met ons zeker de halve wereld] met stomme verbazing naar de tv te kijken wat er in New York allemaal gebeurde. Het leek allemaal een science fictionfilm, maar het was helaas de harde realiteit. Een dag die de wereld veranderde, en ik denk wel voor iedereen. De gevolgen zijn nog steeds voelbaar. Helaas was het niet de laatste aanslag want na New York kwamen Madrid en London en de hele wereld vraagt zich doorlopend af welke plek het volgende slachtoffer zal zijn. Gisteren werd een verscherpte controle in het openbaar vervoer in Amsterdam aangekondigd en daaruit blijkt dat ook hier in Nederland de angst aanwezig is. Ikzelf voel me alleen maar machteloos dat je er als individu alleen niets aan kan veranderen en ik twijfel er niet aan dat er velen zijn die er ook zo over denken.

Jeetje de tekst van dit blogje gaat nu wel een heel andere kant op dan ik van plan was. Ik wilde alleen maar even een fotootje plaatsen van de vorderingen van mijn Schotse meertjes borduurwerk en nu zit ik zwaar te filosoferen over de toenemende dreiging van aanslagen in de wereld. Nou ja het is ook geen wonder want een weldenkend mens kan en mag er niet omheen. Ik ga de foto toch maar plaatsen, want niet doen heeft ook geen zin. Het meertje is geweldig net als het land waar het ligt. Het is er rustig en schitterend en daaruit blijkt maar weer overduidelijk dat het echt alleen maar de mensen zijn die er op deze wereld zo`n enorme rotzooi van hebben gemaakt.

Geschreven en dagtekening: 11 september 2005

TIEN JAAR LATER

[ 11 september 2011]

Toen ik vanmorgen de krant las kwam ik een oproep tegen om een stukje te schrijven vanwege het feit dat het 11 september as. precies 10 jaar geleden is dat de aanslag op het WTC plaatsvond. Zij vragen reacties op het feit hoe het iemands leven beinvoed heeft en/of waar men zich bevond tijdens die verschrikkelijke gebeurtenissen. Hieronder mijn verslagje:

"Voor het wekelijkse bezoekje aan mijn toen 80 jarige moeder reed in 11 september 2001, met mijn echtgenoot van Opperdoes over de A7 richting Amsterdam. Daarna volgde ik de A10 west, de zuidas, en een klein stukje A2 naar Abcoude. Ik ging ongeveer 1 uur van huis, en arriveerde tegen tweeën bij haar bejaardenflatje in het centrum van het dorp. Het was een dag als zovelen, de weg was redelijk rustig op dat tijdstip en niets wees erop dat die middag er één was ik mijn levenlang zou blijven herinneren.

In Abcoude aangekomen kwam mijn moeder met haar gebruikelijke verhalen, maar al snel werd haar gepraat verstoord door het gerinkel van mijn mobiel. Ik kreeg mijn oudste dochter aan de telefoon, die meteen losbrandde "Heb je het al gehoord? Er is een vliegtuig het WTC ingevlogen en het staat nu in brand". Mijn laconieke antwoord zal ik nooit vergeten. "Huh, hoe kan dat nou, ik ben er net nog langs gereden en ik heb helemaal niets gezien". Wel had ik ondertussen met mijn vrije arm de tv aangezet en toen de beelden verschenen, hoefde ik voor mijn moeder en mijn echtgenoot Ingrids mededeling niet meer te herhalen. De verschrikkelijke waarheid drong direkt tot ons door en enkele minuten later zagen we hoe het tweede vliegtuig zich in het gebouw boorde. Die middag werd een lange middag met z`n drieën voor de tv bij mijn moeder in Abcoude, ontsteld en vol ongeloof over wat er allemaal gebeurde in New York. Op de terugweg reed ik dezelfde weg weer naar huis. Toen ik langs het Amsterdamse WTC reed schoot dat telefoongesprek me weer te binnen en ondanks alle verschrikkingen die ik die middag gezien had, durfde ik een heel klein beetje te glimlachen om mijn eerste reactie op dat herinneringsvolle telefoontje van mijn dochter".

Geschreven: Opperdoes 16 juli 2011

Kleurendia`s

KLEURENDIA'S-1

Tot mijn schrik zie dat het is al weer 10 dagen geleden is dat ik iets op mijn space heb geschreven. Geen wonder want ik ben druk bezig geweest met mijn borduurpatronenfile, die als maar groter wordt. Het is 12 Gb geworden en hij moet nu toch echt niet groter worden. Voorlopig is het weer klaar en het staat allemaal netjes geordend op data-dvdtjes. De scanner kan even met pensioen, hoewel niet voor lang want er komt nog een megaklus aan. Ik moet nog zo`n 600 oude kleurdia`s inscannen. Dat scannen is het werk niet, maar er naderhand weer toonbare plaatjes van maken is een ander verhaal. Hieronder plaats ik twee foto`s om te laten zien wat ik bedoel. 

De eerste dia [uit 1968] was alleen maar ingescand. Het agfa blauw is het enige wat er stug is overgebleven na al die jaren. Het tweede plaatje is dezelfde foto na  behandeling met een fotoprogramma. Dat begint er weer wat op te lijken, maar dat wordt dus zo ongeveer 600x 5 minuten werk. Ach dat is niet zo erg, het houdt je van de straat. Dus als je even niets van me hoort komt het daardoor.

Geschreven: Opperdoes, 30 september 2005

Dagtekening: 30 september 2005

KLEURENDIA'S-2

Wat is dat een gek gevoel. Dat is met recht iets van je af voelen glijden. Helemaal klaar. Ik kan het op de bon nog nakijken dat ik een dag voor oudjaar 2003 de Canon scanner kocht bij Beerenpoot in Bovenkarspel. De vorige scanner deed het nog wel maar hij kon geen dia's scannen en deed moeilijk met de nieuwe Windows XP die ik kortgeleden op de computer had laten installeren. Toen kon ik dus beginnen met het inscannen van de duizenden dia's die wij boven op zolder trouw hadden bewaard. Die winter ging snel voorbij, zoals ik ook al vermeldde in het stukje over Februari en op een gegeven moment bleef ik steken want de zomer kwam eraan. De leukste dia's waren intussen al gedigitaliseerd en de druk was een beetje van de ketel. Toch bleef er iets knagen, want er lag nog veel meer. Zin had ik er niet echt in, maar in december 2005, na twee half gedwongen klussen om dia's in te scannen voor kennissen vond ik het van de zotte dat ik wel voor anderen dia's zat te digitaliseren, terwijl ik er ook nog zoveel had liggen, dus ben ik niet echt enthousiast toch maar weer begonnen. Een stel grote vakanties uit de jaren '60 zijn niet de meest interessante plaatjes maar ze zomaar laten liggen kon ik ook niet. Uiteindelijk, toen hiervan het einde in zicht bleek te komen, realiseerde ik me dat mamma ook nog dozen vol vakantiedia's bij haar op zolder had staan. Gelukkig was ik bij het grootste deel van die vakantie's niet aanwezig geweest, maar een paar daarvan had ik ook meegemaakt. Toch wel interessant om die ook even door te nemen, en ja hoor, dat leverde best leuke plaatjes op die ik in geen jaren gezien had. De interessante heb ik allemaal nog ingevoegd. Nu is de serie dus echt helemaal compleet en heb ik alles gedaan. Een kleine berekening levert mij zo ongeveer 4200 plaatjes op die anders bijna verloren zouden zijn gegaan, want helemaal kleurecht blijken die dia's toch niet te zijn. Sommige kleuren waren in de jaren een eigen leven gaan leiden want er waren er nogal wat bij die intussen knal paars of dieprood waren geworden. Dat brengt me eigenlijk op het meest tijdrovende van de hele operatie. Niet het inscannen zelf, maar het weer op kleur brengen en het schoonmaken met Paint Shop Pro. Gelukkig kon ik de meesten herstellen. Als ik moet schatten heb ik er ongeveer tien echt weg moeten gooien. Die waren hopeloos. De andere kon ik redelijk tot heel goed terugbrengen naar de originele kleuren. Het schoonmaken deed ik met de kloonpenseel. Dus eigenlijk domweg een schoon stukje over de vlekken en vuil heenzetten. Dat klinkt simpel, maar uiteraard moest dat onzichtbaar gebeuren en dat lukte niet altijd meteen bij de eerste poging. Ook werd ik af en toe tureluurs van het getuur naar vlekjes op het scherm. Gemiddeld ben ik wel een 10 minuten per dia bezig geweest ik ga maar niet uitrekenen hoeveel tijd dat er in totaal in de hele klus heeft gezeten. Daar begin ik niet aan, dan schrik ik me wezenloos.

Terwijl ik bezig was heb ik mezelf afgevraagd of het allemaal wel de moeite waard was waar ik allemaal aan het doen was. Ook mamma bracht dat onderwerp wel eens ter sprake. Zij zit ook tegen dozen dia's aan te hikken en weet niet wat ze moet doen; ongezien weggooien of gewoon laten staan met het idee van je ziet maar wat je er mee doet als ik er niet meer ben. Dat zijn haar eigen woorden hoor want zo cru zou ik het niet gezegd hebben. Met de projector die plaatjes allemaal nog eens te gaan kijken en uitsorteren is voor haar geen optie, want haar gezichtsvermogen is daarvoor helaas te slecht. Evt. ook mamma's dia's inscannen is ook geen echte oplossing want zelfs dan vraag ik me af of ze het zou kunnen zien en trouwens daar heb ik ook de moed niet voor want het zijn er nog eens duizenden. Voor mijzelf ligt het heel anders. ik kan de dia's geprojecteerd nog uitstekend zien, maar toch zou ik dat ook niet meer doen want, wat ik al zei, ze zijn teveel verkleurd. Stomweg weggooien kon ik niet en zelfs nu ze digitaal zijn, laat ik de dozen voorlopig nog in de kast staan. Het is een document van een groot deel van je leven en ik hang er toch wel een beetje aan. Daardoor was inscannen ondanks de enorme klus een mooie tussenweg tussen weggooien en domweg in de kast laten staan. Ik heb ze allemaal weer intensief gezien en ik kan ze nu weer op elk moment van de dag als ik dat wil via de computer of tv bekijken. Ook voor Karel met zijn beperkte gezichtsvermogen zijn er vele mogelijkheden. Hij weet dat ze er nu digitaal zijn en als hij het zelf aangeeft zal ik wel eens gaan denken hoe ik ze ook binnen zijn bereik kan brengen. Het is allemaal een brokje nostalgie en heel persoonlijk, dat weet ik maar ik hecht er veel waarde aan en vind het geweldig leuk.

Daarvoor heb ik al die moeite met plezier gedaan.

Geschreven: Opperdoes, 28 maart 2006

Dagtekening: 30 december 2004 - 28 maart 2006

Déja vu

Tweede kerstdag 1994:

Loc. 16 trekt de goed bezette en in kerstsfeer versierde rijtuigen 61, 65 en 62 door een druilerig­ Westfries landschap naar Wognum. Vreemd hoor zo in de winter, geen koeien in het weiland, geen bloemenveld bij Wognum, en ook de eenden en zwanen laten verstek gaan. De vrijwilligers van de restaura­tie, die van te voren de tafels in kerstsfeer gedekt hebben serveren de erwtensoep en roggebrood met spek zo feestelijk alsof het lijkt dat we in een vijf sterren restaurant te­recht gekomen zijn. In Wognum aangekomen staat een enthousiast zwaaiende en bel­lende kerstman, die ons naar café "Het Boemeltje" begeleidt. Voor ieder kind heeft hij een cadeautje en de meeste van hen willen ook zijn schoot wel uitproberen tot groot genoegen van de fotograferende ou­ders. ­

In een gedachtenflits zie ik kerst 1979 voor mij. Hetzelfde druilerige weer, dezelfde stoomtram, dezelfde kerstman en dezelfde schoot. Een beetje verlegen ging zij toen bij de kerstman op z`n knieën zitten.

Weer terug in 1994 staat Suzanne mijn nu 21-jarige dochter naast mij en ik vraag: "Wil je nog een keer?" Een lacherig protest is haar eerste reactie. Dan stap ik naar de kerstman toe en zeg tegen hem: "U heeft mijn dochter als klein meisje nog op schoot gehad. Waarop hij antwoordt: "Dat kan kloppen, want ik kan me dat meisje van Haarsma nog wel herinneren. Suzanne en ik schieten beide in de lach, toch wel twijfelend aan zijn antwoord. Ikzelf wijd zijn bevestigende antwoord het feit dat Karel naast mij staat en hij dus door hem wel weet wie we zijn. Daarna leggen aan de kerstman uit dat dat kleine meisje een beetje veranderd is in die 15 jaar maar dat ze nog steeds datzelfde kleine meisje is wat toen in haar bruine jasje op zijn schoot heeft gezeten. Gelukkig voor mij laat ze zich door de kerstman overha­len om nogmaals op zijn schoot plaats te nemen zodat een ge­schiedenisherhalende foto kan worden ge­maakt.

Geschreven:26 december 1994

Dagtekening: 26-12-1979 en 26-12-1994

Rangeermanoeuvres voor de deur

Wie woont er zo, dat er een rangeermanoeuvre voor de deur mogelijk is? Wij dus, want we wonen in een station met het schitterende uitzicht op het perron en de rails aan het traject van de museumstoomtram Hoorn-Medemblik. De laatste dagen waren er werkzaamheden aan de brug in Medemblik en was het station van die plaats dus onbereikbaar voor de stoomtram. De mensen stapten in Medemblik uit aan de Randweg, vlak voor de "kapotte" brug en werden met eigen vervoer van de tram verder gebracht naar het station. Waar je als gewoon persoontje niet zo gauw aan zou denken is, dat de locomotief niet kan "omlopen" [dwz. van voor naar achteren verplaatsen] en dus voor de terugweg aan de verkeerde kant van het tramstel staat. Dit werd in Opperdoes, na een paar kilometers "opduwen" met diverse rangeerhandelingen en een diesellocomotief opgelost. Nu is alles weer als vanouds en de tram komt weer "gewoon" langs. Minstens 2x per dag.

Geschreven: Opperdoes 8 juli 2011

Dagtekening: 6 juli 2011

Thuiskomen

Grappig is het. Ik ben ik heerlijk bijna drie weken met vakantie geweest is en toch verbaast het me iedere keer weer, dat als ik tenslotte weer mijn vertrouwde straat in rij er helemaal niets veranderd is. In mijn gevoel ben ik jaren weggeweest en in mijn eigen straat lijkt het wel of de tijd heeft stilgestaan. Natuurlijk is dat niet zo verwonderlijk, want de verandering die ik denk in de straat te vinden zit in mezelf. Ik heb weer vele ervaringen opgedaan en mijn hoofd zit vol met nieuwe herinneringen. Ik bekijk dus die straat met een beetje andere ogen.

Toch heb ik altijd wel een beetje moeite met thuiskomen. Ik wil niet meteen weer in het vertrouwende patroon terugvallen, want ik wil dat vakantiegevoel zo lang mogelijk vasthouden. Toch lukt het voor geen meter, en wordt ik binnen de kortste keren met met neus op de realistische feiten gedrukt. Mijn lieve echtgenoot weet niet hoe snel hij de auto uit zal uitpakken; we moeten die avond natuurlijk ook nog iets eten en de stapel vuil wasgoed wordt ook niet minder, door er alleen maar naar te kijken. Nog even nadromen is niet echt aan de orde.

Toch zijn er ook wel weer fijne dingen natuurlijk. Het leukste vind ik om alle leuke bagage, zoals souvenirs, kaarten en computertroep op een grote hoop op de tafel te verzamelen en die dan maar voorlopig te laten liggen. Dan heb ik nog een beetje het gevoel dat er iets bijzonders was en dat nog niet alle spullen weer in de kasten verborgen zijn. Ook is het leuk om midden op die volle tafel alle foto`s op de computer te zetten en omgeven door al die tastbare herinneringen doe ik mijn best om weer "thuis te komen".

Maar ook dat duurt niet lang. Een stapeltje post vraagt mijn aandacht en de volgende ochtend pak ik de stapel kranten en werk die chronologisch door. De kinderen komen weer met hun verhalen en problemen en het is toch ook wel weer fijn om weer de vertrouwde dingen om je heen te hebben. Ik ziet weer evenementen in de krant die ik zou kunnnen gaan bijwonen en de Pinksterdagen staan voor de deur. Ook het weer is weer onbelangrijk geworden. Zon is fijn maar als het regent, nou ja jammer dan, we hoeven niet zonodig iets te gaan ondernemen.

Ik ben weer thuis. Ben nog zeker weken bezig om alle foto`s te verwerken en ook de dagboekverhaaltjes wil ik nog in een mooie vorm in mijn digidagboek verwerken. Dat is fijn, want zo ben ik nog poosje bezig en blijf ik nog een tijden in gedachten in ons schitterende vakantieland.

Geschreven: Opperdoes, 16 juni 2011

Dagtekening: 5 juni 2011

"Amersfoort"-beertje

Wie bij mij in de auto wel eens als passagier achterin heeft meegereden zal zich ongetwijfeld het beertje van de foto herinneren. Het heeft in al onze auto`s op een heel prominente plaats meegereden. Hij is mee verhuisd van auto naar auto en ik ben eigenlijk nooit zonder die knuffel weggeweest. Van Groningen tot Maastricht en van Schotland tot Frankrijk en Duitsland, die knuffel was erbij.

Natuurlijk zit daar een verhaal aan vast. Toen ik ging lessen voor mijn rijbewijs heb ik dat verzwegen voor mijn vader. Waarom? Twee redenen herinner ik me nu nog. Ten eerste het afrijden. Wetende dat het toch wel een hele klus was, zou ik niemand iets hoeven vertellen als het allemaal niet zou lukken. Geen medeleven, want zeker als je gezakt bent kan je dat missen als kiespijn. Maar de hoofdoorzaak was, dat ik hem zou willen verrassen met het feit dat ik mijn rijbewijs had gehaald. Hij zou daar blij mee zijn, sterker nog, hij heeft verscheidene malen laten doorschemeren dat hij het best slim zou vinden als wij ook gemotoriseerd zouden zijn. Als hij dan weer eens één van zijn prominente familiebijeenkomsten houden, hoefde hij geen rekening meer te houden met een dochter en haar gezin dat met het openbaar vervoer zou komen. Wij waren wat dat betreft best lastig, dat realiseerde ik me goed, want ik wist uit ervaring dat je er bij het plannen van een locatie terdege rekening mee moest houden. Wat zou het dan niet leuk zijn als ik op een dag tegen hem zou kunnen zeggen dat dit probleem uit de wereld was.

Ik had het allemaal zo mooi gepland en in november 1995 bereidde ik mij voor op mijn rijexamen en op mijn verrassing voor hem. Toen begon het allemaal een beetje mis te lopen. Ik zakte voor mijn eerste rijexamen en de verrassing ging daarmee dus ook de mist in. Nou ja voorlopig, want ik was echt niet van plan om het op te geven. Maar er ging meer mis. Pappa`s gezondheid werd steeds slechter en vlak voordat ik weer moest afrijden belandde hij weer in het ziekenhuis. Op stel en sprong gingen wij met de trein naar Amersfoort. Tijdens dat bezoek heb ik dat beertje van Suzanne gehad, die het kocht in de ziekenhuiswinkel van het Elizabeth ziekenhuis. Met pappa ging het die avond best goed en we hebben gezellig zitten praten over allerlei gewone dingen. Wat we toen niet wisten was, dat het voor Suzanne de laatste keer zou zijn dat zij haar opa in leven zag.

De tweede keer afrijden lukte me wel en ik zou ik dus de volgende maal vol trots en glorie met de auto naar hem toe kunnen gaan. Hoe anders liep het. Op de vooravond van zijn volgende operatie, waarvoor hij naar het UMC te Utrecht was gebracht, hebben Karel en ik hem voor het laatst bezocht. Van het geluk dat ik kon rijden was niet veel meer over. Ik heb hem verteld dat ik eindelijk mijn rijbewijs had gehaald en zelf met de auto naar hem toe was gekomen, maar ik kon uit zijn opmerkingen niet opmaken of dat allemaal wel tot hem doordrong. Uit al zijn opmerkingen die avond kon je opmaken dat ook hij terdege rekening hield met het feit dat hij die operatie wel eens niet zou halen. Dat werd helaas de waarheid. Hij overleed de volgende ochtend. Vier dagen later kreeg ik mijn vuurdoop. Ik heb tot op de dag van vandaag nooit meer in zo`n ontroerende tocht mee gereden als toen de dag van mijn vaders crematie. Een lange rij auto`s, allemaal familie en kennissen, met voorop de lijkwagen met mijn vader. Mijn broer reed voor mij en ik hoor hem nog geruststellend zeggen: "Rij maar kalm achter mij aan". Vanuit de kerk in Amersfoort reden we in één grote optocht naar Amsterdam over een razendrukke A1 naar het creamatorium op Kruislaan in Amsterdam. Toch had ik ook een beetje een trots gevoel dat ik hieraan kon deelnemen door zelf rijden, ondanks de enorme droevige aanleiding. Hoe het beertje in de auto beland is weet ik niet precies meer, maar ik ben er van overtuigd dat die dag er iets mee te maken heeft gehad. Ziekenhuis-pappa-beertje, een link die is gebleven. De knuffel heeft intussen al twee keer in de wasmachine gezeten en is zowat niet meer schoon te krijgen, maar dat maakt allemaal niet uit. Hij is gewoon een trouwe metgezel die altijd met me meegaat. Een beschermengel of gewoon een symbool met een link naar pappa. Ach het maakt allemaal niet uit. Voor mij staat één ding als een paal boven water. Het beertje is er en blijft er.

Geschreven: Opperdoes 6 mei 2009

D agtekening: januari-maart 1996