ÉEN JAAR LATER
[11 september 2005]
Goh, terwijl ik de
datum boven dit blogje zetten dacht ik meteen terug aan vier jaar
geleden. Toen zat ik samen met mijn moeder [en met ons zeker de halve
wereld] met stomme verbazing naar de tv te kijken wat er in New York
allemaal gebeurde. Het leek allemaal een science fictionfilm, maar
het was helaas de harde realiteit. Een dag die de wereld veranderde,
en ik denk wel voor iedereen. De gevolgen zijn nog steeds voelbaar.
Helaas was het niet de laatste aanslag want na New York kwamen Madrid
en London en de hele wereld vraagt zich doorlopend af welke plek het
volgende slachtoffer zal zijn. Gisteren werd een verscherpte controle
in het openbaar vervoer in Amsterdam aangekondigd en daaruit blijkt
dat ook hier in Nederland de angst aanwezig is. Ikzelf voel me alleen
maar machteloos dat je er als individu alleen niets aan kan
veranderen en ik twijfel er niet aan dat er velen zijn die er ook zo
over denken.
Jeetje de tekst van
dit blogje gaat nu wel een heel andere kant op dan ik van plan was.
Ik wilde alleen maar even een fotootje plaatsen van de vorderingen
van mijn Schotse meertjes borduurwerk en nu zit ik zwaar te
filosoferen over de toenemende dreiging van aanslagen in de wereld.
Nou ja het is ook geen wonder want een weldenkend mens kan en mag er
niet omheen. Ik ga de foto toch maar plaatsen, want niet doen heeft
ook geen zin. Het meertje is geweldig net als het land waar het ligt.
Het is er rustig en schitterend en daaruit blijkt maar weer
overduidelijk dat het echt alleen maar de mensen zijn die er op deze
wereld zo`n enorme rotzooi van hebben gemaakt.
Geschreven en dagtekening: 11 september 2005
TIEN JAAR LATER
[ 11 september 2011]
Toen ik vanmorgen de krant las kwam ik een oproep tegen om een stukje te schrijven vanwege het feit dat het 11 september as. precies 10 jaar geleden is dat de aanslag op het WTC plaatsvond. Zij vragen reacties op het feit hoe het iemands leven beinvoed heeft en/of waar men zich bevond tijdens die verschrikkelijke gebeurtenissen. Hieronder mijn verslagje:
"Voor het wekelijkse bezoekje aan mijn toen 80 jarige moeder reed in 11 september 2001, met mijn echtgenoot van Opperdoes over de A7 richting Amsterdam. Daarna volgde ik de A10 west, de zuidas, en een klein stukje A2 naar Abcoude. Ik ging ongeveer 1 uur van huis, en arriveerde tegen tweeën bij haar bejaardenflatje in het centrum van het dorp. Het was een dag als zovelen, de weg was redelijk rustig op dat tijdstip en niets wees erop dat die middag er één was ik mijn levenlang zou blijven herinneren.
In Abcoude aangekomen kwam mijn moeder met haar gebruikelijke verhalen, maar al snel werd haar gepraat verstoord door het gerinkel van mijn mobiel. Ik kreeg mijn oudste dochter aan de telefoon, die meteen losbrandde "Heb je het al gehoord? Er is een vliegtuig het WTC ingevlogen en het staat nu in brand". Mijn laconieke antwoord zal ik nooit vergeten. "Huh, hoe kan dat nou, ik ben er net nog langs gereden en ik heb helemaal niets gezien". Wel had ik ondertussen met mijn vrije arm de tv aangezet en toen de beelden verschenen, hoefde ik voor mijn moeder en mijn echtgenoot Ingrids mededeling niet meer te herhalen. De verschrikkelijke waarheid drong direkt tot ons door en enkele minuten later zagen we hoe het tweede vliegtuig zich in het gebouw boorde. Die middag werd een lange middag met z`n drieën voor de tv bij mijn moeder in Abcoude, ontsteld en vol ongeloof over wat er allemaal gebeurde in New York. Op de terugweg reed ik dezelfde weg weer naar huis. Toen ik langs het Amsterdamse WTC reed schoot dat telefoongesprek me weer te binnen en ondanks alle verschrikkingen die ik die middag gezien had, durfde ik een heel klein beetje te glimlachen om mijn eerste reactie op dat herinneringsvolle telefoontje van mijn dochter".
Geschreven: Opperdoes 16 juli 2011
