Op deze blog schrijf ik allerlei stukjes uit mijn jeugd, gezin en andere zaken, die mij op dat moment bezig hielden.
Op mijn tweede blog heb ik mijn creativiteit los gelaten. Was het eerst borduren en breien, nu is het bijna alleen nog maar haken wat me heerlijk van de straat houdt.
Avalon`s creablog: http://avalon022.blogspot.com/

Vanaf 2005 hou ik een digidagboek bij. Ik heb hierin over vanalles geschreven. Soms schrijf ik drie stukjes in een week en soms duurt het maanden voordat ik weer inspiratie krijg om iets op te schrijven. Dat kan dus vanalles zijn, heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden, vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven. Alle verhaaltjes staan sowieso in pdf formaat ergens prive op laptop of externe schijf, maar ik heb besloten om zo langzamerhand alle verhaaltjes alsnog te publiceren op deze blog. Veel leesplezier.

Ps-1. Al bladerend door de onderwerpen zie ik nu [1-8-2013] dat het een rommeltje is geworden met de lettertypes en grootte van letters. Hoe dat komt weet ik niet. Wel weet ik dat ik ze zo niet gepost heb. Nu [26-2-2021] is het nog steeds niet veel beter. Het is jammer, dat ik niet meer grip heb op de lay-out van de stukjes. Maar goed, ik heb me helaas te houden aan de beperkte mogelijkheden. Het zij het zo, maar een rommeltje blijft het.

Ps-2. De bovenstaande foto is door mij genomen in een goddelijk rustige omgeving in de buurt van Säffle [Midden Zweden] in juni 2012.

maandag 30 januari 2017

Dat waren nog eens winters!

[Sneeuw in 1963]

Ja uiteraard gaat dit stukje over de roemruchte winter van 1963. Met alle respect voor de daaropvolgende winters, is dit degene die in mijn geheugen gegrift staat als de strengste winter die ik ooit heb meegemaakt. Gelukkig hebben we toen veel foto`s en dia`s gemaakt,  zodat ik bij het zien van die plaatjes me nog een heleboel voor de geest kan halen. Van de kou herinner ik me niet zoveel meer. Even rekenen levert mij het feit op dat ik toen 18 jaar was. We woonden nog in Amsterdam en ik zat in het examenjaar van de MMS. Dat hield dus in dat ik nog iedere dag op de fiets richting Prinses Irenestraat ging, weer of geen weer, want alternatief vervoer was er niet. Van ijsvrij kan ik me niets meer herinneren, maar we zullen het ongetwijfeld hebben gehad.

Mede door de foto`s herinner ik me nog die geweldige tocht die we gemaakt hebben richting Amsterdam Noord en verder Noord-Holland in. De grote sneeuwhopen op de weg bij de Schellingwouderbrug spreken voor zich en ik zit me eigenlijk steeds af te vragen wat men zou doen als dit vandaag de dag zou gebeuren. Moet je voorstellen de complete ring afgesloten door sneeuwbergen van 2 meter hoog. Het totale dagelijkse leven ligt plat en hele dorpjes [zoals toen Ransdorp] van de buitenwereld afgesloten. Ik denk dat in eerste instantie het bedrijfsleven begint te mekkeren over geld en wat het allemaal gaat kosten en dat daarna pas eens aan de mensen zelf zal worden gedacht. Ook kan ik me helaas niet meer herinneren hoe het toen is gegaan. Zeker is wel dat het verkeer minder intensief was, maar ook toen al was het beslist niet onbelangrijk.
A ls ik ons zo zie staan op de weg denk ik eigenlijk maar eens ding. Deze foto`s zouden anno 2005 niet eens genomen kunnen worden want zover zou je niet eens de weg op kunnen. De hele boel wordt dan binnen de kortste keren afgesloten want met jou willen er nog tienduizenden hetzelfde. Dat was toen echt niet aan de orde. We zullen er niet alleen geweest zijn, maar van filevorming was echt geen sprake. Toch als ik de foto`s nog eens goed bekijk vind ik allemaal interessante details. Het het geweldige mooie richtingbord van de ANWB zou nu zo het museum in kunnen, maar mijn aandacht valt vooral op het kleine zwart-wit fotootje waar een verkeersbord op staat wat ik echt niet meer kan thuisbrengen. Wat moet je nou met die stadslichten??? Aandoen of juist niet. Geen idee, maar toen waren ze dus nog belangrijk genoeg om er een verkeersbord aan te wijden. Waarom ze vandaag de dag nog in auto zitten weet geen mens. Je kan en mag er niets meer mee.

Een tweede geweldige ervaring was ons bezoek aan het IJsselmeer. T otaal dichtgevroren was het toen en voor de auto`s werden er complete ralleytochten op georganiseerd. De meest herinneringswaardige hiervan is die van Enhuizen-Staveren vv, een tocht die nooit meer heeft kunnen plaatsvinden. Die winter is ook de enige winter geweest dat ik ijszeilen heb gezien. Het werd gedaan met een zeilboot waaronder als het ware een soort slee gemonteerd was. Het was eigenlijk best gevaarlijk, want het ging loeihard en ze voeren of gleden dwars tussen de mensen door die op het ijs liepen.



Een volgende topper was onze rit naar Bloemendaal. Het strand bezoeken in de winter is niet zo iets bijzonder, maar dat het zeewater zelf bevroren is, dat is een ander verhaal. Het deed me denken aan een berglandschap met rotsen, waar we met z`n allen tussen de ijsrotsen klauterden. Daar op dat strand was het wel beredruk en de bezoekersaantallen daar leken een beetje op wat je verwachten kan anno 2005. Geen wonder, want zoiets zie je maar een keer in je leven en dan alleen nog maar als je gelukhebt.











Een extraatje dat ons toekwam dankzij de positie van mijn vader was een tocht met de ijsbreker de Walvis. De SHB had het beheer van die ijsbrekers en dan stond er, met de direkteur als vader, wel eens een deurtje open. Dat jaar was uiteraard een topjaar en ik hoor nog het gekraak van het ijs, dat door de scherpe voorpunt van de boot als het ware gesplitst werd. Je zag zo het ijs voor je uit breken. We maakten een tocht van Amsterdam [achter het CS] naar de sluizen van IJmuiden en terug.

Ook die winter was de C & A brand aan het damrak. Nazoekend op internet kwam ik er achter dat het op 16 februari 1963 is geweest. Ik heb hem al even aangehaald in het stukje Kerstherinneringen. Helaas was ik toen niet in de gelegenheid om foto`s te nemen. Daar heb ik nog steeds spijt van, want het was een gigantisch gezicht. Het ijspaleis zoals ik het noemde was een paar dagen een bezienswaardigheid in Amsterdam en het werd ook druk bezocht. Het was niet de enige brand die winter, getuige mijn foto van een grachtenpand dat hetzelfde lot beschoren was. Het was net zo als het C & A pand een en al ijs. Ook is op deze foto goed te zien dat alle grachten in Amsterdam stevig waren dichtgevroren. Kijk dat was het leuke van wonen in Amsterdam in die tijd. Er gebeurde nog al eens wat en als het even mogelijk was ging je even kijken. Je hoorde toen nog geen smalende opmerkingen van "ramptoeristen", want die waren nog niet uitgevonden en iedereen vond het doodnormaal dat je even een kijkje ging nemen.

Maar ook in de nabije omgeving van je eigen straat en huis was die winter iets bijzonders. Schaatsen was mijn grootste hobby niet maar ik deed het wel. We gingen naar een vijver achter in de wijk bij de Von Liebigweg tegen de dijk aan van de Weesperzijde. Dat was een meertje waar je oeverloos rondjes kon draaien. Ik kon het best wel redelijk, maar na een uurtje hield ik het wel voor gezien. Ik vond het allemaal nog al saai en het was me een beetje te koud. Een slimmere oplossing was een perkje onder te laten lopen, dan hoefde je niet zo ver weg en was de kachel dichterbij. Maar bij nadere studie van de foto vraag ik me nog af of het wel een ondergelopen perkje is want op stijfbevroren sneeuw lijkt me schaatsen ook niet onmogelijk. Helaas ik weet het niet meer precies.

Toch was niet alles even leuk. De sneeuw gaf een enorme rotzooi, vooral omdat het zo stijf bevroren was, was het haast ondoenlijk om de stoep vrij te houden. De laatste foto van deze serie laat zien dat er echt teamwork voor nodig was om de stoep eens goed schoon te maken. Ondergetekende staat zich wezenloos te hakken en mijn vader en broer laten ook stevig hun handen wapperen. Wie er verder nog op de foto staan kan ik niet zo goed zien, maar er staat wel een juweeltje van een broodwagen van Carels op de achtergrond. Dat houdt dus in dat in het rijtje van winkels die er in het pand bij ons aan de overkant hebben gezeten ook een bakkerij moet worden toegevoegd. Dat was ik dus echt vergeten.

Winters zoals toen kennen we niet meer. Helaas of gelukkig? Dat is maar hoe je het bekijkt. De milieumensen blijven schreeuwen dat het allemaal nooit meer goed komt. Zelf heb ik daar wel andere ideeen over. De ijstijden zijn ook voorbij gegaan zondedat de wereld verging dus ik heb er het volste vertrouwen in dat er geen fatale klimaatsverandering zal komen. Dat het verandert is zeker, en dat vind ik persoonlijk eigenlijk best jammer want ik ben dol op sneeuw en om die te zien zal ik in de toekomst waarschijnlijk erg ver moeten gaan reizen.

Geschreven: Opperdoes, 30 december 2005
Dagtekening: januari-februari 1963