Heerlijk,
eindelijk weer een beetje zomer. Het was bar en boos de laatste
dagen. Afgelopen dinsdag werd het gelukkig weer wat beter, want die
dag zouden Suus, Ingrid en ik er een dagje vantussen gaan. Suus wilde
even naar een nieuwe AH in Heiloo en kwam ook met de mededeling dat
er zandsculpturen in Noordwijk stonden. Dat was voor ons een heel
goede reden om na Heiloo wat naar het zuiden te zakken.
Noordwijk
was bekend terrein voor ons, want zo`n twintig jaar geleden had pappa
daar een vakantiehuisje gekocht met het idee dat hij en zijn familie
er fijne vakanties konden doorbrengen. Het was een schitterend idee,
maar voor ons eigenlijk onbereikbaar met het openbaar vervoer. Toch
kwamen we er, hoewel we daarbij vaak de nodige obstakels moesten
omzeilen. Bussen die niet kwamen, met de trein en dan verder met de
fiets, een noodtelefoontje naar pappa om ons op te halen en vooral
veel lopen. Het lag op een [met een groot woord] bungalowpark tegen
de duinrand even ten noorden van Noordwijk en hoewel de naam van het
complex en de straatnaam me even ontschoten zijn reed er uit mijn
herinnering nog zo naar toe. Dat had ik al vaker gedaan, hoewel ik
nooit zeker was welk park het nou precies was. Nu reed er dus weer en
zag dat het de Duinweg was. Ik stopte bij nr. 84, want daar stond me
iets van bij. De naam van het park zei me echter niets. Het volgende
park was op nr. 84a, dat leek er meer op, hoewel de naam Duin en Bos
me ook niet echt bekend voorkwam. Toch waren de meiden zeer beslist.
Dit is het, zeiden ze alletwee en rij er maar op dan zal je het zien.
Erop rijden?, “Nou ja dat is wel erg brutaal, ik heb er helemaal
niets te zoeken,” sputterde ik tegen. Natuurlijk we zijn er na
enige aarzeling op gereden. Langs de receptie, de telefooncel en de
krantenbak. Allemaal niets veranderd. Toen was er nooit iemand
aanwezig en nu ook nog niet. Daarna langs het grote plein waar de
patat- en ijsboer hun waren kwamen slijten. Automatisch wist ik de
weg nog en vonden we het huisje. Veel was er niet veranderd alleen
was het eromheen helemaal dichtgegroeid zodat het een beetje moeilijk
te herkennen was.
Nr.
35 ja, dat was het echt. Het grote terras voor het
huis met twee openslaande deuren waarachter je meteen in de
huiskamer/keuken stond. Daarachter twee slaapkamers met een gangetje
ertussen en toilet en douche. Naast het huis een klein schuurtje en
eromheen en heel groot grasveld maar je zo heerlijk op kon liggen.
Het was er allemaal nog, De
herinneringen buitelen nu door mijn hoofd. Boven het bed in de grote
slaapkamer hing dat specifieke schilderijtje met die twee kinderen
aan het water, gezien op hun rug, in Holly Hobby stijl en beide met
een hele grote hoed, de boekenkast in de kamer waar Elly haar
romannetjes achterliet, het kleine open keukentje, de eettafel altijd
met een vaas bloemen, de tv met al zijn duitse zenders, maar vooral
het terras en de tuin waar we het meeste tijd hoopten door te
brengen.
Toen
pappa overleden was heeft Elly het huisje nog een jaar aangehouden,
maar ook ik zag dat het voor haar ondoenlijk was. Het kostte veel
geld en het onderhoud van huisje en tuin was een niet te
onderschatten klus nu ze alleen was. Vlak voordat ze het verkocht
heeft, hebben we er nog één vakantie doorgebracht. Geen
vervoersproblemen meer, want we waren intussen gemotoriseerd, en
lekker met z'n tweetjes hebben we in de wetenschap dat het de laatste
keer was, nog fijn vakantie gehouden. Dat was het einde van ons
Noordwijk tijdperk, maar als we in de buurt zijn, kunnen we niet
nalaten om er altijd even langs te rijden.
Geschreven: Opperdoes, 25 juli 2008
Dagtekening: 1990-22 juli 2008
