Na
het grootste deel van mijn opleiding al te hebben verteld, kom ik nu
bij de laatste etappe ervan. Toen ik mijn MMS diploma in mijn zak
had, kwam de vraag wat ik met mijn verdere leven wilde gaan doen.
Natuurlijk had ik er wel over nagedacht, maar mijn vroegere idealen,
als tramconductrice en cameravrouw bij de televisie, waren niet echt
reëel. Vooral cameravrouw was, anno 1963, iets wat een meisjes niet
deed, dus bleef het een probleem. Werken of noch iets gaan studeren?
Meerdere malen had mijn vader al gezegd, dat hij helemaal niet blij
was, als ik zou gaan werken, want dat zou hem alleen maar geld gaan
kosten. Blijkbaar waren de financieringen voor een studerende dochter
zeer aantrekkelijk en zou het hem goed uitkomen om die situatie zo
lang mogelijk te rekken. Wie het eerst met een secretaresse-opleiding
aankwam is mij heden ten dage nog duister, maar aangezien ik geen
alternatief wist, zou het dat gaan worden.
Aangezien
wij in Amsterdam woonden hadden we ruime keus, dus zou het Schoevers
worden. Het was toentertijd een instituut met reputatie en als je van
deze "school" kwam, dan had je bij het solliciteren al een
voorsprong op de overige kandidaten, teminste als je daar met goede
cijfers vandaan zou komen natuurlijk. De lokatie van Schoevers was
echt amsterdams. Het bestond uit twee aan elkaar grenzende grote
panden in de van Baerlestraat, niet ver van het Stedelijk Museum. In
die beide huizen waren de kamers verbouwd tot klaslokalen, verbonden
met lange smalle gangen. De vloer van de beide panden liep schijnbaar
ook niet gelijk dus zaten er in die gangen op de meest onmogelijke
plaatsen kleine trapjes, zodat je meteen door had, dat je van het ene
naar het andere pand overstak. De plafonds van de klaslokalen waren
hoog en vol met klassieke ornamenten. Toch was het met elkaar een
krakemikkig geheel dat aan alle kanten kraakte in zijn voegen. Achter
de panden was een samengevoegd donkere stadstuintje, waar nooit zon
kwam, en waarin de fietsenstalling was geplaatst. Vanuit dat tuintje
kwam je, via een smalle steeg, bij het Vondelpark, wat vooral, als
het mooi weer was, een dankbare plek was om in de pauzes naar toe te
gaan.
Met
lood in mijn schoenen ging ik er de eerste keren heen. Voelde me
totaal niet op mijn plaats tussen al die zelfverzekerde meisjes, die
dachten dit jaartje eens even te klaren. De lessen waren mij vreemd.
Typen, of machineschrijven zoals staat vermeld op mijn rapport,
steno in vier talen, handelskennis- en correspondentie, administratie
en publiciteit. Helaas kan ik me van de laatste vier niets meer
herinneren, maar van de eerst twee, des te meer. Machineschrijven
vond ik wel leuk, maar steno was een drama. Hoewel ze beiden op
snelheid gebaseerd zijn, had ik voor steno mijn oren nodig. En dat
liep totaal fout. Het was voor mij ondoenlijk om de voorgelezen tekst
zo snel in mij op te nemen en dan ook nog eens in steno op te
schrijven. Vandaar dat mijn eindresultaat altijd desastreus was. Zo
erg dat ik aan het eind van het jaar bij de direkteur werd geroepen,
die mij vroeg waarom ik me in vredesnaam had aangemeld voor het
eindexamen. Natuurlijk kwam ik die dag huilend thuis. Toch heb ik er
uiteindelijk nog één diploma uit kunnen redden want
machineschrijven ging goed. Zo goed zelfs dat ik met een
schitterende cijferlijst thuis kwam. Een jaar of wat geleden had
Ingrid een typecursus, waarin zich een snelheidstest typen bevonden.
Die ik met veel plezier heb gedaan en tot mijn stomme verbazing kwam
ik er achter dat mijn snelheid nog leuk boven het gemiddelde lag. Het
jaar na Schoevers ben ik begonnen bij Honeywell vanwaar mijn
ervaringen staan vermeld in het stukje 20080301-03-Tekstverwerken en
het machineschrijven kwam me daar dus goed van pas.
E en
paar weken geleden kwam ik door een stervensdrukke Van Baerlestraat
en bleef ik steken op de hoogte van de Schoeverspanden. Helaas was er
niets meer te vinden. Allochtone winkeltjes hebben op de
benedenverdieping plaatsgemaakt voor aankomende secretaresses en wat
er boven die winkeltjes zat was niet te zien. In ieder geval niet in
de tijd die mij gegund was terwijl ik in die file stond. Schoevers
bestaat nog steeds, ondekte ik na een beetje googelen. De site ziet
er heel professioneel uit en ik kreeg bij het lezen ervan de indruk
dat er niet veel veranderd is. Nog even elitair en zakelijk en
getuige de foto`s zal het nog wel steeds een opleidingsinstituut zijn
voor die zelfverzekerde meisjes, waartussen ik me zo verloren voelde.
Geschreven: Opperdoes 17 januari 2010
Dagtekening: 1964
