GEZELLIE
Wat
een schitterende dag. Sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. Vanmorgen om
een uurtje of 11 hebben van voor het hotel de trein [of liever gezegd
tram] genomen naar het plaatsje Wernigerode. De sneeuw deed nog
steeds zijn best om naar beneden te vallen en daarom hebben we
democratisch besloten om met het openbaar vervoer te gaan reizen
vandaag. Een wijs besluit, gezien de toestanden die ik in mijn
onwetendheid creeerde met het rijden in die witte troep. Een heuvel
op, een laag sneeuw en vier man in de auto met een bult bagage is
nou niet echt de beste methode om met de auto te leren omgaan in die
omstandigheden. Gelukkig had Arie er iets meer verstand van en
hiermee plus wat brute douwkracht hebben we de auto op een
parkeerplaats gekregen.
Ik
heb intussen al tig keren moeten horen dat ik teveel gas gaf en dat
was ook zo, maar het was pure paniek omdat ik bang was op die helling
en/of in de sneeuw te blijven steken. Maar goed vandaag geen
autoproblemen en alleen maar genieten van sneeuw, mooie vakwerkhuizen
gegarneerd met een stelletje stoomtreinen. Op de heenreis werden we
alle vier eigenlijk steeds stiller en dat zegt wel wat. Ik heb in het
verleden altijd gezegd dat ik heel graag naar de Harz wou, maar
alleen als er sneeuw lag. Nou die wens is meer dan vervuld. De hele
reis reed ik door een grote kerstkaart en dat is dan nog zacht
uitgedrukt.
Wernigerode
is een schitterend plaatsje met veel vakwerkhuizen. Ik vond het bijna
onduits, want het leek zelfs 16 jaar na de Wende nog in de verste
verte niet op het westen van Duitsland. Eigenlijk is de
communistische periode in het voordeel geweest, want hoewel ze in die
periode de gebouwen ontzettend hebben verwaarloosd, hebben ze deze in
ieder geval laten staan. Nu zijn ze voor een groot gedeelte
schitterend gerestaureerd en het resultaat is geweldig. Gelukkig was
mijn camera zeer gewillig ondanks de kou en ik kon dus lekker mijn
gang gaan.
We zouden we een stoomtrein hebben en dat betekend dus mooie rookpluimen
met die kou en de bekende tjaf tjaf geluiden als hij die 500 meter
weer naar boven moest buffelen. Vandaar dat ik ondanks mijn eeuwige
oorlog met mijn videocamera hem maar eens uit de tas heb gehaald.
Gelukkig hebben deze treinen een mooi balkonnetje waarop je lekker
buiten kunt filmen. Dat is echter leuk voor in de zomer maar met een
paar graden onder nul is dit wel andere koek. Maar de wil om te
filmen was toch sterker dan de kou en zo in je eentje in die witte wereld is
toch iets bijzonders. Ach ja de warmte komt wel weer in het hotel. Ik
heb er zo`n vijftien minuten film opgezet en ik zie wel wat daar
verder uit komt. Nu zijn we allemaal een beetje lens. Degene die altijd het
hardst zitten te mopperen op mijn computer, roepen nu het hardste om
de foto`s en voor een pas gekocht dvdtje is dat ding eigenlijk ook
wel handig. Resultaat is dat ik nu zit te schrijven met een
knikkebollende echtgenoot, een slapende Arie en een puzzelende Suus
[waarvan ik echter ook dacht dat ze zat te slapen].
Gezellie!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Geschreven: Drei Annen Hohne 17 maart 2006
Dagtekening: 17 maart 2006
MÄRCHENLAND
Dat
een stoomtreinritje naar de Brocken zou uitmonden in een reisje in
Märchenland kon ik zeker niet van te voren bedenken. Het begon al
goed vanmorgen. Behalve dat het natuurlijk Arie`s verjaardag was,
werd ik gewekt door een uitbundige zonnestraal. Suzanne deed de
gordijnen open en ja hoor eindelijk de zon. Daar hadden we bijna drie
dagen op gewacht want wat is er mooier dan met volle zon de Brocken
op te tuffen. Dit ritje hadden dus voor ons uitgeschoven wachtende op
het mooie weer. Het was vandaag de laatste dag dus moest het zon of
geen zon, helder of niet helder gebeuren. Wat een mazzel! Natuurlijk
zat die trein berevol mensen met sleetjes en skies maar de heren hadden nog wel
een zitplaatsje kunnen veroveren. Ik had daar niet eens moeite voor
gedaan want ik wilde vanaf het balkon filmen. Suzanne die de drukte
ook zat was stond ook op het balkon. Vanaf het eerste moment had ik
het idee dat ik een sprookjesbos in reed. De bomen waren van boven
tot onder besneeuwd en het verbaasde mij eigenlijk dat in die dichte
dennebossen de sneeuw de grond had kunnen bereiken. Deze was echter
ook helemaal bedekt en volledig wit.
In
het begin waren de bomen nog goed te herkennen, maar hoe
hoger dat je kwam des te gekker werden de vormen. Bij de meesten
waren de toppen helemaal krom doorgebogen door de zware sneeuwlast.
Dat was een komische gezicht. Net allemaal oude mannetjes en
vrouwtjes die in een rouwstoet liepen. Sommige bomen waren helaas
compleet in tweeën gespleten of nog erger totaal afgebroken. Maar
zelfs die waren mooi. Toen de bomen niet meer op bomen leken kon er
allemaal figuren in zien. Dinosaurussen, beren en stripfiguren gingen
aan je oog voorbij en ik zag zelf een hele grote Winnie de Pooh in
het bos staan. Vlak onder de boomgrens werd het nog gekker en zelfs
bizar. De boompjes zijn daar kleiner en als zodanig totaal niet meer
te herkennen. Allemaal bulten in de sneeuw en ik had het idee dat ik
in een science fiction film beland was.
De
bulten hielden uiteindelijk op waarna we op de Brocken aankwamen.
Daar waren de paden uitgegraven en liep je langs sneeuwmuren van
minimaal drie meter hoog. We stonden boven een dunne laag wolken en
ik was bang dat het binnen de korste keren weer dicht zou trekken.
Dat hadden we namelijk nogal eens eerder ervaren in Schotland, maar
gelukkig bleef de zon ons trouw en scheen zo fel dat het eigenlijk
best hard begon te dooien. Daardoor hadden we er op de terugweg nog
een extra attractie bij. De meeste figuren hadden er hele lange
druipende ijspegels bijgekregen, waardoor het leek of ze heel
komische druipneuzen hadden.
Geschreven: Drei Annen Hohne, 19 maart 2006
Dagtekening: 19 maart 2006
SOLJANKASOEP
Ik
ben niet zo`n fijnproever, en de haute cuisine is aan mij ook niet
echt besteed, maar de afgelopen dagen in de Harz was ben ik op het
gebied van eten toch wel een paar heel bijzondere dingen
tegengekomen. Allereerst de Soljankasoep. Dat vertelde ik al in mijn
stukje "Gezellie". Deze uit Rusland overgewaaide soep is
echt iets uit het vm. Oost-Duitsland want ik heb het nooit ergens
anders gezien. Volgens Arie doen ze er vanalles in en toen ik in
Wernigerode een lepeltje van Karel geproefd had wilde ik het wel eens
met wat meer proberen. Boven op de Brocken zag ik het ook op de
menulijsten staan, dus een goede gelegenheid om het ook eens te
bestellen. Hadden ze in Wernigerode nog een beschaafde kop soep, hier
was het meteen een groot bord vol en het was hartstikke lekker. In
het hollands vertaald is het een mix van tomaten- en groentesoep met
daarin veel vlees en uien. Een echte maaltijdsoep dus.
Nog
even teruggaand naar het restaurant boven op de Brocken hebben we nog
veel lol gehad over een ander gerecht. Hoe het heette weet ik helaas
niet maar het lijkt nog het meeste op twee grote Maagdenburger halve
bollen van griesmeel. Een rode en een witte bol overgoten met rode
saus lagen als een uitholling overdwars in de grootte van cup E op
een bord. In mijn ogen was het meer een te groot uitgevallen toetje,
maar boven op de Brocken werd dat als maaltijd verorberd. Naast mij
zat een meisje waarvoor twee bollen blijkbaar toch wel een beetje
veel was, want zij kwam aanlopen met één witte bol op een bordje en
toen zij eenmaal zat begon haar moeder fanatiek in de bol te hakken.
Het soepbord was bijna te klein voor al die witte brokken doordrenkt van die rode saus, maar gezien de snelheid waarmee het naar
binnenging zal het toch wel lekker geweest zijn. Tot mijn spijt moet
ik bekennen dat ik dat niet heb uitgeprobeerd want na de Soljankasoep
was daarvoor echt geen plaats meer.
Geschreven: Opperdoes, 21 maart 2006
Dagtekening: 19 maart 2006
Vrijdag 6 september 2019
Heee, dat was ineens een bekende naam! Ik liep vanmorgen in de Aldi [Enkhuizen] op zoek naar mandarijnen toen mijn oog ineens viel op een bekende naam, die had ik hier nog nooit gezien. "Soljanka" stond er op het blik, dat ik direkt na binnenkomst zag. Oei, die naam liet me meteen 13 jaar in het verleden duikelen. We [Karel, onze stoomtramvriend Arie, dochter Suzanne en ik] waren in de Harz, waar we in een restaurantje in Werningerrode die soep voor het eerst op de menukaart zagen staan. Arie, die het kende, was enthousiast en samen met Karel ging hij aan de soep. Suus en ik keken de kat uit de boom en wilden het eerst wel eens proeven. Dat had tot gevolg, dat wij, een dag later, boven op de Brocken, alle vier een superbord van dat spul zaten weg te werken. Yammie!!!!!
