Dat ik in het verleden
altijd al de wens heb gehad stukjes te schrijven blijkt uit het
onderstaande verhaal wat ik jaren geleden geschreven heb. Het is toen
helaas maar bij een stukje gebleven, maar tijd had ik er toen
nauwelijks voor en als je het stukje hebt doorgelezen zal je ook
meteen begrijpen waarom.
Tot zover die
druilerige woensdagmiddag. Wanneer ik de toevoeging onder het woordje
einde heb geschreven is niet precies duidelijk. Omdat ik het over
cassettebandjes heb zal het toch wel weer een tijdje geleden zijn,
want die zijn ook zowat verleden tijd. Tegenwoordig is het nog
eenvoudiger. Tot op de achterbank van de auto kan je de kinderen naar
films laten kijken dus zal het aantal keren dat er gevraagd wordt "he
mam, hoever nog?" behoorlijk zijn verminderd.
Ik heb de Robbie van
toen, die nu zelf ook vader is van een dochtertje van anderhalf, het
stukje nog niet zo lang geleden laten lezen, Zijn reactie bracht mij
behoorlijk in verwarring. Dacht ik een grappig stukje te hebben
geschreven, was zijn visie volslagen anders en hij zei maar één
ding. He, mam, je had ons toen die middag ook kunnen troosten!. Heb
ik dat toen gedaan. Tot mijn spijt moet ik bekennen dat ik dat niet
meer precies weet. en voor mijzelf loopt ik nu allerlei excuses te
bedenken waarom ik dat dan wel of niet gedaan zou hebben. Idioot
natuurlijk nu ruim 30 jaar later, maar het feit dat het mij niet
loslaat ligt er. Verder vind ik de reactie van Rob ontzettend lief.
Opvoeden leer je niet op een cursus, maar gewoon in het dagelijkse
leven en met zo`n vader als hij zie ik voor Sam de toekomst zonnig
in. Waarschijnlijk zat ik die middag aardig tegen de grens aan, maar
ja zij waren ook met z`n tweetjes. En..... als ik dat stukje niet
geschreven had, zou niemand zich meer iets herinneren van die middag
dus zulke trauma`s hebben ze er ook niet aan over gehouden.
Geschreven: Opperdoes, 12 februari 2006
Dagtekening: februari 1972
