Vroeger

Vroeger draaiden we een plaat of speelde een cassettebandje om muziek te horen.
Vroeger gingen we naar de bioscoop om een film te zien.
Vroeger installeerden we ons met z`n allen op de bank en keken we tv.
Vroeger kregen wij ons nieuws via de krant of de radio.
Vroeger zaten we rond tafel en speelden we een kaartspel.
Vroeger kleurden we met kleurpotloden in een kleurboek.
Vroeger trokken we onze knip en betaalden met munten en biljetten.
Vroeger gingen we naar de flappentap en schreven een girocheque.
Vroeger schreven we brieven.
Vroeger tikten we op een schrijfmachine.
Vroeger stuurden wij wens- en kerstkaarten per post.
Vroeger schreven wij onze boodschappenlijst op een kladblok.
Vroeger lazen wij boeken.
Vroeger luisterden wij boeken via een cassettebandje.
Vroeger had je een fototoestel en brachten fotorolletjes weg.
Vroeger losten we kruiswoordpuzzels op uit een boekje of krant.
Vroeger luisterde je op de radio naar het weerbericht.
Vroeger trok je een parkeerkaartje.
Vroeger gebruikte je een autokaart als je de weg moest weten.

En nu? De jeugd mag het dan gewoon vinden, ik kan er nog steeds niet over uit. Een klein apparaatje is tegenwoordig voldoende om al deze handelingen te verrichten. En ja, je kan er nog mee bellen ook, dat is nog steeds hetzelfde gebleven. Die Edison, hij heeft wat ontketend. Zou hij inderdaad van
enthousiasme uit zijn graf gesprongen zijn of zou hij zich alleen maar hebben omgedraaid? We zullen
het nooit weten.

Begrijp me goed, velen zullen het nog op de “vroegere” manier doen hoor, maar ik stond versteld
hoeveel dingen er met één enkel klein apparaatje gedaan kunnen worden. En meer, want ik me ervan
bewust dat dit lang niet alles is. Maar goed, hier dacht ik net even aan en vond het leuk mijn gedachte
even op “papier” te zetten.

Onze huisheks

Zij vloog jarenlang op haar bezemsteel boven onze hoofden, net onder het plafond van onze de woonkamer in Opperdoes. Ze was een kei in stof verzamelen en krijste en kronkelde dat het een lieve lust was.  Onze huisheks!

Ze reageerde op elk schel en hard geluid. Ze begon dan wild te kronkelen, haar ogen lichtten op en er kwam er een angstwekkend en schel gekrijs uit de richting van het plafond. Vooral in het donker was het leuk want dan had je niet alleen een heks, maar ook nog een spook boven je hoofd. De verlichtte ogen waren “horror” in de reinste zin van het woord. Natuurlijk hadden we veel pret bij elke onverwachte knal of klap, want dat gaf geheid een luidruchtige reactie van boven. Het bleef lol, hoewel ze onze kleinkinderen ECHT de stuipen op het lijf joeg.

Waar ze precies vandaan kwam, weet ik niet, maar wel dat op een goede of kwade dag [het is maar net hoe je het bekijkt] onze vriend Arie met haar kwam aanzetten, omdat hij, zoals hij zelf zei, “Station Opperdoes een goede plek voor haar vond”, Ook staat me nog heel vaag bij, dat hij haar had meegebracht uit de Harz. Dat gebergte heeft, behalve een mooie toeristische spoorlijn, iets met heksen en je vind ze dan ook in alle soorten en maten in de souvenirwinkels. Maar of hij hem daar daadwerkelijk vandaan heeft gehaald, wie zal het zeggen? Ik kan het hem helaas ook niet meer vragen.  

De jaren verstreken en het ritueel ging voort. Tot mijn verrassing had ze naast haar gewone activiteiten, in november 2005 een brief voor mij. Die hing aan haar jurk en het was een felicitatie van Karel aan mij omdat we 39 jaar getrouwd waren. Zo lief!!!!  

Ook de kleinkinderen werden groter en hun angst verdween. Wat met de jaren ook verdween was haar stampij. In het begin merkten we het niet eens, zo waren we aan haar gewend. Toen ik op een kwade dag in oktober 2013 naar beneden kwam, lag ze op de grond, uitgeteld en omgeven door stof, die uit haar jurk was gevallen. Haar bezem en hoed hadden mijn stoel als laatste rustplaats uitgezocht. Dat was het dan, haar touwtje was gebroken. Het was over en zelfs een nieuwe batterij kon haar niet meer tot leven wekken. Opnieuw ophangen was geen optie, gezien de hoogte van de kamer en ja, zeg nou zelf, wat moesten we nou met een schreeuwloze heks? 

Als het ware opgebaard lag ze uiteindelijk in de vensterbank op weg naar haar definitieve einde. Ons restte ons slechts een half touwtje aan het plafond waar we met de beste wil van de wereld niet bij konden en dat heeft er gehangen totdat wij in 2017 uit Opperdoes vertrokken. .