Wildwest op de A7

Ergens in april 2018 rij ik via de A7 terug van Amsterdam naar huis. Volgens mij kwamen wij van Rob vandaan, maar zeker weet ik dat niet. Het spitsuur begon al aardig op gang te komen en het was pittig druk.

Ik rij met een snelheid van ongeveer 90 km per uur, mannetje aan mannetje in de linkerbaan de bocht van Purmerend door. Even zie ik op de toerit vanuit Purmerend ZO-Beemster, die halverwege de bocht, aansluit op de A7, een politiewagen op de vluchtstrook geparkeerd staan, maar ik laat me niet afleiden en volg de stroom, nog steeds in de linkerbaan, want invoegen naar rechts is geen optie. Het is veel te druk.

Dan zie ik in mijn achteruitkijkspiegel, een politiewagen achter mij zitten. Ik heb geen idee, waar die zo snel vandaan gekomen was, maar, omdat hij geen licht- of geluidssignalen voert, blijf ik rijden waar ik rij. Dat duurde niet lang. Plotseling begint de sirene achter mij te loeien en zetten ze ook de blauwe lichten aan. Natuurlijk schrik ik me rot en dring me met een gevaarlijke manoevre in de bomvolle rechterbaan. Hij passeert mij en even later, zie ik een tweede politiewagen, eveneens met blauwe lichten, vlak voor mij rijden. Die was waarschijnlijk via de vluchtstrook ineens die baan in gedrongen.

Beiden proberen ze zo snel mogelijk door het drukke spitsverkeer komen. Dat lukt alleen maar op een manier, waarop een gewone burger, met bekeuringen overladen zou zijn. Vlak voor de afslag Purmerend-Noord zie ik de eerste politieauto op de vluchtstrook achter een gewone auto rijden. Daarna verschijnt de tweede politieauto vanaf de rechterbaan en rijdt de auto klem, door er dwars voor te gaan staan. Daarmee staat hij met zijn achterwielen nog steeds op de rijbaan en mijn voorganger kan hem slechts met moeite ontwijken. Uit beide wagens komen politieagenten met getrokken pistool en rennen naar de personenauto. Twee mannen stappen uit en dan ben ik de hele scene gepasseerd.

Oef, aan de gedragingen van mijn medeweggebruikers, kan ik zien dat ook zij, behoorlijk verward, waren door het optreden van die agenten en de manier waarop zij zich door het verkeer drongen. Sommige stonden bijna stil en er vielen gaten in de rij. Het was op z`n zachts gezegd een behoorlijk gevaarlijke actie, waarvan je als gewoon burger moet afvragen of dat wel nodig was, zo in het spitsverkeer. Maar de auto`s rolden door en iedereen was ineens, of er helemaal niets was gebeurd, weer gewoon op weg naar huis. In mijn achteruitkijkspiegel, zie ik de blauwe zwaailichten steeds kleiner worden en toen begon ik me nu pas af te vragen, wat er in vredesnaam aan de hand was. O, jee, dat heb ik weer, midden in de spits, kom ik terecht in echte achtervolging. 10 kilometer verder bij het tankstation heb ik de auto aan de kant gezet en de telefoon gepakt. Dat was waarschijnlijk te vroeg, want welke nieuwsapp ik ook keek, geen een kon mijn nieuwsgierigheid bevredigen.

Een dag later zag ik dat wel. Wat blijkt? De auto die aan de kant gezet werd was gestolen en de inzittenden werden er met getrokken pistool uitgehaald. Geen wereldnieuws, maar ruim voldoende voor krant en regio-tv. Maar wat me van het hele incident het beste is bijgebleven, is het optreden van de politie geweest, dat zich in mijn ogen gedroegen als een stelletje op hol geslagen olifanten, tussen de verwarde weggebruikers, die echt niet wisten naar welke kant ze in die drukte moesten vluchten voor die aanstormende politie-auto`s. Heus, geloof me, dit is iets, wat ik echt niet iedere dag wil meemaken.

Bevolkingsonderzoek borstkanker

Ik had vandaag een afspraak bij de mobiele wagen van het bevolkingsonderzoek borstkanker Midden-West. Elke twee jaar ontvang ik, via de gemeente, een uitnodiging voor dat onderzoek, waarbij 4 röntgenfoto's van mijn borsten worden gemaakt , om te controleren of ik geen borstkanker heb. Het onderzoek gebeurt dus met vrij korte tussenpozen, dat mocht er onverhoopt iets worden aangetroffen, er nog de meeste kans is op een goede afloop. Om zoveel mogelijk vrouwen te bereiken is dit goede initiatief gratis en vrijwillig, dus niet gaan zou alleen maar stom zijn. Dat ben ik dus niet, en ging er heen.

De procedure is na al die jaren nog steeds hetzelfde. Na het, bij de receptioniste,  inleveren van de afsprakenbrief en het tonen van het legitimatiebewijs, wordt je verzocht plaats te nemen, tegenover de balie, waar een stuk of vijf stoeltjes fungeren als wachtkamer. Daar zat ik dan, en wist me met mijn houding en gedachten geen raad, want ik miste mijn speeltje. Ik kon met geen mogelijkheid lekker achter het schermpje van mijn mobieltje verschuilen, want hoewel die beruchte ronde rode stickers met die grote streep door een mobieltje, bijna overal verdwenen zijn, waren ze hier nog in veelvoud opgehangen. Dus dat was menens. Er bleef me niets anders over dan star in het luchtledige voor me uit staren.

Links van mij bevonden zich drie "doorloop" kleedhokjes. Dat wil dus zeggen; je loopt er aan de ene kant in, kleed je voor de bovenste helft uit en blijft topless wachten, totdat je er aan de andere kant wordt uitgehaald. Daar worden dan röntgenfoto`s gemaakt. Eerst twee [één links en één rechts] van de voorkant en dan nogmaal maar dan van opzij. De hele procedure heeft echter nog wel wat voeten inde aarde hoor, want je borst wordt plat op een plateautje gelegd, waarna er een soort van pers bovenop komt, waardoor het hele zaakje vakkundig wordt geplet. Tevens wordt je in een soort houdgreep genomen, zodat je hele lijf in de goede houding komt te staan. Bij de zijwaartse foto`s is het allemaal nog een beetje ingewikkelder, want dan zitten je armen ook nog in de weg. Maar geen nood, daarvoor moet je een ijzeren stang vasthouden, zodat je arm in de goede richting komt te staan en niet meer in de weg hangt. Het pletten [nu dwars] gaat echter onverminderd door. Maar goed, zeer doet het niet, en zeg nou zelf, je moet toch wat over hebben voor het goede doel.

Toen ik nog op mijn beurt zat te wachten, kwam er net een vrouw uit het kleedhokje, die de hele behandeling al achter de rug had. Ze had er blijkbaar lol in en ze merkte op: “Je zal dit toch de hele dag moeten doen. Steeds weer met je handen aan al die vrouwenborsten en vrouwenvlees!” Grinneiend over haar opmerking nam ze naast mij plaats in afwachting op de melding dat de foto`s technisch waren gelukt, zodat je weer naar huis kon gaan, in de wetenschap dat je binnen 10 dagen per post een [hopelijk goede] uitslag zal ontvangen.