Roodekercke

Gisteren ben ik samen met dochter Suzanne naar de Maxis geweest. Het is eigenlijk wel bizar, maar dit is anno 2022 voor mij een uitje. Dat klinkt een beetje negatief, maar niets is minder waar. Ik ben juist blij, dat ik dit allemaal nog kan doen. Toen we weggingen was het al schitterend mooi weer, en na een kleine "weerdip" in de buurt van Amsterdam, bleef het zo mooi.

Na een bezoekje aan de Action [voor mij het eerste winkelbezoek aan een niet essentiele winkel, sinds maanden] dacht ik toch maar, weer eens mijn oude, vertrouwde principe van "Nooit Dezelfde Weg Terug Rijden", toe te passen. Zodoende nam ik de weg richting Muiden. Oeps, dat was wel even goed op de borden letten, want mijn wegenkennis werd daar, danig op de proef gesteld. Het is allemaal zo veranderd, dat het leek, dat ik, mede door de die uitbundige, maar oh zo irritante laagstaande zon, weer op de A1 zou belanden. Gelukkig, kwam het goed en toen ik uiteindelijk Muiden binnenreed, herkende ik de situatie weer. En hoe! In het smalle straatje zat [het zal niet], een vrachtwagen vast en toen ik uiteindelijk op de brug reed, had ik net even tijd om een steelse blik op het Muiderslot te werpen. Haha, niets nieuws onder de [nog steeds laagstande] zon. Het is en blijft een voorspelbare bottle-neck daar midden in Muiden, waar ik [waarschijnlijk als enige] lol in heb. Vlak na de brug ben ik rechtaf gegaan om nog een klein stukje van het prachtige Muiden te genieten en met een smalle bocht naar links reden we het plaatsje uit.

 Ver voor Muiderberg werd de skyline al verpest door de grote grote woontorens van Almere Poort. Ik zal me onthouden van veel commentaar hierop, maar me beperken, tot de uitspraak dat ik het er vroeger wel eens mooier heb gezien. In het plaatsje zelf was gelukkig weinig veranderd. Het was er rustig en met een slakkegangetje van 30 reden we over de Brink. Helemaal zoals het was. Meteen beginnen er allemaal herinneringen boven te drijven. Zowel in 1960 als in 1961 was ik hier met een jeugdgroep van de kerk. De plek waar we kwamen weet ik nog goed en we verbleven in een huis, genaamd Roodekercke, wat diep in het bos lag. In mijn herinnering was dat een prachtig houten gebouw, met grote ramen en van die houten luiken, met daarop rode driehoeken. In de afgelopen jaren ben ik meerdere malen in Muiderberg geweest en altijd reed ik er even langs, hopende, dat ik nog iets van dat gebouw zou kunnen terugvinden. Dat lukte nooit. Nu was ik er dus weer. Dit keer was Suzanne erbij. Met twee ogen meer en het feit dat zij als passagier wat meer vrijheid had om, om zich heen te kijken, lukte het wel. Zij zag dat er tussen de totaal verwilderde bomen, in het bos aan de Flevolaan, nog een huisje stond.

Daar wilde ik meer van weten. Ik reed er nog een keertje heen, parkeerde de auto en liep naar een hek dat toegang gaf tot dit bos. En ja hoor, Suzanne had het goed gezien, daar stond het huis van mijn herinnering. Zonder luiken met rode driehoeken helaas, maar zelfs met het kleine stukje van het gebouw, dat ik door de bomen kon zien, wist ik het zeker. Na nog eens goed kijken, zag ik, een dat het huis een naam had. Het bordje was, tussen de bomen door, maar gedeeltelijk te zien en het was ook niet te lezen wat erop stond. Ik pakte mijn telefoon en hoopte, dat ik met de zoomfunctie van de camera iets meer te kunnen zien. Dat lukte perfect en zag ik genoeg om direct door te hebben, dat ik gelijk had.

Na een schitterende rit door de polder, waarbij ik een hele mooi weg vond, dwars door de natuur en een bezoekje aan de ingang en "vogelpoortje" het bezoekerscentrum van de Oostvaardersplassen, kwamen we weer thuis.

De volgende dag zat dat bezoekje aan Muiderberg nog steeds in mijn hoofd en ik zat me af te vragen op welke manier we toentertijd naar Muiderberg waren gereisd. Bus? Nou nee, dat dacht ik niet. Ineens schoot in mijn gedachte dat we daar wel eens per fiets heen zouden zijn gegaan. Ik wilde er het zekere van weten en dook in mijn foto`s. Die vond ik snel en ook het antwoord op die transportvraag. Er is een foto van onze groep, waarbij wel allemaal de fiets bij ons hebben, dus dat was duidelijk.

Verder ontdekte ik tussen die foto`s nog een heel duidelijke opname van het gebouw. Het is overduidelijk dat grote ramen en die luiken met zijn rode driehoeken alleen in mijn fantasie aanwezig waren, want mijn eigen foto uit die tijd, is het keiharde bewijs, dat die er nooit zijn geweest. Jammer, maar helaas, dat is dus echt een idyllische illusie armer.

Via Google en de "Encyclopedie van Muiderberg" ontdekte ik, dat het hele complex van Roodekercke, in die jaren, dat ik er kwam, in beheer was van de Kerkvoogdij, die het in in beheer gaf aan de Hervormde Jeugdraad Amsterdam. Het bos werd gebruikt voor kamperen, zomerkampen, conferenties, ed. Wat wij er precies hebben gedaan weet ik niet meer, Het enige wat ik kan achterhalen is, dat ik bij de foto`s "basketballen" en een "speurtocht" heb vermeld. Alle activiteiten hebben waarschijnlijk weinig indruk gemaakt, want ik weet er niets meer van.

Maar hoe zat het nou eigenlijk precies met die kerk? Welnu....Mijn ouders waren waren lid van de Nederlands Hervormde Kerk waardoor wij kinderen, mijn broer en ik, ook werden gedoopt. Wonende in de Watergraafsmeer in Amsterdam, werd ik door mijn ouders, ik schat eind jaren 50 tot begin jaren 60 naar "de jeugdkapel" gestuurd. Dit was een kerkdienst voor de oudere jeugd, die gelijk met de normale zondagmorgendiensten werd gehouden. Op welke locatie dat gebeurde, weet ik niet precies meer, maar ik vermoed dat het in de Emmakerk, aan de Middenweg in Amsterdam, is geweest. Daar gingen mijn ouders normaliter ook naar de kerk. Ik vond het vreselijk, om daar ieder zondag heen te gaan. Vooral toen het kerkbezoek van mijn ouders behoorlijk tanende was, en ik nog steeds iedere zondagmorgen naar die jeugdkerk werd gestuurd. Ik vond het allesbehalve eerlijk, maar ik had geen keus en behalve wat mopperen, deed ik maar wat er van me werd gevraagd. Ik had echter wel een andere mening, die ik dus angstvallig voor me hield. Ik zag het zo, dat mijn ouders lekker in bed bleven, en ik [voor dag en dauw] mijn bed uit moest om naar de kerk te gaan. Hoe het uiteindelijk gestopt is weet ik niet meer, maar Muiderberg, zal mijn verdere leven lang verbonden blijven met die weekenden op Roodekercke en het "onrecht" wat me toen was aangedaan.

Met dank aan de Encyclopedie Muiderberg, waarin ik veel interessante gegevens over Roodekercke vond.  https://www.encyclopediemuiderberg.nl/glossary/roodekercke/

Tringgg.........

Vanmorgen om kwart over negen zegt Karel ineens tegen mij: De telefoon ging vanmorgen wel vijf keer over", waarmee hij, in bedekte termen, dus meteen zegt; Je hebt hem niet gehoord". Dat kan kloppen, want ik leg dat ding, als er geen ernstige reden voor is, bewust niet naast mijn bed. Hij hoorde hem dus wel en voelde zich geroepen mij daarvan op de hoogte te stellen. Ik was er niet blij mee en had het ook nog niet gezien, want mijn mobiel vind het blijkbaar nog steeds niet nodig, om de melding van een gemiste oproep boven het vergrendelingsscherm te produceren. Als ik hem nu verder open, zie ik inderdaad de melding van een gemiste oproep met 06 nummer, dat ik niet herken. Mijn reactie, is natuurlijk irritatie en een hele serie vragen. Punt 1, iemand die mij kent, belt niet zo vroeg of het moet wel heel belangrijk zijn, ten tweede, waarom is er dan, geen bericht achtergelaten in de voicemail en ten derde, hoe kom ik er in vredesnaam achter wie dat is geweest, want het laat me niet zo een-twee-drie los. Ik doe het enige wat ik nu kan doen en check de 06 nummers van mijn dochters en eventuele anderen, die op dat moment hadden kunnen bellen. Die waren het niet en ik besluit het hele geval maar uit mijn hoofd te zetten. Als die bewuste beller geen gebruik wil maken van de moderne techniek en andere mogelijkheden, die er tegenwoordig zijn, om zijn verhaal te doen, is dat zijn/haar probleem.

Karel die me hiermee wil helpen, vraagt, welk nummer het is. De arme schat weet nog steeds niet, dat de [vaste] telefoonnummers die hij zo feilloos in zijn geheugen heeft zitten, voor het grootste deel niet meer bestaan en ik vraag me af, in hoeverre hij van het hele telefoongebeuren van de laatste jaren nog iets begrijpt. Ach, het is lief, maar het schiet natuurlijk niet op.

Al met al begin ik er nu over na te denken. Hoe anders is het de laatste jaren geworden. Net toevallig gisteren zag ik een berichtje in de krant dat Steve Jobs, precies 15 jaar geleden, de eerste iphone introduceerde. Pas 15 jaar terug, onvoorstelbaar en hoe kort eigenlijk nog. De vaste telefoon is helemaal op zijn retour. Wie weet nog van die dikke boeken, waarin iedereen`s nummer te vinden was. Het bestaat alleen nog maar digitaal en je moet hemel en aarde bewegen om een nummer te zien. Sterker nog, ik krijg de indruk dat de zaak is omgedraaid. Wilde je vroeger je telefoonnummer aan zoveel mogelijk contacten kwijt, tegenwoordig ben je heel voorzichtig, en kijk je wel degelijk uit aan wie je je 06-nummer geeft. Zelfs bedrijven doen er aan mee. Bij veel websites is het zoeken om [wel of niet] een telefoonnummer te vinden.

Intussen is het al een uurtje of 11 geworden en mijn mobiel en mijn mobiel is nog steeds akelig stil. Dus zo belangrijk is dat telefoontje blijkbaar niet geweest, want dan had ik allang iets gehoord. Bij deze gooi ik het maar weg uit mijn hoofd en ga over tot de orde van de dag.

Afspraak

Hoe simpel is het leven soms. Hoewel.......ik er af en toe wel eens mijn vraagtekens bij zet of het niet allemaal een beetje al te gemakkelijk gaat.

Neem nou het volgende gevalletje. In mijn mailbox zit een berichtje van de tandarts. Als onderwerp lees ik "Het is weer tijd voor een periodieke controle". Ik bedenk me meteen, dat dit geen slimme keuze is voor een onderwerp, want dan weet ik meteen waar het over gaat en ben ik geneigd, de rest van de mail, de mail te laten.

Toch maar even doorlezend, ontdek ik, dat er, met blauwe letters "Maak afspraak" in staat. Hee, dat is volgens mij nieuw, zou ik dat dan meteen kunnen doen? Meestal nam ik wel even om zo`n ongewenst moment uit te stellen, door een paar dagen later de telefoon te pakken of nog langzamer, er even langs te gaan. Dat kon gelukkig nog steeds, maar toch werd ik nieuwsgierig en klikte de link [want dat was het, dat had ik intussen wel begrepen] aan. In no time werkte ik een kleine lijst met persoonsgegevens door en zat ik in de afspraken-agenda van de tandarts. Oei, dat was vreemd. Dit werkte alshetware andersom. Ik moest nu zelf actie ondernemen en niet zoals vroeger afwachten, welke datum de receptioniste me voorstelde. Een beetje verbluft, maakte ik uiteindelijk een afspraak.

Achteraf bedenk ik me ineens, dat het helemaal niet zo bijzonder was. Ik had het eigenlijk al veel vaker gedaan. Een afspraak voor bloedprikken, de boosterprik, en nu ook de tandarts, allemaal afspraken, die ik maakte, op de bank met mijn voeten op tafel en de laptop op mijn knieën. Toch, hoe eenvoudig dat het ook klinkt, zo simpel was het natuurlijk niet. Je moet eerst wel weten hoe het allemaal werkt en om daar achter te komen is verre van simpel. Soms gaan er uren van gemopper [zacht uitgedrukt] en uitproberen aan vooraf en is het een grote overwinning als het uiteindelijk lukt. Vaak doe ik dat alleen, maar ook wel in een samenwerking met mijn kinderen. In dat laatste geval is dan een "Wat de een niet weet, weet de ander wel weer" en het moet wel heel raar lopen, als we er dan met z`n allen niet uit komen.

Oh....en om nog even terug te komen op die tandarts afspraak. Natuurlijk,zat de bevestigingsmail, bijna nog voordat ik klaar was in de mailbox. En....zo hoort het ook.