Ik
had vandaag een afspraak bij de mobiele wagen van het
bevolkingsonderzoek borstkanker Midden-West. Elke twee jaar ontvang
ik, via de gemeente, een uitnodiging voor dat onderzoek, waarbij 4
röntgenfoto's van mijn borsten worden gemaakt , om te controleren of
ik geen borstkanker heb. Het onderzoek gebeurt dus met vrij korte
tussenpozen, dat mocht er onverhoopt iets worden aangetroffen, er nog
de meeste kans is op een goede afloop. Om zoveel mogelijk vrouwen te
bereiken is dit goede initiatief gratis en vrijwillig, dus niet gaan
zou alleen maar stom zijn. Dat ben ik dus niet, en ging er heen.
De
procedure is na al die jaren nog steeds hetzelfde. Na het, bij de
receptioniste, inleveren van de afsprakenbrief en het tonen van
het legitimatiebewijs, wordt je verzocht plaats te nemen, tegenover
de balie, waar een stuk of vijf stoeltjes fungeren als wachtkamer.
Daar zat ik dan, en wist me met mijn houding en gedachten geen raad,
want ik miste mijn speeltje. Ik kon met geen mogelijkheid lekker
achter het schermpje van mijn mobieltje verschuilen, want hoewel die
beruchte ronde rode stickers met die grote streep door een mobieltje,
bijna overal verdwenen zijn, waren ze hier nog in veelvoud
opgehangen. Dus dat was menens. Er bleef me niets anders over dan
star in het luchtledige voor me uit staren.
Links
van mij bevonden zich drie "doorloop" kleedhokjes. Dat wil
dus zeggen; je loopt er aan de ene kant in, kleed je voor de bovenste
helft uit en blijft topless wachten, totdat je er aan de andere kant
wordt uitgehaald. Daar worden dan röntgenfoto`s gemaakt. Eerst twee
[één links en één rechts] van de voorkant en dan nogmaal maar dan
van opzij. De hele procedure heeft echter nog wel wat voeten inde
aarde hoor, want je borst wordt plat op een plateautje gelegd, waarna
er een soort van pers bovenop komt, waardoor het hele zaakje
vakkundig wordt geplet. Tevens wordt je in een soort houdgreep
genomen, zodat je hele lijf in de goede houding komt te staan. Bij de
zijwaartse foto`s is het allemaal nog een beetje ingewikkelder, want
dan zitten je armen ook nog in de weg. Maar geen nood, daarvoor moet
je een ijzeren stang vasthouden, zodat je arm in de goede richting
komt te staan en niet meer in de weg hangt. Het pletten [nu dwars]
gaat echter onverminderd door. Maar goed, zeer doet het niet, en zeg
nou zelf, je moet toch wat over hebben voor het goede doel.
Toen
ik nog op mijn beurt zat te wachten, kwam er net een vrouw uit het
kleedhokje, die de hele behandeling al achter de rug had. Ze had er
blijkbaar lol in en ze merkte op: “Je zal dit toch de hele dag
moeten doen. Steeds weer met je handen aan al die vrouwenborsten en
vrouwenvlees!” Grinneiend over haar opmerking nam ze naast mij
plaats in afwachting op de melding dat de foto`s technisch waren
gelukt, zodat je weer naar huis kon gaan, in de wetenschap dat je
binnen 10 dagen per post een [hopelijk goede] uitslag zal ontvangen.
