Hoorn in kerstsfeer

Ik zat vanmorgen in de kamer, even niet wetende wat ik zou gaan doen. Ik verging van de pijn in mijn rug en veel meer dan op bank hangen kon ik niet. Zodra ik maar even probeerde overeind te komen was het foute boel. Uit pure verveling strompelde ik naar de auto en ging een stukje rijden, hopende dat mijn humeur ietsjes zou opklaren. En wie denkt, dat ik dat niet veilig kon rijden, kan ik verzekeren, dat, zolang ik in de auto bleef zitten, het prima ging. want het was per slot van rekening mijn rug die dwars lag en niet mijn benen.

Allereerst reed ik even langs molen de Ceres. Nu de wieken er ook weer opzitten, is hij helemaal genezen van de verschrikkelijke brand, nu bijna twee jaar terug. Het oude vertrouwde beeld, van de molen, dat wij 50 jaar terug als één van de eerste dingen zagen toen we in Bovenkarspel arriveerden, is weer helemaal terug. Een topprestatie van bouwers, gulle gevers en heel veel vrijwilligers, die zo snel de molen weer naar zijn oude glorie hebben teruggebracht.

Ik sukkelde via Venhuizen en Hem naar Hoorn en al rijdende schoot me te binnen dat het er in de binnenstad van Hoorn wel een beetje vreemd zou uitzien, nou de lockdown weer in volle hevigheid was losgebarsten. Ik reed via de Willemsweg de stad in; ging na de brug rechts, om via het Gerritsland op het Kerkplein te belanden. Het was bizar en deed me denken aan de ritten die ik april/mei 2020 maakte. Alweer een bijna uitgestorven stad met stille straten en gesloten winkels! De kerstsfeer was ver te zoeken en de versiering hing er een beetje verloren bij. Hoe anders zou het moeten zijn, zo`n vijf dagen voor kerst. De enige plek, waar ik nog wat mensen bij elkaar zag, was bij de Hema, waar ze in de deuropening een grote balie hadden opgesteld. Ik verondersteld, dat zij daar, hun welbekende rookworsten en andere levensmiddelen aan het verkopen waren, iets, wat nog wel is toegestaan. Het enige wat me verbaasde was het feit, dat er aan de Gedempte Turfhaven, nog zoveel bloemen en planten werden verkocht. Hadden al die winkels ook een verkoopplek gemaakt voor de deur? Ik kon het niet zo goed zien.

Uitendelijk reed ik langs het station en zuidwaarts de A7 op. Mijn plan was om via de N194 en Obdam weer naar huis te rijden. Ik was net de A7 af toen ik ineens besefte, dat ik wel een stukje over die rit door het centrum van Hoorn kon gaan schrijven, maar dat ik dan geen enkele foto had. Oef, wat nu? Ik nam dus een resoluut besluit en ging bij de rotonde, na Avenhorn, rechtsaf Berkhout in en terug naar

Hoorn, om hetzelfde rondje nog eens over te doen.

Het was vanzelfsprekend nog net zo stil als daarvoor en al foto`s makend uit het raam [even uitstappen was met die rug van mij geen optie] , realiseerde ik me, dat die lockdown soms wel zijn voordelen heeft. Ik maakte een heleboel foto`s maar ben de auto niet uitgeweest. Ik zette dat ding gewoon even stil midden op de weg, of schoof even een parkeerplek in. Ruimte zat. Kom daar maar eens om, op een normale maandagmiddag. Dan wordt je binnen de kortste keren van je plek getoeterd.

Voor de foto`s van de Grote en de Klein Noord heb ik de auto, net als vorig jaar, gewoon even midden op de grote oversteekplaats van het Breed, op de alarmlichten, stilgezet, want er zat toch niemand achter me. Voor me trouwens ook niet en een spaarzame voetganger ging lachend om me heen. Op het Kerkplein was hetzelfde verhaal. Nog nooit heb ik het daar zo leeg gezien. Alleen een groepje bouwbusjes nam nog wat plaatsen in.

Het is en blijft bizar; Hoorn 27 april 2020, Amsterdam 4 februari 2021 en nu weer Hoorn 20 december 2021, iedere keer hetzelfde beeld. Ik maakte wat sfeerbepalende plaatjes van de bizarre omstandigheden en vroeg me af: "Hoe vaak nog?". En net als in mijn jaarstukje eindig ik met de hoop , dat de regering de wijsheid heeft, de coronapandemie in te passen in ons dagelijks bestaan, want van één ding ben ik overtuigd. We zullen met corona moeten leren leven, dit gaat helaas nooit meer weg.

Bij de tandarts

Een bezoekje aan de tandarts. Niet het leukste, wat ik me kan bedenken, maar ach, voor een beetje pijnloze mond moet je wat over hebben. En daar ben ik dan; als een willoos slachtoffer zit of sta ik daar mijn beurt af te wachten. Ondanks alles toch een beetje gespannen, Ik bekijk de omgeving en neem alle details gretig in me op. Alweer ruim anderhalf jaar geleden was het [aan het begin van de pandemie] dat hoopvolle briefje op het raam, wat me opviel. We schudden "even" geen handen. Daar heb ik in mijn "Merkwaardige [corona]dagboek, al uitgebreid over geschreven, dus doe ik dat niet weer. Het briefje is natuurlijk allang verdwenen en het "even" is intussen al behoorlijk lang geworden.

Dit keer moest ik erg lang wachten voor de balie. De receptioniste bleef maar telefoneren en ik kon me dus niet aanmelden. Achteraf zei ze, dat ze me allang had "doorgewuifd", maar helaas, die beweging had ik echt niet begrepen . Wat me, al wachtende, opviel waren de poppetjes achter haar rug. Ik had ze al eerder gezien, maar nu, ik daar voor die balie, met mijn telefoon in mijn hand, aardig wortel stond te schieten, nam ik er een foto van. Jammergenoeg werd dat plaatje, door het coronascherm heen, niet helemaal scherp, maar dat doet niets af aan de poppetjes zelf en ik vroeg me af, welke breister zo creatief is geweest, om de tandsartsen [zelfs met mondkapjes] op zo`n aparte wijze te portretteren. Proficiat, ze zijn geweldig.

Eenmaal in de wachtkamer gezeten viel me nog iets anders op. Ik zat met mijn rug tegen de muur, zodat ik, als het raam niet was afgeplakt, ruimschoots naar buiten had kunnen kijken. Nu zat ik opgescheept met twee wapperende reclamevlaggen, die boven het afgeplakte deel uitkwamen. Niets bijzonders zou je zeggen en zeker niet iets over te schrijven. Maar dat is vergissing. Jarenlang waren het twee witte vlaggen met de vier rode letters van Deen. En nu..... het rood wit was verdwenen en de blauwe huiskleur van Appie was daarvoor in de plaats gekomen. Ineens realiseerde ik het me weer, ja, natuurlijk, dat was ook zo. Die "Deenwinkels" zijn allemaal weg. Dat werd dus foto nummer twee, die ik, maar even snel naar mijn dochter Suzanne moest sturen. Hoewel... die zit waarschijnlijk niet echt te wachten, op een foto, waarop ze aan de huiskleur van haar baas wordt herinnerd.

En bij de tandarts zelf? Gelukkig geen gaatjes of ander onheil. Ik stond na vijf minuten, opgelucht, weer buiten.

 

Het merkwaardige [corona]jaar 2021-December

Maandag 6 december 2021

Zondag 27 juni schreef ik "Begin van het einde?", mijn laatste "officiële" stukje voor dit merkwaardige [corona]jaar dagboek. Op die dag, verkeerde ik nog in de zalige onwetendheid over wat er ging gebeuren en ik dacht zelfs: "Misschien, ja heel misschien, komt er binnenkort wel een einde aan de pandemie en daarmee dan ook het einde van dit [corona]dagboek. Begin september begon mijn stemming wat om te slaan en ik herinnerde me een boos stukje uit die tijd. Het was me uiteindelijk te scherp en ik besloot er niets mee te doen en hopende dat het dieptepunt van die zoveelste crisis, zo`n beetje was bereikt, heb ik het maar in de map "onafgemaakte stukjes" laten zitten. Maar nu we, drie maanden later, nog verder in de shit zitten, plaats ik het hier alsnog.

------Geschreven en dagtekening: 4 september 2021

"Ben ik nou zo dom of hoe zit dat nou?

Onrust in het bedrijfsleven. Werkgever zijn en niet mogen vragen of zijn/haar werknemers zijn gevaccineerd. Onrust in de horeca: Restauranthouders die geen mensen mogen weigeren, terwijl ze niet mogen vragen of ze zijn gevaccineerd. Onrust. over wel of niet gevaccineerd, het is overal en niemand weet meer waar hij/zij aan toen is. En dat, omdat er nog steeds een [helaas te grote] groep is, die het vertikt om zich te laten vaccineren. En ja, zo gaat het van de winter waarschijnlijk toch weer fout. Natuurlijk weet ik ook, dat volledig gevaccineerd zijn, niet zaligmakend is en er mensen zijn die om medische redenen geen injectie kunnen halen. Uitzonderingen zijn er overal en die moeten op een nette manier worden opgelost. Maar ik vond het meer dan genant, dat een minister in een interview, volledig in het nauw werd gedreven, om het woord "dwang" te omzeilen, terwijl het verder, zowat van de daken werd geschreeuwd.

Hoe het dan moet? Gelukkig ben ik geen politicus, maar ik blijf, ondanks dat ik volledig gevaccineerd ben, nog steeds met een grote boog om iedereen heen lopen. Maar snappen? Nee, dat is een gepasseerd station. Vrijheid en privacy zijn hier gelukkig een groot goed, dat begrijp en waardeer ik, maar sorry mensen, zoals ik het nu zie, zijn er grenzen aan die vrijheid"-----

Hoe het allemaal verder ging is intussen bekend. Mijn zienswijze, van "Ook voor de overheid, is de situatie nieuw en moeilijk", is na dit jaar helaas compleet verdwenen en denk alleen nog maar: "Wat een sukkels daar. Overal lopen ze achteraan te hollen en intussen gebeurt er helemaal niets". Ik ben helemaal niet blij, want het is weer alle hens aan dek met mondkapjes, anderhalve meter samenleving, en meer positieve testresultaten dan ooit. O, ja, en ook nog één of andere sukkelige lockdown, die aan alle kanten valt te omzeilen en erger, die door de beperking van de openingstijden, de groepen mensen die samenkomen, naar mijn bescheiden mening, alleen maar groter maakt. Hoewel met die lockdown heb ik persoonlijk trouwens het minste mee van doen. Alleen is het boodschappendoen weer een spannende aangelegenheid geworden, die is beperkt tot 1x in de week. Helaas was dat boodschappen doen, wel mijn enige kleine afleiding in het toch al zo moeilijke l

even op het moment, die niets met corona te maken heeft en dat is me dus weer afgenomen. Nou ja, liever dit, dan ziek worden, zullen we maar denken.

Toch is er iets in mijn houding positief veranderd. Wilde ik vorig jaar niets met kerst van doen hebben, dat is nu wel even anders. Ik heb schitterende sterren voor het raam gehangen en een klein kerstboompje gekocht. Verder hangt er sinds vandaag een mooie krans aan de slaapkamerdeur. Helaas niet buiten, want ik ben eigenlijk veel te bang dat hij gestolen wordt. Ook heb ik kerstkaarten ingeslagen. Niet zozeer om te versturen, maar mijn kerstadreslijst van de buren wordt steeds langer. Dat is leuk en dat wordt dus weer een avondje heerlijk in het donker langs de brievenbussen sluipen.