Een bijzondere ontmoeting

 Op 27 maart postte ik deze foto en tekst op mijn tijdlijn van fb. Ik bewaar deze posts wel, maar ik vond dit eigenlijk een te leuk voorval om het wat uitgebreider, ook hier in mijn digidagboek te zetten.

"Toen ik gisterenmorgen omstreeks half 10 naar de auto liep trof ik deze jongen midden op straat aan. Allereerst maakte ik natuurlijk een foto en bedacht dat ik nog nooit een kikker [of pad?] van zo dichtbij had gezien,. Maar ook, dat het zonneklaar was, dat als hij daar bleef zitten, hij binnen de kortste keren plat zou worden gereden. Met zachte duwtjes dirigeerde ik hem naar de stoeprand, wat ook nog eens een onoverkomelijk obstakel bleek te zijn. Beetpakken vond ik toch een beetje eng, dus heb ik hem met een omweg, langs de rollator helling, de stoep op geleid. Een metertje of vijf verder, op het pad richting sloot, heb ik hem gedag gezegd. {Ps. ik spreek in het stukje over "hem", maar het had natuurlijk net zo goed een vrouwtje kunnen zijn. Haha.] "

Tot zover fb.

Zoals ik al schreef, zat het beest midden op de weg. Het was best een gekke gewaarwording, want ik had in eerste instantie helemaal niet door wat het was. Het leek op een afgewaaid blad, maar toen ik eenmaal doorhad wat het was en zijn grote heldere kraalogen heen en weer zag gaan, was mijn eerste reactie, dat hij van de straat af moest. Ik zag de platgereden kikker al voor me.

Maar sinds de "smartphonetijd" is er bij mij een aparte "klik" bijgekomen. Ik krijg soms de inval om in een bijzondere situatie eerst een foto te nemen en dan pas te handelen. Meestal bedenk ik dat pas achteraf, maar die ochtend kwam die inval op tijd. Ik haalde de telefoon uit mijn zak, boog me over over het beestje heen en tot mijn stomme verbazing bleef hij, terwijl ik met mijn voeten, maar 30 cm van hem af stond, rustig zitten.

Na de foto heb ik hem, heel voorzichtig met mijn voet een duwtje gegeven en toen hopste hij, zo karakteristiek en mooi, met die achterpoten gestrekt naar achteren, weg. Hem mankeerde dus niets. Ik leidde hem naar de stoeprand, waar hij, net als op straat, doodstil voor bleef zitten. Van kikkerstandpunt uit ook wel logisch ook, want die stoeprand was nog hoger dan hijzelf. Na een duwtje van mij probeerde hij nog wel omhoog te springen, maar helaas, het was en bleef een onoverkomelijk obstakel. Wat nu?. Beetpakken [zoals ik al schreef op fb] vond ik een beetje eng en keek om mij heen. Stilletjes begon ik inwendig een beetje te lachen, want de oplossing lag letterlijk op straat. In onze seniorenbuurt was de gemeente zo vriendelijk geweest, opritjes te maken, voor rollators en ander rollend materieel en hoewel die vast niet bedoeld waren voor hopsende kikkers, kwamen ze nu wel goed van pas. Het was een stukje om, maar uiteindelijk belandde de kikker op de stoep, waar ik hem, uit tijdnood, alleen nog maar een paar metertjes richting sloot heb geduwd, in de hoop dat het allemaal wel goed zou komen. Misschien een beetje slordig, maar ik troostte me met de gedachte, dat hij in ieder geval van de weg af was. En dat was het belangrijkste!

Corona

Oh ironie. Ik was achteraf gezien toch wel wat optimistisch met het afsluiten van mijn merkwaardige jaren stukjes over 2020 en 2021. Toegegeven, het was wel de gemakkelijkste manier, om aan het eind van het jaar te zeggen, ik stop ermee, want dat sluit de boel aan het eind van het jaar netjes af. Natuurlijk, wist ook ik, dat de corona, nog lang niet weg was, en eigenlijk zeker ook niet meer weg zou gaan. Om er dus nog een speciaal item over te schrijven, had geen zin meer, en als er wat over te schrijven viel, kon dat altijd nog. Nou die tijd is dus nu gekomen.

Vorige week Woensdag, werd Karel hals over kop teruggebracht van de dagopvang. Hij was positief getest. Toen hij een flinke hoestbui kreeg, vertrouwde men het daar waarschijnlijk niet, en hebben ze hem een zelftest afgenomen. Ja, achteraf gedacht, liep hij wel een beetje te hoesten, maar nou te zeggen, dat ik daardoor gealarmeerd was, nee, dat deed hij wel eens meer. Logischerwijs waren ze bij de dagopvang dus wat meer op hun hoede en was dit het resultaat. Om helemaal zeker te zijn, ben ik de volgende dag met hem naar de GGD gereden, en is hij ook daar getest. Niet verrassend, was ook daar de uitslag positief. Gelukkig werd hij verder niet ziek en was alleen maar boos omdat hij niet meer kon doen wat hij wilde. Het kostte mij de nodige moeite om hem uit te leggen waarom hij zijn kleine wandelingetjes moest beperken tot het zitten in de voor- en achtertuin, maar verder bleef hij zijn gewone zelf. Stil en onbereikbaar. Ik hoorde hem in die komende vijf dagen nog wel zo heel af en toe hoesten, maar verder kon ik niet veel aan hem merken.

Die bewuste woensdag dat hij weer thuiskwam, paniekte ik wel een beetje, naar na de kinderen te hebben geinformeerd heb ik mezelf even bij elkaar geraapt, Buurtzorg geinformeerd, afspraken uitgesteld en nog wat meer praktische dingen geregeld. Daarna ben ik naar een drogist gegaan om een zoodje zelftests te gaan halen. Balen natuurlijk, want dat was nu juist, wat ik twee jaar had kunnen vermijden. Mijn test was die dag negatief, maar ik hield er al terdege rekening mee, dat dit waarschijnlijke niet zo zou blijven. Daarvoor was ik, omdat ik hem met alles moet verzorgen, veel te dicht bij hem in de buurt geweest. Ook had ik uiteraard geen voorzorgsmaatregelen genomen, om de domme reden, dat ik helemaal niet wist dat hij positief was.

Drie dagen later, testte ik weer negatief, maar nog drie dagen later [gisteren] was het raak. Jahoor, ik voelde de bui al hangen. Maandagavond was ik ineens strontverkouden, een beetje keelpijn en verstopte neus. Nu is dat voor mij niets nieuws, want die verstopte neus, heb ik chronisch, maar nu was het toch wel een graadje erger dan "normaal", dus was ik totaal niet verbaasd, dat de zelftest nu toch echt positief was. Dat werd dus weer een ritje naar de GGD, want ja ik wil wel zekerheid. Die kwam dus vanmorgen per mail.

Nu zit ik dus hoestend en snotterend op de bank dit stukje te tikken. Karel mag gelukkig weer naar de dagopvang, dus heb ik even de tijd aan mezelf. Het klinkt gek, maar eigenlijk ben ik wel een beetje tevreden met de situatie. Ja, ik weet het, het is nog even thuiszitten, maar de spanning en stress om alsnog het virus op te lopen, zijn er [voorlopig?] helemaal af . Maar daarbij realiseer ik me terdege, dat ik God op mijn blote knietjes mag danken, dat ik dit nu pas heb, met deze "mildere" variant en niet aan het begin van de pandemie. Toen zag het er wat dat betreft, allemaal heel wat donkerder uit!

UPDATE [de volgende dag]: 

17 maart 2022

Na een hoesterige en snotterige nacht, waarin ik niet veel sliep, wil ik toch nog wel even terugkomen op gisteren. Of ze het bij de GGD konden voorzien, lag gisteren mijn oproep voor de 2e booster in de bus. Ja, ja, hoe kunnen ze het zo plannen. Beiden kregen we een oproep en allebei 1 dag na onze positieve tests. Dat wordt dus drie maandjes wachten, waarin ik hoop, dat het intussen anders zal zijn geregeld.

En.....tot slot nog even een bedankje aan Ingrid, die voor mij bij volmacht is gaan stemmen. Dat deden we zo: "Ingrid appte mij dat zij voor de deur stond, ik legde de stempas en ID kaart onder een bloempot en ging weer naar binnen; zij nam beide mee, ging stemmen en deed later mijn ID kaart weer in de brievenbus". Ach ja, je moet toch wat, maar het gaf me allemaal wel een idioot gevoel.

Five intersecting tetrahedra [Origami-2]

Ik schreef het al toen ik mijn origami-modellen file aan het "pdffen" was, [zie: Origami] "Zou ik het nog kunnen?" Uiteindelijk kwam ik in dat eerste stukje tot de conclusie dat het leuk was om het weer eens te doen, maar ik niet doorging omdat ik eigenlijk geen hobby meer wilde hebben, waarmee ik iets maak, waar ik eigenlijk niets mee kan. Aan de andere kant was wel het zo, dat ik los van de muizentrap sterretjes, die ik toen vouwde, omdat ik ze nodig had voor een foto, ik nog niet zoveel had uitgeprobeerd. Daarbij komt ook nog, dat ik nog steeds geen vierkante papiertjes in handen heb gehad, want die sterretjes maakte ik van stroken.

Wel was ik intussen in mijn spullen op zoek gegaan naar papier, maar behalve een een dikke map met vouwblaadjes van de maat 15x15cm vond ik niets. Met die grote blaadjes kon ik niet zoveel en het papier in vieren snijden, daar had ik even geen zin in. Na die zoekactie, herinnerde ik me ook ineens, , dat ik alle kleinere blaadjes aan dochter Ingrid gegeven had, omdat zij 1000 kraanvogels wilde gaan vouwen. Hoe dat project van haar is is afgelopen, weet ik niet, laat staan, dat ik weet, of zij nog van die kleine papiertjes over heeft. Natuurlijk had ik haar daar naar kunnen vragen, maar zoals dat gewoonlijk gaat, heb ik haar intussen al minstens drie keer gezien of gesproken, maar vergat het steeds te vragen. Ook een zoektocht op internet leverde weinig mogelijkheden op om papier te bestellen. Alles bij elkaar is het duidelijk. De tijd, dat er veel met origamipapier werd gevouwen was een beetje over.

Hoe het zo kwam, dat ik een paar dagen terug, bij Action was, weet ik niet meer, meer, maar daar zag ik ineens een kubus staan met losse gekleurde notitieblaadjes, die ook nog eens redelijk vierkant leken te zijn. Ik dacht meteen; "Hee, zal ik?" en daarna: "Voor die anderhalve euro kan ik natuurlijk de gok wel nemen". En dat deed ik dan ook.

Nu ben ik lekker bezig en zowaar, het lukt nog best. Ik maakte het bolletje helemaal uit mijn hoofd. Het werpsterretje niet. Voor dat model moest ik eerst even een blik werpen in mijn diagrammenfile, dus startte ik de laptop op. En nu ik hier zo zit te vouwen, realiseer ik me dat ik op een manier bezig ben wat ik nog nooit eerder heb gedaan. Ik gebruik de ruimte naast mijn touchpad als plaats om te vouwen, een plek die in mijn origami tijd nog helemaal niet bestond. Toen had nog niemand van het bestaan van een laptop gehoord.

Maar terug naar de vouwsels. Het was leuk om dit weer eens te doen, maar toch blijft mijn standpunt over een "maakhobby" nog steeds overeind en ga ik dus niet oeverloos weer aan de gang. Hoewel, dat zeggende, is er nog steeds één "origami-los eindje", wat eindelijk eens dient te worden vastgeknoopt. Zo`n voornemen, dat, als ik een bucketlist zou hebben gehad, er ongetwijfeld op zou hebben gestaan.

Wat is het geval? Tijdens de verhuizing stond ik voor een enorm dillemma. Er stonden dozen vol origamispullen al jaren stof te verzamelen op de zolder in Opperdoes. Wat moest ik nu? Alles meenemen en het probleem domweg verplaatsen, was in mijn ogen geen optie, dus deed ik heel resoluut een groot gedeelte weg en heb wat kleine bolletjes en wat strokenvouwsels bewaard. Tot slot bleef ik zitten met een hele grote bol, die ik uiteindelijk met heel veel moeite en hartzeer ook heb weggedaan. Deze "five intersecting tetrahedra" van Thomas Hull is in mijn origamileven de grootste vouwuitdaging geweest, die ik ooit ben aangegaan. Het was een enorme lastige unitbol, bestaande uit vijf in elkaar gevlochten tetraheders [piramides]. De 6 units [bouwstenen] waarmee één tetraheder is gemaakt, zijn zijn niet zo moeilijk te vouwen, maar het is een enorme puzzel, om die vijf tetraheders in elkaar te vlechten tot een bol. Zo moeilijk zelfs, dat ik niet dacht het voor elkaar te krijgen. Uit voorzorg had ik voor die units nogal groot papier gepakt[18x18], zodat het misschien iets eenvoudiger zou worden, die piramides in elkaar te zetten. Dat was wel uiteindelijk wel mijn redding, maar ik had niet in de gaten dat de bol daarmee wel heel erg groot zou worden. Uiteindelijk had ik een spectaculaire en gigantische bol van meer dan 50 cm hoog en breed, waarvoor ik zelfs een speciale doos voor moeten knutselen om hem op te ruimen.

Meeverhuizen was natuurlijk een optie, maar dan stond hij opnieuw alleen maar op zolder te staan, en keek ik er net zo min naar om, net zoals ik in de afgelopen 30 jaar had gedaan. Nee, dan pakte ik liever de resolute weg. Voordat ik hem in elkaar trapte in 2017, heb ik er wat foto`s van gemaakt en me voorgenomen, het ding ooit nog eens met wat kleiner papier te maken.

Dat tijdstip leek me in eerste instantie te zijn aangebroken, maar nu ik het diagram weer voor me heb liggen zakt de moed me in de schoenen. Na het doorlezen ervan krijg ik de bibbers. Ik snap er helemaal geen klap meer van. Hoe is me dat toen ooit gelukt? En dan nu nog eens overmaken van kleiner papier????? Oeff, dat is wel even een dingetje.

En over dingetjes gesproken. Een ding weet ik wel. Dat gaat zeker niet lukken met die kleine blaadjes van Action, want die scheuren al, als ik er alleen maar naar kijk. Dus voordat ik begin, zal ik toch eerst op zoek moeten gaan, naar wat degelijker origamipapier.

Wordt [misschien] vervolgd.......