Jigidi

Het soms verguisde, maar niet meer uit de maatschappij weg te denken, internet, helpt me nog steeds door de soms moeilijke en eenzame tijden. Allereerst is daar de zware mantelzorg voor echtgenoot Karel en daarbij de nog steeds aanwezige corona, waardoor ik me nogal voorzichtig in de buitenwereld waag, zijn allebei situaties, waar ik helaas niet al te best mee om kan gaan. Dit schrijf ik niet om te klagen hoor want ik realiseer me terdege, dat ik beslist de enige niet ben, en diep in mijn hart, voel ik me eigenlijk alleen maar schuldig en een verwend kind, die zijn eigen zaakjes allemaal niet zo best meer aan kan. Op de momenten dat het me echt allemaal teveel wordt zet ik dus de laptop aan of pak de tablet. Niet alleen heb dan via de social media alle gewenste contact met de buitenwereld, ook kan ik via mijn stukjesschrijvrij, alles lekker van mij afschrijven en de niet al te persoonlijke verhaaltjes op mijn blog plaatsen. 

 Toch is er één plekje op het net, dat mij het meeste bezig houdt; "Jigidi"  [https://www.jigidi.com/] is de naam van een legpuzzelsite waar ik volkomen verslaafd aan ben. Als kind was ik al dol op legpuzzels. Van de kleinste kinderpuzzeltjes tot nu liefst, 2000 of 3000 stukjes. En neem dan daarbij die heerlijke Jan van Haasteren`s of de Wasgij puzzels, die ik een paar jaar terug leerde kennen. Heerlijk! Toch is er iets wat mijn puzzelliefde aardig verknalt. De angst een stukje kwijt te zijn of erger er inderdaad eentje missen. Perfectionist als ik ben, is de lol er dan helemaal af en is de hele puzzel in mijn ogen dan meteen waardeloos en zou ik hem het liefst in de kliko willen gooien. Dat doe ik natuurlijk bij die hele grote dure puzzels niet, maar ja, wat moet ik er mee? Weggeven of wegdoen is ook geen optie meer. Jammer gewoon. 

Dat is zo fijn van jigidi. Geen modern [lees dure] app, maar je puzzelt gewoon in de browser en dat is meer dan genoeg. Even een account aanmaken en de puzzel wordt automatisch opgeslagen, zodat je er later weer verder aan kunt werken. Ook handig van dat account is, dat je je puzzel meteen op al je apparaten terugvindt. Zelf speel ik het meest op de tablet, want dat puzzelt zo lekker in bed, [hihi, maar volgens de wetenschappers helemaal fout]. 

Weliswaar vind ik bij Jigidi geen puzzels van 3000 stukjes, maar de max van 600 stukjes is zeker een stap in de goede richting en meer dan ik in een andere legpuzzel app heb gezien. Alle stukjes komen in één keer op het "werkveld", maar er is ruimte genoeg om de puzzel heel confortabel op te lossen. Ook de [wat mij betreft] irriterende tijdklok, is van het werkvlak te verwijderen naar de achtergrond en er is geen beperking van tijd.

En als ik de aangeboden puzzels zat zou zijn [wat me zeer onwaarschijnlijk lijkt] dan kan ik altijd nog mijn eigen legpuzzels maken. Dat heb ik, om het eens uit te proberen 1x gedaan. Het resultaat was niet echt geslaagd, want de afbeelding was zo moeilijk, dat ik zelf niet meer uit de puzzel kwam. 

Hij staat er nog steeds op, want ik weet niet hoe ik hem moet wissen, maar ben van plan dat ding ooit nog eens onder handen te nemen. Voor nu, heb ik meer dan genoeg aan de puzzels die erop staan en waarvan ik gelukkig nooit een stukje kwijt zal zijn. [ehh...of het zou een programmeerfoutje moeten zijn]. Dus bij deze........Dank je wel, makers van Jigidi. 

Een dag later..........

Toen ik het stukje geschreven en gepost had, dacht ik ineens. "Oei, ik heb zoveel haast om het stukje op fb te zetten, terwijl de puzzel nog niet eens af is, dat kan eigenlijk niet". Nu is hij dus wel af en maak ik daarbij het verhaaltje compleet. Wel zo netjes, al zeg ik het zelf, hoewel "af". Helemaal afgemaakt is hij niet, want als ik dat laatste stukje, wat ik op het plaatje net naast het gat heb geplaatst, erin zou zetten, floept de afbeelding meteen weg en komt er een "plat" plaatje tevoorschijn, zonder de lijntjes van de puzzelstukjes. Dat vond ik een beetje jammer, dus doen ik het maar zo.

O, ja, en deze wil ik eigenlijk ook nog wel even kwijt. Zomaar een puzzel, die ik tegen kwam met een
bestandsnaam waar mijn laptop het een beetje moeilijk mee had.

"Bingewatchen" en hobby

"Bingewatchen" is mij beslist niet vreemd. Niets is zo lekker als, breiend voor de tv, een sliert afleveringen van een bepaalde tv-serie achter elkaar te gaan zitten kijken. En ja, dat breien hoort erbij, want dan ben ik, voor mijn gevoel, toch nog een beetje nuttig bezig en, zeker niet onbelangrijk, het voorkomt meestal, dat ik niet te pas en te onpas, in slaap val. Ook haken doe ik wel eens, maar dat is wat minder geschikt, omdat het vaak toch nog iets teveel van mijn aandacht wegsnoept.

Beginjaren 2000 downloaden we veel en het werd als het ware een sport om de series zo snel mogelijk nadat ze waren uitgezonden op Amerikaanse tv ze hier te downloaden en op de laptop te bekijken. Het volgende verhaaltje heeft dan ook voor het grootste deel betrekking op de series die we in die beginjaren zagen. Wat me toen ineens begon op te vallen, was de creatieve inbreng van de makers van series en films. Origami was de eerste techniek waar mijn aandacht op viel. Het eerste voorbeeld daarvan, herinner ik me goed. Het was de gevouwen vogel in Prison Break. Bijkomde bijzonderheid daarvan vond ik, dat die vogel ook nog eens een prominente rol had in het verhaal. Maar er was meer en echt niet alleen maar films die betrekking hadden op Japan, want in o.a. Hawai Five O, NCIS, NCIS-LA, Heroes, Fringe en Dr. Who doken zo af en toe gevouwen vogels op. Ook de schitterende kraanvogel sliert in Eureka herinner ik me nog goed.

  



En wie herinnert zich niet die kostelijke scene uit Call the Midwife, waarin Chummy [Miranda Hart] samen met Fred [Cliff Parisi] en Dr. Turner [Stephen McGann] met een groepje "cub-scouts" aan het vouwen gaan. De kikker van dr. Turner leek op het eind meer op een overreden schildpad, maar de kikker van Fred werd na het opblazen een zeer respectabele driedimensionale amfibie.

Na het papiervouwen komt er meer haken en in mindere mate breien in beeld. Iedere sfeermaker van een serie, die een huislijk tafreeltje wil scheppen, gooit een prachtig gekleurde granny deken over de gezinsbank en zo heel af en toe komt er ook nog wel eens een gehaakte knuffel in beeld. Zelfs de makers van mijn "lijf-soap" Eastenders, deden er aan mee met een prachtige grannydeken over de bank in het huis van Ted Murray [Christopher Timothy]. Breien kwam dus, zoals ik al zei, wat minder voor, maar ik was net zo verrast als Jethro Gibbs [Mark Harmon], toen Abby [Pauley Perrette] in NCIS ineens aan het breien was. 

 

Toch krijg ik het idee, dat niet iedere filmmaker zijn huiswerk goed heeft gedaan. Hilarisch vind ik de scene uit [sorry weer] Call the Midwife, waarin de zusters zogenaamd aan het breien zijn. Nou ik zou het ze wel eens willen zien doen op deze manier. Met breinaalden een gehaakte granny square maken lijkt me helaas een onmogelijke opgave.

Toch is er nog iets anders wat me opviel. Alle bovenvermelde series en films komen uit het buitenland. Het kan zijn dat het komt door mijn filmkeuze, maar ik denk dat dit toch niet alleen de oorzaak is. Toch zag ik twee keer een grannydeken. De eerste in Moordvrouw [Wendy van Dijk] en nog eentje in één van de animaties van de HSK in Twee voor Twaalf. Jammer maar ach.......Karin Bloemen en ook Bobby Eden maken dat Hollandse gemis de laatste jaren weliswaar op een andere manier, toch wel een beetje goed.

Boodschappen doen anno 2022

Hahahaha, dat het weeg/prijsbonnetjes van groente en fruit bij Appie niet aan die slimme klimaatvriendelijke verszakjes blijven plakken is vanmiddag bij mij weer eens overduidelijk gebleken. Ik had alle boodschappen met de app op mijn mobiel al in de winkel ingescand en met twee halfgevulde tassen reed ik naar de kassa. Na het intikken dat ik wilde afrekenen was het natuurlijk weer raak. Controle! Eigenlijk was het lachen, want ik had maar 2 zakken mandarijnen, een klimaatvriendelijk verszakje met zelf afgewogen appels, en twee pakken kaas, dus nauwelijks genoeg om een goede controle te doen. Toen begon de controledame ineeens diep in mijn tas te zoeken. Het beruchte weeg/prijsbonnetje van de appels was nergens te vinden. Na alles uit de tassen te hebben gehaald, was en bleef het bonnetje zoek. Natuurlijk was dat uitermate verdacht, maar ik was doodkalm, want ik wist [zelf met mijn overjarige en slechte korte termijngeheugen] absoluut zeker dat ik het beruchte bonnetje had ingescand. Volkomen ontspannen bleef ik wachten hoe die dame dat ging oplossen. Blijkbaar had ze het al vaker bij de hand gehad, want ze zei tegen mij: Reken de hele boel maar af, en voordat ik de kans kreeg een korte bon in te tikken [milieuvriendelijk], was zij er als de kippen bij om een grote kassabon uit te printen. En ja hoor, daarop stonden mijn appels overduidelijk vermeld. Toen ik mijn tassen buiten uit het winkelkarretje haalde, schoot ik nogmaals in de lach, want wat zat er aan de buiten aan de bodem van één van mijn tassen geplakt? Juist, ja, je raadt het al: het "appelenbonnetje".

[Foto: AHonline]

Origami spreuken

Ik heb boven drie mappen met insteekhoezen staan. In één van die mappen zitten ruim 20 Aviertjes met spreuken, in combinatie met soms hele moeilijke en platte origami modellen. Die heb ik jaren geleden gemaakt, toen ik nog actief bezig was met deze papiervouwtechniek. Dat was in de jaren `80 en begin `90. In de andere twee zitten ook Aviertjes, maar daarop staan kleine borduurwerkjes, die ik later ben gaan maken, toen ik geen grote borduurwerken op de muur meer kwijt kon. [Zie: "Borduurboeken"]

Jammergenoeg staan die boeken, zoals ik al schreef, op zolder en om ze toch nog een beetje in mijn buurt te hebben, heb ik alle bladen ingescand en op de computer gezet. Ze zijn dan een beetje dichterbij en kan ik er digitaal mee aan de gang. Zoals nu, dat ik een fotocollage maakte van alle spreuken. De meeste teksten komen uit mijn twee boekjes met haiku`s, want in die tijd moest Google nog worden uitgevonden.

Wat de colligrafie betreft kan ik vertellen, dat ik een jaartje cursus heb gedaan, met een [vind ik] teleurstellend resultaat. Dat lag beslist niet aan de docent, maar voor de volle 100% aan mij, want ik kwam er al snel achter dat het niet echt mijn ding was. Het was wel leuk het eens gedaan te hebben, en voor deze bladen, kwam die kennis ook wel goed van pas, maar ik heb mij werk nooit echt mooi gevonden. Toch heb ik met deze bladen aan menige tentoonstelling meegedaan. .

Dat was het wel zo`n beetje, want echt veel valt er verder niet over te vertellen. De foto`s spreken voor zich.

 

Borduurboeken

Na mijn origamitijd heb ik me jaren bezig gehouden met kruissteekborduren. en zoals ik al schreef in het stukje over origami spreuken heb ik ook daarvan twee mappen met Aviertjes staan. Toen mijn muren te vol werden om nog meer borduurwerken op te hangen, heb ik het in kleinere werkjes gezocht. Het resultaat waren twee multimappen, met daarin een heleboel kleine borduurwerkjes, soms met tekst en vaak ook niet. Natuurlijk is mijn eigen inbreng heel wat minder dan bij origami, waarbij ik met een enkel papiertje begon, want deze patroontjes waren in grote getale te vinden op het net. Maar dat geeft niets, want het resultaat is er niet minder om. Ik vind ze schitterend en het zijn als het ware allemaal, stuk voor stuk, kleine schilderijtjes geworden. Ook zitten er een paar tussen, waarvan ik de telpatroontjes heb gekocht als vakantie souvenir. De meesten, daarvan, komen van de andere kant van de Noordzee, waarbij ik nog even een extra aandacht wil voor "The Isle of Man", midden in de Ierse zee. Niet zozeer een grote reispubliekstrekker, maar voor ons een ultieme vakantieplek. Verder nogtwee borduurwerkjes uit Bergen in Noorwegen. Er was daar een grote borduurwinkel, barstens vol Japanners, waar ik een herinnering aan Bergen kocht en een afbeelding met een heleboel grote trollen.



Maar de meesten vond ik, zoals ik al zei, op het net. Vooral bijzonder en mijn favorieten waren de kleine patroontjes van de Amish. Een voorrecht vond ik het zowat, om die patroontjes te kunnen zien en beter nog, zelf te kunnen maken. Hierbij een foto bij van een groot borduurwerk van de dagen van de week, met hun bijbehorende huishoudelijke taken, als onderwerp.





Ik heb me, anders dan bij haken, weinig gewaagd aan ontwerpen van eigen borduurwerken. Alleen van vier locomotieven de Stoomtram Hoorn-Medemblik, ontwierp ik een telpatroon. Zij zijn te downloaden en/of uit te printen via de rechter zijbalk van mijn creablog: https://avalon022.blogspot.com/




Ps. Helaas......... zolang ik geen geen mogelijkheid zie, om een pdf file in deze blog in te sluiten, kan ik er hier niet zoveel laten zien, want het zijn er domweg te veel om ze stuk voor stuk op deze blog te plaatsen.