Het merkwaardige jaar 2021 [januari]

Meer lotgevallen van een gewoon persoontje, die door haar leeftijd ineens in een risicogroep terecht komt.  

Vrijdag 29 januari 2021

In vervolgd op het merkwaardige jaar 2020, kan ik nu al zeggen, dat 2020 dan wel verleden tijd is, het "merkwaardige" en "corona "helaas nog steeds niet. Het is dus onnodig om een nieuwe titel te bedenken, en houd het simpel. Het jaar 2021 is in mijn ogen nog vervelender begonnen, dan zijn voorganger eindigde. De besmettingscijfers vliegen omhoog, de lockdown, die allang niet intelligent meer was, is nog steeds "hard" en sinds afgelopen zaterdag is daar nog eens een avondklok bijgekomen. Die laatste maatregel werd echter bij sommige jongeren, wel de druppel, die de emmer deed overlopen, want dat weekend brak de pleuris uit. Zelfs ziekenhuizen waren het doelwit van de relschoppende en stenengooiende jongeren. Niet normaal natuurlijk en ieder weldenkend mens sprak er schande van. Er werden snel enkele daders berecht en in het buitenland stonden de kranten vol, waardoor Nederland weer eens het gesprek van de dag was. Maar ook dat verdween, zoals gewoonlijk, weer snel in de geschiedenis. Wat helaas blijft, is het enorme gesteggel over die vaccinaties. "Schiet liever op", zou ik zeggen, "Ik zie de oproep ervoor liever gisteren dan vandaag".

Maar ondanks alle commotie, ging het hier als vanouds zijn gang. Het is nog steeds moeilijk en saai en daar voegde de avondklok niets aan toe. Dat was al zo. Ik zie echt geen verschil, want voor het ingaan van die avondklok liep er hier ook bijna geen mens op straat. En de overbuurman loopt, als vanouds, met zijn twee honden, rustig zijn rondje. Logisch, want die arme beesten kunnen hun plas echt geen acht uur ophouden en trouwens, dat mag! Toch is het gek. Ondanks dat ik zonder die beperking, ook nauwelijks na negenen op straat kwam, voelt het raar. Gewoon al het idee, dat het niet mag en een of ander agentje jou staande kan houden, of erger, een bekeuring kan geven! Toch was er één ding waar ik geen moment aan had gedacht. Dochter Ingrid merkte even fijntje op: "Zet wel de kliko vanavond voor negenen buiten, want die vuilnisbakkenlegers komen soms wel heel erg vroeg langs.

Een ander punt is dat de "niet essentiele winkels nog steeds gesloten zijn. Dat begint, zelfs voor mij, die heel lang zonder kan, een beetjewel wat lang te duren. Even, vlak voor kerst kreeg ik het ineens Spaans benauwd met die gammele magnetron en oude vriezer. Wat als die het eens begaven? Dat ging gelukkig snel weer over, maar dat het me toch bleef bezighouden, blijkt uit een fb-post van mij op op 15 januari. En hoewel ze het gelukkig nog doen [afkloppen!!!!], blijft het spannend. 

Het wandkleed van sporthal "De Flint"

Hoe grappig is de aanleiding soms, waardoor herinneringen plotseling je hoofd binnenrollen. Neem nu deze:

Suzanne, Ingrid en ik zitten op 17 juni 2019, voordat we de wissellijsten gaan kopen, bij Ikea in het restaurant aan de koffie en de thee. We hebben het over onze creatieve hobbies [waar zouden we anders over moeten hebben], en ineens zegt Suus, dat tegenwoordig het smyrnaknopen weer in de belangstelling staat. Ze laat wat foto`s zien op de telefoon en ineens herinner ik me dat ik in het verre verleden, daar ook eens mee bezig ben geweest. Niet thuis, want wat zou ik met een smyrnakleed moeten doen, maar op initiatief van de gemeente [toen nog Bovenkarspel], die een werkstuk had opgezet als integratieprojekt tussen de oorspronkelijke bewoners en de nieuwkomers, die in grote getale [net als wij] in de nieuwbouwwijken kwamen wonen.

Dat werkstuk bestond uit het knopen van een groot wandkleed, waarop verschillende sportende mensen waren uitgebeeld. In kleine groepjes kwamen we één keer per week naar sporthal “De Flint”, waar het kleed zou komen te hangen, om al knopend en natuurlijk babbelend er een gezellige morgen van te maken  Stom genoeg heb ik, tijdens dat werken, zelf geen foto`s genomen, maar gelukkig was ik wel zo slim om een krantenstuk te bewaren. Minder handig was, dat ik op dat krantenstuk geen datum heb gezet, dus blijft het juiste tijdstip onbekend. Ook google gaf geen datum prijs, dus vertrouw ik maar op mijn geheugen, dat 1975 zegt.

Een slimmigheidje heb ik echter wel uitgehaald. Toen ik bezig was met de onderste rij van het witte rokje, dat het “gymmeisje” rechts aan heeft, heb ik als het ware een herinneringspunt aangemaakt, in mijn geheugen. Ik vond dat bewuste rijtje wel een cruciaal punt en hoopte dat dit zou blijven hangen. Tot mijn verwondering heeft dat gewerkt, want toen ik een paar jaar terug eens in De Flint was, kon ik die bewuste steekjes nog steeds aanwijzend en zeggen: “Kijk, deze rij knopen, heb ik gemaakt”. Wel kon ik toen al zien, dat de tand des tijds al aardig had toegeslagen en begonnen de kleuren wat te vervagen.

Ons “vrijdag-groepje”, ja, zelfs dat weet ik nog, is gelukkig door de gemeente zelf een keer op de foto gezet. Alleen van de meest rechtse persoon, weet ik nog een naam. Tiny Leeuwis, was de moeder van Jaqueline, die bij Rob[bie], onze zoon in de klas zat. Helaas heb ik nadat ik in 1976, de Hugo de Grootsingel verliet, haar uit het oog verloren. En voor wie mij niet herkend na al die jaren, zelf sta ik v.l.n.r. als derde op de foto.

Of de mooie doelen van het plan succesvol zijn geweest, weet ik niet, maar ik vond het een geweldig initiatief waaraan ik met veel plezier heb meegedaan.

Dinsdag 19 januari 2021

Bovenstaande schreef ik op juli 2019. Ik publiceerde het toen niet, want ik wilde eerst zeker weten of het wandkleed er nog hing [of niet] en zo, ja, om er dan meteen wat foto`s van te maken. Kijk, en daar zat hem het probleem. Het kwam er gewoon niet van. Eerst was het "Ohhh, vergeten" en "De Flint was niet open op het moment dat ik er voor de deur stond", en later werd het nog erger. Karel`s ziekte en corona waren de genadeslag. Het bestandje stond nog steeds in de map "stukjes", maar daar bleef het bij. Af en toe dacht ik er wel aan, maar zo`n gedachte verdween ook weer snel.

Een week of wat terug kwam het weer eens ter sprake en toen wist dochter Suzanne met stelligheid te zeggen dat het wandkleed er niet meer hing. Info, die ik een jaar geleden ook al kreeg van Angela Goldstein, maar stom genoeg heb ik er toen niets mee gedaan. Na twee keer gehoord te hebben dat het er echt niet meer hing, vond ik mezelf wel een beetje dom, en besloot er nu maar eens iets aan te doen.

Vandaar dat ik mijn verhaaltje nu afsluit. Jammer, dat het zo is gegaan, want ik vind het eigenlijk maar een roemloos einde van een mooi werkstuk en waar het nu gebleven is, zal wel altijd een raadsel blijven. Leuker was geweest, als men de moeite had genomen om de werkers van weleer even hadden laten weten, waarom het werd weggehaald. Maar nee, helaas, niets van dit al, en ik heb nu ook geen enkele reden meer, om dit stukje nog langer in die map te laten zitten. Hier is het dan en kan ik eigenlijk alleen nog maar eindigen met de zeer toepasselijke woorden: "Gelukkig hebben we de foto`s nog!".                                                                                                                      

Woensdag 20 januari 2021

                                                                                                 

Ohhhhh, ik kreeg heel snel, een volslagen onverwachte reactie op mijn fb-post over dit stukje. Geweldig en superbedankt Joyce, je kan --zeker weten-- beter met Google omgaan dan ik, want jij hebt gevonden, wat mij niet lukte! In de archieven van het Westfries Genootschap vond zij in de Kroniek van West-Friesland uit 1975 de volgende vermelding op 12 februari van dat jaar. 

Pfffff...........het mag duidelijk zijn, dat mijn herinnering zo slecht nog niet is. Wat een geruststelling!

Carrick-a-Rede Rope Bridge

Ik moet mijn frustratie nog even inhouden. Ik loop er hard aan te denken om, vanwege de doorlopende wifi problemen met de mediabox, weg te gaan bij Ziggo, maar voordat ik dat doe, wil ik nog eerst de serie Game of Thrones hebben gezien. En hoewel onze zoon Rob de inhoud van deze serie kort en bondig samenvatte met "Geweld, sex en incest", was dat zeker niet mijn aanleiding om me door die acht seizoenen heen te worstelen. Ik had er al veel over gehoord en wilde eigenlijk ook zelf wel eens zien of die serie de 9.3 waard was, die hij had gekregen bij de IMDB. Ja, het moet gezegd worden, hij had helemaal gelijk, het geweld, sex en incest was overheersend aanwezig, maar één ding zei hij niet meteen. De beelden die ik voorgeschoteld kreeg, zijn fenominaal en ik heb echt geen spijt dat ik aan het begin even heb doorgezet. Zowel de reële beelden met werkelijke mensen, als de computerbeelden zijn fantastisch. De landschappen met zijn kastelen, de draken, de kostuums en ook de veld- en zeeslagen, met die massa`s mensen. Mijn petje mede af voor het computerwerk, want het leverde prachtige plaatjes op. Toch was het vooral in het begin, afzien. Binnen de eerste paar afleveringen kreeg ik zoveel personages en namen voor mijn kiezen, dat ik echt niet meer wist, wie wie was. Gelukkig dunde dat al snel uit door die voornoemde, bloederige knokpartijen en na de eerste twee seizoenen begon, zelfs voor mij, het verhaal een beetje vorm te krijgen, en beter nog, ik begon de hoofdpersonen eindelijk te herkennen.

Maar.....ik had nog een andere reden om die serie te gaan kijken. In publicaties had ik gelezen, dat er opnames waren gemaakt aan de ruige Noord Ierse noordkust, met als speciale plek, de Carrick-a-Rede Rope bridge, een superenge en hoge touwbrug, die tussen het vaste land een klein rotseilandje hing. Heel diep onder de brug, beukte de zee op de kliffen. Was het vroeger een brug, die de zalmvissers gebruikten, tegenwoordig is het een grote toeristische attractie, maar dat maakt hem niet minder eng. Het was precies daar waar wij 5 juni 2002 ons bevonden en zelf over deze brug naar het eiland wiebelden. Eng was het zeker, maar onvergetelijk! Ik moest tot seizoen 5 wachen, maar dat was het waard. Omgeven door een groot kasteel, was de brug goed zichtbaar. Aan beide kanten waren grote kasteeldeuren en twee duistere figuren hadden in het duister ruzie, midden op de brug. De afloop laat zich raden. De verliezer verdween in de kolkende massa, 30 meter onder de brug.

Omdat ik het toch allemaal wel bijzonder vond, heb ik in de kamer alle lichten uitgedaan en wat foto`gemaakt van het donkere beeld van de tv. Die plaats ik alleen privé, omdat ik geen zin heb om HBO achter mijn broek aan te krijgen, want ik heb geen idee, hoe het zit met de rechten. Die tv-foto`s zijn wel van mij, maar de beelden niet. Maar ik geef je op een briefje, dat ik op het puntje van de bank zat, want het was een hele spannende ervaring om zo`n markante plek, waar je zelf bent geweest, zo in een film te zien. En niet alleen de brug, maar ook de hele ruige Noord Ierse noordkust is herkenbaar, met zijn kleine strandjes, waarvan er tussen de kliffen, zoveel aanwezig zijn. Maar het meest verbaasd was ik over de manier waarop ze de brug helemaal in zijn Game of Thrones omgeving hebben gezet. Onherkenbaar en niets was er te zien van het knullige kaartjeskantoortje of trapje dat meter of 10 naar beneden ging, om op de brug te komen.

Gelukkig heb ik wel de rechten van mijn eigen vakantiefoto`s. Ik herinner me nog goed, dat het nog een hele klus was, om staande op die twee wiebelende planken een scherpe foto te maken. Recht vooruit ging nog wel, maar in de diepte? Onbegonnen werk, want ik durfde al nauwelijks naar rechts en naar links te kijken, laat staan, naar beneden. En dan moest ik me ook nog eens vasthouden aan die touwen. Nee, jammer maar helaas, en in de wetenschap, dat het zelden lukt, om diepte in een foto te krijgen, door recht naar beneden te fotograferen, heb ik dat maar niet eens geprobeerd.

Vrijdag 9 april 2021:

Toen ik een paar maanden later tegen Rob zei, dat ik mijn tv-foto`s niet durfde te posten hier, begon hij keihard te lachen. "Nou, aan die fotootjes van jou, tussen de miljoenen foto`s, zullen ze zich heus niet storen hoor" zei hij. Vandaar dat ik de gok maar neem. Een beetje eng, dat wel, maar hopelijk heeft hij gelijk.