Abcoude! Bij het horen van die naam, maakt mijn hart altijd een klein sprongetje. Ik woonde er van 1964 tot en met half 1971. Niet lang, maar in die zes en half jaar hebben er voor mij wel veel levensbepalende gebeurtenissen plaatsgevonden. Mijn kennismaking ermee kwam, toen ik, met mijn ouders in 1964 verhuisde naar de Reijer Spreijstraat, een kort, doodlopend straatje, waar net een rijtje gloednieuwe huizen was neergezet met een weids uitzicht over de weilanden totaan de Winkeldijk en de A2. Heerlijk rustig en mooi, zo onder de rook van Amsterdam.
Ik reisde met de lijnbus naar mijn werk in Amsterdam. Op de achterbank van de bus, leerde ik mijn echtgenoot kennen, een rasechte "Abcouwer", geboren en getogen in het dorp en na ons trouwen, gingen we wonen in een piepklein huisje in de Kerkstraat. Ons onderkomen, lag aan het water, want het was het laatste van een rijtje van 5, dat haaks op het riviertje het Gein stond. Om naar mijn werk te gaan, ruilde ik de lijnbus in voor de trein, die vanaf ons huis veel gemakkelijker te bereiken was. Dat werken duurde nog tot de geboorte van ons eerste kind, waarna ik ontslagen werd en huisvrouw werd. Een normale gang van zaken, die toen, zonder protest door iedereen werd geaccepteerd en wat heden ten dage totaal onvoorstelbaar lijkt. In 1971 trokken wij, zoals zovelen, vanwege het enorme huizentekort in het dorp [en omgeving, incl. Amsterdam], de kop van Noord-Holland in. Toch bleef het dorp trekken. Logisch, want onze beider ouders woonden er nog, en ook nu, alleen mijn broer er nog woont, komen we nog steeds zo af en toe in het dorp of maken soms een ritje door "Het Gein".
Nu terug naar gisteren. Ironisch begon juist onze tweede dochter Suzanne [die niet is geboren in Abcoude maar een pure Westfriese is] erover. Natuurlijk kent zij het dorp, mede door onze bezoeken eraan, ook heel goed. Een paar weken terug zagen we op tv [allebei thuis en dus niet samen] "De Erfgenaam", het programma van RTL4, waarin Ruben Nicolaï aan de koffie zat in een restaurant. Bij een shot van de buitenkant van het gebouw herkenden wij die plek, los van elkaar, meteen, nl. het voormalige station Abcoude, wat is omgebouwd tot een schitterend hotel/restaurant, genaamd: "De Witte Dame".
Suzanne begon te googelen, maar ik wist wel van het bestaan ervan. Een paar jaar terug, zag ik in de Kerkstraat richtingsbordjes met de naam "Witte Dame" erop. Nieuwsgierig geworden, wat dat nou was, ben ik toen wat gaan rondvragen en leerde ik, dat dit de nieuwe bestemming was geworden van het voormalige station. Nu, na het zien van die uitzending wilde Suzanne het wel eens zien en tot mijn verrassing belde ze mij een paar dagen geleden op met de uitnodiging om mee te gaan om het te bezoeken.
Zodoende reden we gisteren de Stationsstraat van Abcoude in en ohhhh, alles kwam terug. De straat is nog even smal als hij altijd is geweest, zodat je een tegenligger, kan missen als kiespijn; ons "huisje" aan de andere kant van het water, was nog steeds verborgen achter een oerwoud van een heg; daarna rechts, het rijtje huizen, waar ooit de kapper woonde, die de haren van onze "luid huilende oudste" knipte om tenslotte, rechts, het "stationsplein" op te draaien. Daar was ik dan weer, op een vertrouwde plek, maar oh, zo anders.
Daar staande zag ik het voor me zoals het eind jaren `60 was. Niet alleen het station, maar zelfs het seinhuis was in mijn herinnering nog aanwezig, evenals de die duistere spoorbrug over het water, met zijn enge, aan de zijkant hangende, anderhalve meter brede ijzeren plaat, die dienst deed als brug. Ik wist niet hoe snel ik er over moest lopen om naar huis te gaan. Via de middendeur liep ik dwars door het station, naar het perron. Daar stopte de trein naar Utrecht, of ik ging nog even links, stak de sporen over, naar het tweede perron, om daar te wachten op de trein naar Amsterdam. Dat oversteken heeft niet zo lang geduurd, want enkele jaren later, is er om heel begrijpelijke redenen, een onderdoorgang gebouwd aan de rechterzijde van het station.
Hoewel ik me ervan bewust ben, dat ik die oude beelden in mijn gedachte nogal idealiseer, wist ik, toen ook al, dat de situatie moest veranderen. Het werd te druk en het aantal sporen op de lijn moest verdubbeld worden. Het seinhuis was al snel afgebroken, maar ook het oude station was te klein en die enge spoorbrug te smal. Maar toch hoe het zich allemaal zou ontwikkelen, was toen nog allemaal niet bekend. Op bezoek bij mijn moeder, las ik in de krant, over de heftige strijd van de bewoners om het Gein te "open" te houden voor scheepvaart en de uiteindelijke beslissing om het hele spoor ondergronds te laten gaan.
Staande bij de "De Witte Dame", is het enige wat ik van de de spoorlijn merk, een zoevend geluid, wanneer er een trein door de tunnel raast. Praktisch onopgemerkt en zeker niet storend in de natuur. Het Gein is een open, maar klein en smal riviertje gebleven, wat rustig doorstroomt richting Weesp en waarbij ik me helaas wel afvraag of het uberhaupt nog mogelijk is om er met een redelijk plezierbootje doorheen te varen. Verder staat het schitterende witte stationsgebouw, wat godzijdank niet is afgebroken, fier overeind en heeft, zoals ik al zei, een prachtige bestemming gekregen. Ik vind de naam "Witte Dame" heel goed gekozen. Het gebouw staat pal, als een statige figuur op de plek waar het altijd heeft gestaan; omgeven door het prachtige landschap wat ik zo goed ken. De plek waar de spoorbaan lag, is goed te zien. Een voet/fietspad ligt op het oude trace van de spoorbaan en markeert de plek heel goed. Tot mijn stomme verbazing, is er tegenwoordig een voetpad, helemaal achterlangs naar fort Abcoude, wat ik ook zie als een eerste poging om dat gesloten gebied, midden in het dorp, zijnde het weiland en erf van "boer Hendrik" en zijn boerderij aan de stationslaan, te doorbreken. En toen ik nog even in gesprek kwam met een passant op leeftijd, die mijn man, incl. broer en zuster nog bij name wist te noemen, was mijn dag helemaal goed. Hij had ze goed gekend en er werden spontaan de nodige herinneringen opgehaald.
En dan........tot slot nog even dit. Mijn schoonvader [en later ook wij] had een volkstuin langs het spoor. Om er te komen moesten we via de boerderij van boer Hoogenhout in de Kerkstraat, zo`n ruime 500 meter [koeienvlaaien vermijdend] door het weiland ploeteren; dan via een plank over de sloot lopen; tegen de spoorbaan opklimmen, de sporen oversteken en naar beneden; weer via een plank over de sloot lopem; om uiteindelijk in onze volkstuin te arriveren. Ja, je leest het goed, we moesten gewoon even de spoorbaan [dwz. de hoofdlijn Amsterdam-Utrecht] oversteken. Okee, het waren toen nog maar twee sporen, maar dan nog. Nu, op dit moment dat ik het zit te tikken, krijg ik spontaan kippevel. En veiligheidsmaatregelen? Nou ja, dat was er eigenlijk maar één. Vertrouwen op jezelf; goed uitkijken of er geen trein aan kwam en verder "gaan met die banaan". Maar ook daaraan kwam een einde, en geloof het of niet, precies op de plek van onze tuin, ligt nu het nieuwe station Abcoude.
Zie ook:
Kerkstraat 76 [deel 1]:
Kerkstraat 76 [deel 2]:
