Dat mijn geheugen een raar spelletje met me speelt, heb ik al een paar keer ervaren. [blog: Bizar]. Ook nu weer.
Half december vorig jaar parkeerde ik de auto op de parkeerplaats schuin aan de overkant van ons huis. Naast mij staat een grote grijze forwheel drive waar ik helemaal niet op let, want ik heb een enorme hekel aan deze statussymbolen, wegens de volkomen nutteloosheid van dergelijke terreinauto`s hier in Nederland. Op het moment dat ik uitstap hoor ik mijn naam. In de bewuste auto zit een man, die ik zo op het eerste gezicht helemaal niet ken. Ik bevestigde, dat ik ben, wie hij riep en vroeg wie hij was. Hij noemt zijn naam, en ja, ineens komen alle herinneringen uit mijn Baba Jaga jaren weer boven. In de 80er jaren waren we superdruk met die jeugdclub en ook nu nog wordt ik zo af en toe [heel leuk] nog met dat verleden geconfronteerd. Nu dus ook weer. Ik vond het knap dat hij mij herkende, want ik had hem na die bijna 40 jaar zeker niet herkend. We praatten nog even door over onze gezamenlijke herinneringen van de jeugdclub en hij vertelde daarna dat hij schuin tegenover ons kwam wonen.
Ik vond het eigenlijk best wel grappig, dat er iemand uit mijn Baba Jaga verleden, zo dicht bij ons kwam wonen, en vertelde het Karel, dochters en iedereen die maar naar mij wilde luisteren, hoewel geen van de kinderen zijn naam iets zei. Uiteindelijk half januari wilde ik mijn verhaal voor de zoveelste keer doen en toen gebeurde het. Ik was zijn naam totaal kwijt. Hoe stom, ik had hem tig keren genoemd en ik was nu hem helemaal kwijt. Verdorie!! Met enige regelmaat schoot mij te binnen, dat ik die naam nog steeds kwijt was en probeerde hem alsnog naar boven te halen. Maar het hielp allemaal niets, ik kon maar niet opkomen. `s Nachts, overdag,tijdens het eten, tussen de tv programma`s door, onderweg, steeds weer schoot in mijn gedachte dat ik die naam nog steeds kwijt was. Frustratie en ongeloof alom, maar de naam was weg en bleef weg. Het enige was ik kon opdiepen was een vage voornaam "Henk". Meer niet.
Tot vandaag! Hoe ik er op kwam om weer over die naam te beginnen weet ik niet. Ingrid zat naast me in de auto en ik zit weer te vertellen over die kennis die tegenover me is komen wonen. Ik leg uit waar hij toen woonde en noem de naam van zijn dochter. En met het noemen van die naam, zeg ik zonder er over na te denken meteen haar [toenmalige?] achteraan er feilloos achteraan. Het floepte er zomaar uit en ik schrok er zelf van. Maanden loopt je daarover te piekeren en dan ineens vliegt het er zomaar uit. Bizar, ja, alweer!!
Vanwege privacy zal ik de naam hier op de blog niet noemen, maar één ding wil ik nog wel even kwijt. Van dat "Henk" klopt niets, het lijkt er zelfs niet op. In mijn digidagboek vermeld ik de naam wel, want ik ben veel te bang, dat hij anders weer in mijn grijze massa zal verdwijnen.
