"Bushalte-huisje"

De opzet van het hoofdstuk 'Langs Westfriese wegen" in mijn digidagboek is, dat ik zo af en toe eens zou schrijven over dingen die me opvielen als ik in onze mooie regio rondtoerde.

Bij deze heb ik een voorbeeld, waarvan ik met recht kan zeggen, dat het me pas opviel toen het er niet meer was. Hoewel ook toen eigenlijk nog niet. Dat gebeurde pas toen ik de bovenstaande linker foto in handen kreeg. Toen viel het kwartje. "Huh?", dacht ik, "Waar is dat gebleven?". Ik vond het toen blijkbaar zo apart dat ik er meteen een foto van heb genomen en toch heb ik totaal niet in de gaten gehad dat het na een onbekende tijd weer weg was. Griezelig dat brein van mij, zo onbetrouwbaar als wat!!!

In het centrum van Wervershoof maakte ik op 30 oktober 2005 een foto van dit "bushalte-huisje". Hoewel, ik vind het eigenlijk maar een oneerbiedige naam voor het chique optrekje wat er stond en mijn vraag blijft dus: "Is dit echt zo stilzwijgend verdwenen of heb ik even iets gemist?" Ik twijfel er niet aan dat er een goede reden voor was om het weer weg te halen, maar ik blijft het reuze zonde vinden.

Helaas het nieuwe bushokje is eentje van duizend in een dozijn. Op mijn foto van 2 februari 2022 is hij maar een beetje te zien en dat vind ik meer dan genoeg, want het is en blijft een bedroevend alternatief. Jammer allemaal!!!!!

Uranus

Een paar dagen geleden, zat ik weer eens wat in mijn digitale fotofile te rommelen, waardoor ik ineens een foto tegenkwam, die mijn aandacht trok. In één klap was ik terug in 1964, en wel op de dag [19 december 1964] dat ik voor het eerst met mijn ouders in een vliegtuig stapte.

Maar voordat ik de lucht in ging, zal ik even vertellen hoe dat zo kwam. Ik woonde in 1964 nog bij mijn ouders en twee huizen verderop woonde een piloot van de KLM en vriend van mijn ouders, die ons had uitgenodigd om met hem mee te gaan, terwijl hij een korte vlucht moest maken met een, voor hem, nieuw vliegtuig. Bij hoge uitzondering had hij het voor elkaar gekregen dat enkele vrienden van hem mee mochten op die vlucht.

We arriveerden per KLM bus bij het vliegtuig, Uranus genaamd, en lopende via het platform, stapten we in. Dat is allemaal te zien op een foto, maar hoe we in de KLM bus kwamen en wat er daarvoor gebeurde, weet ik niet meer. In ieder geval, schoot ik, al schrijvende, in de lach, toen ik dacht aan die chaotische taferelen van schiphol die ik de avond ervoor op de tv had gezien. Zo zal het zeker niet zijn gegaan. Inchecken? Nee, ik denk het niet en ook een paspoortcontrole was niet nodig, want we zouden niet veel verder komen dan Amstelveen, Aalsmeer en een heel klein stukje boven Amsterdam. Het was dus maar een korte vlucht van een half uurtje of zo, maar het was meer dan genoeg om even helemaal te voelen hoe het was om in een vliegtuig te zijn en van het uitzicht te genieten. En dat we in de buurt bleven was eigenlijk wel zo leuk, want het werd een ware sport om zoveel mogelijk plekjes ter herkennen. Slechts één keertje maar, waren we boven [het uiterste randje van] Amsterdam. Ik zag de binnenstad ver voor mij, maar maakte daar wel de foto die, tijdens dat gerommel op die avond, mijn aandacht trok.

Het is helaas een nogal onscherp plaatje van een heel klein stukje Amsterdam West. Een deels kale zandvlakte met torenflats in opbouw, om toen maar zoveel mogelijk mensen, zo snel mogelijk van een woning te kunnen voorzien. Bovenaan de foto zie je nog net de Sloterplas. Gelukkig maar, want anders had ik nooit kunnen weten welk stukje stad ik op de foto had gezet. Hoe anders is het er nu. Ongelofelijk gewoon.

Op een andere foto herken ik de contouren van de A4. Even googelen leert me dat 1 rijbaan hiervan begin 1961 werd geopend. Dus die was op dat moment dat ik er boven hing al gedeeltelijk in gebruik. Dat is op de foto helaas niet te zien, maar wel kan ik daardoor ook deze foto een beetje plaatsen. Veel te snel was het natuurlijk weer voorbij, maar het bleef voor mij een bijzondere vlucht. Ten eerste was het mijn luchtdoop en de manier waarop dat gebeurde was ook heel apart.

In de jaren `90 hebben Karel en ik nog een paar vakantievluchten gemaakt naar Engeland, maar tot lange vluchten is het nooit meer gekomen, zodat ik tot slot [in de taal van 2022] met trots kan zeggen dat het met de grootte van onze "CO2 voetafdruk" best wel meevalt.