"The Angel of the North"

Alleen reizen schijnt in de hoofden van de meeste mensen, maatschappelijk niet bij elkaar te passen. Reizen doe je op zijn minst met z`n tweeën en als je niemand hebt, om mee op stap te gaan, dan zijn er altijd nog de reizen voor singles, zodat je ook niet alleen bent. Prima als je dat wilt, maar dat het ook anders kan heeft dochter Ingrid sinds kort bewezen. Zij trekt er momenteel, in haar eentje lekker op uit en heeft ontdekt, hoe heerlijk het is [ik spreek uit ervaring], om met een mooi muziekje op, lekker per auto door Nederland te zwerven. En ik probeer, als ik wat weet [uit eigen ervaring of via media], haar van wat tips te voorzien.

Op het moment pieker ik me suf, in welk tv programma in Museum Voorlinden in Wassenaar heb gezien, want ook dat, leek mij, gezien dat vreemde zwembad, wel iets voor haar. Ik tipte haar toen meteen en ben daarna, dat hele museum helaas vergeten. Vandaar dat ik nogal verbaasd was, dat ik gisteren ineens foto`s van het museum op haar tijdlijn zag op facebook. Ik reageerde erop met een hartje en na Ingrid`s antwoord:"Ik kom er straks wel even over vertellen", sloten we de conversatie die middag op fb af.

Toen ze dus gisterenmiddag laat bij me kwam, vertelde ze, dat ze eerst geen idee had, waar ze terecht gekomen was, maar dat het uiteindelijk een heel bijzondere ervaring was geweest. Er was ook een speciale tentoonstelling, van de kunstenaar Anthony Gormley. Hij was er zelf en zij zag hem bezig met het signeren van zijn boeken, waarvoor een heleboel mensen stonden te wachten in een lange rij. Als door en wesp gestoken reageerde ik: "Waaat??, Anthony Gormley??, Oh wat goed. De maker van de van the Angel of the North", Ze keek me aan of ze water zag branden, want ze had hem dan wel gezien, maar had verder nog nooit van de beste man gehoord. Nou ik wel. Zijn prachtige beeld in Newcastle upon Tyne, de "Angel of the North" nog eens te zien, heeft jarenlang op mijn wensenlijstje gestaan. Tot dat bewuste moment lukte het me nooit. Newcastle was voor ons de plaats waar de boot arriveerde voor de zoveelste vakantie in de UK of de plek, waar we uiteindelijk weer op de boot terecht kwamen op weg naar huis. Wel was het een goede stad om verkeerd te rijden en het heeft me heel wat zweetdruppels gekost om die verhipte boot, ondanks de borden, in dat gigantische industriegebied te vinden.

Twee keer ging het bijna echt fout. De eerste keer misten we, op een haar na, de boot, maar de tweede keer had ik, ondanks alles, enorm geluk. We waren net de boot af gereden en moesten naar het noorden. Ik was, zoals gewoonlijk, de weg weer eens hopeloos kwijt. Uiteindelijk reed ik uit wanhoop via een u-bocht een onbekende snelweg op. En ja hoor, daar zag ik haar, volkomen onverwachts!. Rechts in het gras op een heuveltje. "The Angel of the North". Veel tijd om te kijken had ik niet, laat staan dat ik kon stoppen voor een foto, maar ze was daar in volle glorie. Hoewel iets kleiner dan ik me had voorgesteld zat ik te stuiteren in de auto. Mijn medereizigers snapten er niets van en reageerden zoals ik had verwacht, nogal verongelijkt."

Toen ik dat allemaal aan Ingrid had verteld, kreeg ze door, dat we beiden wel iets bijzonders hadden gezien dat toe te schrijven was aan Anthony Gormley. Ik mijn Angel en zij die wonderlijke tentoonstelling van zijn werk. We googelden nog wat samen op zijn naam en waren toen nogmaals, nu alletwee, stomverbaasd, dat de schitterende "Hurkende man" [officiele naam "Exposure"] bij de Lelystaddijk ook van hem is.

Nu een dag verder, terwijl ik dit stukje tik, rinkelt mijn telefoon. Ik lees: "Ingrid heeft je getagd in een bericht". Ik grinnik, want ik hoef dit eigenlijk niet eens te openen. Ik weet het al. Natuurlijk doe ik het toch en het is dan ook geen verrassing. Jahoor......"De hurkende man" in zijn volle glorie. Na hem al tig keren uit de verte te hebben gezien, heeft ze hem nu toch maar eens een keertje van dichtbij bekeken.

Fotoverantwoording:
Angel of the North: Wikipedia
Hurkende man: Ingrid Haarsma

Digitaal

 Ik kom al een tijdje tot de ontdekking dat ik helaas een beetje te vroeg geboren ben, want de digitale ontwikkeling die zich op het moment afspeelt, is iets wat me uitermate boeit!. En ja, als je dan al in 1945 geboren bent, sta je nu meteen met 1-0 achter, want het digitale tijdperk, startte voor mij, daardoor op vrij late leeftijd. Tel daarbij op dat ik een vrouwtje ben, die in de tijd pas een volwaardig persoon was, als je getrouwd was, huishouden deed en je met de kinderen bezig hield, wordt het een dikke 2-0 achterstand. 

Blijkbaar waren in de beginjaren `90, mijn signalen, dat ik meer wilde, duidelijk en op advies van zoonlief, kocht ik mijn eerste [desktop] computer [met Norton en als ik het goed heb, vlak daarna, Windows 3.0]. De enige uitleg van hem was, Beschouw de mappen op je scherm maar als een kast met allemaal laatjes. In elk laatje zitten mappen en als je die opent, dan vind je wat je zoekt. Nou dat kwam aardig in de buurt van de werking van Norton, maar voor de rest was het nog steeds een "zoek het maar uit". Ik was als de dood om iets verkeerds te doen, zodat er een melding zou verschijnen, die ik ook niet begreep en ondanks de de geruststellende woorden van zoonlief, dat ik niets kon verprutsen, durfde ik nauwelijks iets te doen. 

Die computer bestond, behalve uit de noodzakelijke muis en toetsenbord, uit een gigantische kast met nog niet eens 1 gigabite ruimte op de harde schijf en een floppy-disk gleuf. Niet meer voor te stellen! Voeg daarbij mijn diploma machineschrijven, dat het enige papiertje was, wat ik uit een geflopte secretaresse opleiding sleepte en dat waren de attributen, waarmee ik het het moest doen. Maar wat? Na het nodige denkwerk besloot ik het toch maar een beetje in de administratieve richting zoeken. Dat was oorspronkelijk mijn werk en ook had ik een paar jaren terug een verenigingsadministratie op mijn bordje gehad, waarbij ik op een kleine schrijfmachine, stencils tikte, die ik op een een vierdehands stencilmachine op mijn zolder met de hand [als een orgeldraaier] stond te produceren.   

 Toen de leverancier van de computer, met een cadeautje kwam, en Word Perfect op het apparaat installeerde, ging het pas echt de goede kant op. Ik ging wat teksten maken en begon de smaak te pakken te krijgen. De eerste pogingen waren nogal idioot. Ik tikte een tekst/brief/of weet ik veel wat en als ik het dan op papier moest hebben tikte ik het over op de schrijfmachine.  Waarom? Geen idee! Ik weet echt niet of er nog geen printers waren [lijkt me sterk] of dat ik niet wist hoe dat allemaal in zijn werk ging [Veel aanemelijker]. Toch heeft dat niet lang geduurd. Ik kan me helaas met de beste wil van de wereld niet meer herinneren, wat voor teksten dat ik tikte, maar toen ik in 2001 een digitale fotocamera kocht, werden mijn werkzaamheden heel wat multifunctioneler. Ik kreeg er steeds meer lol en handigheid in en [helemaal slim, al zeg ik het zelf] abonneerde me op een computerblad [toen nog Computer Easy]. Hoewel ik voor 80% niets van de inhoud snapte, heb ik van de overige 20% veel geleerd. 

In de volgende jaren zette ik zette mijn eigen CD-muziekbibliotheek om naar mp3 [wat mocht] en downloadde films, series, lees-, strip- en audioboeken, wat eigenlijk niet mocht en ook die werden omgezet, naar wat ik precies wilde hebben. Met mijn twee dochters, waren we een drie-eenheid en wat de ene niet wist, wist de andere wel. Een gouden tijd, waar we uit hebben gehaald, wat erin zat of liever gezegd, eraf hebben gehaald, wat er af te halen viel. En, het klinkt misschien idioot, van al die illegale troep heb ik een hoop geleerd. Mp3-tjes die het niet deden, audioboeken zonder geluid, films zonder/of met losse ondertiteling, eboeken die niet openden, incomplete of beschadigde bestanden, ik had het maar te accepteren, precies zoals het binnenkwam, en ik was altijd bezig om te proberen om iets wat niet werkte, werkend te krijgen. Ik leerde heel veel van formaten en extensies, wat de functie was van de vele programma`s die er zijn, en ga zo maar en zo langzamerhand, dacht ik met een glimlach terug aan mijn angst in het begin om iets fout te doen. Als ik nu een melding lees, dat ik iets niet mag veranderen, omdat het dan misschien niet meer werkt, probeer ik juist, om het resultaat ervan te zien. Maar dat doe ik dan altijd met een kopie. Nooit met het origineel. En bij problemen is mijn uiterste redmiddel, de foutmelding in Chrome intikken. Rolt er dan geen oplossing uit, dan is het waarschijnlijk echt wel "einde oefening". 

Ik grinnik nog steeds over het feit, dat er een poosje geleden zelfs een tip van mij in een computerblad [Computer Idee] verscheen. Dat de tip helaas niet lang stand hield was, dacht ik, niet mijn schuld,  maar kwam, ook volgens mij, door het eeuwige kat en muis spel tussen de slimme gebruikers van de app en de ontwikkelaars. Zodra die laatste groep in de gaten krijgt, dat hun app niet wordt gebruikt, zoals hij bedoeld is, en meer kan, dan dat zij zouden willen, passen ze hem weer aan. En ja, dan werkt de tip niet meer. Toch was het leuk, mijn naam zo tussen al die computermensen te zien staan. 

Bij de opkomst van de mobiele telefoon en smartphone, stond ik voor de tweede keer voor de keus. Meegaan of niet? Ach ik wist het eigenlijk wel. Het was allemaal veel te interessant om het te negeren en ik ging mee. En daar ben ik nog steeds blij mee, want de social media sleepte me toch maar mooi door de coronacrisis heen en ik vind het nog steeds een wonder, dat ik met mijn mobieltje betalen kan. 

Wie had dat ooit kunnen denken, toen ik daar, in de jaren `90, zo zat, met mijn desktop, floppy disc en Windows 3.0. 

Ballater

Wie kon ik hemelsnaam vermoeden dat wij, toen we in juni 2003 rustig een kopje koffie zaten te drinken in de kleine en sfeervolle restauratie van het stationnetje in Ballatar, daar bijna 20 jaar later nog eens op zo`n emotionele manier mee zouden worden geconfronteerd. [Zie ook: Schotse stationnetjes]

We hadden, na onze vele treinreizen, zelfs nu we ons per auto verplaatsten, nog steeds, de [misschien] gekke gewoonte, om, als we door een klein plaatsje reden, even een bezoekje te brengen, aan het eventueel aanwezig station[netje] aldaar. Dat heeft ons al menige spectaculaire herinneringen opgeleverd. Ook hier dus. Wij hadden al een enorm lange route achter de rug vanuit John O`Groats via Aviemore naar het zuiden, toen we ineens een klein dorpje binnen reden waar eigenlijk wel een aparte sfeer hing. Op verschillende winkelgevels waren wapenschilden geplaatst, wat mij meteen deed denken aan een "Hofleverancier" en toen ik een bordje zag dat verwees naar "The Old Royal Station" werd ik wel heel erg nieuwsgierig. [Over ons bezoek hieraan schreef ik in "Schotse stationnetjes", en ook over mijn ontsteltenis, toen ik ontdekte dat het stationnetje van Ballater in 2015 voor een groot deel was afgebrand.]

Na ons bezoek aan Ballater ben ik richting Balmoral gereden en reed over dezelfde weg, waarvan nu de beelden, om zo`n trieste reden, de wereld over gingen. Door de langs de weg geplaatste verbodsborden om te fotograferen, wist ik dat ik in de buurt kwam, maar meer dan een kleine glimp, ver weg tussen de bomen, leverde het me niet op. De zijweg die uiteindelijk kwam, leidde me langs het hek, maar ook daar konden we niets zien van het kasteel zelf.

Ik zat nog steeds, gebiologeerd voor de tv en was weer even helemaal terug, hoe triest de aanleiding ook was. De beelden van het Ballater en Balmoral en de schitterende en vooral rustige omgeving, hoe vertrouwd was het allemaal, dat moest het even kwijt. Helaas ben ik tegenwoordig, in Karel mijn aanspreekpunt grotendeels kwijt, dus heb ik het, bij deze, maar opgeschreven.

Queen Elizabeth II rust zacht --- 8 september 2022

Zo herinner ik me Amsterdam

Soms heb ik dat. In een nostalgische bui dromen over mijn jeugd in Amsterdam. Er komt vanalles bovendrijven, zoals........

----- dat de Weesperstraat, er net zo uitzag als de Utrechtse- en Leidsestraat, d.w.z. een heel smalle straat, waar lijn 5 doorheen reed. Hij reed tussen de bruggen op enkelspoor, wat zich dan op de bruggen boven de gracht vertakte in dubbelspoor, zodat de trams elkaar daar konden passeren.

----- dat ik eens met een vriendinnetje mee naar huis ging in de Utrechtsedwarsstraat, naar een huis dat zo oud en scheef was, dat we onze knikkers van de ene naar de andere kant van de kamer naar de andere lieten rollen,

----- dat ik, waarschijnlijk met datzelfde vriendinnetje uit de Utrechtsedwarstraat, luid schreeuwend [want het echode zo leuk], door de galerij op het Frederiksplein liep. Op deze plek staat nu de Nederlandse Bank. Daar valt misschien ook nog wel iets te schreeuwen, maar een echo zal het niet geven.

----- dat, de grachten, net zoals nu, vol stonden met geparkeerde auto`s. Maar toch was er een wezenlijk verschil. Er was toen langs de waterkant, nog geen, railing, ter voorkoming van een "voertuigduik" in de gracht. Het bezorgde me dan ook altijd vlinders in mijn buik, als mijn vader zijn auto langs een gracht parkeerde, waar toen nog verbluffend veel plaats was.

----- dat er achter het centraal station nog een straat was, met aan de ene kant, de sjofele achterkant van het Centraal Station en aan de andere kant het IJ met een rij botenhuizen, waar het altijd heel bedrijvig was, vanwege de ponten en allerlei, op het IJ varende, boten.

----- dat ook aan die achterkant van het station, er een druk samengaan was van mannen en mooi opgedofte vrouwen, waarvan ik als kind totaal niet begreep wat er gaande was.

----- dat ik aan de voorkant van het Centaal Station moest oppassen, dat ik niet uit mijn schoenen gereden werd door snel rijdende auto`s op het Stationsplein.

----- dat, ik op kerstochtend, door een nog slapende en bijna autoloze stad met mijn ouders, naar de kerkdienst in de Oude Kerk reed. Op het Oude Kerksplein, parkeerden we de auto op een bijna leeg plein vlak voor de deur. [zie kerstherinneringen]

---- dat ik, op een avond, een wedstrijd moest basketballen in de Oude Rai. Het gebouw, in de Ferdinand Bolstraat leek meer op een groot uitgevallen sjofel houten fabriekspand met een rond gebogen dak, wat op instorten stond. Dat klopte zowat, want het stond al op de nominatie om afgebroken te worden. Die avond, zal ik nooit vergeten, want ik speelde daar op 22 november 1963, de dag dat mijn opa jarig was en Kennedy werd vermoord. Een paar dagen later stond ik bij de nieuwe RAI om het condoleance-boek te tekenen.

----- dat aan het eind van de Waddenweg in Amsterdam-Noord de stad op hield, want vanaf daar reden wij de polder in.

----- dat er ergens bij een kerk in de Rijnstraat een Mariaverschijning had plaatsgevonden. ......

----- dat er op de Middenweg, voor de villa "Frankendael" een hele lange rij bomen stond. In het voorjaar werden deze bomen bevolkt door een heleboel reigers. Het was een gesnater van jewelste en de hele straat, tramrails en bovenleiding zag wit van de vogelpoep. Je liet het dan echt wel uit je hoofd om er onderdoor te fietsen.

----- dat mijn vaders`s eerste kantoor in de Nieuwe Doelenstraat stond. Zijn kamer keek uit over de Amstel en het Muntplein. Het raam was vlak naast het bekende balkon van Hotel L`Europe, waar ik jaren later The Beatles op de foto zou zetten.

----- dat ik een keer samen met mijn moeder speculaaskruiden ging kopen in het oude winkeltje van Jacob Hooy, bij de Nieuwmarkt. Het was toen echt nog niet zo, dat elke levensmiddelenzaak deze niet zo gangbare kruiden in voorraad had. Nog zie ik in mijn herinnering boven mijn hoofd, de bruine puntzakjes hangen, waarin wij onze aankoop later mee naar huis kregen. Geholpen werden we door een winkelbediende, die ons hielp via een soort loketje in de opbouw van de toonbank en een luide bel kondigde zowel onze aankomst als vertrek aan. Ik vermoed dat zelfs toen het winkeltje al een museale bezienswaardigheid was. Als ik tegenwoordig over de Kennemerstraatweg in Limmen rijd, waar zich de huidige panden van deze firma bevinden, word ik altijd nog herinnerd aan het bezoek aan dat bijzondere winkeltje.

----- dat het Prins Bernard Plein bij het Amstelstation werd aangelegd. Na zijn ontstaan, leek het meteen al meer op een verkeersplein dan op een stadsplein, zoals de naam doet vermoeden, met een groot rond grasveld in het midden. Lijn 5, die van het Amstelstation naar de Wibautstraat ging, reed eerst dwars door het grasveld heen, later erom heen, en daarna er weer er doorheen en zo door. Of het precies in die volgorde heeft plaatsgevonden weet ik niet meer, maar het veranderde nogal eens. Trouwens dat was ook het geval op het Weteringscircuit.

-----dat er bij datzelfde Prins Bernardplein grote gebouwen werden neergezet. De enige naam die ik me herinner is van het eerste gebouw tw. Casa Academica [Nu Hotel Casa]. Ook verscheen er de Gooische weg, die in mijn ogen, wel heel erg breed was voor die tijd.

----- dat, de Schagerlaan, die er vlakbij lag, een klein landelijk dijkje was, dat vanaf de Hugo de Vrieslaan, door een soort diep landschap met allemaal volkstuintjes, naar de Ringdijk liep.

----- dat er op de hoek Kruislaan-Rozenburglaan een grote boerderij stond. De, daar wonende boer liet zijn koeien grazen, op de al aangelegde "dijk" wat later de Gooseweg zou worden.

----- dat ik vanaf de Hugo de Vrieslaan, op de zijgevel van het [in aanbouw zijnde] eerste huis in de Maxwellstraat een groot bord zag hangen, met daarop "TE KOOP, 25.000 gulden".

----- dat er op de Linneausstraat een kerk werd afgebroken, maar de toren er nog altijd, [heel decoratief], staat. En over kerken en afbreken gesproken. Ook op de hoek van de Amsteldijk-Ceintuurbaan stond ook een grote kerk die ineens verdwenen was.

----- dat er, tijdens de verkiezingen, van die grappige borden op de bruggen kwamen te staan. Vooral die van de provo partij trok mijn aandacht. Verrassend is op de foto van dat bord nog de in aanbouwzijnde Nederlandse Bank op het Frederiksplein te zien.

----- dat het KNSM eiland alleen te bereiken was via een verbindingsdam. Het eiland zelf bestond uit hoge, bouwvallige pakhuizen, die hun beste tijd hadden gehad. Als ik uit de stad kwam, was er net na de verbindingsdam het SHB kantoor, waar mijn vader werkte.

Ohhh, zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, want van mijn 8e tot mijn 18e heb ik er gewoond. Ook fietste ik, toen ik wat ouder werd, veel door de stad, naar vanalles en nog wat toe. Van het bezoek van The Beatles totaan de actie "Open het dorp" in de Rai. Maar goed, daar hebben we het nu even niet over. Vandaag wat herinneringen aan plekjes, die ik bezocht, en soms verdwenen zijn, zoals ik ze kende. En voor de goede orde wil ik nog even Amsterdam-West vermelden. Het komt in mijn herinneringen helemaal niet voor, want, van wat daar gebeurde, weet ik niets. Ik woonde in Oost en verder dan de lijn Olympisch stadion-Oud West kwam ik nooit. Ook staan de herinneringen niet in chronologische volgorde vermeld, maar ik heb ze opgeschreven, zoals ze, op dat moment, mijn hoofd kwamen binnenwandelen. En........ evenzo belangrijk, het kan best dat sommige dingen niet helemaal kloppen. Sorry dan, mijn geheugen is ook de jongste niet meer en speelt soms een gemeen spelletje met mij. .

En dan nog even iets wat de stad zelf betref. De Pijp, De Jordaan, en alle woongebieden in de oude binnenstad [behalve het winkel- en toeristengebied], zijn in mijn herinnering nogal sjofel tot op het achterbuurtgrenzende af. Dat is nu gelukkig wel even anders. Ik verbaas me nog steeds als ik in de stad kom, want de veranderingen zijn enorm. Alleen al een simpel tegeltje naast de voordeur eruit en een plantje erin, doet wonderen. Maar ook is de stad veel schoner dan in mijn herinnering. Dat maakt me blij en weerspreekt gelukkig weer eens de stelling dat alles vroeger beter was.