Vandaag, op zondag 17 juli 2022, heb ik maar eens een ritje met Karel samen gereden. Dat doe ik niet vaak, dus moest het er vandaag maar eens van komen. Die arme man kan zijn ei slecht kwijt omdat hij vastzit aan een antibiotica kuur, waardoor hij niet in de felle zon mag zitten. Ja, en dat wordt een beetje lastig met het huidige weer[beeld]. Dus toen ik alle voor en nadelen bij elkaar had opgeteld, besloot ik hem maar in de auto [waar de zon alleen zo af en toe bij hem kon komen], de nodige afleiding te bezorgen. Hopelijk vind hij het, ondanks dat hij vaak niet eens weet waar hij is, het toch een beetje leuk.
Ik wilde alweer een tijdje naar de Afsluitdijk, want waar ze daar mee bezig zijn [o.a. de dijkverhoging], interesseert me in hoge mate. Ik verwachte er, wel de nodige werkactiviteit, maar tot mijn stomme verbazing heerste er een serene zondagsrust en ook op de weg zelf, was opvallend weinig verkeer .
Dat duurde niet echter lang. Eenmaal in Friesland aangekomen, stonden er borden, dat ik vertragingen kon verwachten vanwege tallship races. Waar, die gehouden werden, stond er niet bij, dus kon ik ze niet opzoeken noch vermijden. Ik deed dus maar wat ik van plan was en nam, de, door werkzaamheden bijna verstopte afslag, naar Harlingen. Toen ik zo`n kilometertje of vijf voor Harlingen kwam, werd het steeds drukker. De ventweg tussen de dijk en de grote weg, was één grote parkeerplaats en er liepen drommen mensen, op plekken, waar je normaal niemand ziet. Ook de dijk, waar een groot reuzenrad bovenuit stak, stond het vol met mensen en en het werd me op slag volkomen duidelijk. Die tallshipraces waren daarachter.
Nu is het zo dat, als ik daar ben, ik meestal voor de gezelligheid aan de zuidkant Harlingen in wil, om er via het station, centrum en de boot naar Terschelling, in het noorden, weer uit te rijden. Bij het treinstation voelde ik al nattigheid want het werd steeds drukker en ik kreeg spontaan flash backs van de keer op 4 januari 1997 toen we daar waren tijdens de Elfstedentocht. Toen was het ook zo druk en ik herinner me, dat we ondanks de gezelligheid, een enorme heisa hebben gehad omdat zowel Suzanne als ik nodig naar de wc moesten. De enige mogelijkheid waren de toiletten bij het station, maar zoals heel voorspelbaar bleek, waren we niet de enigen, wat nogal wat frustratie opriep. Maar okee, dat was toen. Het was nu wel net zo druk maar in ieder geval warmer en lichter, want toen waren we er tegen de avond en was het donker en koud. Ruw wakker geschud uit mijn flash back, zag ik dat het na het station 'game over' was. De hele verdere binnenstad was afgesloten en wij werden door een verkeershandhaver fanatiek doorgewuifd om via de rotonde om te keren en de stad weer te verlaten. Aldus teruggekomen bij de grote weg, dook ik noordwaarts, de tunnels weer in. Bij de volgende afslag liet ik Harlingen en zijn drukte achter mij en een uurtje genoten wij van het mooie weer en schattige dorpjes van Friese platteland. Mijn plan was om via die dorpjes naar Leeuwarden te gaan, maar door mijn superkennis van de Friese topografie belandde ik tussen de grote parkeerplaatsen van de bootpassagiers naar Terschelling in..... juist ja.....Harlingen.
Op een kruispunt, tussen al dat geparkeerde blik, zag ik een schitterend beeld. En als ik iets moois zie wil ik een foto. Dat was gemakkelijker gedacht, dan gedaan. Zoals meestal was er ook nu, in de verste verte geen plek te vinden om de auto even stil te zetten. Ik zette de hem dus, op goed geluk, maar snel even stil op een nogal ongelukkige plek aan de linkerkant van de weg in het gras, vlak voor een groot kruispunt met stoplichten. Een discutable plek, maar ja, het moest maar even.
Al klungelend in het felle zonlicht en een totaal zwart scherm, maakte ik twee foto`s en met de deur open controleerde ik, [uit de zon] zittende in de auto of er uberhaupt wel iets op mijn foto`s stond. Ineens viel er een schaduw over mij heen en opkijkend, keek ik het gezicht van een grote dikke besnorde motoragent, die naast mij was gaan staan. Tijdens mijn hartverzakking, dacht ik: "Oh shit, dat heb ik weer". Voordat hij iets kon zeggen, zei ik meteen met mijn meest onschuldige gezicht. "Sorry mijnheer, ik moest even een fotootje maken van dat mooie beeld daar. Ik ben zo weer weg, maar moet de foto alleen nog even versturen". Ik verwachtte een lange preek, maar hij zei alleen, "Oh is goed, hoor. Ik kreeg een melding van een aanrijding, maar dat is zo te zien niet hier". "Nee", zei ik "Gelukkig niet". En weg was hij. "Pffffffffff, Oeffffffff, dat scheelde niet veel en na mijn fotootje op fb te hebben gezet, reed ik, opgelucht weer verder.
Vlak bij de opstap naar de boot van Terschelling liep ik weer vast. Ik zag het al uit de verte en toen ik bij de verkeersregelaar kwam, draaide ik mijn raam open en zei maar meteen: "Oh, als jij hier staat, kan ik vast niet verder". "Klopt" zei hij, en weer kon ik niets anders doen dan keren.
Toen was ik het zat en ben ik via de grote weg [en weer de tunnels] naar Leeuwarden gereden, waar Karel om nostalgische redenen even over de Pieter Stuyvesantweg wilde rijden. Nou om een lang verhaal kort te maken. We hebben bijna heel Leeuwarden gezien, maar niet de weg met het huis, waar hij in zijn jeugd zo vaak kwam. Toen ik de weg eindelijk gevonden had, lag de straat, die ik moest hebben helemaal open, en kon er met geen mogelijkheid door. Een omleidingsroute was er ook niet gegeven, dus heb ik het vanwege de tijd maar opgegeven. Jammer maar helaas, die straat loopt niet weg en hopelijk komt er nog wel een andere keer.
Wel zag ik in Leeuwarden, nog een mooie muurschildering. Al ploeterend tussen de bermvegetatie en ruzie met een lantarenpaal, nam ik deze foto. Ook hier twijfelde ik of ik de auto wel stil mocht zetten langs de weg en gokte ik op de alarmlichten. Gelukkig was er in geen velden of wegen een motoragent te bekennen. Dat scheelde weer. Heerenveen naderend, besloot ik toch maar niet via Emmeloord terug te rijden. Hoewel ik, als het even kan, nooit dezelfde weg terug rij, nam ik, om de thuiskomst nog niet later te laten worden, ook de Afsluitdijk terug. Dit had tot gevolg, dat ik, dank zij een heleboel "bruggen openzettende" plezierbootjes, ruimschoots de tijd hadden, midden op de weg, een fotootje van de sluizen te nemen.
Het was me het dagje wel. Thuisgekomen ben ik gaan googelen naar wat informatie over het beeld en de muurschildering. Op een site van de Harlinger courant kreeg ik uitleg van het beeld. Het heet "Broken jug" [gebroken kruik] van Amerikaanse kunstenaar Frank Stella. Hoe het precies op een industrieterrein in Harlingen belandde is te lang om hier te vertellen, maar de gemeente heeft nu het in bruikleen om het gebied met al die parkeerplaatsen wat aantrekkelijker te maken. En slim, de parkeerders betalen nu een extra kwartje om het benodigde geld te leveren om die bruikleen te betalen. En ik moet zeggen, het werkt! Het is beslist een aanwinst voor de omgeving.
De muurschildering blijkt een "Eerbetoon aan ouderen" te zijn, gemaakt door de Franse graffitikunstenaar Aéro op de zijgevel van het zorgcentrum De Hofwijck aan de Rengerslaan te Leeuwarden. Een knap stukje werk, wat hij helemaal met spuitbussen heeft gemaakt.
En Karel? Wat hij allemaal van de rit heeft meegekregen weet ik niet precies. Hij zegt er weinig over. Heerenveen naderend voelde ik dat hij onrustig werd en dat heeft me voor een deel ook doen besluiten weer over de Afsluitdijk terug te gaan. Verder is het feit dat hij nergens over heeft gemopperd, voor mij een teken dat hij het waarschijnlijk wel leuk heeft gevonden.
