Op deze blog schrijf ik allerlei stukjes uit mijn jeugd, gezin en andere zaken, die mij op dat moment bezig hielden.
Op mijn tweede blog heb ik mijn creativiteit los gelaten. Was het eerst borduren en breien, nu is het bijna alleen nog maar haken wat me heerlijk van de straat houdt.
Avalon`s creablog: http://avalon022.blogspot.com/

Vanaf 2005 hou ik een digidagboek bij. Ik heb hierin over vanalles geschreven. Soms schrijf ik drie stukjes in een week en soms duurt het maanden voordat ik weer inspiratie krijg om iets op te schrijven. Dat kan dus vanalles zijn, heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden, vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven. Alle verhaaltjes staan sowieso in pdf formaat ergens prive op laptop of externe schijf, maar ik heb besloten om zo langzamerhand alle verhaaltjes alsnog te publiceren op deze blog. Veel leesplezier.

Ps-1. Al bladerend door de onderwerpen zie ik nu [1-8-2013] dat het een rommeltje is geworden met de lettertypes en grootte van letters. Hoe dat komt weet ik niet. Wel weet ik dat ik ze zo niet gepost heb. Nu [26-2-2021] is het nog steeds niet veel beter. Het is jammer, dat ik niet meer grip heb op de lay-out van de stukjes. Maar goed, ik heb me helaas te houden aan de beperkte mogelijkheden. Het zij het zo, maar een rommeltje blijft het.

Ps-2. De bovenstaande foto is door mij genomen in een goddelijk rustige omgeving in de buurt van Säffle [Midden Zweden] in juni 2012.

dinsdag 15 september 2020

Prinsjesdag

Wat is dat toch met 2020. Ook vandaag is het weer merkwaardig en bizar. Het houdt niet op. Niet alleen corona zorgt voor onvoorspelbare gebeurtenissen, want ik zit hier om kwart voor zes in de schaduw van de achtertuin, met mijn laptop op mijn knieën dit stukje te tikken. Het is nog steeds 28 graden, zodat de voortuin voorlopig nog een no-go-area blijft. Veel te heet! Dat dus is het zoveelste weerrecord dit jaar.


Maar, ondanks dat hele mooie weer, heb ik dat paradijsje een uurtje verlaten en de tv aangezet. Niet alleen vanwege dat recordbrekende weer en corona, zal 15 september 2020 de geschiedenisboeken in gaan, want het was ook prinsjesdag. De derde dinsdag in september! Wat zou het allemaal mooi geweest zijn, in dit stralende weer. Helaas gooide corona roet in het eten. Geen kleurige rijtoer met koetsen en paarden, geen Ridderzaal en geen uitbundige "gekke hoedjesparade" dit keer. Maar wel mondkapjes en 270 regeerders, keurig anderhalve meter uit elkaar gezeten in de Grote of St. Jacobskerk in Den Haag. De intro van de troonrede was mooi, met een verwijzing naar de bijzondere dodenherdenking op de Dam, een blijk van medeleven aan allen die naasten hebben verloren en hulde aan alle harde werkers in de zorg, supermarkten en andere cruciale beroepen. Helaas zijn de voorspellingen voor komend jaar, hoe kan het ook anders, somber. Maar goed, met pessimisme schiet ik [en de wereld] niets op. We zullen het meemaken komend jaar. Misschien valt het nog mee!


zaterdag 12 september 2020

Plat

Toen ik gisterenmiddag halverwege was, op weg naar de fruitstal in Zwaagdijk, schrok ik even. Ik herinnerde me ineens, dat ik bij Creamijn vier bolletjes wol besteld had, die op het moment dat ik zo rustig op weg was, bezorgd zouden worden. De kans was dus groot, dat de besteller weer eens voor een dichte deur zou staan. Oeffff......helemaal vergeten!

Mede ook, omdat ik er een hekel aan heb, de buren [die er zelf gelukkig niet moeilijk over doen] op te zadelen met mijn bestellingen, wist ik even niet wat ik moest doen. Doorrijden naar die fruitstal of rechtsomkeer? Intussen was ik natuurlijk wel doorgereden en daar ik er bijna was, besloot ik toch maar fruit te halen en dan zo snel mogelijk weer naar huis te gaan. Tot overmaat van ramp belandde ik daar voor een dichte deur of liever gezegd, voor een dichte kraam. "Ohhh, nee hè", dacht ik meteen, "Met de zenuwen in mijn lijf doorrijden, terwijl een pakketje niet bezorgd kan worden, en dan ook nog tot de ontdekking komen, dat de hele rit voor niets is geweest. Zo kan het wel weer!".

Ik ging de kortste weg weer terug naar huis om daar te ontdekken, dat er gelukkig, nog geen briefje in de brievenbus hing. Pffff, dat was goed gegaan en na even gegoogeld te hebben naar de openingstijden van de fruitkraam, las ik dat ze per 1 september de tijden was hadden verminderd. Niks mis mee natuurlijk, maar dat ik dat op een van de eerste dagen zó moest ondekken, was minder leuk.



Een kwartiertje later plofte er iets zwaars op de mat. Ik zag de rug van onze postbestelster, dus dacht, "Huh, wat is dat?". En ja hoor,helemaal geplet en vacuum getrokken, slechts 1 cm hoog, rolden mijn vier bolletjes wol zomaar door de brievenbus.




Toen ik van mijn verbazing bekomen was, bedacht ik me ineens: " Heb ik me daar nou zo voor gehaast? Vier bolletjes wol, zo door de brievenbus! De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Je trekt de boel vacuum en de postbode doet de rest".

Even later schoot ik onbedaarlijk in de lach. De associatie aan wat ik dacht was al te gek. Ze waren gelukkig niet vacuum getrokken, maar net zo geplet en in mijn gevoel ook slechts 1 cm hoog. Wie nog nooit een bevolkingsonderzoek naar borstkanker heeft meegemaakt zal niet weten waarover ik praat, maar wie dat wel onderging zal moeten toegeven, dat de vergelijking zo gek nog niet is. [https://avalon045-avalon.blogspot.com/search/label/2019--Bevolkinsonderzoek borstkanker]

zaterdag 5 september 2020

Even stoom afblazen

 Ik zocht een prullebakje wat goed afsloot, want mijn keuken wordt momenteel geteisterd door de fruitvliegjes. Nou weet ik ook dat zaterdagmiddag niet de slimste tijd is om even naar de Action te gaan, maar ik kwam er langs, dus dacht ik "Even kijken of het kan". Pal voor de deur kon ik parkeren, en met het idee, dat het wel meeviel, draaide het vrije parkeervak in. Bij de deur stond niemand, dus liep ik naar binnen met de gedachte, dat het eigenlijk wel erg vervelend is, dat verplichte karretje, want ik was er bijna zeker van dat die aankoop niet zou lukken en ik wilde eigenlijk alleen maar even kijken wat er was. Toen ik toch, braaf op afstand, stond te wachten op het laatste karretje, liep er iemand vlak langs mij heen om het net vrijgekomen karretje te pakken, waar ik op stond te wachten. Ik maakte een opmerking en zowaar die kwam binnen. De vrouw blies gelukig, zonder veel commentaar, de aftocht. Ik liep met karretje naar binnen. Er waren geen desinfectiespullen, dus moest ik, helemaal niet op mijn gemak, met een "vuil" karretje de winkel in.

Het was druk en in de bocht aan het eind van van de gang stonden twee mensen heerlijk te kletsen. Die waren duidelijk samen op stap en hadden ook, volgens de regels, beiden een karretje meegenomen. Dat ze met de kletspraat en die karren, de boel stonden te blokkeren hadden ze waarschijnlijk helemaal niet door. De prullebrakjes die ik zocht, hadden ze niet, dus moest ik met die lege kar, via de kassa, de winkel weer uit. Laverend door de drukte kwam ik bij de kassa, waar een behoorlijke rij wachtenden stond. Even passeren met die kar, daar was geen denken aan. Veel te krap en dan die rotkar. Het wachten werd een potje territorium verdedigen, want anderhalve meter ruimte is een mooi gat om voor te dringen. Intussen was het bij de deur ook druk geworden. Van de regel om "alleen" boodschappen te komen doen hadden die gezinnen duidelijk nog nooit gehoord. Ze blokkeerden in grote getale de in/uitgang en zelfs de kassadame lukte het niet om ze een halve meter uit de ingang te krijgen. Helemaal beduusd en mopperend ben ik er tussendoor gegaan en in de veiligheid van mijn auto heb ik allereerst mijn handen eens goed gedesinfecteerd. Dat was eens en nooit meer op zaterdagmiddag. Corona of niet.