Op deze blog schrijf ik allerlei stukjes uit mijn jeugd, gezin en andere zaken, die mij op dat moment bezig hielden.
Op mijn tweede blog heb ik mijn creativiteit los gelaten. Was het eerst borduren en breien, nu is het bijna alleen nog maar haken wat me heerlijk van de straat houdt.
Avalon`s creablog: http://avalon022.blogspot.com/

Vanaf 2005 hou ik een digidagboek bij. Ik heb hierin over vanalles geschreven. Soms schrijf ik drie stukjes in een week en soms duurt het maanden voordat ik weer inspiratie krijg om iets op te schrijven. Dat kan dus vanalles zijn, heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden, vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven. Alle verhaaltjes staan sowieso in pdf formaat ergens prive op laptop of externe schijf, maar ik heb besloten om zo langzamerhand alle verhaaltjes alsnog te publiceren op deze blog. Veel leesplezier.

Ps-1. Al bladerend door de onderwerpen zie ik nu [1-8-2013] dat het een rommeltje is geworden met de lettertypes en grootte van letters. Hoe dat komt weet ik niet. Wel weet ik dat ik ze zo niet gepost heb. Nu [26-2-2021] is het nog steeds niet veel beter. Het is jammer, dat ik niet meer grip heb op de lay-out van de stukjes. Maar goed, ik heb me helaas te houden aan de beperkte mogelijkheden. Het zij het zo, maar een rommeltje blijft het.

Ps-2. De bovenstaande foto is door mij genomen in een goddelijk rustige omgeving in de buurt van Säffle [Midden Zweden] in juni 2012.

donderdag 26 oktober 2023

De vierde

Gelukkig is het grimmige van de hele coronacrisis er wel zo`n beetje af en zijn we er met z`n allen redelijk aan gewend geraakt. Weg is dat virus natuurlijk niet, dus heb ik, op uitnodiging van onze overheid, vandaag toch maar de vierde prik gehaald. Na, daarvoor geweest te zijn op de IJsbaan in Hoorn, de tennisbaan in Hem, en Karel zelfs op locaties in Den Helder en Medemblik, werd het bijna standaard, om maar weer eens een nieuwe locatie te gaan uitproberen.

Je zou zo denken, dat het na al die jaren, wel een simpele handeling zou zijn om via het net even snel een afspraak te maken. Nou, niets is minder waar. Je moet beginnen met de datum in te voeren, waarna er verschillende locaties op het scherm verschijnen, die gekoppeld aan de door jou ingevoerde postcode, het dichtste bij zouden zijn. Nou daar zet ik dus zo mijn twijfels bij. Ik het ongeveer 10x geprobeerd, op evenzoveel verschillende data, en de locaties, die mij werden aangeboden, varieerden van Lelystad [die bijna standaard op nr. 1 verscheen], Alkmaar, Zuidoost Beemster, Purmerend, Den helder, totaan Amsterdam Noord toe. Van Suzanne wist ik intussen dat Hoorn en Enkhuizen er ook tussen zouden moeten staan, maar ik heb ze niet gezien en vandaag in Lelystad hoorde ik dat ik mijn afspraak dan minimaal 2 maanden verder had moeten plannen. Vandaar mijn ritje over de dijk vandaag, Bij de GGD in Lelystad kon ik binnen een week terecht.

Hoewel... dat ritje zal ik me heugen. Er hing op de heenweg een ondoordringbare mist, wat me meteen de nodige hoofdbrekens kostte, om de mistlichten te vinden. Die dingen gebruik ik nooit, maar halverwege de dijk had ik beide knoppen weer gevonden. Alleen wist ik niet meer welke knop voor "voor" en welke knop voor "achter" was. Dat was dus iets voor het betere gokwerk en naderhand een duik in het handleidingboekje van de auto. Erg was het niet. Het was superrustig en stuitte pas ver voorbij Checkpoint Charlie op een voorganger. Mooi was het wel. De zon probeerde uit alle macht door de mist te breken en toen ik uiteinelijk bij de brug in Lelystad was, reed ik weer in de volle zon.

En ja, zo stressig als het maken van zo`n afspraak is, zo relaxed is het tijdens de vaccinatie zelf. Vanmorgen al helemaal. Dank zij de herfstvakantie was het er erg rustig en daardoor was er parkeerplek zat. Het is nog wel "10 minuten wachten" naderhand, maar de 1,5 meter afstandregel, de mondkapjes en de wachtstoeltjes met de tussenliggende plastic afscheidingsschermen zijn verdwenen. Sterker nog. Het was er zo rustig, dat er zo af en toe maar eens iemand binnenkwam om een prik te halen, zodat de "prikster" en de drie [ik incluis] "slachtoffers", die hun 10 minuten uitzaten, in een supergezellig huis-tuin en keukengesprek verwikkeld waren.

Na een patatje bij de Mac pakte ik de A6 richting Amsterdam, om bij de afslag Almere Poort, er weer vanaf te gaan. Na de waanzinbouw van Almere Poort, kwam ik tot rust door de schitterende beelden van polder en water op de Oostvaardersdijk en reed terug naar Lelystad. Tijdens deze rit bedacht ik me ineens, dat ik hier al jarenlang twee foto`s wil maken.


Zowel op het gemaal als bij de Noordersluis, staan dichtregels op de gevels van Niels Blomberg, die zich "Waterdichter Waterschap-Zuiderzeeland" noemt. De eerste dichtregels zijn uit 2010 en staan op het Gemaal De Blocq van Kuffeler; de tweede op een gebouw bij de Noordersluis in Lelystad. Onnoemelijke keren reed ik er nu er met een vaartje langs, om op het moment, dat ik ze zag, te realiseren, dat ik weer te laat was, om even te stoppen, want ik was er alweer voorbij. Vandaag was de dag, dat ik er op tijd aan dacht. De beide gevels lagen ook nog eens in de zon, dus was de situatie ideaal voor een paar foto`s en mogelijkheid, de teksten eens in alle rust te lezen. Bijzonder!

vrijdag 6 oktober 2023

Even naar Lutjebroek

Ik rijdt vanaf de Stede Broecweg, rechts de Raadhuislaan op; passeer het tankstation en net als ik het bruggetje over rijd, zie ik zonder een enkele aanleiding, op de kruising, zo`n 20 meter voor me, een fietser op het asfalt vallen. Eerst had ik zoiets van "Hee, wat gebeurt daar?", maar even zo snel besef ik dat die persoon een flinke smak moet hebben gemaakt, en ik moet stoppen. De hele weg is leeg en ik ben de enige die zonodig hulp zou kunnen bieden. Intussen is de fietser weer opgekrabbeld en staat, wankelend op zijn benen, naast zijn fiets, die hij intussen ook al van het asfalt had geraapt. Met een bebloed gezicht staat hij tanden uit zijn mond te halen en ik vraag hoe het met hem gaat. Domme vraag natuurlijk, maar ja, wat moet je zo snel. Hij, een jonge man in een sporttenue, antwoordt iets onverstaanbaars en zijn lichaamstaal zegt me, dat ik even moet wachten, omdat hij, met zijn handen, bezig is, om losse tanden uit zijn mond te halen. Blijkbaar was hij dus vol op zijn gezicht gegaan. Overal zit bloed en ik duik in de auto om wat papieren zakdoekjes te pakken. Nadat ik zijn bril heb afgenomen, die gelukkig nog heel was en het bloed van zijn neus en gezicht heb geveegd, waag ik een tweede poging om met hem in contact te komen. Hij blijft echter doorlopend bezig met zijn handen in zijn mond en ik ben bang dat hij ieder moment om kan vallen, omdat hij zo wankel op zijn benen staat.

Zo gaat het nog een tijdje door en ik sta koortsachtig allerlei mogelijkheden te bedenken om hem te helpen. Naar huis brengen en zijn fiets aan een hek vastzetten was eigenlijk mijn enige optie, want om hem zo naar huis te laten fietsen was in mijn ogen onmogelijk. In de toestand waarin hij verkeerde, zou hij de rotonde niet eens halen zonder weer met het asfalt in aanraking te komen. Ik probeerde weer er achter te komen waar hij woonde en uiteindelijk zei hij "Lutjebroek". Hè, hè, dat begreep ik, maar waar dan? Hij was intussen wel een beetje bij zijn positieven gekomen, wankelde iets minder en begon koortsachtig op zijn telefoon te swipen. Toen liet hij mij het scherm zien. En ja hoor, ik zag Whatsapp in het Pools! Oei, dat bruine vermoeden had ik al. En, hoewel je niet mag generaliseren, dan ga je toch even denken. `s Middags half drie, en een sportkantine in de buurt en zo`n jongen in sporttenue? Hij stond waarschijnlijk niet alleen maar te shaken van die val. Hoewel ik rook niets, dus gaf ik hem de eer van de twijfel. Maar hoe dan ook, dat veranderde niets aan de situatie waarin hij verkeerde.

Intussen waren er nog een paar voetgangers bijgekomen en na nog een hoop vruchteloze pogingen, zowel in het Nederlands, als in het Engels, om enig contact met hem te krijgen, werd er unaniem besloten dat hij met de fiets aan zijn hand wel naar Lutjebroek kon lopen. Ik stapte in de auto en hij bedankte me heel vriendelijk. Daarna hoorde ik hem zeggen "maandag" en toen ja, of hij het zei, of dat ik het alleen maar dacht "tandarts" en reed weg. De bebloede tissues en papieren zakdoekjes, die bij mij op de vloer van de passagiersstoel lagen heb ik bij de deur van het St. Nic in de prullebak gegooid en daarmee was ik van het probleem verlost. Die Pool helaas niet, want hoewel hij doorlopend aan zijn tanden bleef voelen, had ik toch echt gezien dat hij zijn minstens zijn rechter bovenvoortand kwijt was, dus zal die val hem nog wel even bezig houden.

En mocht hij dit hier toevallig lezen [wat me wel heel onwaarschijnlijk lijkt] zou ik hem het volgende willen wensen: Powodzenia i szybkiego powrotu do zdrowia! [Oftewel: Sterkte en beterschap ermee]