Het merkwaardige jaar 2021 [mei]-2

[1e pinksterdag]

Nu we beiden de twee priksessies achter de rug hebben, zit ik even terug te lezen wat een ongelofelijk hectische periode het is geweest. Lange wachttijden aan de telefoon om een afspraak te maken; lange wachttijden voordat je eindelijk terecht kon; een afspraak die vanwege een storm ineens niet doorging, waardoor Karel weer onderaan in de afsprakenrij belandde; een ongelofelijk obstinatie echtgenoot, die midden in de nacht ineens uit bed kwam en zei, dat hij het vertikte om naar Den Helder te gaan, voor zijn eerste prik, en ikzelf, die heel erg in de stress zat, omdat ik niet samen met hem, dat verhipte ding mocht halen en nog langer moest wachten. Achteraf lijkt het allemaal toch heel snel te zijn gegaan en dat is natuurlijk zo, maar de traagheid, waarmee het vaccineren, vooral in het begin ging en de onzekerheid, wanneer ik dan eindelijk een oproep zou krijgen was slopend. Alles is, wat ons betreft, op zijn pootjes terecht gekomen, maar dat heeft wel bijna 3 maanden geduurd.

Ik het begin van de pandemie was ik best wel verlegen over het feit, dat jongeren zich [in mijn ogen] vanalles moesten ontzeggen om ons ouderen te beschermen, nu schaam ik me en ben boos op mijn leeftijdsgenoten, die zich [veilig voelend met twee injecties] zonder mondkapje in de supermarkt rondlopen en voor het gemak ook maar de anderhalve meter regel aan hun laars lappen. Dat vind ik op zijn zachts gezegd, wel erg kort door de bocht. Er zijn nog mensen genoeg, die met smart op hun vaccinaties zitten te wachten, dus het lijkt me niet meer dan normaal, om je nog gewoon aan de regels te houden. Ook al omdat het nog steeds niet echt duidelijk is of je [volledig gevaccineerd] corona niet kan overbrengen op je medemens.

En wat onszelf betreft. Een paar weken geleden, waren we even een ritje aan het maken, toen Karel ineens zei: "Het was toch wel gezellig zo, dat ritje naar Den Helder". Ik ontplofte zowat. Blijkbaar was hij de hele stennis die hij zo midden in de nacht had geschopt, vergeten. Dit keer had hij het geluk, dat ik achter het stuur zat en reed, want ik had hem wel kunnen wurgen. Mannen!!!!!!

Het merkwaardige jaar 2021 [mei]

Wie kent het niet. Dat gevoel van intense opluchting, waardoor je ineens weer vrijelijk kan ademhalen. Het gebeurde me toen ik mijn rijbewijs haalde en nu dus weer.  Het duurt helaas niet zo lang, maar op dat moment is een heel fijn gevoel. Het overkwam me maandagmorgen weer eens. Het was een feit. Ik had mijn tweede coronaprik ontvangen. Eindelijk, na een jaar in angst zitten, kon ik eindelijk weer wat opgeluchter ademhalen. 

Met heel wat minder stress, dan de vorige keer reed ik, maandagmorgen 17 mei naar De Westfries. Het was er een stuk drukker, maar toen ik me eenmaal had gemeld, ging het net zo snel en relaxed als de vorige keer. Voor je in de gaten hebt, is het gebeurd. Yess, die zit erin. 

We hebben nu gelukkig allebei twee injecties gehad. Voor het eerst in mijn leven was ik blij met mijn hogere leeftijd, anders had ik nog veel langer moeten wachten. Ook Suzanne heeft intussen haar langverwachte en versnelde oproep [vanwege haar astma] binnen en ze krijgt dan ook volgende week dinsdag haar eerste injectie. In mijn ogen gaat dat hele vaccineren niet echt snel, maar ja, ik weet er niet alles van, en eerlijk gezegd, wil ik het ook niet weten.

In heel het land gaan de besmettingsaantallen gelukkig wat omlaag en het ziet er naar uit dat ook de ziekenhuizen, iets meer lucht krijgen. Je zou bijna gaan geloven, dat ze met het vaccineren, eindelijk, de boel een beetje onder controle beginnen te krijgen.  Laten we het hopen, want ik ben, net als de rest van de wereld er helemaal klaar mee

E"vrouw"cipatie

Weer veel te vroeg wakker, lag ik in bed een boek [Blauw van Almar Otten] te lezen. Het was een goed en spannend verhaal, waarin een grootindustrieel over zijn werkende leven zat na te denken. Op een gegeven moment dacht hij: "Met een mannelijke nakomeling is de bedrijfsopvolging ook voor de volgende generatie verzekerd". Door die zin en vooral het woord "mannelijk" erin, raakte ik de draad van het verhaal helemaal kwijt en begonnen mijn stekels overeind te staan. Mijn reactie was zoals altijd: "Jahoor, daar heb je het weer. Waarom alleen een man, of een vrouw dat niet kan" en het resultaat was, dat ik binnen de kortste keren, bovenop mijn dekbed mijn frustraties via dit stukje van mij af zat te tikken.

Waarom een man? Iets waar ik me altijd aan heb gestoord. Mijn besef, dat er dienaangaande iets fout zat, kwam niet meteen. Toen ik trouwde in 1966 vond ik die achternaamwissel eigenlijk wel interessant. Het was trouwens doodnormaal. Ik kreeg een dubbele naam, waaraan iedereen kon merken, dat ik getrouwd was en het voelde als een zekere status. Dat duurde niet lang. Buitenshuis kwam de vrouwenbeweging op gang en Dolle Mina`s veroverden de wereld. Niet voor mij hoor, want toen was ik nog druk bezig met kleine kinderen en volop getrouwd zijn. Toch kroop er wel enige bewustwording in mij. In mijn paspoort, viel de tenaamstelling me op. Hoe het er precies stond weet ik niet meer, maar het verbaasde me blijkbaar wel dat mijn meisjesnaam een ondergeschikte plaats in het document gekregen had.

Bij het volgende paspoort, in de jaren '70, dacht ik beter het beter te doen. Ik had ergens gelezen, dat ik het document op mijn meisjesnaam kon laten zetten en dat deed ik dan ook. Het gaf mij een goed gevoel totdat we voor een vakantievlucht op Schiphol stonden. We hadden er natuurlijk nooit aan gedacht, maar bij de ticket controle op de luchthaven kwamen mijn achternaam op de ticket en die op mijn paspoort, door deze handelwijze, niet overeen. Op de tickets stond "De heer en mevrouw met de onze gezamenlijke achternaam" en op mijn paspoort was in eerste instantie alleen mijn meisjesnaam te zien. Ik kon pas mee, na een heleboel gedoe, toen bleek dat ook mijn aangetrouwde naam, een paar bladzijden verderop, toch nog wel in mijn paspoort stond. Daardoor kon ik "gelukkig" bewijzen, dat ik degene was, die op de vliegticket stond. Toch bleven paspoorten mij storen, want hoewel, in latere versies mijn meisjesnaam wel standaard als eerste werd genoemd, stond er ook: "Getrouwd met", of nog mooier "Wife of", met daarna de achternaam van mijn man. Dat was nog tot daar aan toe, maar het oneerlijke zat erin, dat in het paspoort van mijn man, ik, helemaal niet werd genoemd. Waarom was ik een getrouwde vrouw en hij niet een getrouwde man? Dat noem ik toch echt geen gelijkheid.

Toch bleef ook verder in mijn leven, de vrouwonvriendelijkheid en vermeende ongeschiktheid, overal in de maatschappij en vooral in het bedrijfsleven, me wel bezig houden. Er zit zoveel oneerlijkheid in. Mannen en vrouwen mogen dan fysiek niet hetzefde zijn, voor de rest zijn ze volkomen gelijk. Er zijn slimme en domme mannen, maar ook slimme en domme vrouwen. Bewust sloot ik me nooit bij acties aan, want dat gaat me te ver, maar mijn hele kleine bijdrage is, dat ik altijd stem op een vrouw. Ook kreeg mijn zelfbewustheid een flinke opkikker, toen ik na al die jaren als "vrouw van", in de vorm van AOW, mijn eigen inkomen kreeg, op mijn eigen [meisjes]naam. Hier uit bleek dat er, in al die jaren, toch wel iets veranderd is.

Toen ik mijn frustraties, na het schrijven van dit stuk weer was een beetje was kwijtgeraakt, bedacht ik me ineens, iets heel anders. Een paspoort had ik al jaren niet meer, dus pakte ik mijn IDkaart en was benieuwd hoe het nu, na al die jaren, met de tenaamstelling zat. In eerste instantie werd ik helemaal blij met de vermelding van alleen mijn meisjesnaam. Zou het? Dus niet, want toen ik het kaartje omdraaide kwam de desillusie. Jahoor, wederom een "e/v". En net zo erg, op mijn rijbewijs is het eenzelfde verhaal. Beste mensen, bestuurders, instanties en administrateurs in de wijde omgeving, hou nou alsjeblieft eens op, mij als "e/v" te beschouwen. Hoewel, die "e/v"-vermelding me [tot mijn ongenoegen] redde op Schiphol, ben ik, een zelfstandig persoon, die toevallig wel getrouwd is, maar beslist niet in allerlei officiele documenten, betiteld wil worden als "echtegenote van".

Ik snap dat in veel admistratieve situaties, mijn twee achternamen moeten worden gekoppeld, maar er zijn vast wel manieren te bedenken, dit te verwerken, zonder een vermelding op IDkaart of rijbewijs. En zo niet, vermeld dan ook een "e/v" + mijn naam op de IDkaart van mijn echtgenoot. Dan komt de e"mens"cipatie echt weer een stukje dichterbij.

Ps:   Ohh, dat vergeet ik nog. Ik had er al aan gedacht, maar achteloos en zonder na te denken zette ik het hele verhaal al op fb. Inderdaad Tineke, ik zag het ook. Op het vaccinatiebewijs van de coronaprik ben ik ook heerlijk alleen mijzelf. Alleen mijn meisjesnaam staat erop vermeld en zo hoort het ook. Weer een stapje in de goede richting.  

Geschreven: 10 mei 2021 en 19 mei 2021