Na het zien van de indrukwekkende serie Rampvlucht, gewijd aan de Bijlmerramp die 30 jaar geleden plaatsvond moest ik er ineens aan denken, dat ik in 1993, als coördinator van de O.S.N. [Origami Sociëteit Nederland] in Noord Holland, een aanvraag binnenkreeg voor origamicursus aan een groepje mensen in de Bijlmer in Amsterdam. Hoewel het eigenlijk wel een beetje ver van huis was nam ik deze klus zelf aan, ipv hem uit te besteden aan iemand daar in de buurt, want die bijzondere ervaring wilde ik eigenlijk niet missen. De afstand en het vervoer waren geen probleem, want reizen vond ik leuk en de kosten werden gedekt door mijn OV-jaarkaart. De lessen zouden worden gehouden in de flat Kraaiennest, dus vlakbij de plek waar zo ongeveer een half jaar daarvoor, dat vliegtuig was neergekomen en uiteraard zette het me dat aan het denken, of ik er nog iets van die plek zou kunnen zien.
Zoals gewoonlijk was ik bij een eerste les, altijd wat gespannen, want vragen als "Waar kom ik terecht?" en "Wat voor mensen zal ik ontmoeten?" speelde dan altijd door mijn hoofd. Dat was bij die les in de Bijlmer niet anders; sterker nog, ik vroeg me in alle eerlijkheid wel even af, wat ik me nu weer op de hals had gehaald. Gelukkig kwam het allemaal prima op z`n pootjes terrecht. Ik vond al snel een korte weg vanaf het metrostation Kraaiennest, naar de ingang van de flat, dus was ik maar een klein stukje alleen op straat. Ook van de rampplek zag ik niets, want ik moest in een zaaltje zijn, helemaal onderin de flat. Bovendien was het op de tijd, dat ik er aankwam al donker, dus zag ik niet zo gek veel om mij heen. Natuurlijk kwam die rampzalige 4e oktober zo af en toe wel eens ter sprake, maar ik voelde een soort spanning en aversie bij de mensen om over het gebeuren te praten, dus bleef het kort en hielden we bezig met vrolijkere onderwerpen.
Nu ik er zo verder over zit te mijmeren, kom ik tot de conclusie, dat ik door die origamihobby op wel heel bijzondere plaatsen ben geweest en dat ik daarvoor per openbaar vervoer met mijn OV jaarkaart het hele land doorkruiste. Ik had het al over de Bijenkorf in Rotterdam, De rode Hoed in Amsterdam en [per fiets] de Westfriese Flora in Bovenkarspel, .Maar dat waren slechts drie hoogtepunten uit een tal van lessen, demonstraties, exposities [Gouden Handen in `s Heerenberg en SER en Madurodam in Den Haag] en hobbymarkten.
M aar niet alles ging even gladjes. Zoals bijvoorbeeld die keer, dat er op op een hobbymarkt in Egmond een enorme herrie ontstond, waarbij de plaatselijke pizzaboer luidkeels tegen ons (ik was met vriendin Marina) stond te schreeuwen. Wij hadden een kraam, precies voor zijn pand en daar was hij op z`n zachts gezegd, niet blij mee. Helaas vergat hij in zijn woede even, dat niet wij die kramen daar hadden neergezet en alleen maar stonden op de plek die ons was aangewezen. Totaal van slag konden we hem uiteindelijk tot zijn verstand brengen, dat hij, met zijn protest, bij de organisatie moest zijn. Hoewel de boel buiten ons om werd opgelost, kregen we geen andere plaats, zodat we daar de rest van de dag, niet echt lekker, hebben gestaan.
In 1986 t/m 1992 kreeg ik in het voorjaar een uitnodiging van een docent [wiens naam ik helaas vergeten ben] van het Bonhoeffer College in Castricum om daar in de klas iets met origami te gaan doen. Dit was [behalve op de school waar onze eigen kinderen op zaten], eigenlijk de enige school waar ik ben geweest om iets met origami te doen. Het eerste jaar vouwden we allemaal pauwen, het tweede jaar kusudama`s en het laatste jaar maskers. Het was leuk om met kinderen in een leeftijdsgroep (brugklassers), die je niet zo snel zou linken met papiervouwen, aan de slag te gaan. Natuurlijk was niet iedereen even enthousiast, maar met een beetje goede wil en een strenge hand [van de kant van de docent], waren de resultaten verbluffend. Het was een hele leuke ervaring.
Ook gaf ik les in het schitterende oude raadhuisje van Schellinkhout. Het is een prachtig pandje, waarvan je aan de buitenkant, echt niet kon zien dat het dienst deed/doet als bibliotheek. Normaliter zou ik daar, als buitenstaander, nooit binnen zijn geweest. Dochter Ingrid ging de eerste keer ook mee en iedere keer als ik er nu langs rij moet ik denken hoe bijzonder het was, dat wij daar waren.
En dan die heerlijke hobbymarkten bij de Pasar Malams in Enkhuizen en Oostzaan. Nog ruik ik de heerlijke geuren van de vele exotische gerechten, die door de zaal werden verspreid. Ook maakte ik daar voor het eerst kennis met schaafijs. Er waren altijd optredens met muziek en dans, waar ik zelfs bekende Nederlanders van toen zag optreden. Wieteke van Dort, Sandra Reemer en Oscar Harris waren wel de bekendste daarvan. Maar het leukste waren wel die kleine kinderen van de organisatoren. Ze renden ongedwongen door alles heen, kwamen af en toe eens even buurten en verstoorden soms, met ondeugende charme, de optredens. Één van die kinderen, die we naderhand een tijd uit het oog waren verloren, is nu een collega en vriendin van onze dochter Suzanne. Wie had dat ooit kunnen denken,Dewi, toen we je als klein meisje door de zaal zagen hollen.
Een heel bijzondere ervaring was de vouwdemonstratie bij Visio [een instelling voor blinden en slechtzienden] in Heerhugowaard. Ik ging daar heen met dochter Ingrid en Joke Mooij. Respect voor die mensen, die zonder vouwtekeningen, alle modellen die ze willen maken, op het gevoel moeten doen. Ik was verbaasd, hoe snel en goed ze dit oppakten. Ook voor mij was dat een aanpassen, waarvan ik veel heb geleerd. Tevens was het voor mij een harde confrontatie van de realiteit, dat kleurgebruik, wat toch een essentieel onderdeel van de papierkeuze bij origami, voor hen helemaal niet aan de orde was. Maar ik was dankbaar dat ik ook deze mensen een nieuwe vorm van vrijetijdsbesteding kon aanbieden.
En dan de winkels…... In Den Helder demonstreerde ik bij boekhandel Kühne [bestaat allang niet meer], vanwege de introductie van een net uitgekomen origamiboek en ik had twee keer een etalage bij boekhandel Bruna in Winkelcentrum Streekhof, te Bovenkarspel. Ook daar stond onze tempel in de etalage bij fa. Beerenpoot en last but least was er datzelfde Streekhof ,3x werk van mij te vinden bij Albert Heijn. Allereerst een waslijntje, toen [tijdens de "theezakjes-vouwperiode"] een nieuwjaarswens op de muur en in 1994 versierden wij delikatessenafdeling van de winkel door die, tijdens het WK-voetbal vol te hangen met grote voetballen. Ik zeg bewust "wij", want onze twee dochters hielpen daarbij. En ja, ik weet het, dit is niet echt origami, maar het is papier/karton en past wel aardig in het hele Appiegebeuren.
En zo kan ik nog wel een poosje doorgaan. Het reizen hield niet bij de landsgrenzen op. Ook heb ik nog niet veel verteld over de grote tempel, die ik maakte samen met To Dierdorp. Deze twee onderwerpen alleen al, kunnen volgens mij nog wel een paar Aviertjes vullen. Dus bewaar ik dit voor een volgende keer, want anders wordt dit stukje wel heel erg lang.
Uiteindelijk zit ik hier nu nog even na te grinnikken over het feit dat alles per openbaar vervoer moest. Toen wist ik gelukkig niet dat het eenvoudiger kon, of liever gezegd, natuurlijk wist ik het wel, maar het was er domweg niet. Geen rijbewijs, dus moest alles gewoon met het openbaar vervoer. Aan de ene kant was dat toch wel fijn, want het was goedkoop [die jaarkaart dus] en relaxed [treinvertraging werd bij mij een koffiepauze], maar aan de andere kant was het een enorm gesleep. Hoe ik het heb klaargespeeld vind ik nu nog steeds een wonder. Lesboeken dat ging nog wel, maar de spullen meeslepen naar demonstraties en markten was een ander verhaal. Ik had al dat materiaal op een gegeven moment, blijkbaar zo slim georganiseerd, dat ik alles, in mijn eentje, als handbagage mee kon nemen. Hoe, dat weet ik echt niet meer, maar één ding weet ik wel, dat als het me niet was gelukt, dat deel van mijn leven er totaal anders had uitgezien.
Zie ook:
https://avalon045-avalon.blogspot.com/2017/01/origami.htmlhttps://avalon045-avalon.blogspot.com/2013/10/vouwen-in-de-trein.html
