Lotgevallen van een gewoon persoontje, die door haar leeftijd ineens in een risicogroep terecht komt.
Maandag 25 mei 2020:
Begin maart brak, ook in ons land, covid-19 uit en sindsdien zijn er nieuwe begrippen ontstaan. Er is tegenwoordig een “voor- of na corona” en nog vaker wordt van het "oude-normaal” en “nieuwe normaal" gesproken. Ik probeer het me nog steeds voor te stellen, dat iedereen op de wereld ineens met hetzelfde probleem zit. Een onzichtbare vijand, die iedereen in zijn greep houdt. Wereldwijd! Eerst was ik best wel bang, niet alleen voor mijzelf, maar zeker ook voor Karel, die, vermoed ik, zelf gelukkig niet helemaal doorheeft, hoeveel vakjes ik kan aanvinken, waardoor hij tot de risicogroep behoort. En dan ikzelf, die leeftijdsgerelateerd dingen haat, kwam door diezelfde leeftijd in een risicogroep terecht.
Maar goed, na de schok van de uitbraak en tijdens de latere lock-down, ging het leven gewoon door, zij het dan, dat ik wel het nieuws wat intensiever ging volgen. Niet teveel, want van de media werd en wordt je nog steeds dol. Wel is het mijn gewoonte geworden, om iedere middag de cijfers van het RIVM te bekijken. Wat veel zieke mensen en zoveel doden! Zo ontzettend eng en triest! En dat gebeurt dan niet in verweggistan, maar dicht om mij heen, in mijn eigen land. En niet alleen hier, maar hetzelfde gebeurt overal op de wereld. Niet te bevatten! En dan die lock-down, een situatie, die niemand van ons ooit heeft meegemaakt. Sterker nog, waar niemand van ons ooit aan heeft gedacht, dat zoiets in ons land zou kunnen gebeuren.
Maar hoe gek het ook klinkt, alles went, en eerlijk gezegd ging ons leven bijna gewoon door zoals we het gewend waren. Met enkele aanpassingen, dat wel. Boodschappen doen werd ineens van een "heerlijk even alleen weg en genieten" tot een noodzakelijke ellende, waarvoor ik de wekker moest gaan zetten. Een grotere ingreep was de Buurtzorg. Om eerlijk te zijn, wilde ik in die eerste dagen, helemaal geen contact met buitenstaanders maar ja, Karel`s hulp, wat moest ik daar mee? Ik liep al een paar maanden te denken om een deel van Karel`s zorg op me te nemen, zodat we wat meer vrijheid zouden hebben. De blokkade hiervoor, zat meer tussen mijn oren dan dat het moeilijk zou zijn, maar door de angst voor besmetting, kwam alles in een stroomversnelling. Van 2x douchen en iedere avond hulp met het naar bed gaan, besloot ik, om op 1xdouchen na, alles te stoppen. Nu, 2 maanden verder, het virus meer onder controle is, vind ik het allemaal wat minder eng en kan Karel gelukkig wel weer 2x douchen met hulp. De rest van de zorg, blijf ik doen en dat ik die omslag heb gemaakt, zie ik maar als één van de positieve gevolgen van de coronacrisis, want die heeft me over de streep getrokken. Gelukkig heeft de regering het, naar mijn bescheiden mening, beslist niet slecht gedaan en is het in de huidige toestand iets minder kritiek. Laten we hopen dat we het ergste hebben gehad, een twee golf uitblijft en nog beter laten we hopen, dat ze heel snel een vaccin vinden.
Na deze inleiding, schrijf ik eerst “bij”, door het verzamelen van wat korte stukjes, over wat we zoal beleefden tussen het begin van het jaar en nu. Soms waren dat messenger berichten of korte verhaaltjes op fb en ik ben beslist niet verbaasd dat de meesten daarvan, soms op de achtergrond, maar meestal helaas als hoofdmoot, covid-19 als onderwerp hebben. Een onderwerp, dat nog wel even aanwezig zal blijven. Na 25 mei ga ik door. Dan als dagboek, zolang ik het leuk vind, om over ons en onze belevenissen te schrijven in dit bijzondere jaar.
MAART
Maandag 2 maart 2020:
De eerste keer dat ik met een corona-maatregel in aanraking kwam, was op 2 maart bij de tandarts. "Uit voorzorg schudden wij U momenteel even niet de hand” zegt het briefje op de tussendeur bij binnenkomst. “Even”, jaja, wat waren we toen nog onkundig van wat er allemaal nog zou volgen!
Half maart 2020:
Het meest raadselachtige gebeuren, was de complete gekte van het hamsteren van wc-papier. Te zot voor woorden gewoon en een eye-opener voor mij over het gedrag van de mens als kuddedier in pure paniek. Omdat ik in de Aldi, deze bizarre foto maakte en hem hierin wilde bewaren, komt het toch even ter sprake maar omdat ieder woord hierover er eentje teveel is, hou ik er snel weer over op.
Eenmaal in lock-down, die op 12 maart in ging, heb het vaak geroepen: “Ohh, wat ben ik blij, dat we een auto hebben!”, want ik realiseerde me al heel snel, dat we zonder gevaar voor besmetting af en toe best eens een ritje konden gaan maken. Als we dan zo heerlijk in de rustige polder reden, herinnerde ik Karel er aan, dat we van geluk mochten spreken, dat we in Nederland wonen, want zonder de “intelligente” lockdown van Mark Rutte, zou dit niet zijn toegestaan en hadden we vastgezeten in huis. Natuurlijk gingen we de auto niet uit en we bleven, om het toch nog een beetje beperkt te houden, gewoon in de regio. Op één van de allereerste ritjes reden we Enkhuizen in. Het was werkelijk een zonovergoten dag en toen ik vanaf de Dijk, het Venedie opkeek kwam het echt bij me binnen. Ik had er geen woorden voor en had een heel raar gevoel in mijn lijf. Geen mens te zien, geen slenterde toeristen, geen zwabberende fietsen, geen volle terrasjes en nog het meest enge, het was dood- en doodstil. Automatisch reed ik rechtsaf de brug op en pas toen ik achter het station reed, verdween die betovering. Maar ik zal die aanblik van die uitgestorven straat nooit vergeten.
Een tweede “nieuwigheid” was, dat we zelfs een doel hadden gevonden voor die ritjes. Via een fb-groep, waarin veel huis-aan-huis verkoop stalletjes waren aangesloten, en door Suzanne getipt, werd dit een prachtig alternatieve manier om boodschappen te doen. Nooit gedacht, dat ik dat ooit nog eens zou doen, maar Sjakie Knakie`s “drive-in” , gewoon op het erf van de marktkoopman in Zwaagdijk, werd mijn alternatieve shop om heerlijk aardbeien, sinaasappels en mandarijnen te gaan kopen. Een slim initiatief, want zo kunnen ze hun gigantische verlies, wat is ontstaan, door het niet meer doorgaan van de weekmarkten, wat terugbrengen.
Donderdag 26 maart 2020:
Op deze dag las ik een berichtje op fb, waarin Ingrid en ik getagd waren. “Hebben jullie nog een beertje?” vroeg Ingrid. In dat bericht stond verder, dat er een heel leuk initief was overgewaaid uit Australie om een beertje voor het raam te zetten, zodat kinderen “op berenjacht konden”. Voor hen een leuke bezigheid in deze schoolloze tijd. Ook in was ook in Westfriesland, een speciale fb-groep en kaart in maps aangemaakt, zodat kinderen konden zien, waar precies die beren voor het raam stonden en die konden ze dan aftekenen op een lijst. Nou beertjes had ik nog wel, wantdie waren nog over van mijn haakactiviteiten voor Berendekens. Snel zaten er drie beertjes in het zonnetje, achter het raam. Om ook de mensen niet te vergeten die achter langs ons huis liepen, heb ik ook nog meen beertje op de bak met waspoeder gezet bij het keukenraam. Heel leuk was, dat ik een dag later een berichtje kreeg met de tekst “Mijn beer ziet jouw drie beertjes” Haha, dat was van de overbuurvrouw. Ook zij had een beer voor het raam gezet en dat had ik nog niet eens gezien.
APRIL
Zaterdag 11 april 2020:
Op deze zaterdag voor pasen kwamen de dames van de Buurtzorg ons verrassen met zelfgebakken appeltaart. Zo lieffffff!!!!!!Zaterdag 11 april 2020:
Woensdag 22 april 2020:
Mijn verjaardag kwam en ging. Het werd een merkwaardige dag. Hoe bijzonder, beschrijf ik in 55[3-20200422-verjaardag.
Zaterdag 25 april 2020:
Op het net, begon in mijn creatieve circuit steeds meer patronen te circuleren, die corona gerelateerd waren. Dat ging van beertjes tot bruikbare mondkapjes. Ik ben echt niet alles gaan uitproberen, maar deze vond ik wel heel schattig.
Maandag 27 april 2020:
Koningsdag.
Een bizarre dag met schitterend weer! Zelden is het zo mooi geweest en
dan……..nergens feest of drukte op straat. In Hoorn, zette ik, midden op de weg, de auto even stil. Ik hinderde niemand, stapte de auto uit en maakte ter plekke, deze foto van een bijna uitgestorven Grote Noord. Wat er wel was, waren heel veel fietsers en heel veel vlaggen. Meer dan ik er ooit op een koningsdag heb gezien. Ik kan gewoon voelen, dat juist op deze bizarre dag, de mensen, dit zagen als enige uiting om de dag nog iets te laten betekenen. Vlaggen!
MEI
Vrijdag 1 mei 2020
Vrijdag 1 mei 2020
De nacht van vrijdag 1 naar zaterdag 2 mei werd een slapeloze nacht. Hoe dat zo kwam schreef ik in mijn rijbewijsverhaal. [ 55[3-20200512-rijbewijs verlengen voor- en in coronatijd]
Maandag 4 mei 2020:
Ik zit op de bank een stukje te tikken.
Karel komt uit het halletje en loopt voor de tv langs naar de keuken.
“Mopper, mopper, mopper”.
Twee minuten later zit ik nog steeds op de bank en Karel loopt weer langs.
Nu vanuit de keuken naar het halletje.
“Mopper, mopper, mopper”.
Weer twee minuten later loopt Karel nog steeds te dolen en hij komt opnieuw langs.
Ik kijk verbaasd op, want nu komt hij vanuit de slaapkamer en loopt weer naar het halletje.
“Mopper, mopper, mopper”.
Ik vraag wat er aan de hand is. Geen antwoord.
“Mopper, mopper, mopper”.
Hij draait om en loopt weer vanuit het halletje naar de keuken. Ik kijk hem wat beter aan en zie ineens een zonnebril op zijn hoofd staan. Oh!, meteen heb ik het door.
Intussen komt Karel weer uit de keuken en terwijl hij langs loopt vraag ik heel onschuldig: “Wat is er aan de hand”?.
“Mopper, mopper, mopper, Ik zoek mijn zonnebril”.
Grinnikkend antwoord ik: “Voel eens op je hoofd”, met daarop volgend: “Soms is het wel eens handig om er gewoon even naar te vragen".
“Mopper, mopper, mopper”. Geen antwoord!.
Die avond naar de dodenherdenking op tv gekeken. Eenvolledig lege Dam in Amsterdam, met alleen de koning, koningin, Rutte en Femke Halsema, en nog een enkeling daarbij op anderhalve meter staand op een doodstil plein. Het tvbeeld, vanaf het dak van het paleis, waarin op de rug gezien, twee kleine figuurtjes in het zwart, diep in gedachte, voor de pas gelegde krans staan, zal ik niet snel vergeten. Nog nooit in mijn hele leven heb ik zo`n indrukwekkende 4 mei herdenking gezien. Kippevelmoment!
Dinsdag 5 mei 2020:
Ahwww, ik sta in de keuken mijn haar te wassen en werp ik even een blik naar buiten. Huh, zie ik dat goed??? Loopt daar nou een pauw aan de overkant van de sloot. Het is al vrij donker, dus nog maar eens even goed kijken. En ja, hoor, een grote echte pauw, loopt er over het pad te rennen. Er loopt gelukkig iemand achter en ik hoop dat die erbij hoort. Die is vast ontsnapt uit de kinderboerderij daar bij de school bij Ingrid, denk ik zo. Zo komisch, dat ik in eerste instantie toch echt aan mezelf ging twijfelen. Even later vertel het tegen Karel, die dat beest natuurlijk helemaal niet had kunnen zien. Ik zie hem denken, maar dan valt het kwartje. Heee, die is zeker bevrijdingsdag aan het vieren. Hahahahaha. Als hij wat zegt,,,,,,,,,,,,,,,,,ja,ja! In de vooravond bevestigde Ingrid mijn vermoeden meteen. De pauw was inderdaad ontsnapt uit de kinderboerderij bij de Hussel en de man die erachter liep hoorde erbij. Gelukkig maar!
In de middag van 5e mei hebben we net als op koningsdag een rondje gemaakt in Westfriesland en evenals die dag was het stil, stil en nog eens stil, maar wel met opvallend veel fietsers en wederom veel vlaggen. Eerst hebben we even gekeken op het Streekplein, te Bovenkarspel, waar ondanks de lockdown toch door de burgemeester, zonder veel ophef, een krans is gelegd. Tegelijkertijd wilde ik nog even genieten van het mooie beeld van Truus Menger, wat ik zonder meer nog steeds het mooiste herdenkingsbeeld vind, wat ik ooit ben tegengekomen. Zo mooi! In tegenstelling tot de aan de overkant staande knalgele borden, die het “nieuwe normaal” inluiden.
Donderdag 7 mei 2020:
Ik lees dat, als de treinen en bussen op 1 juni weer normaal gaan rijden, mondkapjes in het openbaar vervoer verplicht worden. Geen slecht idee, want de anderhalve meter regel is daar moeilijk toe te passen. Hoewel ik gelukkig op het moment zeker niet met het OV reis, is het niet uitgesloten, dat meer instanties, mondkapjes gaan verplichten en wat gebeurt er dan? Met het toiletpapierdrama nog vers in mijn geheugen, begin ik me af te vragen of er dan niet weer zo`n idiote run gaat ontstaan. In mondkapjes, dit keer. Verder zie ik, dat ze, op dat moment, bij Bol besteld kunnen worden, dus ligt het volgende voor de hand. Via messenger, vraag ik aan Ingrid en Susan of het niet handig zou zijn, voor ons drietjes, een pakje van 50 in voorraad te hebben, onder de noemer van "Voor het geval dat" en "Je weet maar nooit". Als jullie nou bestellen, dan betaal ik. Hoe denken jullie erover? Suus reageert bijna meteen positief en zo gezegd, zo gedaan. Susan bestelt een pakje, en ja, hoor een paar uur later zijn ze al uitverkocht. Het doosje van "voor het geval dat" en "je weet maar nooit", staat nu achter de tv, maar ik hoop van ganser harte, dat ik ze nooit nodig zal hebben.
Vrijdag 8 mei 2020:
Mijn afspraak bij de tandarts van 2 maart jl. was de laatste doktersafspraak die vanwege de corona-uitbraak nog doorging, want daarna werden ze allemaal uitgesteld. Van Karel werd een afspraak bij de chirurg in het ziekenhuis, een jaarlijkse controle vanwege suikerziekte en de pedicure, plus van mij een een tandarts afspraak in de ijskast gezet. Begin mei waren de paniektoestanden op de intensive care afdelingen gelukkig wat geluwd en werd de reguliere zorg langzamerhand weer opgestart. Patienten van de afdeling oncologie werden als één van de eersten weer opgeroepen, zodat Karel al snel een oproep ontving. De rest van zijn uitgestelde afspraken zijn intussen ook gemaakt en behalve mijn tandarts afspraak, staat alles weer op de rails.
Vandaag was dus de eerste keer dat we weer naar het ziekenhuis gingen. Best wel spannend, zo`n doktersafspraak in coronatijd, maar alles ging prima. Mijn eerste zorg was, dat we er niet met z`n drieën heen konden, want wegens besmettingsgevaar, mocht er maar één begeleider mee. Ik had me, zoals gewoonlijk, weer druk gemaakt om niets, want alles ging heel relaxed. Buiten, bij de hoofdingang, werden verwelkomd door een grote beer. Deze zorgbeer, een ode aan het zorgpersoneel, deed mij, het huiverige gevoel voor het ziekenhuis in combinatie met corona een beetje verzachten. Karel werd heel vriendelijk opgevangen en kon in de hal rustig wachten, terwijl ik de auto in de parkeergarage zette. Bij binnenkomst werd gevraagd of we thuis temperatuur hadden opgenomen. Dat hadden we niet, maar ons antwoord, dat we koortsvrij waren, bleek voldoende. Daarna vroegen ze naar verkoudheid. Dat was ik dus wel, maar dat heb ik chronisch. De vraag of het de laatste tijd erger geworden was, kon ik gelukkig met nee beantwoorden. Wel moesten we natuurlijk onze handen desinfecteren. In de wachtkamers waren veel stoelen, waarop een papier lag, met de tekst dat je er niet op mocht gaan zitten. Dat was zo uitgekiend, dat iedereen dan op anderhalve meter van elkaar vandaan bleef. Ook het personeel had maar met mate een mondkapje. Alleen degenen die voor de behandeling dichtbij een patient moest komen droeg er een. Bij Karel is een echo gemaakt en bloedafgenomen en hij krijgt de uitslag een week later via een telefonische afspraak. Bij het bloedprikken werd gevraagd de andere kant op te kijken, maar ook daar werd geen mondkapje gedragen.
Woensdag 20 mei 2020:
En of ze nog niet genoeg bloed van hem hadden afgenomen, moest hij vanmorgen nog een keertje op herhaling. Nu bij het Postkantoor in . Toen we binnenkwamen, moest je vroeger achter in de hal naar links. Nu moet je naar rechts, waar een grote zaal is. Handig opgelost dus, maar ja, er is toch niets te doen daar, dus ruimte zat. In die zaal zit achterin [met mondkapje], degene die bloed afneemt. Daarvoor staan links en recht langs de muren 7 tafeltjes totaal, met 1 stoel erbij. Daar kunnen dus maar 7 mensen wachten. De meerderheid van de wachtenden moeten het maar zien te redden in de hal, wat best lastig was vanwege de anderhalve meter maatregel. Wij waren gelukkig vroeg 8.45 uur en konden als laatsten nog terecht in de zaal en ik heb een stoel erbij gezet om samen bij het tafeltje te wachten. Vlak voordat hij aan de beurt was kreeg ik een hartverzakking, want ik kwam er achter, dat ik vergeten was, om een plasje mee te nemen. Aftappen was ook niet aan de orde want die verhipte zak was nog leeg. Maar goed, ik heb gevraagd, of ik dat alsnog nog kon brengen voor 10 uur, want zolang zou zij er nog zijn. Dat was goed en na de stoel op verzoek weer teruggeplaatst te hebben [want anders gingen er twee mensen aan die tafel zitten en dat was niet de bedoeling] kon ik gelukkig thuis na zo`n 3 kwartier wel een potje vullen. Pffff dat was "foutje hersteld". Toen we er voor de tweede keer waren, was het nog drukker, dus ik had me eigenlijk niet zo hoeven haasten, want die dame was zeker niet om 10 uur weg.
Donderdag 21 mei 2020:
Een week of twee terug kwam het bericht, dat het openbaar vervoer binnenkort weer normaal gaat rijden en dat mondkapjes dragen daarin zou worden verplicht. Gelukkig hoeven wij niet, sterker nog mogen wij niet eens met de trein, omdat het voor ons alleen maar onbelangrijke uitjes zouden zijn en dat, valt beslist niet onder de categorie "reizen voor essentiele beroepsgroepen”. Maar “ons” railvervoer lag helaas ook plat. Niks geen stoomsnuiven in Wognum of even bijkletsen met onze vele kennissen in Medemblik. Ook op Hemelvaartsdag, normatliter een van de drukste dagen in het jaar, is het stil. Heel stil!
Gelukkig komt ook daar weer verandering in. Zaterdag 6 juni hopen wij in Wognum en/of in Medemblik te staan om, als vanouds, de stoomtram weer langs te zien rijden. Zonder mondkapjes, nog wel!.
Dinsdag 26 mei 2020:
Karel had vanmorgen zijn jaarlijkse "apk-keuring"zoals hij het zelf noemt. Maar zoals alles op het moment, gaat niets meer gewoon, dus ook dit leverde de nodige haken en ogen op. Hij had de afspraak om half elf vanmorgen en wij waren netjes, 10 minuten voor tijd aanwezig. Na de auto te hebben geparkeerd, liepen we de hal in. De trap was afgesloten, dus namen we de lift naar boven. De normale toegangsdeur was op slot, maar na even zoeken vonden we links een deur die wel open was. De gang was leeg maar vanuit een spreekkamer, waarvan een deur open stond, wist men ons te vertellen, dat we helemaal fout bezig waren. Oeps! We hadden buiten moeten wachten totdat we gebeld zouden worden, om ons te vertellen dat we naar binnen konden en om ons te vertellen in welke kamer we moesten zijn. Ja, kijk, als ons dat niet wordt verteld, kunnen we ons ook niet aan de spelregels houden. Toen we weer in de auto zaten, belde Manon ons, met de nodige excuses en legde uit dat we buiten moesten wachten, totdat zij zou bellen. Vijf minuten later belde ze weer en mochten we ons melden bij deur 2. De controle was vanouds en alles bij Karel was goed. Alleen drinkt nog steeds te weinig. Pfff, nog weer iets waarmee ik hem achter zijn broek moet zitten. Verdomme, ben er klaar mee. Maar goed, Teruglopend naar de lift, raakte ik nog even de weg kwijt en banjerde een verkeerde kamer in. Nu ben ik thuis en dat is uiteindelijk, het beste bewijs, dat ik het na veel gehannes toch gevonden heb. Haha.
Donderdag 28 mei 2020
Een herinneringsvolle dag. Eindelijk vanmiddag om 14.00 kon ik mijn felbegeerde rijbewijs in ontvangst nemen. Tot 12 april 2025 kan ik weer de weg op. Hoe het allemaal ging totdat ik dat roze kaartje in mijn hand had, beschrijf ik in 55[3-20200512-rijbewijs verlengen voor- en in coronatijd.
