JUNI
Maandag 1 juni 2020
2e Pinksterdag
Oh wat een dag! Na een hele stille 1e pinksterdag, die we bijna in z`n geheel hadden doorgebracht in de achtertuin, wilde ik er vanmiddag wel weer even op uit en om toch een een doel te hebben, leken mij de ijsjes van Mac een goede invulling. Maar voor we, op de Schepenwijk dat ijsje ging halen, wilde ik wel eens even zien, hoe het er, in Enkhuizen aan toe ging, nu de terrassen weer open waren. Wat een verschil met begin maart! Op een afgesloten Venedie was het een waar feest. De hele straat was zowat een terras en het ging er reuze gezellig aan toe. Ook voor en achter het station waren de terrassen weer open, en het begon gelukkig weer een beetje op het "oude" Enkhuizen te lijken, zoals we het kende.
Na een sundae aarbei en een sundea caramel hebben we nog even een “dijkje gepikt”. Het was tegen een uur of vijf, dus nam ik de gok, dat het niet zo druk zou zijn. Een drukke dijk is een crime om te rijden daar je bij elke tegenligger een vlinders in je buik krijgt, omdat men, na de dijkverzwaring, het wegdek eigenlijk veel te smal heeft gemaakt, om er per auto in alle rust over van Bovenkarspel naar Hoorn te rijden. Toen ik er over begon tegen Suzanne, zei die hetzelfde, en dat zij er helemaal niet meer ging rijden. “Veel te eng”, was haar commentaar en samen kwamen we tot de conclusie, dat ze dit expres hebben gedaan. Jawel, ontmoedigingsbeleid noemen we dat tegenwoordig! Maar vandaag het viel mee. Het was best leuk om ook daar mensen op de strandjes in de anderhalve meter maatschappij te zien relaxen. Een groepje was zelfs de het hele veldje aan het uitroken met zijn barbecue. Het zag er allemaal beregezellig uit en het is goed te merken dat iedereen bezig is, de verloren "coronatijd" in te halen.
Nadat we gegeten hadden, zaten we wat onderuit gezakt voor de tv. Ineens hoorden we een hels kabaal en Karel was [zo snel had ik hem in geen tijden zien opstaan], het eerste uit zijn stoel. Even werd het minder en toen werd het lawaai compleet oorverdovend. "Een helicopter!" riep Karel toen hij door het voorraam keek en ik stoof de achterdeur uit. Daar was ik net op tijd, om de trauma helicopter, die heel laag over ons huis gedenderd was, zo`n hemelsbreed 40 meter van ons huis, op een grasveldje te zien landen. Een huzarenstukje, dacht ik achteraf, want dat grasveldje, omzoomd door hoge bomen, is beslist niet groot. Ik stond te shaken, rende weer naar binnen om mijn telefoon te pakken, want dat moest natuurlijk vastgelegd worden. Twee hulpverleners stapten uit en liepen, in het verlengde van het bruggetje de schuurgang in.
Intussen had ik de eerste foto op messenger gezet en Ingrid [die de heli ook met een enorme lawaai had horen overvliegen] vond via "112 berichten" uit, dat de oproep kwam, uit de straat, die ik om privacy redenen hier niet noem.
Ondanks de ernst van de zaak, moest ik wel even lachen, hoe snel, de hele buurt op stelten was gezet. Uit alle hoeken en gaten kwamen mensen. Het bruggetje stond vol en ook de straten hierachter onze tuin waren ineens overbevolkt. Maar ja, wat wil je ook, die heli had zo`n enorm lawaai gemaakt, daar werd je wel wakker van. Na een klein half uur vertrok hij weer, zover als ik zien kon, zonder de hulpverleners of patient en met de wind en stof van de heli in mijn haar, maakte ik de laatste foto van het ding boven ons huis.
Wat er gebeurd was, hoorden we later via Ingrid's buurvrouw. Dat zal ik hier om privacy redenen ook niet vermelden, maar er kwam hierdoor een triest einde aan zo`n prachtige dag.
Zaterdag 6 juni 2020
Toen ik zopas in onze berging kwam, zag ik een modderspoor van de buitendeur tot bij de vriezer.
Dus ik vraag aan Karel: "wil je ajb niet meer met de rollator tot aan de vriezer rijden?"
Zijn antwoord: "Daar ben ik helemaal niet geweest"
Kijk, daar wordt ik nou zo moe van, zucht...... maar om eerlijk te zijn, was dat precies het antwoord wat ik verwachtte.
Maandag 8 juni 2020
Zo dat was vanmiddag op bezoek bij mondhygiëniste. Voordat ik naar binnen ging, moest ik me door heel wat informatie heenworstelen, die achter de ruit van de voordeur was geplakt en alleen als ik alle vragen, die er stonden met ja kon beantwoorden, mocht ik doorlopen. Aangezien ik een afspraak had, gezond was [lees geen sporen van corona bij me droeg], en de ziekte gelukkig ook niet had gehad in de afgelopen weken, stond ik even later in het halletje mijn handen te ontsmetten. Toen ik verder naar binnen liep was het eerste wat me opviel, de wachtkamer. Die was compleet gestript. Geen middentafel, geen bladen en ook het speelgoed had het veld moeten ruimen. Het was een kale bedoening, want er waren slecht 6 of 7 stoelen overgebleven, die netjes anderhalve meter uit elkaar stonden. Zoals overal was ook de receptie helemaal afgeschermd met doorschijnende platen, en er bleef aan de onderkant nog net een smalle strook over, zodat ik nog net een nieuwe afsprakensticker in ontvangst kon nemen voor een niet doorgegane afspraak in april. De wc was een verhaal apart. Het leek meer een "plaats delict" met zijn afzetting van rood-wit lint en de bedoeling ervan was duidelijk genoeg. Een wc bezoek is even niet gewenst.
De mondhygiëniste droeg zoals gewoonlijk een mondkapje, maar haar uitrusting was uitgebreid met een een spatscherm voor haar gezicht. Ik moest voor de behandeling een minuut spoelen met een nogal vies drankje, maar verder was de behandeling hetzelfde. Tussen de bedrijven door, refereerde ik nog even aan hun korte briefje dat begin maart op de deur was geplakt, met de tekst: "We schudden even geen handen". Ha, ze begreep meteen waar ik heen wilde. Dat woordje "even". We zeiden niets, maar dachten hetzelfde. We hadden toen geen benul wat ons te wachten stond en dat “even” duurt intussen al wel erg lang. "Ach", zei ze toen, "Ik denk dat dat handen schudden waarschijnlijk wel nooit meer terugkomt". En precies, daar moest haar volkomen gelijk in geven, want dat denk ik ook. Een uur later stond ik weer buiten. Weer een corona-ervaring rijker!
Dinsdag 9 juni 2020
Op zoek naar de dijk Edam-Hoorn
Gisterenmiddag in schitterend weer een rondrit gemaakt. Toen ik wegreed had ik nog geen flauw benul waar ik heen zou rijden, want ik had alle richtingen zo onderhand wel gehad. Wel zat ik een beetje te mopperen, dat mijn meest gebruikte excuus om even een ritje te maken, tw. een of ander onbelangrijk boodschapje, tijdens coronatijd is weggevallen. Maar ondanks dat, begon onderweg er in mijn hoofd een route te ontstaan. Eerst naar Middenbeemster, daar in het centrum linksaf, onder de A7 door en dwars door het centrum van Purmerend, waarna ik verdwaalde, omdat ik de weg door het Purmerbos niet kon vinden. Na bijna de helft van de buitenwijken van Purmerend te hebben gezien, zag ik, tot mijn verbazing, ineens de goede weg en reed door die smalle maar mooie weg door het Purmerbos en verder door de polder naar Edam.
Toen werd het spannend, want in de binnenstad van Edam was het wel even zoeken. In gedachte terugherleidend, van de vele keren dat ik de route al andersom had gereden, wist ik, dat ik de brede brug op het Damplein, waar je alleen te voet overheen kan, deze nu aan linkerkant zou moeten passeren. En zowaar, mijn interne radar werkte goed. Na her en der wat straatjes te zijn ingereden en hoeken omgeslagen, herkende ik de weg, en passeerde de bewuste brug aan de goede kant. Vlak daarna was het lachen. Op het smalle grachtje [Voorhaven] liepen twee obstinate eenden midden op de weg en ze waren beslist niet van plan het veld te ruimen voor dat grote ding wat een auto heet. Ik wachtte rustig af en ineens kwam daar een behulpzame meneer van een terrasje, die de eenden voor ons even in de vijfde versnelling zette. Hij had net zo`n lol als wij en met een "Superbedankt!", reden we door. Nog nalachend, kwam ik tot de ontdekking, dat ik je juiste weg gevonden had, zodat we even later, langs de smalle dijk, richting Hoorn reden.
Zondag 14 juni 2020
Na 4 maanden [en misschien al wel langer] eindelijk een ritje gemaakt de regio uit. We gingen eierkoeken halen en ik reed via Enkhuizen naar Medemblik. Het begon al goed met een file op de Randweg te Enkhuizen. Nog nooit meegemaakt, maar ja, in coronatijd, maak je wel meer mee wat nog nooit is voorgekomen. De Enkhuizers vinden terecht de horeca even belangrijker dan het doorgaande verkeer, dus was het buiten de stad een beetje druk.
Vanuit Medemblik via het Robbenoord- en Dijkgatbos ["Sietzeweg"] naar de kop van de Afsluitdijk. Daar wilde ik eigenlijk terug naar huis, maar ik werd als het ware de afsluitdijk opgezogen. Hahahaha, een file op de sluis [alles op 1 sluisdeel] en 9 km. wegwerkzaamheden kreeg ik op mijn bordje voor de nieuwsgierigheid hoe het daar met de werkzaamheden ging. Via Bolsward, Balk en Lemmer [inclusief 2 open bruggen] reden we weer richting polders. Daar was het weer foute boel. De A6 bleek dicht en ik kon dus bij Urk de brug niet over. Tot overmaat van ramp begreep ik de omleiding niet en dat resulteerde in een half uur omrijden over de Nagelerweg. Uiteindelijk zijn we vanaf Kampen de hele N307 afgezakt tot Grootebroek. Het was een latertje, maar het was het zeker waard. Heerlijk!!!! Eventjes wat anders dan de Kop van Noord-Holland.
25 juni 2020
Deze week ben ik voor het eerst weer met de meiden op stap geweest. Heerlijk! Wel nog met beide apart, maar dat is toch echt beter, dan thuiszitten. Met Ingrid even naar de Mediamarkt en met Suzanne een dag later naar het winkelcentrum in Purmerend bij de AH XL.
Suus, moest bij Van Haren zijn, dus hoefden we niet het hele winkelcentrum door, want het is de eerste winkel rechts, naast de ingang. Toen we [boodschap gedaan], terugliepen zei ze ineens tegen mij: Action zat hier toch niet?". Ik: Nee, je hebt gelijk, maar nu je het zegt, ik zag ook een papier bij de karretjes van AH hangen, waarop iets stond vermeld, over de Action" en ondanks de warmte besloten we toch nog maar even terug te lopen naar de winkels om te kijken hoe het nu zat. Tot onze stomme verbazing zagen we dat C&A eruit was, en dat er in dat pand een hele grote Actionwinkel gekomen was. Het was er zo druk, dat we de indruk kregen, dat hij pas open was.
Weer terug in Bovenkarspel, was het best nog wel vroeg, dus "deed in nog even een bakkie" bij Suus. Ineens schoot die Action weer in mijn gedachte en ik pakte mijn telefoon, om eens te googelen, wanneer die winkel in het centrum gekomen was. Het resultaat was verbluffend. Ik kon mijn ogen niet geloven, toen ik las, dat hij er al sinds 21 september 2019, was gevestigd. Jeetje, daar kan ik corona zelfs niet eens de schuld van geven, maar dat ik er zo lang niet was geweest, kon ik me nauwelijks voorstellen. Zelfs, nu een dag later, snap ik het nog steeds niet, maar toch, de feiten liggen er, daar kan ik toch echt niet omheen. Weer zo`n bizarre streek van mijn hersenen, want in mijn eigen belevingswereld kwam ik er, voor coronatijd, regelmatig.
JULI
zondag 19 juli 2020
Ik zie ineens dat ik een hele tijd niets geschreven heb in "mijn merkwaardige jaar 2020". Niet dat er niets gebeurd is hoor. Ook bij ons gaat het leven gelukkig "gewoon" door. Het lijkt erop dat ik, en met mij heel Nederland, een beetje gaat wennen aan die rare coronatijd, maar daarbij moet dan ook wel meteen gezegd worden, dat de toestand hier redelijk "ongevaarlijk" is. Loslatende stomazakken en lekkende katheters houden me meer aan het werk, en helaas ben ik de enige die zich daar druk over maak. Karel is zijn rustige zelf, wat mij zo af en toe in de gordijnen jaagt, maar ja, dat is geen probleem van de laatste tijd. Het komt er in de praktijk helaas wel op neer, dat hij rustig op bed gaat liggen, zich laat helpen met alles en ik daarna de troep opruim.
Karel is intussen weer een jaartje ouder geworden [81!] en ook op die dag heeft Suzanne haar neusoperatie ondergaan. Ze wachtte al zolang, want de operatie, die al gepland stond in april, ging door corona niet door. Toen er dus iemand uitviel, en zij werd gebeld, heeft ze die kans met beide handen aangepakt. De verjaardag van Karel moest dan maar even wachten. Ze is er goed doorheen gekomen en het is nu spoelen en hopen dat het allemaal goed geneest. Alle poliepen en ontstekingen zijn eruit en hopelijk blijven ze nog een hele tijd weg. Garantie dat ze voor altijd weg zouden blijven, kreeg ze helaas niet.
Verder heb ik nog de nodige rondritjes gemaakt, waarvan er eentje met toevalligheden aan elkaar hing. [55[3-32-Toeval bestaat niet-2]. Het blijft fijn, gewoon even rondtoeren en vaak maakte we dan een tussenstop bij de aardbeienboer om even wat gezondheid in te slaan.
In breien en haken heb ik op dit moment even weinig zin, maar de laatste week heb ik doorgebracht op Genealogie online. Eindelijk heb ik, voorzover het me lukte, wat namen van voorouders [van mij en van onze kinderen] bij elkaar geraapt. Het is een leuke bezigheid, maar ik ontdekte al snel, dat het heel verslavend en ontzettend uitgebreid is. Ik worstel nog steeds met het probleem, dat ik geen grens kan trekken. Wat is familie en wat niet? Op het laatst maakte ik van elke zoekactie een screenprint, die ik later uitlas op de tablet en verwerkte op de laptop. Dat ging wel handig zo, die twee schermen naast elkaar en het scheelde me een heleboel heen en weer geklik.
Nu heb ik dus vijf lijsten met namen. De meeste recente zeggen me wel wat, maar veel ook niet. Nu komt dus het leukste deel, om van die namen, mensen te maken, en te ontdekken wat ze in hun leven zoal hebben gedaan. Allereerst zal ik toevoegen, wat ik uit herinnering nog weet, maar verder zal ik mijn zoektocht op het net moeten voortzetten. Dat wordt voor de komende tijd, als het weer het toelaat, waarschijnlijk heel veel met mijn laptop en tablet doorbrengen en daar heb ik beslist geen bezwaar tegen.
AUGUSTUS
zaterdag 22 augustus 2020
Het is een lange tijd geleden, dat ik over het merkwaardige jaar 2020 geschreven heb. Er valt ook niet zoveel te schrijven. Alles hobbelt bonkige door met losschietende stomazakken en natte bedden. Ja, en om daar nou weer over te beginnen, daar heb ik helemaal geen zin in. Ook was het de afgelopen tijd warm, heel warm, wat beslist ook geen onderwerp is, om eens leuk over te doen. Een lichtpuntje heb ik mezelf, na lang aarzelen, toegestaan. Ik ben heerlijk bij Suus en Marga op verjaarsvisite geweest. Even praten met andere mensen en dat was wel eens nodig sinds de 12e maart. Ik realiseer me dat ik behalve de kinderen, de meiden van de Buurtzorg, wat pakketbezorgers en de monteur van Ziggo geen mensen van buitenshuis gesproken heb. Toch moet ik hard lachten om die zin. "Heerlijk op verjaarsvisite", haha, ik die verjaardagen haat!! Daar blijkt dus wel degelijk uit, dat ik wel heel diep gezonken ben.
Maar eigenlijk was die verjaarsvisite alweer te laat. De waarschuwingen vliegen alweer om je oren, want het coronavirus verspreid zich weer snel. Het was ook te verwachten, want de mensen van heden gedragen zich helaas als een stel verwende kinderen. [de goeden, en dat zijn er gelukkig heel veel, daargelaten] Ik denk: "Wat niet kan, kan nu even niet", maar, nee, dat ze zich nu zo in hun vijheid worden beperkt, daarover beginnen ze meteen te gillen. Hun behoefte aan vakantie, die ik klinkklare onzin vind, houdt in dat, nu de mensen, die helaas in de risicogroepen zitten, weer nauwelijks de supermarkt in durven. Laat staan dat zij aan vakantie kunnen denken. Maar ik hou op, want zodra mijn gedachten deze kant op gaan, maak ik me weer veel te boos.
Het is intussen bijna september. De zomer is, ondanks die corona-ellende weer door mijn vingers geglipt. Jammer, hij had voor mij, behalve die extreme warmte, wel eeuwig mogen duren. Het zal wel niet meteen gaan vriezen, maar ik haat die kou.
Tot slot een gesprekje dat plaatsvond op de ochtend van de 17e augustus met Karel. Voor de duidelijkheid, leg ik even uit dat dochter Suzanne de 17e en zoon Rob de 25 augustus jarig zijn.
Ik: Je hebt me vorige week elke dag lopen feliciteren, omdat je dacht dat Rob jarig was, maar vanmorgen heb ik je niet gehoord. Je mag me feliciteren, het is de 17e vandaag en Suzanne is jarig.
Meteen daarop feliciteer ik hem.
Karel: Oh, ik wilde het morgen doen. [???, jaja]
Een paar minuten later: Karel: Ohhhh, dan is het dus de 25e vandaag.
Ik: Zucht!!!!, nee het is de 17e vandaag, Suzanne is jarig.
Weer een paar minuten later komt hij naar me toe en geeft me een klopje op mijn schouder en zegt: "Gefeliciteerd!"
Ahhh, toch lief, maar ik vraag me in alle eerlijkheid af, of hij nu nog weet met wie hij me gefeliciteerd heeft.
Heerlijk zo`n echtgenoot, daar heb je wat aan. Eens een heerlijke discussie of eens lekker lachten, helaas dat zit er bij mij tegenwoordig niet in. Gelukkig heb ik mijn laptop, internet en mijn stukjesschrijverij, want anders was ik er allang onderdoor gegaan.
