Corona-vaccinatie

Eindelijk!!!!! Ik heb een hoop stampij gemaakt dat het zo vreselijk lang moest duren en of dat nou echt niet anders kon, en daar neem nog steeds niets van terug. Diep in mijn hart weet ik het natuurlijk wel. Ik mag niet mopperen, want voor onze kinderen, waarvan er twee al boven de 50 zijn en er twee tot een risicogroep behoren, duurt het nog veel langer. Daarbij moeten ze alle drie gewoon doorwerken, corona of niet.

Gisteren kwam dan toch nog overwachts de oproep. Zowel Karel als Margo Goldstein hadden de oproep op een zaterdag gekregen, dus had ik, via de tussenpozen van hun beider leeftijden, berekend, dat het komende zaterdag een spannende dag zou worden. Die zenuwen zijn me gelukkig bespaard gebleven.

Een stuk opgeluchter pakte ik de tweede fase aan. Een afspraak maken! Ik was al voorbereid op een lange wachttijd, maar na 20 minuten in de wacht te hebben gestaan, werd ik steeds beroerder. Wat moet ik nou? Afbreken? Daar schiet je niets mee op, maar wachten? Ik kon nergens ontdekken of het een gratis nummer was en met zulke tijden aan de telefoon, was het maar de vraag hoe mijn telefoonabonnement zich ging gedragen. Telde het mee voor het aantal belminuten, dan was ik snel door mijn voorraad heen. Na 35 minuten heb ik wanhopig afgebroken, met de gedachte het onder etenstijd nog maar eens te proberen. Om 18.15 deed ik een tweede poging. Het muziekje kwam intussen mijn strot uit en zegende mijn mobiel die ik op luidspreker kon zetten, zodat ik niet constant dat ding aan mijn oor hoefde te houden. Om 18.55 had ik uiteindelijk contact en [over een kleine drie weken] de afspraak gemaakt.

Maar houdt niet op. Door het maken van de afspraak voor Karel wist ik, dat je dan, in no time een afspraak bevestiging krijgt via de mail. Vanmorgen realiseerde ik me dat ik die niet gekregen had. Verdorie, weer een probleem. Weer het afsprakennummer bellen? No way, want 5 kwartier in de wacht vond ik meer dan genoeg. Via, via, kwam ik terecht bij GGD Hollands Noorden en de dame aan de lijn wist me te vertellen dat er een verkeer emailadres achter mijn naam stond. Zij heeft het veranderd maar was vasthouden in haar zeggen dat het onmogelijk was een nieuwe afspraakbevestiging te sturen. Waarom is me volslagen onduidelijk en dat kreeg ik ook niet te horen. Een druk op een knop, is dat nou zo moeilijk? Gelukkig was ze wel bereid om mijn patientnummer door te geven, plus de verzekering dat ik dat ding echt niet nodig had als ik me voor de vaccinatie meldde. Pffffff.....ik geef het op; het zal allemaal wel; zoek het uit; ik maak me niet meer druk en ga als een braaf en timide vrouwtje mijn prik halen.

Over een tv kastje en mooie herinneringen

 Suzanne en ik zaten te kletsen over tv series en Ziggo perikelen toen Suzanne ineens zei: "Weet je nog dat we in Roybridge ook zo`n kastje hadden en we geen flauw idee hadden wat we er mee aan moesten". Waarschijnlijk zag ze, toen ze dat zei, de Ziggo mediabox, onder onze tv staan en het resultaat van die opmerking was, dat we allebei in de lach schoten. Jazeker, ik wist precies wat ze bedoelde. Daar stonden we dan in het huisje in Schotland en wilden na het eten even van de Schotse BBC genieten. Er was echter één probleempje. Om ook maar iets te zien hadden we dat mysterieuze kastje nodig en zo`n ding hadden we nog nooit gezien. Tot overmaat van ramp moest er ook nog een soort creditcard in. De gleuf ervoor hadden we snel gevonden, maar de manier waarop hij erin moest was niet erg duidelijk. Tot slot lagen we alle drie [Suzanne, Arie en ik] languit op de grond voor de tv om te proberen, enig leven in dat apparaat te krijgen. Het lukte voor geen meter. het beeld van de tv was zwart en bleef zwart. 

 Suzanne wist nog, dat we uiteindelijk naar het receptie/kantoortje van de eigenaar van het park zijn gegaan. Toen zij over dat kantoortje begon, schoot het mij ineens allemaal weer te binnen. Nog nooit had ik in een receptie/kantoortje zo`n bende gezien. Toen ik er stond, bedacht ik, dat het me een volslagen raadsel was, hoe hij daar nog maar iets kon vinden, laat staan, enige werkzaamheden zou kunnen verrichten. Overal lagen stapels papieren en ik heb maar niet gevraagd hoe hij het klaarspeelde om daar nog enige wijs uit te worden. Maar okee, daar kwamen we niet voor, we wilden hulp met de tv. Waarschijnlijk heeft hij ons een goed advies gegeven, want als er nog meer trammelant was geweest, had ik me dat zeker herinnerd. 

 Dit hele verhaal speelde zich af in het jaar 2000, en dat is natuurlijk al een tijdje terug, maar het blijft voor mij nog steeds onvoorstelbaar, dat zo`n tv kastje, dat tegenwoordig zo gewoon is, voor ons toen iets raadselachtigs leek, waar we niets van begrepen en hoewel de digitale functie van dat ding veel beperkter was dan nu, was het zondermeer onze eerste kennismaking met betaal tv. Nu heten die kastjes "een box" en ze kunnen heel veel meer. Ook hoeft er allang geen kaartje meer in.

Toen we een beetje uitgelachen waren over het feit dat we toen zo onwetend waren, realiseerde ik me ineens iets totaal anders. Wat een herinneringen hebben wij met z`n tweetjes. Niet alleen de "gewone" herinneringen van moeder en kind, maar de herinneringen aan al die reizen met Karel en Arie, die zijn verjaardag [19 maart] altijd "ver weg" wilde vieren en erop stond dat Suzanne mee ging. Extra leuk is het, dat zij totaal andere dingen onthouden heeft dan ik en dat we samen zo af en toe eens heerlijk kunnen lachen, als er eentje van ons weer eens komt met doldwaze herinnering van één van die trips. Helaas is Karel daarbij bijna nooit van de partij. Ook hij weet nog veel, maar zoals wij tweetjes met die herinneringen omgaan, zal het bij Karel nooit gaan. Daar is hij veel te stil voor. Die trips, zijn helaas verleden tijd, want Arie is er niet meer en Karel is intussen te immobiel geworden om nog zo`n grote reis mee te maken, maar deze herinneringen vergoeden veel.

En nu, even na middernacht, in de tijd dat het stukjes schrijven bij mij het beste lukt, kijk ik ineens naar de linker onderhoek van mijn laptop. Ja, ik dacht het al, het is 19 maart 2021. Oei, dat is wel heel toevallig. Ja, Arie, je zou vandaag 73 zijn geworden en dat zouden we dan hebben gevierd ergens in verweggistan, uiteraard met Suzanne erbij.

Het merkwaardige jaar 2021 [maart]

Vandaag is het de dag van de 2e kamer verkiezingen, maar om te stemmen hoefde ik dit keer, voor het eerst van mijn leven, de deur niet uit. Om de risico`s zo klein mogelijk te houden, kregen wij 70-plussers een nieuwe manier van stemmen aangeboden. Tw. Briefstemmen. Dus veilig thuis je stem uitbrengen en dat hoefde niet eens met het tradionele rode potlood. Het was een vreemd gevoel toen ik de papieren ervoor in mijn handen had. Stel je voor, zit ik daar thuis met een officieel stembiljet voor mij op tafel. Iets wat je normaal alleen maar ziet, als het je plechtig wordt aangereikt, nadat je naam is voorgelezen, door een officieel persoon op een stembureau.

Toen ik het vakje naar keuze had ingevuld, deed ik dat stembiljet, in een speciale envelop. Die envelop ging, samen met de [van mijn handtekening voorziene] stempas, in een tweede envelop. Ik moest wel even goed lezen, hoe ik het allemaal moest doen, maar toen ik eenmaal doorhad hoe het werkte, dacht ik meteen, daar is goed over nagedacht. Bij het tellen gaat dan de envelop met het stembiljet op de ene stapel en de stempassen op een andere. Alles netjes gescheiden van elkaar. De stembiljetten worden uitgelezen en geteld, terwijl ze aan de stempassen kunnen zien, wie er zijn stem heeft uitgebracht. Ik heb meteen Karel gepord ook maar weer eens een stem uit te brengen, want het zat me helemaal niet lekker dat hij dat nooit meer deed. Gelukkig heb ik een partij van hem losgekregen, voordat hij mijn keuze wist en kon ik het hele ritueel met zijn papieren nog een keer herhalen.

Maar goed, dat briefstemmen heb ik vorige week al gedaan. Naderhand bleek dat niet iedereen deze handelwijze begrepen had, en er is nog wel wat te doen geweest over het wel of niet meetellen van de stembiljetten, die met de stempas, in één envelop zaten. Ach, ik begrijp het wel. Lezen is moeilijk, maar dat dat stembiljet apart in een envelop moest stond er met koeienletters op, en zelfs ik had het door. En dat zegt wat hoor. Gelukkig is alles nog goed gekomen en worden de stemmen gewoon meegeteld. Het enige wat wij als briefstemmers misten was het gratis rode potloodje, wat de mensen mee kregen, die daarmee op het stembureau het vakje van hun keuze hadden rood gemaakt. Haha, een slimme zet om te voorkomen, dat de "bemensing" van de stembureau`s de hele dag bezig zouden zijn om potloden te poetsen.

Ook ik ben intussen gevallen voor een bezigheid die, tijdens deze coronaperiode immens populair is geworden. nl. legpuzzels maken! Ineens had ik het te pakken en in een dolle opwelling bestelde ik, bij een totaal onbekende website, een schitterende ronde puzzel, die achteraf, met zijn 1000 stukjes wel een beetje te gemakkelijk bleek te zijn en daardoor veel te snel klaar.

Vaag wist ik van het bestaan van de Jan van Haasteren puzzels, omdat ik er eentje had gezien in de wachtkamer van de afdeling Radiotherapie van het ziekenhuis. Op de foto probeert Suzanne een stukje te passen terwijl we beiden zaten te wachten, dat Karel klaar zou zijn met een bestralingsbehandeling. 

Nu ik weer in de "puzzelmodus" verkeerde, ben ik gaan googelen en toen ging er een wereld voor mij open. Wat zijn die leuk en ik ontdekte, dat er een ruime keus was, van 550 tot 5000 stukjes per puzzel. Ik werd overmoedig en bestelde Jan van Haasteren`s "veemarkt" van 2000 stukjes, maar ik zag even over het hoofd, dat die niet paste op de plaat, die ik voor de vorige puzzel had gebruikt. Oei, wat nu?

Even naar de Gamma en een plaat op maat laten zagen was er niet bij en zonder dat ding kon ik toch echt niet beginnen. De enige mogelijkheid om de Gamma in te kunnen, zag ik op hun website, was met een personal shopper en dat heb ik dus maar gedaan. Dat het niet helemaal ging zoals ik wilde staat in het volgende fb-bericht.

Maar ik kon in ieder geval beginnen. Die eerste twee stukjes waren een eitje, maar ik kwam er al snel achter, dat het een andere soort puzzelen werd, als dat ik gewend was om te doen. Het werd geen oeverloos stukje pakken en proberen of het past, het was meer een stukje pakken en op de voorbeeldplaat zoeken, waar de afbeelding van het stukje, in de puzzel te vinden was. Maar het plaatje was nogal klein. Ineens kreeg ik een idee, waar ik eigenlijk best wel trots op was. Ik maakte een foto van de plaat en zette die op de tablet. Toen kon ik alles uitvergroten en was het een stuk gemakkelijker om de plek van het stukje te vinden.

Na negen dagen was hij klaar en zetten ik de foto in fb met het volgende commentaar: "Nu weet ik weer waarom ik nooit geen puzzels meer kocht/bestelde. Ik zit, als ik voor driekwart klaar ben, totaan 10 stukjes voor het eind, in de zenuwen of ze er allemaal wel zijn. O, ja, en er eentje aan de mouw van je wollen trui laten plakken en die dan een uur later uit het afwaswater vissen is ook niet echt gezond voor je gestel. Voor het stukje zelf trouwens ook niet. Ik heb het aardig kunnen restaureren maar ik blijf het natuurlijk zien. Ach, ja er zijn ergere dingen en hoe je het ook bekijkt, de puzzel is compleet. Toch was het enorm leuk om te doen."

Op 12 maart kregen we van de weergoden nog even de boodschap, dat de winter toch echt nog niet voorbij is. Ineens kletterde er een enorme hagelbui tegen de ramen en in no-time was het helemaal wit buiten. Zo raar heb ik het nog nooit gezien.

Nu terug naar vandaag. Vanaf deze datum, zijn de coronaregels voor de niet essentiele winkels iets verruimd. Er mogen heel spaarzaam weer wat mensen de winkel in en dat was te merken. Ik was vanmorgen met Suzanne, die even niet voor de voeten wilde lopen van de werklui, die bezig zijn aan haar nieuwe wc/badkamer, naar Appie in Purmerend. Die winkel durfden we wel aan, want het is een heel ruim opgezette supermarkt. Toen we binnenliepen in het kleine winkelcentrum zagen we meteen de gevolgen van die verruiming. Op een "Efteling-achtige" manier, werd het kooplustige publiek bij de Action opgevangen. Heel netjes allemaal, en ik heb veel respect voor het personeel, die toch maar opgescheept zit met een heleboel extra werk.

Na een paar uur waren we weer terug in het Westfriese en heb ik, toen ik Suzanne naar huis bracht, mijn nieuwsgierigheid bedwongen om haar nieuwe badkamer nu al te gaan bekijken. Ik wacht netjes totdat "de heren van de Woonschakel" morgen klaar zijn. Ook dat is een gevolg van corona, want anders was ik allang een keer bij haar binnengebanjerd.