Ons jaar 2022

Zoekende naar een goede foto, die dit jaar kon dienen als digitale kerstwens, kwam ik tot de droevige conclusie, dat ik dit jaar wel erg weinig foto`s heb gemaakt. Daar dat mijn basis is voor het schrijven van een jaarverhaaltje, had ik dus, zowel voor mijn stukje, als voor mijn "digitale kerstkaart" een probleem. Na die zoektocht in mijn fotobestanden wist ik het trouwens even helemaal niet meer. Kerstboom, kerstballen, kaarsen, kerstmannen het is allemaal al een keertje gedaan en de sneeuwplaatjes zijn wel altijd mooi, maar dan moest ik wel met heel oude foto`s komen. Het confonteerde me weer met het feit, dat die dreigende opwarming van de aarde wel heel dichtbij begint te komen.

Ineens vond ik een foto, waar ik nog steeds heel trots op ben. Ook een ouwetje, maar het is voor mij het beste bewijs, dat ik in het verleden, serieus met fotografie in de weer ben geweest. Ik maakte hem 56 jaar geleden en is voor mij nog steeds mijn eigen ultimieme kerstplaatje. Ongetwijfeld is het niet de eerste keer, dat ik er iets mee doe, maar ik plaats hem lekker toch nog een keertje. We staan er allebei op, piepjong en net een maand getrouwd.

 Maar okee, dit oeverloze gezwets, over het zoeken naar een passende kerstwens, verbergt dus het feit, dat er dit jaar voor een jaarberichtje wel heel erg weinig te melden valt. "Geen bericht, goed bericht", zullen we maar zeggen, maar helaas ligt het toch wel een beetje genuanceerder.

Hoe was dan ons jaar 2022? Natuurlijk was die verhipte corona er nog steeds. Het leek allemaal een beetje op de achtergrond geraakt, maar in maart werden we weer eens duchtig met ons neus op de feiten gedrukt. Karel werd begin van die maand, vanuit de dagopvang, halsoverkop weer thuisgebracht. Hij had een fikse hoestbui gehad en een alerte medewerkster daar had hem een test afgenomen. Dat was bingo! Positief!. Gelukkig was hij niet erg ziek en alleen maar boos, dat zijn "buiten zijn" door mij, was beperkt tot de achtertuin. Ik haastte me naar de drogist voor wat zelftest en na vijf dagen was het bij mij [niet echt verrassend] ook raak. Snotverkouden, maar verder business as usual [hoe kon het ook anders] was ik alleen maar blij, dat ons dat niet aan het begin van de pandemie was overkomen, want ik ben er van overtuigd, dat wij er zo goed doorgekomen zijn, doordat: a. de heersende variant niet zo ziekmakend was; b. we ons met verstand aan de regels hebben gehouden en c. alle wappies ten spijt, trouw onze injecties hebben gehaald.

Onze leven kabbelden, gelukkig zonder veel echte hobbels door. Karel met het idee, dat alles prima ging en ik hield stand in de wetenschap, dat ik op maandag, woensdag en vrijdag, mezelf even "uit" kon zetten, omdat Karel die dagen naar de dagopvang ging. Dat "uitzetten" , is een uitdrukking, die ik een week geleden opving in het programma "Kanaal Sociaal". Daarin zei één van de mantelzorgers, dat hij de hele dag "aan" stond. Dat klopt dus helemaal, want dat doe ik ook. Overdag met Karel in mijn nabijheid voel ik een soort spanning, waardoor ik eigenlijk altijd op één of andere manier met hem bezig ben en `s avonds ga ik naar bed in de wetenschap, dat ik midden in de nacht voor een nat bed [of erger] uit mijn slaap kan worden gehaald. Dit alles is helaas stressvol en doodvermoeiend. Zolang alles maar "gewoon" z`n gangetje gaat, red ik het allemaal nog wel, maar er is echt geen plek meer voor extra`s en uitjes met z`n tweetjes, trek ik zeker niet meer.

Op mijn vrije dagen ga ik meestal weg. Boodschappen doen in verweggistan of gewoon een eindje rijden. Dan voel ik me weer een beetje mens onder de mensen. Dan ben ik weer mijzelf. Lekker mopperen op medeweggebruikers, uren wegblijven van huis, dingen doen, die anders niet kunnen en met mijn twee dochters eens lekker lachen. Die dagen vliegen dus voorbij en zijn veel te kort. Maar ondanks dat hoop ik, dat deze regeling nog een tijdje voldoende blijft, want bij voorzichtig doorvragen, blijkt dat Karel echt niet nog meer dagen naar de dagopvang wil. En eerlijk gezegd, begrijp ik dat best, want het is nogal wat.

Van twee mensen moesten we dit jaar afscheid nemen. That`s life natuurlijk, maar ik wen er nooit aan. De eerste was een vriend van Karel, met wie hij veel op trok tijdens de busritten van Opperdoes naar Medemblik. Door Karel`s ziekte, was het voor hem ondoenlijk om met mij naar de begrafenis te gaan. Ik ging wel en gelukkig hoefde ik niet alleen. Een andere "stoomtramvriend" ging met me mee. Daar stond ik dan; in een kerk, helemaal in verre Oosterwolde, via een zelfgeschreven stukje, herinneringen op te halen, aan de twee vrienden; getiteld "Twee kwajongens en een gele bus".
[https://avalon045-avalon.blogspot.com/2022/08/twee-kwajongens-en-een-gele-bus.html]
Het was een ontroerend kippevel-moment voor mij, dat ik nooit zal vergeten. De tweede was mijn goede en jarenlange vriendin uit Den Haag. Het contact kwam uit de origamiwereld, maar het werd van lieverlee steeds meer. Zij was voor mij, met haar kennis van politiek Den Haag de juiste persoon, om onder het genot van koffie met een Bossche bol, en haar wijze inzicht in de politiek, samen, eens lekker de regering onderuit te halen.

Het klopt dus als ik schrijf, dat er maar "weinig" is gebeurd. Aan de andere kant, het is maar net hoe je het bekijkt. Ik prijs me in ieder geval gelukkig met de gedachte, dat ik niet in de toekomst kan kijken, maar dat het wel zeker is, dat er een nieuwe jaar aan komt, waarin wij gaan proberen er het beste van te maken. 

Jigidi

Het soms verguisde, maar niet meer uit de maatschappij weg te denken, internet, helpt me nog steeds door de soms moeilijke en eenzame tijden. Allereerst is daar de zware mantelzorg voor echtgenoot Karel en daarbij de nog steeds aanwezige corona, waardoor ik me nogal voorzichtig in de buitenwereld waag, zijn allebei situaties, waar ik helaas niet al te best mee om kan gaan. Dit schrijf ik niet om te klagen hoor want ik realiseer me terdege, dat ik beslist de enige niet ben, en diep in mijn hart, voel ik me eigenlijk alleen maar schuldig en een verwend kind, die zijn eigen zaakjes allemaal niet zo best meer aan kan. Op de momenten dat het me echt allemaal teveel wordt zet ik dus de laptop aan of pak de tablet. Niet alleen heb dan via de social media alle gewenste contact met de buitenwereld, ook kan ik via mijn stukjesschrijvrij, alles lekker van mij afschrijven en de niet al te persoonlijke verhaaltjes op mijn blog plaatsen. 

 Toch is er één plekje op het net, dat mij het meeste bezig houdt; "Jigidi"  [https://www.jigidi.com/] is de naam van een legpuzzelsite waar ik volkomen verslaafd aan ben. Als kind was ik al dol op legpuzzels. Van de kleinste kinderpuzzeltjes tot nu liefst, 2000 of 3000 stukjes. En neem dan daarbij die heerlijke Jan van Haasteren`s of de Wasgij puzzels, die ik een paar jaar terug leerde kennen. Heerlijk! Toch is er iets wat mijn puzzelliefde aardig verknalt. De angst een stukje kwijt te zijn of erger er inderdaad eentje missen. Perfectionist als ik ben, is de lol er dan helemaal af en is de hele puzzel in mijn ogen dan meteen waardeloos en zou ik hem het liefst in de kliko willen gooien. Dat doe ik natuurlijk bij die hele grote dure puzzels niet, maar ja, wat moet ik er mee? Weggeven of wegdoen is ook geen optie meer. Jammer gewoon. 

Dat is zo fijn van jigidi. Geen modern [lees dure] app, maar je puzzelt gewoon in de browser en dat is meer dan genoeg. Even een account aanmaken en de puzzel wordt automatisch opgeslagen, zodat je er later weer verder aan kunt werken. Ook handig van dat account is, dat je je puzzel meteen op al je apparaten terugvindt. Zelf speel ik het meest op de tablet, want dat puzzelt zo lekker in bed, [hihi, maar volgens de wetenschappers helemaal fout]. 

Weliswaar vind ik bij Jigidi geen puzzels van 3000 stukjes, maar de max van 600 stukjes is zeker een stap in de goede richting en meer dan ik in een andere legpuzzel app heb gezien. Alle stukjes komen in één keer op het "werkveld", maar er is ruimte genoeg om de puzzel heel confortabel op te lossen. Ook de [wat mij betreft] irriterende tijdklok, is van het werkvlak te verwijderen naar de achtergrond en er is geen beperking van tijd.

En als ik de aangeboden puzzels zat zou zijn [wat me zeer onwaarschijnlijk lijkt] dan kan ik altijd nog mijn eigen legpuzzels maken. Dat heb ik, om het eens uit te proberen 1x gedaan. Het resultaat was niet echt geslaagd, want de afbeelding was zo moeilijk, dat ik zelf niet meer uit de puzzel kwam. 

Hij staat er nog steeds op, want ik weet niet hoe ik hem moet wissen, maar ben van plan dat ding ooit nog eens onder handen te nemen. Voor nu, heb ik meer dan genoeg aan de puzzels die erop staan en waarvan ik gelukkig nooit een stukje kwijt zal zijn. [ehh...of het zou een programmeerfoutje moeten zijn]. Dus bij deze........Dank je wel, makers van Jigidi. 

Een dag later..........

Toen ik het stukje geschreven en gepost had, dacht ik ineens. "Oei, ik heb zoveel haast om het stukje op fb te zetten, terwijl de puzzel nog niet eens af is, dat kan eigenlijk niet". Nu is hij dus wel af en maak ik daarbij het verhaaltje compleet. Wel zo netjes, al zeg ik het zelf, hoewel "af". Helemaal afgemaakt is hij niet, want als ik dat laatste stukje, wat ik op het plaatje net naast het gat heb geplaatst, erin zou zetten, floept de afbeelding meteen weg en komt er een "plat" plaatje tevoorschijn, zonder de lijntjes van de puzzelstukjes. Dat vond ik een beetje jammer, dus doen ik het maar zo.

O, ja, en deze wil ik eigenlijk ook nog wel even kwijt. Zomaar een puzzel, die ik tegen kwam met een
bestandsnaam waar mijn laptop het een beetje moeilijk mee had.

"Bingewatchen" en hobby

"Bingewatchen" is mij beslist niet vreemd. Niets is zo lekker als, breiend voor de tv, een sliert afleveringen van een bepaalde tv-serie achter elkaar te gaan zitten kijken. En ja, dat breien hoort erbij, want dan ben ik, voor mijn gevoel, toch nog een beetje nuttig bezig en, zeker niet onbelangrijk, het voorkomt meestal, dat ik niet te pas en te onpas, in slaap val. Ook haken doe ik wel eens, maar dat is wat minder geschikt, omdat het vaak toch nog iets teveel van mijn aandacht wegsnoept.

Beginjaren 2000 downloaden we veel en het werd als het ware een sport om de series zo snel mogelijk nadat ze waren uitgezonden op Amerikaanse tv ze hier te downloaden en op de laptop te bekijken. Het volgende verhaaltje heeft dan ook voor het grootste deel betrekking op de series die we in die beginjaren zagen. Wat me toen ineens begon op te vallen, was de creatieve inbreng van de makers van series en films. Origami was de eerste techniek waar mijn aandacht op viel. Het eerste voorbeeld daarvan, herinner ik me goed. Het was de gevouwen vogel in Prison Break. Bijkomde bijzonderheid daarvan vond ik, dat die vogel ook nog eens een prominente rol had in het verhaal. Maar er was meer en echt niet alleen maar films die betrekking hadden op Japan, want in o.a. Hawai Five O, NCIS, NCIS-LA, Heroes, Fringe en Dr. Who doken zo af en toe gevouwen vogels op. Ook de schitterende kraanvogel sliert in Eureka herinner ik me nog goed.

  



En wie herinnert zich niet die kostelijke scene uit Call the Midwife, waarin Chummy [Miranda Hart] samen met Fred [Cliff Parisi] en Dr. Turner [Stephen McGann] met een groepje "cub-scouts" aan het vouwen gaan. De kikker van dr. Turner leek op het eind meer op een overreden schildpad, maar de kikker van Fred werd na het opblazen een zeer respectabele driedimensionale amfibie.

Na het papiervouwen komt er meer haken en in mindere mate breien in beeld. Iedere sfeermaker van een serie, die een huislijk tafreeltje wil scheppen, gooit een prachtig gekleurde granny deken over de gezinsbank en zo heel af en toe komt er ook nog wel eens een gehaakte knuffel in beeld. Zelfs de makers van mijn "lijf-soap" Eastenders, deden er aan mee met een prachtige grannydeken over de bank in het huis van Ted Murray [Christopher Timothy]. Breien kwam dus, zoals ik al zei, wat minder voor, maar ik was net zo verrast als Jethro Gibbs [Mark Harmon], toen Abby [Pauley Perrette] in NCIS ineens aan het breien was. 

 

Toch krijg ik het idee, dat niet iedere filmmaker zijn huiswerk goed heeft gedaan. Hilarisch vind ik de scene uit [sorry weer] Call the Midwife, waarin de zusters zogenaamd aan het breien zijn. Nou ik zou het ze wel eens willen zien doen op deze manier. Met breinaalden een gehaakte granny square maken lijkt me helaas een onmogelijke opgave.

Toch is er nog iets anders wat me opviel. Alle bovenvermelde series en films komen uit het buitenland. Het kan zijn dat het komt door mijn filmkeuze, maar ik denk dat dit toch niet alleen de oorzaak is. Toch zag ik twee keer een grannydeken. De eerste in Moordvrouw [Wendy van Dijk] en nog eentje in één van de animaties van de HSK in Twee voor Twaalf. Jammer maar ach.......Karin Bloemen en ook Bobby Eden maken dat Hollandse gemis de laatste jaren weliswaar op een andere manier, toch wel een beetje goed.

Boodschappen doen anno 2022

Hahahaha, dat het weeg/prijsbonnetjes van groente en fruit bij Appie niet aan die slimme klimaatvriendelijke verszakjes blijven plakken is vanmiddag bij mij weer eens overduidelijk gebleken. Ik had alle boodschappen met de app op mijn mobiel al in de winkel ingescand en met twee halfgevulde tassen reed ik naar de kassa. Na het intikken dat ik wilde afrekenen was het natuurlijk weer raak. Controle! Eigenlijk was het lachen, want ik had maar 2 zakken mandarijnen, een klimaatvriendelijk verszakje met zelf afgewogen appels, en twee pakken kaas, dus nauwelijks genoeg om een goede controle te doen. Toen begon de controledame ineeens diep in mijn tas te zoeken. Het beruchte weeg/prijsbonnetje van de appels was nergens te vinden. Na alles uit de tassen te hebben gehaald, was en bleef het bonnetje zoek. Natuurlijk was dat uitermate verdacht, maar ik was doodkalm, want ik wist [zelf met mijn overjarige en slechte korte termijngeheugen] absoluut zeker dat ik het beruchte bonnetje had ingescand. Volkomen ontspannen bleef ik wachten hoe die dame dat ging oplossen. Blijkbaar had ze het al vaker bij de hand gehad, want ze zei tegen mij: Reken de hele boel maar af, en voordat ik de kans kreeg een korte bon in te tikken [milieuvriendelijk], was zij er als de kippen bij om een grote kassabon uit te printen. En ja hoor, daarop stonden mijn appels overduidelijk vermeld. Toen ik mijn tassen buiten uit het winkelkarretje haalde, schoot ik nogmaals in de lach, want wat zat er aan de buiten aan de bodem van één van mijn tassen geplakt? Juist, ja, je raadt het al: het "appelenbonnetje".

[Foto: AHonline]

Origami spreuken

Ik heb boven drie mappen met insteekhoezen staan. In één van die mappen zitten ruim 20 Aviertjes met spreuken, in combinatie met soms hele moeilijke en platte origami modellen. Die heb ik jaren geleden gemaakt, toen ik nog actief bezig was met deze papiervouwtechniek. Dat was in de jaren `80 en begin `90. In de andere twee zitten ook Aviertjes, maar daarop staan kleine borduurwerkjes, die ik later ben gaan maken, toen ik geen grote borduurwerken op de muur meer kwijt kon. [Zie: "Borduurboeken"]

Jammergenoeg staan die boeken, zoals ik al schreef, op zolder en om ze toch nog een beetje in mijn buurt te hebben, heb ik alle bladen ingescand en op de computer gezet. Ze zijn dan een beetje dichterbij en kan ik er digitaal mee aan de gang. Zoals nu, dat ik een fotocollage maakte van alle spreuken. De meeste teksten komen uit mijn twee boekjes met haiku`s, want in die tijd moest Google nog worden uitgevonden.

Wat de colligrafie betreft kan ik vertellen, dat ik een jaartje cursus heb gedaan, met een [vind ik] teleurstellend resultaat. Dat lag beslist niet aan de docent, maar voor de volle 100% aan mij, want ik kwam er al snel achter dat het niet echt mijn ding was. Het was wel leuk het eens gedaan te hebben, en voor deze bladen, kwam die kennis ook wel goed van pas, maar ik heb mij werk nooit echt mooi gevonden. Toch heb ik met deze bladen aan menige tentoonstelling meegedaan. .

Dat was het wel zo`n beetje, want echt veel valt er verder niet over te vertellen. De foto`s spreken voor zich.

 

Borduurboeken

Na mijn origamitijd heb ik me jaren bezig gehouden met kruissteekborduren. en zoals ik al schreef in het stukje over origami spreuken heb ik ook daarvan twee mappen met Aviertjes staan. Toen mijn muren te vol werden om nog meer borduurwerken op te hangen, heb ik het in kleinere werkjes gezocht. Het resultaat waren twee multimappen, met daarin een heleboel kleine borduurwerkjes, soms met tekst en vaak ook niet. Natuurlijk is mijn eigen inbreng heel wat minder dan bij origami, waarbij ik met een enkel papiertje begon, want deze patroontjes waren in grote getale te vinden op het net. Maar dat geeft niets, want het resultaat is er niet minder om. Ik vind ze schitterend en het zijn als het ware allemaal, stuk voor stuk, kleine schilderijtjes geworden. Ook zitten er een paar tussen, waarvan ik de telpatroontjes heb gekocht als vakantie souvenir. De meesten, daarvan, komen van de andere kant van de Noordzee, waarbij ik nog even een extra aandacht wil voor "The Isle of Man", midden in de Ierse zee. Niet zozeer een grote reispubliekstrekker, maar voor ons een ultieme vakantieplek. Verder nogtwee borduurwerkjes uit Bergen in Noorwegen. Er was daar een grote borduurwinkel, barstens vol Japanners, waar ik een herinnering aan Bergen kocht en een afbeelding met een heleboel grote trollen.



Maar de meesten vond ik, zoals ik al zei, op het net. Vooral bijzonder en mijn favorieten waren de kleine patroontjes van de Amish. Een voorrecht vond ik het zowat, om die patroontjes te kunnen zien en beter nog, zelf te kunnen maken. Hierbij een foto bij van een groot borduurwerk van de dagen van de week, met hun bijbehorende huishoudelijke taken, als onderwerp.





Ik heb me, anders dan bij haken, weinig gewaagd aan ontwerpen van eigen borduurwerken. Alleen van vier locomotieven de Stoomtram Hoorn-Medemblik, ontwierp ik een telpatroon. Zij zijn te downloaden en/of uit te printen via de rechter zijbalk van mijn creablog: https://avalon022.blogspot.com/




Ps. Helaas......... zolang ik geen geen mogelijkheid zie, om een pdf file in deze blog in te sluiten, kan ik er hier niet zoveel laten zien, want het zijn er domweg te veel om ze stuk voor stuk op deze blog te plaatsen.

Paddenstoelen

Gisteren liep ik van de auto naar huis en zag ik ineens op de grens van de tuin van de buurman en de gemeentestoep iets liggen, waarvan ik dacht: "Hee, wat is dat nou?". Dichterbij gekomen zag ik dat het een serie grote paddenstoelen was. Deze soort had ik echter nog nooit gezien. De platte en lichtbruine bovencirkel had een diameter van ongeveer 12 cm, dus allesbehalve klein. Ik pakte de telefoon uit mijn zak, maakte een foto, en plaatste die op mijn tijdlijn van fb.

Toen ik vandaag even iets uit de auto moest halen, vielen die paddenstoelen weer op en dacht ik ineens: "Zouden ze misschien ook bij mij in de tuin staan?" En hoewel, "tuin" wel een beetje een groot woord is voor ons bakstenen straatje, is er nog altijd nog onze klimop boom, die tegen alle verdrukking in, groeit als een malle. Ik moest goed zoeken, maar toen had ik ook wat. Onder de klimop [van de boom], die ook op de stenen ligt, wemelde het vlak bij de stam van de paddenstoelen. Nog mooier dan die ik de dag ervoor zag bij de buurman in de tuin. Deze waren veel witter, wat ik toeschrijf aan het feit, dat deze meer in het donker zijn gegroeid. De foto die ik ervan maakte, is genomen uit een beetje vreemde hoek, doordat het hekje van onze buurman in de weg stond. Maar dat maakt niet uit; ze zijn gelukkig goed te zien. Mooi die herfst!! 

 Zie ook: Onze "Klimopboom" https://avalon045-avalon.blogspot.com/2020/08/onze-klimop-boom.html

Op stap met origami

Na het zien van de indrukwekkende serie Rampvlucht, gewijd aan de Bijlmerramp die 30 jaar geleden plaatsvond moest ik er ineens aan denken, dat ik in 1993, als coördinator van de O.S.N. [Origami Sociëteit Nederland] in Noord Holland, een aanvraag binnenkreeg voor origamicursus aan een groepje mensen in de Bijlmer in Amsterdam. Hoewel het eigenlijk wel een beetje ver van huis was nam ik deze klus zelf aan, ipv hem uit te besteden aan iemand daar in de buurt, want die bijzondere ervaring wilde ik eigenlijk niet missen. De afstand en het vervoer waren geen probleem, want reizen vond ik leuk en de kosten werden gedekt door mijn OV-jaarkaart. De lessen zouden worden gehouden in de flat Kraaiennest, dus vlakbij de plek waar zo ongeveer een half jaar daarvoor, dat vliegtuig was neergekomen en uiteraard zette het me dat aan het denken, of ik er nog iets van die plek zou kunnen zien.

Zoals gewoonlijk was ik bij een eerste les, altijd wat gespannen, want vragen als "Waar kom ik terecht?" en "Wat voor mensen zal ik ontmoeten?" speelde dan altijd door mijn hoofd. Dat was bij die les in de Bijlmer niet anders; sterker nog, ik vroeg me in alle eerlijkheid wel even af, wat ik me nu weer op de hals had gehaald. Gelukkig kwam het allemaal prima op z`n pootjes terrecht. Ik vond al snel een korte weg vanaf het metrostation Kraaiennest, naar de ingang van de flat, dus was ik maar een klein stukje alleen op straat. Ook van de rampplek zag ik niets, want ik moest in een zaaltje zijn, helemaal onderin de flat. Bovendien was het op de tijd, dat ik er aankwam al donker, dus zag ik niet zo gek veel om mij heen. Natuurlijk kwam die rampzalige 4e oktober zo af en toe wel eens ter sprake, maar ik voelde een soort spanning en aversie bij de mensen om over het gebeuren te praten, dus bleef het kort en hielden we bezig met vrolijkere onderwerpen.

Nu ik er zo verder over zit te mijmeren, kom ik tot de conclusie, dat ik door die origamihobby op wel heel bijzondere plaatsen ben geweest en dat ik daarvoor per openbaar vervoer met mijn OV jaarkaart het hele land doorkruiste. Ik had het al over de Bijenkorf in Rotterdam, De rode Hoed in Amsterdam en [per fiets] de Westfriese Flora in Bovenkarspel, .Maar dat waren slechts drie hoogtepunten uit een tal van lessen, demonstraties, exposities [Gouden Handen in `s Heerenberg en SER en Madurodam in Den Haag] en hobbymarkten.

M aar niet alles ging even gladjes. Zoals bijvoorbeeld die keer, dat er op op een hobbymarkt in Egmond een enorme herrie ontstond, waarbij de plaatselijke pizzaboer luidkeels tegen ons (ik was met vriendin Marina) stond te schreeuwen. Wij hadden een kraam, precies voor zijn pand en daar was hij op z`n zachts gezegd, niet blij mee. Helaas vergat hij in zijn woede even, dat niet wij die kramen daar hadden neergezet en alleen maar stonden op de plek die ons was aangewezen. Totaal van slag konden we hem uiteindelijk tot zijn verstand brengen, dat hij, met zijn protest, bij de organisatie moest zijn. Hoewel de boel buiten ons om werd opgelost, kregen we geen andere plaats, zodat we daar de rest van de dag, niet echt lekker, hebben gestaan.

In 1986 t/m 1992 kreeg ik in het voorjaar een uitnodiging van een docent [wiens naam ik helaas vergeten ben] van het Bonhoeffer College in Castricum om daar in de klas iets met origami te gaan doen. Dit was [behalve op de school waar onze eigen kinderen op zaten], eigenlijk de enige school waar ik ben geweest om iets met origami te doen. Het eerste jaar vouwden we allemaal pauwen, het tweede jaar kusudama`s en het laatste jaar maskers. Het was leuk om met kinderen in een leeftijdsgroep (brugklassers), die je niet zo snel zou linken met papiervouwen, aan de slag te gaan. Natuurlijk was niet iedereen even enthousiast, maar met een beetje goede wil en een strenge hand [van de kant van de docent], waren de resultaten verbluffend. Het was een hele leuke ervaring.

 

Ook gaf ik les in het schitterende oude raadhuisje van Schellinkhout. Het is een prachtig pandje, waarvan je aan de buitenkant, echt niet kon zien dat het dienst deed/doet als bibliotheek. Normaliter zou ik daar, als buitenstaander, nooit binnen zijn geweest. Dochter Ingrid ging de eerste keer ook mee en iedere keer als ik er nu langs rij moet ik denken hoe bijzonder het was, dat wij daar waren.

 

En dan die heerlijke hobbymarkten bij de Pasar Malams in Enkhuizen en Oostzaan. Nog ruik ik de heerlijke geuren van de vele exotische gerechten, die door de zaal werden verspreid. Ook maakte ik daar voor het eerst kennis met schaafijs. Er waren altijd optredens met muziek en dans, waar ik zelfs bekende Nederlanders van toen zag optreden. Wieteke van Dort, Sandra Reemer en Oscar Harris waren wel de bekendste daarvan. Maar het leukste waren wel die kleine kinderen van de organisatoren. Ze renden ongedwongen door alles heen, kwamen af en toe eens even buurten en verstoorden soms, met ondeugende charme, de optredens. Één van die kinderen, die we naderhand een tijd uit het oog waren verloren, is nu een collega en vriendin van onze dochter Suzanne. Wie had dat ooit kunnen denken,Dewi, toen we je als klein meisje door de zaal zagen hollen.



Een heel bijzondere ervaring was de vouwdemonstratie bij Visio [een instelling voor blinden en slechtzienden] in Heerhugowaard. Ik ging daar heen met dochter Ingrid en Joke Mooij. Respect voor die mensen, die zonder vouwtekeningen, alle modellen die ze willen maken, op het gevoel moeten doen. Ik was verbaasd, hoe snel en goed ze dit oppakten. Ook voor mij was dat een aanpassen, waarvan ik veel heb geleerd. Tevens was het voor mij een harde confrontatie van de realiteit, dat kleurgebruik, wat toch een essentieel onderdeel van de papierkeuze bij origami, voor hen helemaal niet aan de orde was. Maar ik was dankbaar dat ik ook deze mensen een nieuwe vorm van vrijetijdsbesteding kon aanbieden.



En dan de winkels…... In Den Helder demonstreerde ik bij boekhandel Kühne [bestaat allang niet meer], vanwege de introductie van een net uitgekomen origamiboek en ik had twee keer een etalage bij boekhandel Bruna in Winkelcentrum Streekhof, te Bovenkarspel. Ook daar stond onze tempel in de etalage bij fa. Beerenpoot en last but least was er datzelfde Streekhof ,3x werk van mij te vinden bij Albert Heijn. Allereerst een waslijntje, toen [tijdens de "theezakjes-vouwperiode"] een nieuwjaarswens op de muur en in 1994 versierden wij delikatessenafdeling van de winkel door die, tijdens het WK-voetbal vol te hangen met grote voetballen. Ik zeg bewust "wij", want onze twee dochters hielpen daarbij. En ja, ik weet het, dit is niet echt origami, maar het is papier/karton en past wel aardig in het hele Appiegebeuren.



En zo kan ik nog wel een poosje doorgaan. Het reizen hield niet bij de landsgrenzen op. Ook heb ik nog niet veel verteld over de grote tempel, die ik maakte samen met To Dierdorp. Deze twee onderwerpen alleen al, kunnen volgens mij nog wel een paar Aviertjes vullen. Dus bewaar ik dit voor een volgende keer, want anders wordt dit stukje wel heel erg lang.

Uiteindelijk zit ik hier nu nog even na te grinnikken over het feit dat alles per openbaar vervoer moest. Toen wist ik gelukkig niet dat het eenvoudiger kon, of liever gezegd, natuurlijk wist ik het wel, maar het was er domweg niet. Geen rijbewijs, dus moest alles gewoon met het openbaar vervoer. Aan de ene kant was dat toch wel fijn, want het was goedkoop [die jaarkaart dus] en relaxed [treinvertraging werd bij mij een koffiepauze], maar aan de andere kant was het een enorm gesleep. Hoe ik het heb klaargespeeld vind ik nu nog steeds een wonder. Lesboeken dat ging nog wel, maar de spullen meeslepen naar demonstraties en markten was een ander verhaal. Ik had al dat materiaal op een gegeven moment, blijkbaar zo slim georganiseerd, dat ik alles, in mijn eentje, als handbagage mee kon nemen. Hoe, dat weet ik echt niet meer, maar één ding weet ik wel, dat als het me niet was gelukt, dat deel van mijn leven er totaal anders had uitgezien.

Zie ook:
https://avalon045-avalon.blogspot.com/2017/01/origami.html
https://avalon045-avalon.blogspot.com/2013/10/vouwen-in-de-trein.html

"The Angel of the North"

Alleen reizen schijnt in de hoofden van de meeste mensen, maatschappelijk niet bij elkaar te passen. Reizen doe je op zijn minst met z`n tweeën en als je niemand hebt, om mee op stap te gaan, dan zijn er altijd nog de reizen voor singles, zodat je ook niet alleen bent. Prima als je dat wilt, maar dat het ook anders kan heeft dochter Ingrid sinds kort bewezen. Zij trekt er momenteel, in haar eentje lekker op uit en heeft ontdekt, hoe heerlijk het is [ik spreek uit ervaring], om met een mooi muziekje op, lekker per auto door Nederland te zwerven. En ik probeer, als ik wat weet [uit eigen ervaring of via media], haar van wat tips te voorzien.

Op het moment pieker ik me suf, in welk tv programma in Museum Voorlinden in Wassenaar heb gezien, want ook dat, leek mij, gezien dat vreemde zwembad, wel iets voor haar. Ik tipte haar toen meteen en ben daarna, dat hele museum helaas vergeten. Vandaar dat ik nogal verbaasd was, dat ik gisteren ineens foto`s van het museum op haar tijdlijn zag op facebook. Ik reageerde erop met een hartje en na Ingrid`s antwoord:"Ik kom er straks wel even over vertellen", sloten we de conversatie die middag op fb af.

Toen ze dus gisterenmiddag laat bij me kwam, vertelde ze, dat ze eerst geen idee had, waar ze terecht gekomen was, maar dat het uiteindelijk een heel bijzondere ervaring was geweest. Er was ook een speciale tentoonstelling, van de kunstenaar Anthony Gormley. Hij was er zelf en zij zag hem bezig met het signeren van zijn boeken, waarvoor een heleboel mensen stonden te wachten in een lange rij. Als door en wesp gestoken reageerde ik: "Waaat??, Anthony Gormley??, Oh wat goed. De maker van de van the Angel of the North", Ze keek me aan of ze water zag branden, want ze had hem dan wel gezien, maar had verder nog nooit van de beste man gehoord. Nou ik wel. Zijn prachtige beeld in Newcastle upon Tyne, de "Angel of the North" nog eens te zien, heeft jarenlang op mijn wensenlijstje gestaan. Tot dat bewuste moment lukte het me nooit. Newcastle was voor ons de plaats waar de boot arriveerde voor de zoveelste vakantie in de UK of de plek, waar we uiteindelijk weer op de boot terecht kwamen op weg naar huis. Wel was het een goede stad om verkeerd te rijden en het heeft me heel wat zweetdruppels gekost om die verhipte boot, ondanks de borden, in dat gigantische industriegebied te vinden.

Twee keer ging het bijna echt fout. De eerste keer misten we, op een haar na, de boot, maar de tweede keer had ik, ondanks alles, enorm geluk. We waren net de boot af gereden en moesten naar het noorden. Ik was, zoals gewoonlijk, de weg weer eens hopeloos kwijt. Uiteindelijk reed ik uit wanhoop via een u-bocht een onbekende snelweg op. En ja hoor, daar zag ik haar, volkomen onverwachts!. Rechts in het gras op een heuveltje. "The Angel of the North". Veel tijd om te kijken had ik niet, laat staan dat ik kon stoppen voor een foto, maar ze was daar in volle glorie. Hoewel iets kleiner dan ik me had voorgesteld zat ik te stuiteren in de auto. Mijn medereizigers snapten er niets van en reageerden zoals ik had verwacht, nogal verongelijkt."

Toen ik dat allemaal aan Ingrid had verteld, kreeg ze door, dat we beiden wel iets bijzonders hadden gezien dat toe te schrijven was aan Anthony Gormley. Ik mijn Angel en zij die wonderlijke tentoonstelling van zijn werk. We googelden nog wat samen op zijn naam en waren toen nogmaals, nu alletwee, stomverbaasd, dat de schitterende "Hurkende man" [officiele naam "Exposure"] bij de Lelystaddijk ook van hem is.

Nu een dag verder, terwijl ik dit stukje tik, rinkelt mijn telefoon. Ik lees: "Ingrid heeft je getagd in een bericht". Ik grinnik, want ik hoef dit eigenlijk niet eens te openen. Ik weet het al. Natuurlijk doe ik het toch en het is dan ook geen verrassing. Jahoor......"De hurkende man" in zijn volle glorie. Na hem al tig keren uit de verte te hebben gezien, heeft ze hem nu toch maar eens een keertje van dichtbij bekeken.

Fotoverantwoording:
Angel of the North: Wikipedia
Hurkende man: Ingrid Haarsma

Digitaal

 Ik kom al een tijdje tot de ontdekking dat ik helaas een beetje te vroeg geboren ben, want de digitale ontwikkeling die zich op het moment afspeelt, is iets wat me uitermate boeit!. En ja, als je dan al in 1945 geboren bent, sta je nu meteen met 1-0 achter, want het digitale tijdperk, startte voor mij, daardoor op vrij late leeftijd. Tel daarbij op dat ik een vrouwtje ben, die in de tijd pas een volwaardig persoon was, als je getrouwd was, huishouden deed en je met de kinderen bezig hield, wordt het een dikke 2-0 achterstand. 

Blijkbaar waren in de beginjaren `90, mijn signalen, dat ik meer wilde, duidelijk en op advies van zoonlief, kocht ik mijn eerste [desktop] computer [met Norton en als ik het goed heb, vlak daarna, Windows 3.0]. De enige uitleg van hem was, Beschouw de mappen op je scherm maar als een kast met allemaal laatjes. In elk laatje zitten mappen en als je die opent, dan vind je wat je zoekt. Nou dat kwam aardig in de buurt van de werking van Norton, maar voor de rest was het nog steeds een "zoek het maar uit". Ik was als de dood om iets verkeerds te doen, zodat er een melding zou verschijnen, die ik ook niet begreep en ondanks de de geruststellende woorden van zoonlief, dat ik niets kon verprutsen, durfde ik nauwelijks iets te doen. 

Die computer bestond, behalve uit de noodzakelijke muis en toetsenbord, uit een gigantische kast met nog niet eens 1 gigabite ruimte op de harde schijf en een floppy-disk gleuf. Niet meer voor te stellen! Voeg daarbij mijn diploma machineschrijven, dat het enige papiertje was, wat ik uit een geflopte secretaresse opleiding sleepte en dat waren de attributen, waarmee ik het het moest doen. Maar wat? Na het nodige denkwerk besloot ik het toch maar een beetje in de administratieve richting zoeken. Dat was oorspronkelijk mijn werk en ook had ik een paar jaren terug een verenigingsadministratie op mijn bordje gehad, waarbij ik op een kleine schrijfmachine, stencils tikte, die ik op een een vierdehands stencilmachine op mijn zolder met de hand [als een orgeldraaier] stond te produceren.   

 Toen de leverancier van de computer, met een cadeautje kwam, en Word Perfect op het apparaat installeerde, ging het pas echt de goede kant op. Ik ging wat teksten maken en begon de smaak te pakken te krijgen. De eerste pogingen waren nogal idioot. Ik tikte een tekst/brief/of weet ik veel wat en als ik het dan op papier moest hebben tikte ik het over op de schrijfmachine.  Waarom? Geen idee! Ik weet echt niet of er nog geen printers waren [lijkt me sterk] of dat ik niet wist hoe dat allemaal in zijn werk ging [Veel aanemelijker]. Toch heeft dat niet lang geduurd. Ik kan me helaas met de beste wil van de wereld niet meer herinneren, wat voor teksten dat ik tikte, maar toen ik in 2001 een digitale fotocamera kocht, werden mijn werkzaamheden heel wat multifunctioneler. Ik kreeg er steeds meer lol en handigheid in en [helemaal slim, al zeg ik het zelf] abonneerde me op een computerblad [toen nog Computer Easy]. Hoewel ik voor 80% niets van de inhoud snapte, heb ik van de overige 20% veel geleerd. 

In de volgende jaren zette ik zette mijn eigen CD-muziekbibliotheek om naar mp3 [wat mocht] en downloadde films, series, lees-, strip- en audioboeken, wat eigenlijk niet mocht en ook die werden omgezet, naar wat ik precies wilde hebben. Met mijn twee dochters, waren we een drie-eenheid en wat de ene niet wist, wist de andere wel. Een gouden tijd, waar we uit hebben gehaald, wat erin zat of liever gezegd, eraf hebben gehaald, wat er af te halen viel. En, het klinkt misschien idioot, van al die illegale troep heb ik een hoop geleerd. Mp3-tjes die het niet deden, audioboeken zonder geluid, films zonder/of met losse ondertiteling, eboeken die niet openden, incomplete of beschadigde bestanden, ik had het maar te accepteren, precies zoals het binnenkwam, en ik was altijd bezig om te proberen om iets wat niet werkte, werkend te krijgen. Ik leerde heel veel van formaten en extensies, wat de functie was van de vele programma`s die er zijn, en ga zo maar en zo langzamerhand, dacht ik met een glimlach terug aan mijn angst in het begin om iets fout te doen. Als ik nu een melding lees, dat ik iets niet mag veranderen, omdat het dan misschien niet meer werkt, probeer ik juist, om het resultaat ervan te zien. Maar dat doe ik dan altijd met een kopie. Nooit met het origineel. En bij problemen is mijn uiterste redmiddel, de foutmelding in Chrome intikken. Rolt er dan geen oplossing uit, dan is het waarschijnlijk echt wel "einde oefening". 

Ik grinnik nog steeds over het feit, dat er een poosje geleden zelfs een tip van mij in een computerblad [Computer Idee] verscheen. Dat de tip helaas niet lang stand hield was, dacht ik, niet mijn schuld,  maar kwam, ook volgens mij, door het eeuwige kat en muis spel tussen de slimme gebruikers van de app en de ontwikkelaars. Zodra die laatste groep in de gaten krijgt, dat hun app niet wordt gebruikt, zoals hij bedoeld is, en meer kan, dan dat zij zouden willen, passen ze hem weer aan. En ja, dan werkt de tip niet meer. Toch was het leuk, mijn naam zo tussen al die computermensen te zien staan. 

Bij de opkomst van de mobiele telefoon en smartphone, stond ik voor de tweede keer voor de keus. Meegaan of niet? Ach ik wist het eigenlijk wel. Het was allemaal veel te interessant om het te negeren en ik ging mee. En daar ben ik nog steeds blij mee, want de social media sleepte me toch maar mooi door de coronacrisis heen en ik vind het nog steeds een wonder, dat ik met mijn mobieltje betalen kan. 

Wie had dat ooit kunnen denken, toen ik daar, in de jaren `90, zo zat, met mijn desktop, floppy disc en Windows 3.0. 

Ballater

Wie kon ik hemelsnaam vermoeden dat wij, toen we in juni 2003 rustig een kopje koffie zaten te drinken in de kleine en sfeervolle restauratie van het stationnetje in Ballatar, daar bijna 20 jaar later nog eens op zo`n emotionele manier mee zouden worden geconfronteerd. [Zie ook: Schotse stationnetjes]

We hadden, na onze vele treinreizen, zelfs nu we ons per auto verplaatsten, nog steeds, de [misschien] gekke gewoonte, om, als we door een klein plaatsje reden, even een bezoekje te brengen, aan het eventueel aanwezig station[netje] aldaar. Dat heeft ons al menige spectaculaire herinneringen opgeleverd. Ook hier dus. Wij hadden al een enorm lange route achter de rug vanuit John O`Groats via Aviemore naar het zuiden, toen we ineens een klein dorpje binnen reden waar eigenlijk wel een aparte sfeer hing. Op verschillende winkelgevels waren wapenschilden geplaatst, wat mij meteen deed denken aan een "Hofleverancier" en toen ik een bordje zag dat verwees naar "The Old Royal Station" werd ik wel heel erg nieuwsgierig. [Over ons bezoek hieraan schreef ik in "Schotse stationnetjes", en ook over mijn ontsteltenis, toen ik ontdekte dat het stationnetje van Ballater in 2015 voor een groot deel was afgebrand.]

Na ons bezoek aan Ballater ben ik richting Balmoral gereden en reed over dezelfde weg, waarvan nu de beelden, om zo`n trieste reden, de wereld over gingen. Door de langs de weg geplaatste verbodsborden om te fotograferen, wist ik dat ik in de buurt kwam, maar meer dan een kleine glimp, ver weg tussen de bomen, leverde het me niet op. De zijweg die uiteindelijk kwam, leidde me langs het hek, maar ook daar konden we niets zien van het kasteel zelf.

Ik zat nog steeds, gebiologeerd voor de tv en was weer even helemaal terug, hoe triest de aanleiding ook was. De beelden van het Ballater en Balmoral en de schitterende en vooral rustige omgeving, hoe vertrouwd was het allemaal, dat moest het even kwijt. Helaas ben ik tegenwoordig, in Karel mijn aanspreekpunt grotendeels kwijt, dus heb ik het, bij deze, maar opgeschreven.

Queen Elizabeth II rust zacht --- 8 september 2022

Zo herinner ik me Amsterdam

Soms heb ik dat. In een nostalgische bui dromen over mijn jeugd in Amsterdam. Er komt vanalles bovendrijven, zoals........

----- dat de Weesperstraat, er net zo uitzag als de Utrechtse- en Leidsestraat, d.w.z. een heel smalle straat, waar lijn 5 doorheen reed. Hij reed tussen de bruggen op enkelspoor, wat zich dan op de bruggen boven de gracht vertakte in dubbelspoor, zodat de trams elkaar daar konden passeren.

----- dat ik eens met een vriendinnetje mee naar huis ging in de Utrechtsedwarsstraat, naar een huis dat zo oud en scheef was, dat we onze knikkers van de ene naar de andere kant van de kamer naar de andere lieten rollen,

----- dat ik, waarschijnlijk met datzelfde vriendinnetje uit de Utrechtsedwarstraat, luid schreeuwend [want het echode zo leuk], door de galerij op het Frederiksplein liep. Op deze plek staat nu de Nederlandse Bank. Daar valt misschien ook nog wel iets te schreeuwen, maar een echo zal het niet geven.

----- dat, de grachten, net zoals nu, vol stonden met geparkeerde auto`s. Maar toch was er een wezenlijk verschil. Er was toen langs de waterkant, nog geen, railing, ter voorkoming van een "voertuigduik" in de gracht. Het bezorgde me dan ook altijd vlinders in mijn buik, als mijn vader zijn auto langs een gracht parkeerde, waar toen nog verbluffend veel plaats was.

----- dat er achter het centraal station nog een straat was, met aan de ene kant, de sjofele achterkant van het Centraal Station en aan de andere kant het IJ met een rij botenhuizen, waar het altijd heel bedrijvig was, vanwege de ponten en allerlei, op het IJ varende, boten.

----- dat ook aan die achterkant van het station, er een druk samengaan was van mannen en mooi opgedofte vrouwen, waarvan ik als kind totaal niet begreep wat er gaande was.

----- dat ik aan de voorkant van het Centaal Station moest oppassen, dat ik niet uit mijn schoenen gereden werd door snel rijdende auto`s op het Stationsplein.

----- dat, ik op kerstochtend, door een nog slapende en bijna autoloze stad met mijn ouders, naar de kerkdienst in de Oude Kerk reed. Op het Oude Kerksplein, parkeerden we de auto op een bijna leeg plein vlak voor de deur. [zie kerstherinneringen]

---- dat ik, op een avond, een wedstrijd moest basketballen in de Oude Rai. Het gebouw, in de Ferdinand Bolstraat leek meer op een groot uitgevallen sjofel houten fabriekspand met een rond gebogen dak, wat op instorten stond. Dat klopte zowat, want het stond al op de nominatie om afgebroken te worden. Die avond, zal ik nooit vergeten, want ik speelde daar op 22 november 1963, de dag dat mijn opa jarig was en Kennedy werd vermoord. Een paar dagen later stond ik bij de nieuwe RAI om het condoleance-boek te tekenen.

----- dat aan het eind van de Waddenweg in Amsterdam-Noord de stad op hield, want vanaf daar reden wij de polder in.

----- dat er ergens bij een kerk in de Rijnstraat een Mariaverschijning had plaatsgevonden. ......

----- dat er op de Middenweg, voor de villa "Frankendael" een hele lange rij bomen stond. In het voorjaar werden deze bomen bevolkt door een heleboel reigers. Het was een gesnater van jewelste en de hele straat, tramrails en bovenleiding zag wit van de vogelpoep. Je liet het dan echt wel uit je hoofd om er onderdoor te fietsen.

----- dat mijn vaders`s eerste kantoor in de Nieuwe Doelenstraat stond. Zijn kamer keek uit over de Amstel en het Muntplein. Het raam was vlak naast het bekende balkon van Hotel L`Europe, waar ik jaren later The Beatles op de foto zou zetten.

----- dat ik een keer samen met mijn moeder speculaaskruiden ging kopen in het oude winkeltje van Jacob Hooy, bij de Nieuwmarkt. Het was toen echt nog niet zo, dat elke levensmiddelenzaak deze niet zo gangbare kruiden in voorraad had. Nog zie ik in mijn herinnering boven mijn hoofd, de bruine puntzakjes hangen, waarin wij onze aankoop later mee naar huis kregen. Geholpen werden we door een winkelbediende, die ons hielp via een soort loketje in de opbouw van de toonbank en een luide bel kondigde zowel onze aankomst als vertrek aan. Ik vermoed dat zelfs toen het winkeltje al een museale bezienswaardigheid was. Als ik tegenwoordig over de Kennemerstraatweg in Limmen rijd, waar zich de huidige panden van deze firma bevinden, word ik altijd nog herinnerd aan het bezoek aan dat bijzondere winkeltje.

----- dat het Prins Bernard Plein bij het Amstelstation werd aangelegd. Na zijn ontstaan, leek het meteen al meer op een verkeersplein dan op een stadsplein, zoals de naam doet vermoeden, met een groot rond grasveld in het midden. Lijn 5, die van het Amstelstation naar de Wibautstraat ging, reed eerst dwars door het grasveld heen, later erom heen, en daarna er weer er doorheen en zo door. Of het precies in die volgorde heeft plaatsgevonden weet ik niet meer, maar het veranderde nogal eens. Trouwens dat was ook het geval op het Weteringscircuit.

-----dat er bij datzelfde Prins Bernardplein grote gebouwen werden neergezet. De enige naam die ik me herinner is van het eerste gebouw tw. Casa Academica [Nu Hotel Casa]. Ook verscheen er de Gooische weg, die in mijn ogen, wel heel erg breed was voor die tijd.

----- dat, de Schagerlaan, die er vlakbij lag, een klein landelijk dijkje was, dat vanaf de Hugo de Vrieslaan, door een soort diep landschap met allemaal volkstuintjes, naar de Ringdijk liep.

----- dat er op de hoek Kruislaan-Rozenburglaan een grote boerderij stond. De, daar wonende boer liet zijn koeien grazen, op de al aangelegde "dijk" wat later de Gooseweg zou worden.

----- dat ik vanaf de Hugo de Vrieslaan, op de zijgevel van het [in aanbouw zijnde] eerste huis in de Maxwellstraat een groot bord zag hangen, met daarop "TE KOOP, 25.000 gulden".

----- dat er op de Linneausstraat een kerk werd afgebroken, maar de toren er nog altijd, [heel decoratief], staat. En over kerken en afbreken gesproken. Ook op de hoek van de Amsteldijk-Ceintuurbaan stond ook een grote kerk die ineens verdwenen was.

----- dat er, tijdens de verkiezingen, van die grappige borden op de bruggen kwamen te staan. Vooral die van de provo partij trok mijn aandacht. Verrassend is op de foto van dat bord nog de in aanbouwzijnde Nederlandse Bank op het Frederiksplein te zien.

----- dat het KNSM eiland alleen te bereiken was via een verbindingsdam. Het eiland zelf bestond uit hoge, bouwvallige pakhuizen, die hun beste tijd hadden gehad. Als ik uit de stad kwam, was er net na de verbindingsdam het SHB kantoor, waar mijn vader werkte.

Ohhh, zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, want van mijn 8e tot mijn 18e heb ik er gewoond. Ook fietste ik, toen ik wat ouder werd, veel door de stad, naar vanalles en nog wat toe. Van het bezoek van The Beatles totaan de actie "Open het dorp" in de Rai. Maar goed, daar hebben we het nu even niet over. Vandaag wat herinneringen aan plekjes, die ik bezocht, en soms verdwenen zijn, zoals ik ze kende. En voor de goede orde wil ik nog even Amsterdam-West vermelden. Het komt in mijn herinneringen helemaal niet voor, want, van wat daar gebeurde, weet ik niets. Ik woonde in Oost en verder dan de lijn Olympisch stadion-Oud West kwam ik nooit. Ook staan de herinneringen niet in chronologische volgorde vermeld, maar ik heb ze opgeschreven, zoals ze, op dat moment, mijn hoofd kwamen binnenwandelen. En........ evenzo belangrijk, het kan best dat sommige dingen niet helemaal kloppen. Sorry dan, mijn geheugen is ook de jongste niet meer en speelt soms een gemeen spelletje met mij. .

En dan nog even iets wat de stad zelf betref. De Pijp, De Jordaan, en alle woongebieden in de oude binnenstad [behalve het winkel- en toeristengebied], zijn in mijn herinnering nogal sjofel tot op het achterbuurtgrenzende af. Dat is nu gelukkig wel even anders. Ik verbaas me nog steeds als ik in de stad kom, want de veranderingen zijn enorm. Alleen al een simpel tegeltje naast de voordeur eruit en een plantje erin, doet wonderen. Maar ook is de stad veel schoner dan in mijn herinnering. Dat maakt me blij en weerspreekt gelukkig weer eens de stelling dat alles vroeger beter was. 

Twee kwajongens en een gele bus

Plaats van handeling: Het staartje van de Stoomtramlijn Hoorn-Medemblik, waarvan, wij, die er woonden, soms de indruk kregen, dat "de mensen, die het voor het zeggen hebben" in Hoorn het totaal vergeten waren.

De hoofdpersonen zijn:

Kwajongen 1: Rikus Betten, chauffeur
Kwajongen 2: Karel Haarsma, busconducteur
En natuurlijk: Een meestal gele bus van het Noordelijk busmuseum uit Winschoten. Hij veranderde wel eens van kleur, want het was maar net welke bus, in Winschoten, technisch in orde was en/of gemist kon worden. Bouwjaren of merken zijn mij onbekend, want daar heb ik helemaal geen verstand van.

Naast deze drie, zijn er dan ook nog:

Griet, de echtgenote van Rikus
Eddie, die zo af en toe, eens even kwam kijken en ook wel eens een dienstje reed.
De bewoners van station Twisk: Jan en [de helaas veel te vroeg, overleden] Lies de Jong.
De bewoners van het station Opperdoes: Karel [Kwajongen nr. 2] en Willy Haarsma [die dit stukje schreef en alles vanaf de zijlijn meemaakte].
Af en toe wat op bezoek komende familieleden, die eens kwamen kijken wat hun ouders in het verre Westfriesland uitspookten en die dan ook een rondje met de bus meemaakten.
En verder een hele sliert vrijwilligers van de Stoomtram Hoorn Medemblik, zowel als van het Noordelijkbusmuseum, die het, voor ons allemaal onvergetelijk hebben gemaakt.

1 augustus j.l. kreeg ik een appje van Jan de Jong. Of ik wist dat het niet goed ging met Henk. Met eerste reactie was "Huh, Henk?, en na even goed denken: "Ohhh, hij bedoelt Rikus,", Ja, dat wist ik, want daar was ik al bang voor, toen ik al die trieste berichtjes van Rikus zelf las op facebook. Wat Jan verder schreef was wel nieuw voor mij; nl. dat het Rikus` wens was om, dmv. de Wensambulance, nog één keer met de stoomtram mee te gaan om herinneringen op te halen en afscheid te nemen van oud-collega`s.

Het kwam allemaal wel even binnen en zette me aan het denken. Dat Rikus zo snel ineens achteruit gegaan was en wat we een mooie tijd we hadden gehad. Ineens kwamen de herinneringen massaal mijn hoofd binnenrollen. Toen ik dit allemaal aan Karel vertelde, kreeg ik, net al altijd trouwens, weinig reactie. Zijn gezondheid is niet zo best; ziet slecht, en leeft al een tijdje bijna geheel in zijn eigen wereldje. Maar ja, hij is 83, dus dat is hem vergeven, zij het, dat ik niets aan hem heb, wat herinneringen betreft.

Naar die genoemde stoomtramrit ging ik, op uitnodiging van Eddie, na lang afwegen of ik Karel nou wel of niet zou meenemen, toch maar alleen. Ik schrok wel een beetje toen ik Rikus op de brancard uit de Wensambulance zag komen, wat was hij mager geworden. Met wat sterke mannen werd hij in een rolstoel gezet en, na koffie met appeltaart op het terras van het station, naar de tram gereden.

 
Het instappen, was wel even een dingetje, want het gaat bij de tram helaas nog steeds als in 1920, maar gelukkig waren diezelfde sterke mannen nog steeds in de buurt. Eenmaal in de tram was hij het mannetje, en omgeven door echtgenote Griet, Eddie en Tjitske [met man], 4 kleinkinderen en twee vrienden van de wensambulance, plus de nodige frisdrank en broodjes kon de rit beginnen. Jan de Jong was chef-trein en de conducteur van de tram was Jan Doosjen, die tegenwoordig in station Opperdoes woont. Het leek wel of zij met opzet waren uitgekozen voor die rit, wat door Jan de Jong ten stelligste werd ontkend.

 

 

Eenmaal vertrokken uit Hoorn, kwamen de verhalen los. Allereerst werd er gememoreerd hoe het toch allemaal begonnen was. Al in 2002 had de SHM het plan opgevat om, in de zes zomervakantieweken, een museumbus te laten rijden langs de toeristische trekpleisters in de omgeving van Medemblik. Op zoek naar een passende bus, kwamen ze ten slotte terecht bij het Noordelijk Busmuseum [toen nog] in Winschoten. Maar ja, zo`n bus rijdt niet vanzelf. Ze zochten daarom naar chauffeurs, liefst met een caravan of camper, zodat de kosten van logies, zo beperkt mogelijk konden blijven. Eerst was de animo niet groot, maar toen, een paar jaar later, bekend werd hoe leuk het allemaal ging, wilde iedereen wel naar Medemblik. En zo kwamen Rikus en Griet in Westfriesland en in ons leven

De museumbus reed dus als een soort aanvulling op de stoomtreinrit, die in Medemblik eindigde. Het eerste jaar, konden de bezoekers uitstappen in Opperdoes [één station voor Medemblik], zodat ze met de bus, via het Bijen-, Stoom- en Bakkerijmuseum naar Medemblik konden rijden. Als hulp voor de chauffeur had de SHM de functie busconducteur in het leven geroepen. Een slimme zet, want dan hoefde de chauffeur alleen maar zijn aandacht bij het rijden te houden, terwijl de busconducteur de rest van de klusjes op zich nam. Zijn taak was o.a.: bezoekers begeleiden, vertellen wat er zoal te zien was onderweg, koffie halen, het lunchpakket voor de chauffeur van de tram halen, terwijl hij zelf zijn eigen thuis klaargemaakte bammetjes moest eten en dan ook, want ja, hij was tenslotte conducteur, de kaartjes knippen. In deze functie voelde Karel zich meteen als een vis in het water. Geen strakke dienst op de tram, maar een klusje, vlak bij huis en hij vond het geweldig om al die noorderlingen, die zo moeilijk te verstaan waren, de weg te wijzen. Hij liet zich dan ook heel veel dagen inroosteren en op de dagen dat een andere busconducteur was, had ik de grootste moeite om hem thuis te houden.

Toen het begin van de dienstregeling in Opperdoes was, begon de dag, altijd met koffie. Rikus kwam extra vroeg, zodat er nog tijd genoeg was om eerst even een bakkie te doen en bij te kletsen. . Gedurende de rest van de de dag, zag ik ze, thuis nog wel eens langskomen, want de route ging over Almersdorperweg en soms over het Zwarte Pad; een straat precies aan de overkant van het station. Ook reed ik zo af en toe, als de bus niet erg vol was, een ritje mee.

Dat ging een poosje goed, totdat de buren kwamen klagen, dat de bus toch wel heel erg in de weg stond. Hoe kon het ook anders, die Almersdorperweg is smal en de bus niet klein, maar alles was geprobeerd. Stilstaan voor het spoor, op het spoor, over het spoor en zelfs op de Kaag, voor het station. Niks werkte, dus ja het was krap, maar kom op, in 10 minuten was hij weer weg, was dat nou zo erg?. Ja dus, en om de buurt te vriend te houden, besloot men het jaar daarop de hele instap en begin van de dienstregeling te verplaatsen naar Twisk, nog één station eerder op de lijn. Voor alle betrokkenen helemaal geen probleem, want ook daar stond de koffie klaar en om in Twisk te komen, reed je door Opperdoes, waar Karel klaar stond om in te stappen. Zo gezegd, zo gedaan, zij het dat ook daar buren waren die konden klagen. En dat deden ze ook.

De SHM gaf daarna zo`n opstapplek voor Medemblik op en sindsdien werd de begin- en eindhalte "Station Medemblik". De opstapplaats werd links van het station bij de lijnbus naar Hoorn. En je raadt het al. Toen begonnen sommige chauffeurs van de lijnbus te klagen dat de bus in de weg stond. Moedeloos werd de bus verbannen naar een plek rechts van het station. Een plek, waarvan Rikus en medecollega`s zelf vonden, dat je daar pas echt goed in de weg stond.

Maar ondanks dat gehannes was het een leuke tijd. Als ik, per auto, in de omgeving reed, kwam ik de bus dan ook regelmatig tegen. Sterker nog, met de dienstregeling in mijn hoofd, zocht ik ze wel eens op en bekeek hun werk stiekumpjes vanuit de auto. Wel zorgde ik dat ik er niet precies achter reed, want het ding was niet vooruit te branden en erger nog, hij stonk enorm. Ik had dan ook enorme lol in weggebruikers, die zo onfortuinlijk waren om achter de bus te belanden, en waarvan ik duidelijk kon zien, dat ze eigenlijk niet durfden, maar dan toch na lang aarzelen, de gok namen, en de bus, over de doorgetrokken lijn, opgelucht inhaalden.

Ook kwam ik de heren tegen op plekken waar ik hen helemaal niet verwachtte, want wat was er niet leuker dan even een ommetje te maken. Dwz. op de rotonde na de Vlietlanden, rechtdoor de Poelweg in, ipv meteen rechtsaf. Met een goed gevoel en big smile, namen ze dan die weg, die zo smal is, dat ze een tegenligger de stuipen op het lijf joegen door ineens met zo`n grote bus de weg te blokkeren. Maar het was leuk en uiteindelijk kwamen ze met een boogje, toch weer op dezelfde plek uit. Dat ze daar volgens de dienstregeling niets te zoeken hadden, was jammer dan. Alles voor de klant. Ze wisten het beiden. Regeltjes zijn regeltjes. Met de veiligheidsregels valt niet te spotten en daar hielden ze zich ook strikt aan, maar de rest van de regeltjes.... och daar zat best een beetje rek in. Maar ook legaal werden er de nodig ritjes gereden buiten de dienstregeling om en als het kon ging Karel mee. Niet als busconducteur, dat was allang vergeten, nee het was gewoon leuk voor allebei. Ik herinner me een rit naar Enhuizen om mensen op te halen en ook Het Grootslag in Andijk werd redelijk vaak bezocht.

Een letterlijk hoogtepunt bestaat in Medemblik. Ik schreef er al over in mijn stukje over [de ook veel te vroeg gestorven] collegachauffeur Sytse Kunst. In mijn naïviteit dacht ik dat hij het alleenrecht had op die stunt, maar blijkbaar was dat verhaal al, als een lopend vuurtje, onder de collega`s verspreid. Op de weg naar het stoommachinemuseum, rij je over een duiker heen. Om de een of andere reden, is dat ding nogal hoog uitgevallen en dat resulteert in een fikse bult op de wegdek. Kijk, en daar pakte de heren [Rikus incluis] hun kans. Ze letten wel even op, wie er op de achterbank van de bus zaten, maar kon volgens hen het publiek ertegen, werd het gaspedaal even extra ingedrukt en konden de passagiers voelen hoe hun achterwerk ruim los kwam van de bank, ze zich dan even gewichtloos waanden, om even later weer met een fikse plof op hun zitplaats te belanden. Succes verzekerd!

En dan last but not least het tanken. Rico, een bobo in Winschoten had een overkeenkomst, over korting bij een bepaalde benzine maatschappij. Het tanken moest dan wel gebeuren bij een pompstation van die firma. De dichtbijzijnste was echter in Hoogkarspel, zo`n 15 km. verderop. Alle chauffeurs vond het op z`n zachts gezegd, een beetje idioot om 30 km te rijden en een stuk of wat tankstations over te slaan, om daar goedkoper te gaan tanken. Maar blijkbaar was de korting hoog genoeg, om er die 30 km diesel aan te besteden. Wie er ook chauffeur was, Karel ging mee, wat zeker voor een nieuweling ook wel handig was, want hij wist de weg. Griet en ik gingen ook wel eens mee, maar dat was meer voor de gezelligheid. Ook bekeek ik dan de omgeving eens van een andere kant, waarbij ik nog steeds lol en medelijden had, met automobilisten, die zo snel mogelijk achter de bus vandaan probeerden te komen. Ja, ik begreep ze maar al te goed.

Het tanken leverde weinig problemen op. Sommige chauffeurs konden de vuldop niet vinden, en kijk, daar was Karel ook handig voor. Die had het al een paar keer gezien, dus die wist wel waar die diesel de bus in moest. Rikus ook, maar op een avond, tijdens een ongelukkige tankstop was hij niet echt bij de les. Wat er precies is fout gegaan, hoorde ik op de tram maar half, want de Friese taal van hem en Eddie was een onoverkomelijke barriere, en ik begreep het niet goed. Het had iets te maken met olie, die in het verkeerde gat was gegooid, zover kwam ik wel, maar het was nog steeds iets, om ruim vijftien jaar na datum nog lol over te hebben. Helaas, heb ik ook niet meegekregen hoe het afliep, maar het zal wel goed gekomen zijn, want ik kan me niet herinneren dat er om die reden, er een dag was zonder bus.

Maar ondanks alle plezier en vakantie, was het hard werken en een bakkie doen in de avond uren zat er nauwelijks in. Hij was domweg te moe. Natuurlijk hebben we het wel een paar keer gedaan en dan zag ik Griet ook nog eens. Zij trok haar eigen plan, ging ook af en toe eens mee met de bus en fietste zowat de hele omgeving rond. Het resultaat was, dat zij meer wist van de regionale middenstand dan ik. Camping Arado aan de Brakeweg in Medemblik was de thuisbasis, voor zowel chauffeurs als bus, die daar zijn eigen plekje kreeg. Dat ging goed totdat één van de chauffeurs het gras aan gort reed en de bus naar de parkeerplaats van het Stoommachinemuseum werd verwezen.

Twee keer werd het seizoen afgesloten met een oergezellige barbecue. Een keer op het perron in Twisk bij Jan en Lies en één keer op de camping zelf. Ons zestal werd dan uitgebreid met familieleden, die dit ook graag wel eens wilden meemaken.

Tot slot zijn Karel en ik nog een keertje op bezoek gegaan in Ooststellingwerf, waar we onder het genot van een lekker bakje koffie nog heel wat herinneringen hebben opgehaald. Toen werd het stil. Dank zij facebook bleef er contact tot op de dag van vandaag en zo las ik dus ook hoe het, na die bijzondere jaren, allemaal is gegaan. Eerst waren het familiezaken die, in de berichten, de boventoon voerden, maar later kwamen daar de vele ziekenhuisbezoeken bij met de opluchting als de waardes we er eens goed waren en dan uiteindelijk het uiterst verdrietige bericht dat hij uitbehandeld was.

Beste mensen, dit waren puur mijn persoonlijke herinnering aan die mooie jaren; gezien vanaf de zijlijn zoals ik al zei. Er zal ongetwijfeld nog meer zijn gebeurd, wat ik niet wist of vergeten ben. Misschien zit ik ook met mijn herinneringen er finaal naast. Het kan zomaar gebeuren. Maar hoe dan ook, het waren jaren, waarin Karel en ik iedere keer weer reuze nieuwsgierig waren, wie er de komende zomer op de bus zou komen rijden. .

En tot slot nog één ding, waarvan ik zeker weet dat ik hiermee ook voor Karel en Jan spreek;
"Rikus rust zacht, we zullen je nooit vergeten!"

[Foto`s nrs.1,3 en 4: Eddie Betten]

Convoi Exceptionnel

Ik reed rustig met een gangetje van 60 km.per uur, eerst over de Noorderdijkweg, wat later de Zuiderdijkskwelweg wordt, vanaf het Robbenoordbos naar Medemblik. Ik passeerde de Oude Zeug, een klein haventje, zo halvewege het traject, en zie op één van de gebouwen, een groot bord dat net boven de dijk uitkomt. "Te huur" staat erop. Oh, dacht ik meteen, dat is niet best. Weer een bedrijf ten onder gegaan? Zou het de scheepswerf Jongert zijn? Ik mijmer een beetje door, wat trouwens niet zo slim is, achter het stuur, maar op de weg is het uitgestorven, dus ala, vooruit dan maar.

Ik herinner me die dag, 2 augutus 2002, nog goed, dat er weer zo`n transport van een luxe-jacht was, wat nauwelijks de stad uit kon. Het halve straatmeubilair moest van zijn plek, en de lantarenpalen werden scheef gezet. Het was een idioot gezicht en haalde dan ook regelmatig de krant, maar de manier op men het aanpakte, leek te gaan via een goed geölied draaiboek.

Het was de laatste keer en ik was expres met fototoestel naar Medemblik gegaan, want dat dit was toch wel iets unieks. Daarna was het over, want het ging echt niet meer. De schepen werden te groot en het bedrijf verhuisde naar de Oude Zeug, waar ze heel wat beter uit de voeten konden.

Ondertussen reed ik verder. Even later wordt ik me bewust van de windmolen, of netjes gezegd "windturbine", met de zeer toepasselijke bijnaam "De Ambtenaar". Natuurlijk had ik hem allang gezien, want met z`n bijna 200 meter hoogte is hij in de verre omtrek te zien en verpest hij de skyline van de binnenstad te Medemblik.

Tijdens de bouw in begin 2015, was hij het gesprek van de dag, en was toen zelfs zelfs de allergrootste ter wereld. Een record, waarvan ik denk, dat hij dat niet lang gehouden heeft, gezien de hedendaagse ontwikkelingen op dit gebied. We woonden toen nog in de buurt, en ik vond het allemaal best wel interessant. Ik ging dan ook zo af en toe eens kijken, hoever men al was. Op 29 april 2012 hadden we de hoofdprijs, want toen waren de wieken juist gearriveerd. Ik zal niet snel vergeten, hoe nietig ik me voelde toen ik er naast stond. Grinnikend dacht ik nu meteen, dat ook dit transport, met de beste wil van de wereld niet door Medemblik had gekund, maar gelukkig hoefde dat ook niet.



Zijn bijnaam, "De Ambtenaar" is volkomen terecht. Het ding stond, de eerste jaren, meer stil dan dat hij draaide en ondanks alle negatieve commentaar dat er was, werd het voor mij, na een poosje, toch een vertrouwd gezicht. Niet overdag, maar in de avond en nacht, als ik dat kleine, aan-en-uitgaande rode stipje, in de lucht, uit het slaapkamerraam zag.
 
En nu ik hier zo zit te tikken met mijn voeten op de tafel, schiet me ineens een nog heel ander groot transport te binnen. Niet in bij Medemblik, maar even verop. Een molen dit keer. Zo`n groot, lekker handelbaar rond ding, wat over de weg richting Zaandam moest. Molen "De Haen" stond toen ik hem voor het eerst zag in Benningbroek. Daar moest hij weg, en nadat hij nog een tijd doelloos langs de A7 heeft gestaan, is hij uiteindelijk in Nauerna terecht gekomen, waarna hij geheel is opgeknapt. [https://nl.wikipedia.org/wiki/De_Haen].

Ook aan dit transport zal ongetwijfeld heel wat denkwerk aan vooraf zijn gegaan, voordat men de weg op ging, want ergens onderdoor rijden, was geen optie. Ik kwam het op 28 november 2012, tegen op de Agriport, het nu grote bedrijventerrein langs de A7, waar toen nog heel veel grasland was en men zeker nog nooit van Micro Soft had gehoord.  

 
Weer thuis kom ik er al googelend achter, dat het de Firma Jongert inderdaad niet voor de wind is gegaan en dat het onder deze familienaam al een behoorlijke tijd niet meer bestaat, maar of dat "tehuur-bord" daar iets me te maken had, weet ik natuurlijk niet.