Iedereen heeft ze wel in huis. Die "neerzetdingen", die alleen maar tot doel hebben, ze ergens neer te zetten, waar ze lekker stof kunnen verzamelen. Het zijn dingetjes, die je gekregen, gekocht of zelfgemaakt hebt, maar ook kan het zijn dat ze er ineens waren en je geen flauw idee hebt, hoe je er eigenlijk aan gekomen bent. Zo ook bij mij. Ik weet natuurlijk niet hoe het bij anderen is, maar ik heb er toch wel een beetje problemen mee; want de vraag die ik altijd heb is natuurlijk: "Waar laat ik ze in hemelsnaam allemaal?". Ze zijn in het begin even leuk, maar daarna staan ze er eigenlijk alleen maar doelloos te staan, terwijl de herinneringen die er aan vastzitten maken, dat ik ze beslist nooit kwijt wil. Toch is het allemaal uitstallen niet te doen, want dan zou ik de halve kamer nodig hebben. Vandaar dat ik zo blij ben met dat randje op zolder, want daardoor ontspringen ze de dans, om in een grote doos te belanden. Zoals op de foto te zien is, is het dringen op dat randje, want het ging allemaal maar net. Diep in mijn hart, hou ik helemaal niet van al die frutsels en fratsels in de kamer. Ik hou van strak en dit, hoe leuk ook, maakt een rommelige indruk. Maar aan de andere kant zijn ze, zoals ik al zei, onbetaalbaar vanwege het feit, dat elk dingetje zijn eigen verhaal en/of herinnering heeft. En ik denk dan ook, dat ik voor bijna iedereen spreek, dat wegdoen, behalve misschien als ik het zelf gemaakt heb, nauwelijks een optie is.
Allereerst heb ik ze maar eens voor wat toekomstige blogverhaaltjes op de foto gezet. Daarbij moest ik nog even opletten, want onderaan het randje op zolder hing ook nog steeds mijn Hongaarse heks, die ik kocht in een klein souvenirwinkeltje op de Géllert Heuvel, naast de Citadel van Boedapest. Ze is niet echt goed te zien, maar haar blote achterste, is duidelijk aanwezig.
Verder kijkend, vallen er vier eigenlijk een beetje uit de toon, want ze zijn nogal groot. Dat zijn Frau Antje, de sneeuwpop, het vaasje met bloemen en een slapende Eeyore. Een jaar of wat geleden, maakte ik, een groepje van drie oudhollandse poppetjes; tw. Frau Antje en het in blauw-witte klederdracht gehulde "kussende paartje". Die laatste twee gaf ik weg en dat Antje er nog staat komt door haar avontuur, waar ik al een apart blogverhaaltje over heb gemaakt [https://avalon045-avalon.blogspot.com/2013/12/het-natte-avontuur-van-frau-antje.html]. De kerstman komt uit Mijdrecht, waar hij is gemaakt door de mensen van de woonlocatie "Zideris", het bloemenboeketje [helemaal links] kroop uit Ingrid`s haaknaald en Eeyore maakte ik zelf.
De rest past, wat grootte betreft, beter bij elkaar, behalve dat er nog een heel kleintje tussen staat, dat zeker op de overzichtsfoto, nauwelijks is te is. Dat is een aardenwerken minibelletje van de Watercress Line [een museumlijntje dat gaat van New Alresford naar Alton], wat vlak voor de rococobeeldjes staat. Rechts van Eeyore staan, netjes "vier op een rij" de kerstmodelletjes. Ze zijn allemaal gemaakt door Ingrid en gaan, ieder jaar, in december, samen met de gehaakte grijze engel, heel gezellig naar beneden om in de donkere kersttijd de boel wat op te fleuren.
Rechts naast de dikke sneeuwpop staan twee aardenwerken schoentjes. Eerst dacht ik dat het allebei geboorteschoentjes waren, maar de blauw-groene lijkt me, door het gleufje aan de bovenkant, meer een asbakje. Samen met het minimini vaasje uit Ede is het iets wat ik sinds mijn vroege jeugd ken. Waar het in ons Amsterdamse huis stond weet ik niet meer, maar in Abcoude stond in een kleine kastje in de schouw links van de kachel. De donkerroze is wel een geboorteschoentje en heb het gehad na de geboorte van Rob. Maar waarom die dan roze is, is me nog steeds een raadsel.
Maar ook staan er nog wat dingen, die ik me herinner uit mijn vroege jeugd. De twee rococobeeldjes en die albasten "paddestoel" [helemaal rechts] kreeg ik van mijn oma Kluizenaar. Deze twee vond ik zo bijzonder dat ik daar samen met het "kranten-asbakje" van mijn opa een apart verhaaltje van heb gemaakt. Waarom het asbakje altijd al beneden stond en die twee herinneringen aan mijn oma niet, zal waarschijnlijk te maken hebben gehad met de beschikbare ruimte, want ze zijn me allemaal even dierbaar. [Drieluik-1, Drieluik-2, Drieluik-3]
De twee, her en der staande, aardenwerken poppetjes hebben ergens op hobbymarkten mijn aandacht getrokken. Het M&M-poppetje vond ik ergens op een hobbymarkt en ook dat verbaasde poppetje met het open ronde mondje, vond ik op een markt. Wat bijna niet opvalt is dat het een fluitje is, dat het nog doet ook. Zo apart dat ik de verleiding niet kon weerstaan het te kopen. Rechts naast het melkkoetje, wat ik ooit van Ingrid kreeg, zit Urbis, helemaal in het hoekje met zijn rug tegen de muur. Dat hij een beetje verschoten is, is geen wonder, want hij heeft, jaren, in de autogordels, met zijn hoofdtelefoon of oorwarmers, op het dashboard van mijn auto gezeten. Welke auto het precies geweest is, weet ik niet meer, maar ik gok op de grijze Swift. Na de aanschaf van een andere auto, kon ik de gordeltjes niet meer vastkrijgen en is hij uiteindelijk ook op het zolderrandje terecht gekomen. Het puzzelkubusje helemaal links, is een geslaagde poging om van een geometrisch origami model een haakversie te maken. Dat deed ik ook met die ring die voor Frau Antje ligt. Niet met haken dit keer, maar met breien lukte het ook. Achter de kerstengeltjes staan nog wat papieren origamimodelletjes, die ik niet zo een-twee-drie in de prullebak wilde gooien.
Veel dingen herinneren mij aan onze Engelandreizen uit de jaren `90. Het minibelletje noemde ik al, maar ook zijn er een Irish en een Manx "cottage", vier echt engelse huisjes, een piepklein modelletje van de Minster van York en een minimini "oasthouse"-je met z`n kenmerkende droogtorens voor hop uit Kent. De vier engelse huisjes vond ik in de "Stonegate" te York, de "Manx cottage" , die een beetje verborgen staat achter het poppetje met het ronde mondje, komt van het eiland Man en de Irish cottage spreekt voor zich. Ook Nessie steekt zijn hier zijn kop boven het water uit. Al deze souvenirs uit de UK en Ierland heb ik zelf gekocht, voordat de koelkastmagnetenrage in zijn volle hevigheid toesloeg. Helaas zijn die magneten wel allemaal in een doos beland, omdat die drie grote metalen borden in ons huis in Grootebroek niet meer waren te plaatsen [https://avalon045-avalon.blogspot.com/2021/09/koelkastmagneten.html]. Éen huisje is mijn favoriet. Niet zelf gekocht, maar gekregen van Maurice en Pauline. Het is een echt "Lilliput Lane" huisje, wat een "A-merk" onder de minihuisjes is. Maar niet alleen daarom verdient hij een plekje beneden, want ook door de herinnering aan de gevers heeft deze voor mij een streepje voor.
Met dit huisje, ben ik dus beneden aangeland. Zoals ik al zei, wil ik daar niet veel hebben staan, maar sommige dingen wil ik toch echt niet naar boven verbannen. En het werd nog meer, want ik heb na het schrijven van de Drieluik de rococo-beeldjes en de "peep-egg", met zijn fantastishe verhaal, ook nog naar beneden gehaald.
ik nog niets over zei, zijn de twee gehaakte beertjes. Eentje als herinnering aan de bijna 300 beren die ik haakte voor Berendekens en de andere aan de coronatijd. Het moge duidelijk zijn welke aan wat herinnert. Verder een beschilderde steen in de vorm van een schattig hamstertje, die van het eiland Sky in Schotland komt en ook zijn eigen verhaaltje heeft [https://avalon045-avalon.blogspot.com/2013/02/beschilderde-kiezelstenen.html] en uiteindelijk de de barometer en de klok, die beiden van mijn ouders zijn geweest.
