Zomer 2016.
Na een hele tijd dubben en twijfelen heb ik ons uiteindelijk bij de Woonschakel op actief zoeken gezet. Wanneer ik dat precies deed, weet ik niet meer, maar het was allemaal nogal vreemde kost voor mij. Alle handelingen gaan via internet, en ik vraag me af, hoe de vele leeftijdgenoten van ons zonder internet kennis dit allemaal voor elkaar zouden moeten krijgen. Ook was ik nogal huiverig voor onbekendheid van de materie of foutieve computerhandelingen, waardoor ik o.a. mijn ancienniteit zou kunnen kwijtraken. Het maakten me allemaal behoorlijk onzeker, wat weer tot gevolg had, dat ik er niet meteen vol voor ging.
9 juli 2016
Die zelfde onzekerheid was er ook de oorzaak van dat ik er op bovengenoemde datum, waarop ik voor het eerst echt reageerde op een huis, helemaal de fout in ging. Ik dacht voldoende te hebben aangegeven, dat ik een bepaald huis afwees en niet aanwezig zou zijn bij de bezichtiging. Dus niet! Mijn afwezigheid leverde me een boze mail met een sanctie op, tw. dat als ik dat nog twee keer zou doen, ik drie maanden op non actief zou worden gezet. Gelukkig is het niet zover gekomen, maar het was nou niet bepaald een voorval dat mijn zekerheid vergrootte.
half november 2016
Toen ik in de huurdersvergadering van de tram had aangekondigd dat we weg wilden, wilde ik niet langer zo halfbakken blijven handelen. Helaas was december nou niet echt een maand, waarin men aan verhuizen denkt en het aanbod was ernaar. Er gebeurde niet veel, maar het leverde me wel meer kennis op wat betreft het aanbod, prijzen en gang van zaken.
9 januari 2017
Tijdens de eerste werkelijke uitnodiging tot bezichtiging van een huis op de Beukenlaan werd me al snel duidelijk dat wij nr. 1 stonden en dat we zonder die plaats te verliezen ook konden weigeren. Dat deden we dus. Het huis was wel goedkoop, maar een beetje uitgeleefd en op de kale zolder keek je onder de dakrand naar buiten. Ook was de buurt triest en de winkels ver. Wel leerde ik dat we in geval van acceptatie een bewonersverklaring van de huidige gemeente en een inkomensverklaring van de belasting moesten worden ingeleverd. Dat leek allemaal simpel, maar hoe anders was het in werkelijkheid.
9 februari 2017
Na het afwijzen van het huis op 9 januari 2017 kwam een huis op de Wetering in the picture. Het staat in een buurt waarop ik al eerder mijn blik op had laten vallen, gezien de nabijheid van een grote supermarkt en redelijk ruime parkeergelegenheid. Het huisje was vooral bij Karel liefde op het eerste gezicht en ondanks mijn kleine bezwaar dat het een tussenwoning is, hebben we het geaccepteerd. De “ja-deadline”, waarop de papier moesten zijn ingeleverd, verliep op maandag 13 februari om 12 uur `s middags. Dan moest, 1. het reactieformulier, 2. de inkomensverklaringen en 3. verklaring van de huidige huurder binnen zijn. Tot twee dagen voor de bezichtiging dacht ik dat de eerste twee formulieren netjes klaar lagen, maar de maandagavond ervoor realiseerde ik me dat ik sinds mijn 65e een eigen inkomen had. waardoor ik dus ook een eigen inkomensverklaring zou moeten overleggen. Ik heb hem die avond snel aangevraag en gelukkig duurde de ontvangst daarvan niet de aangekondigde vijf dagen en lag het donderdagmorgen op de mat. Het bestaan en moeten inleveren van het derde formulier ontdekte ik pas donderdagmiddag bij het inleveren van de eerste twee formulieren. Met een beroerd gevoel reden we huiswaarts in de hoop het de volgende dag alsnog te kunnen regelen.
10 februari 2017
Uiteraard zijn we die vrijdagmorgen als een haas naar Hoorn gereden om het benodigde huurdersformulier te bemachtigen. Helaas ging dat niet zoals verwacht. We kregen daar te horen, dat er niemand was, die ons hieraan kon helpen. Maandagmorgen zouden we de eersten zijn, dus keerden we onverrichte zaken en behoorlijk nerveus terug naar Opperdoes.
13 februari 2017
Na een zenuwslopend weekend reden we maandagmorgen opgelucht naar Hoorn. Sijtje had er geen gras over laten groeien en was meteen voor ons aan de slag gegaan. Een telefoontje brak de spanning en en onder vele dankbetuigingen onzerzijds namen we het beruchte Aviertje in ontvangst.Dan op naar de Woonschakel, waar we het gewraakte formulier een uur voor het sluiten van de deadline naar behoren konden inleveren. Pfffff, dat was niet echt fijn.
Nu konden we niets anders doen dan afwachten. Bewust had ik niet gevraagd wanneer we wat zouden horen, maar voordat ik ook maar ergens over had kunnen piekeren, kwam dezelfde dag nog de definitieve toewijzing in de mail. Yesss!! Ik moest me daarna die dag nog herhaaldelijk in mijn arm knijpen of het wel waar was? Ja het was waar, we gaan verhuizen, we hebben echt een woning in Grootebroek, tekenen 8 maart de huurovereenkomst en krijgen dan ook de sleutels. We gaan ook echt weg uit Opperdoes. Blij en treurig, een dubbel gevoel, maar hoe je het ook bekijkt, de kogel is door de kerk. Mijn gezonde verstand is blij, denkende: Ja, we worden ouder, het gaat allemaal niet zo gemakkelijk meer en dan “in the middle of nowhere” hier in Opperdoes; ver van voorzieningen, winkels en dochters". Maar mijn hart doet zeer. Het station, de schitterende locatie en de langskomende trams. Auwwwww.
Maar geen getreur, dat zit niet in mij. Ik ga onverschrokken voort met ons verdere verhuisavontuur.
25 februari 2017
[Ook op fb] Vanmiddag reed ik in de stromende regen richting Bovenkarspel. Opeens hoor ik een van mijn meest favoriete Ierse nummers, "The Cliffs of Doneen", door de autoluidsprekers komen. Met de volume ruim hoger dan goed is voor een mens zijn oren moest ik wel heel goed opletten om bij de les te blijven. Ik zag me weer staan, helemaal in mijn eentje aan de uiterste noordkust van Ierland. In een adembenemend mooie natuur stond ik daar. De felle wind kleedde me bijna uit en de zee was tropisch blauw. Het begon verdacht te prikken in mijn ogen en voordat ik het me realiseerde rolde de tranen over mijn wangen. Wat is dat nou? Zo ken ik me niet? Ben ik ineens zo "soppy" geworden? Ach, waarschijnlijk doet een verhuizing toch meer dan ik wil toegeven. Pfffff.........
26 februari 2017
Vandaag heb ik 18 wissellijsten van de muur gehaald. Allen voorzien van glas. Toen ik dacht dat ik ze allemaal had gehad, merkte Karel fijntjes op dat ik de wc vergeten was. Oeps, nog 7 extra. Later vond ik er nog eentje op de schoorsteenmantel en een grote fotocollage, wat het onvoorstelbare totaal van 27 wissellijsten met glas oplevert. Niet normaal!!!! Er hangt echter nog meer. De bekende RAMlijstjes van Ikea, voorzien van “plastic” raamwerk, hangen nog op hun plek, maar zullen uiteindelijk natuurlijk ook het veld moeten ruimen. De “glazen” lijsten heb ik leeggehaald en de inhoud, bestaande uit borduursels, foto`s en tekeningen voorlopig maar in een bananendoos gedaan. Wat ik daarmee moet doen? Geen idee!. Weer ophangen is echter geen optie. Het zijn er teveel!
27 februari 2017
Allereerst nog even terug naar gisteren. Voor het overnemen van verschillende spullen van de vorige bewoner, moest ik nog even naar de Wetering. Na het zetten van de benodigde handtekening, was ik in de gelegenheid vast wat bananendozen, die de vorige bewoneer zo vriendelijk was voor ons achter te laten, mee te nemen. Voor vandaag was het plan om zo langzamerhand maar eens te gaan inpakken. Helaas lag een grote fotocollage dwars. Deze plaat, vol met leuke foto`s van ons gezin, geplaatst in een passepartout met een heleboel cirkels, wilde ik zeker bewaren, maar dan wel in een Ikealijst, in plaats van zo`n zware en enge glazen wissellijst. Dat was leuk bedacht, maar toen ik hem probeerde op te pakken, vielen alle foto`s eraf. Het 30 jaar oude plakband had de geest gegeven. Verdorie, daar had ik niet op gerekend, hoewel ik, als ik er eens goed over nagedacht had, het wel had kunnen bedenken. Na een paar uurtjes mopperen, prutsen en nog eens mopperen, zat de heleboel weer redelijk zoals het moest zitten. Nu heb ik het met ducktape vastgezet, want dat zal me geen tweede keer overkomen.
Na nog wat ruimen en acht dozen gevuld te hebben, vond ik het welletjes en ben lekker achter de laptop gekropen. Ik dacht te gaan hobbyen, maar dat viel anders. Dekker de verhuizer, die ons ook van Abcoude naar Bovenkarspel had gebracht, kwam met het bericht dat hij de hele maand maart vol zat of niet kon, dus paniekte ik lichtelijk. Dank zij de hulp van de meiden en fb is het opgelost. Dank, dank, dank. Woensdagmiddag komt Bert Ooms even een kijkje nemen en regelen we de boel hier thuis.
1 maart 2017
Het kopen van iets in zo`n bouwmarkt vind ik trouwens ook een crime. Die winkels hebben een enorme oppervlakte en aanbod van artikelen, dat het voor mij één groot onoverzichtelijk doolhof wordt. Ook op de bordjes, die aan het plafond hangen, waarop staat wat er beneden hen ligt, helpen niet echt. Ik had voor deze aankoop al dagen moed verzameld en toen ik dus uiteindelijk bij de Gamma in Grootebroek binnenstapte hoopte ik dat het mee zou vallen. Na alle gangetjes, behalve die van de tuin en de elektra te hebben doorgespeurd, vond ik niets wat leek op een gereedschapskist. Daar er ook in de wijde omtrek geen personeel te zien was, ben ik onverrichter zake de winkel maar weer uitgegaan. Bij de Karwei in Enkhuizen liep gelukkig wel iemand rond aan wie ik kon vragen, waar ze stonden en ik heb daar een prima gereedschapskist gekocht. Dus het is bewezen. Personeel in de winkel loont! Ook voor de spijker- en schroevenbak, die ik gezien heb toen ik daar was, ga ik daarheen. Dat scheelt me een hoop gezoek.
5 maart 2017
vandaag was het een "Doei-dag" ofteweg een dag waarop ik allemaal spullen tegenkwam met een verhaal. Dat maakt de zaak er niet eenvoudiger op, maar alles bewaren is toch echt onmogelijk. Als het super moeilijk wordt grijp ik naar één van de twee opties. Toch bewaren of wat ik veel vaker doe, ik maak een foto en doe het dan alsnog weg. Zo krijg ik een geweldige fotofile, waarbij ik later nog eens heerlijk kan wegdromen of wat ik soms ook wel eens doe, een stukje schrijven naar aanleiding van de foto.
Neem nou deze witte sweater, gekocht in 1993. Hij was toen eigenlijk ook al een beetje krap en helaas heeft hij nooit erg lekker gezeten. Prioriteit nummer 1 was natuurlijk de opdruk en dat ik die niet in de maat XXL kon kopen nam ik voor lief. In 1993, waren we dus op het eiland Man. Een fantastische plek midden in de Ierse zee. Twijfelkont die ik toen ook al was, nam ik natuurlijk pas, aan het eind van de rit weer beneden, in Laxey, de beslissing om deze sweater te kopen. Helaas was hij daar uitverkocht, en ik zou, als ik hem persé wilde kopen weer naar de tram moeten pakken, naar de top van de Snaefell. Waarom Karel die middag niet met me meewilde, weet ik niet meer, maar ik weet zeker dat ik alleen weer de tram nam, de berg op. Het was de laatste rit en echt prettig voelde ik me niet. Dat kan ik me nog goed herinneren, maar schijnbaar was toen, de wil om de trui te hebben groter dan het vooruitzicht om in mijn eentje weer die berg op te moeten. Alle kleding is nu uitgezocht en daar dat het laatste was, wat er nog boven gedaan moest worden, ben ik daar bijna klaar. Alleen de spullen in de bad- en slaapkamer, die wij dagelijks nodig hebben ligt er nog.
Een tweede auwww-moment had ik, toen ik deze mooie, maar heel veel stofaantrekkende zwanen naar de kliko verwees. Ze zijn opgebouwd uit honderden kleine units, die ik vouwde uit een klein A-formaat papiertje. De techniek komt, als ik het goed begrepen heb, anders dan de meeste origami modellen, uit China. Ook van deze zwanen kan ik zeggen, "Gelukkig hebben we de foto`s nog".....en beter, ik heb ook de patronen nog, dus als ik in de toekomst echt niet meer weet wat ik moet gaan doen, kan ik altijd weer overnieuw beginnen.
Verder ben ik nog even naar Karwei in Enkhuizen gereden, om een bak te halen, voor alle spijkers, schroeven en andere troepjes, zodat ook die netjes met ons mee naar Grootebroek kunnen reizen. Het was zulk prachtig zonnig lenteweer dat ik er meteen een ritje aan heb vastgeplakt. Als ik nu naar buiten kijk, vraag ik me wel af waar dat mooie lenteweer gebleven is, want het regent nu weer pijpestelen.
6 maart 2017
Ahwww, vandaag weer een beerput opengetrokken. BESTEK! Ja dat moet met een hoofdletter, want ik kom er in om. Wat doe je met o.a. 18 eetlepels, 40 theelepeltjes, 12 fonduevorken [en geen fonduestel], 24 gebaksvorkjes, 22 kartel- en 12 smeermessen, 3 dunschillers, 4 aardappelmesjes en dan heb ik nog niet eens onze [gelukkig maar] zesdelige cassette, meegeteld. Wat een cassette is zal ik even uitleggen voor de hedendaagse jeugd, want het heeft helemaal niets te maken met de geluidsbandjes, die intussen ook alsweer uit de mode zijn. Een cassette zoals ik bedoel behoorde in de jaren '60 van de vorige eeuw en ver daarvoor, evenals bed- en keukenlinnen tot je uitzet, die nodig had als je ging trouwen. Dat kon veel of weinig zijn, al naar gelang de financiele status van je ouders. Een cassette bestond uit bestek in de breedste zin van het woord.
Mijn nu niet meegetelde cassette bestaat dan nog eens uit: 12 vorken, lepels en messen [van elk 6 kleine en 6 grote], 12 theelepels [alweer], 12 eierlepeltjes, 2 vleesvorkjes, 2 botermesjes, 4 grote opscheplepels, 2 lepeltjes waar ik absoluut niet meer weet waarvoor ze dienen en een messenslijper.
Last but not least, vond ik ook nog wat nostalgische bestek wat er niet uitziet. Het is nl. zilver dus zou het geregeld gepoets moeten worden. Een setje van vork-lepel-mes, dat gezien de inscriptie waarschijnlijk nog van mijn oma, waarnaar ik genoemd ben is geweest. Verder een setje bestaande uit een vork en lepel van mijn vader en een van mijn moeder, waarbij ook nog een klein lepeltje zit. Heel lief is de inscriptie op de achterkant met haar naam "Jopie". Dat breng je toch niet naar de kringloop! Het vierde setje is een kindervork met twee lepels. Het is van zoon Rob, die het nooit heeft meegenomen en ik herinner me nog dat we een keer de lepel kwijt waren en er eentje hebben bijgekocht. Natuurlijk vonden we later de orignele lepel terug. Dit setje moet dus tzt. naar Amsterdam.
Het ergste is eigenlijk nog, dat al dat bestek maar gewoon in de kast ligt, want we gebruikten het alleen bij de -niet zo vaak voorkomende- kerstdiners. In det keukenladen liggen drie vorken, drie lepels en een handjevol messen van Blokker of zoiets. Die worden dagelijks gebruikt. Dus, wat nu????? Na lang wikken en wegen ga ik maar iets meer van mijn cassette gebruiken en heb voor de meeste lepels, vorken en messen de aantallen gehalveerd. Het overschot staat nu in een schoenendoos hier in de kamer. Dus zit je ergens om verlegen, schroom niet, ik heb nog genoeg om weg te geven.
Wat betreft Ziggo heb ik de boel ook maar eens geregeld. Een telefoontje was voldoende. Toch heb ik een heleboel vergeten te vragen. "Houd ik mijn telefoonnummer en wat moeten, zowel Ingrid, Suzanne en ook ik met al die kastjes. Nou ja dat komt nog wel. Op de verhuisdag, neem ik alle oude apparatuur mee en als ik het daar inplug zou alles het moeten doen. Ik ben benieuwd! Voor de mediabox, die ik ook bestelde, was ik voor de verhuizing te laat. Dat komt dus later. Dan komt er dus nog een extra kastje en is het hoog tijd om ook maar iets eens aan al die andere overtollige kastjes te doen.
O, ja, ik heb bij post.nl een verhuisbericht aangeraagd. Ik stond vijf dagen geleden al voor paal bij Stumpel, want ik vroeg naar een invulformulier hiervoor. Dat meisje keek of ze water zag branden, want die dingen zijn schijnbaar al jaren uit de mode. Heb ik weer!
Maar goed, het aantal bedrijven dat je kunt aanvinken, waarnaar dan automatisch een adresverandering gaat is wel fors groter geworden, maar wat ik wilde stond er niet bij. Balen. Ik moet ze dus allemaal apart gaan aanschrijven of inloggen op de "Mijn" pagina en het zelf veranderen. Lekker wel, dat noemen ze dan dienstverlening tegenwoordig.
Wel, wel, zo kan ie wel weer voor vandaag. En ja Ingrid en Joyce, een lange dit keer, jullie krijgen je zin.
8 maart 2017
Een korte dit keer. Ik heb weinig te melden, maar wat er gebeurde was reuze belangrijk. Vandaag kregen we de sleutel. We huren dus nu twee huizen. Dat geeft een raar gevoel en het moet natuurlijk ook niet te lang duren, want zo`n dubbele maandhuur is een beetje duur. Ik ben, na die overdracht, nog even rustig door het huis gelopen, en heb geprobeerd tot me door te laten dringen, dat we over 14 dagen hier echt wonen. Ik moet zeggen, dat lukte niet erg. Wat dochter Suzanne ook zegt, boven is het giga-groot met ontzettend veel bergruimte, maar beneden, waar we "echt willen gaan wonen", wordt het toch nog een hele puzzel om onze spulletjes zo gericht mogelijk een plekje te geven.
Bij alle klussen die er zijn, gaat er ook wel eens eentje wat eenvoudiger. Vanmiddag stuurde ik de adresverandering in de familie rond. Heerlijk zo, tegenwoordig, bijna allemaal per mail, dat ging lekker snel. Zo vlot zelfs, dat één van de eerste reacties helemaal van de andere kant van de wereld kwam. Mijn nicht, die in Zuid-Afrika woont was een van de eersten die ons doorgaf dat ze ons nieuwe adres had genoteerd. Dat is echt leuk!
11 maart 2017
Na de eerste explosieve dagen van inpakken, regelen en heen en weer rijden tussen Opperdoes en Grootebroek kwam het hele avontuur de laatste dagen in een wat rustiger vaarwater. Hoewel we het bijna zouden vergeten, waren er ook nog andere zaken die onze aandacht verdienden. Een paar dokterspraken en een tandartsbezoek wat op het allerlaatste moment werd afgezegd, stonden al in de planning. Want hoe je het ook wend of keert, onze lichamen, weliswaar ten dele schuldig aan de hele onderneming, hebben er geen boodschap aan, dat wij nou toevallig ergens anders gaan wonen.
Toch heb ik een onverminderd aantal bezoeken gebracht aan "het einde van de weg" , waar het inbrengstation van de vuilstort is en waar ook de container van de Kringloop staat. Tot mijn schaamte moet ik bekennen, dat ik, nu ik wil opschrijven, wat ik zoals wegbracht, het meeste alweer ben vergeten. Oef, hoe belangrijk kon het allemaal zijn! Behalve die bak met bestek natuurlijk, want die herinner ik me maar al te goed. Ik had hem meegenomen naar dochter Ingrid, die de hele doos nog eens aan een grondige inspectie onderwierp en wat dingen omruilden, die zij kon gebruiken. Ook liet ik bij haar de fonduevorken voor Liesbeth achter. Daarna ben ik thuis er nog eens doorheen gegaan en heb tenslotte nog wat messen gered van de ondergang. Toen was het einde verhaal voor de doos en hij belandde, net als al die andere overbodige spullen, in de container van de Kringloop.
Gisterenavond had ik een dip. Het gevoel dat er nog zoveel moest gebeuren en ik op dat moment helemaal niets kon doen en het feit dat er niets op de tv was om me een beetje af te leiden, deden me de das om. Ik liep te ijsberen, zat niet lekker in mijn vel om te haken, met andere woorden, ik kon mijn ei niet kwijt en belandde met mijn tablet om half 10 ongeveer, languit op bed. Daar ontstond uiteindelijk een heerlijk opbeurende berichtenwisseling via messenger met Ingrid en Suzanne en die bracht me er weer helemaal bovenop. Met de belofte dat wij de volgende morgen onder het genot van koffie en thee zouden gaan brainstormen hoe ik het allemaal moest gaan aanpakken met de meubels, kastindelingen en muren sauzen, kwam de energie weer terug. Weer beneden, zette ik, onder het genot van een opgenomen Midsommer Murders, en passant nog bijna twee beren in elkaar.
De koffie/thee sessie vanmorgen was fantastisch. Eerst bij Suzanne en later op de Wetering werd ik een stuk wijzer. We deelden in, bedachten vanalles en als het allemaal lukt zal Ikea woensdag een beste klant aan me hebben. Ook realiseerden we ons, dat, als we komende zaterdag met Rob, Sandra, Sam, Silver, Suzanne, Ingrid en Karel aan het werk zouden gaan, het wel fijn zou zijn, als we allemaal konden zitten. In no time bracht Ingrid onze de tuinbank en drie tuinstoelen, die bij haar stonden, vast naar ons nieuwe adres. Dat zijn al minstens zes zitplaatsen. De rest van de stoelen, koffie/thee en de verfspullen wordt een taak voor de komende week.
Tot zaterdag kunnen we [behalve woensdag] rustig aandoen. Een week waarin ik vergeten dingen kan rechttrekken, spullen die ik graag zelf vervoer overbrengen en vooral veel nadenken hoe ik alles zal gaan indelen. O, ja, en over vergeten dingen gesproken. Gas en electriciteit is geregeld, maar O, jee, er bestaat ook nog zoiets als waterleiding. Jammer dan, maandag zijn ze de eersten!
14 maart 2017
Oh ik ben blij. De kast is weg dus kunnen onze bedden in de slaapkamer. Jongens, wat zat dat ding me in de weg. Ik ben nu eenmaal een pietje precies, en ik wil echt niet alles laten aankomen op het laatste moment. Ook bestaat het plan om zaterdag de muren te gaan verven en dat gaat nogal gemakkelijk met zo`n grote kast die dan midden in de kamer geparkeerd zou moeten worden. Ingrid en Karel hebben die grote linnenkast samen uit elkaar gehaald en naar boven gebracht. Maar daar hield het niet mee op. Ze heeft hem met heel veel moeite weer bijna in elkaar gezet. Alleen de achterplaat moet nog vastgespijkerd worden en omdat de spijkertjes op waren, ligt hij nu, op zijn rug, boven te wachten op dit werk. Daarna blijft het hopen of hij er een beetje recht uit deze hele operatie komt, want toen hij vanmorgen even op de beentjes werd gezet, hing hij aardig uit het lood. Maar dat is dus van latere zorg. In ben al blij dat het zover is gekomen. Ingrid "Petje af, ik doe het je niet na"!
Maar dat is niet alles wat er is gedaan. Het wordt een heus kastenverhaal, want gisteren heeft Ingrid, ook samen met Karel en mij, de bruine kast naar de vuilstort gebracht. Ongelofelijk wat er in haar kleine citroentje Saxo past. Daar kunnen onze Suzuki`s niet tegenop. Dat was lachen. Op de deuren van die kast zaten nog al onze "windowsheets" van de engelse spoorwegen, dus kreeg de hele wegbrengactie een nostalgisch karakter. Die windowsheets zaten bij sommige treinen in de jaren `90 van de vorige eeuw op de ramen, om aan te geven wat op die rit de eindbestemming was van de trein. Ze werden dus maar 1x gebruikt en meestal kreeg ik van de conducteurs, na een vraag, wel toestemming om ze, als souvenir, eraf te halen. Daar we nogal wat treinreizen hebben gemaakt ontstond er een aardige verzameling, die eenmaal op de kastdeurtjes geplakt, behoorlijk is verschoten. Het was dus niet meer de moeite waard om ze eraf te halen en zo stond stond Karel, midden op het wegbrengstation, quasi een potje te janken, bij de kastdeur. Nu alle kasten weg. of boven zijn, hoop ik dat voor ons de meest zware klussen zijn geklaard. De rest is aan de verhuizers volgende week. Ingrid, Suzanne en ik gaan morgen naar Ikea, want na heel veel weggedaan te hebben, zullen we toch nog wat vervanging moeten kopen.
16 maart 2017
In de wetenschap, dat ik gisteren twee nachtkastjes heb gekocht, ben ik vanmorgen de oude maar eens gaan slopen. Dat gaat snel, een flinke trap op een cruciale plek, geeft echt wel het gewenste resultaat. De restanten belandden, zoals zoveel de laatste dagen, in de houtbak op het wegbrengstation van de HVC. Daarna heb ik het keukenblok leeggehaald. Op deze plek stonden de spullen, die ik dagelijks gebruik, dus wordt het voor de komende dagen, koken en eten klaarmaken vanuit een bananendoos. Verder ben voor mijn doen zeker, keihard aan de schoonmaak gegaan. De afzuigkap, alle zeiltjes, die dienden als kastpapier in de keukenkasten en de leeggehaalde kastjes en laden zelf, heb ik voor mijn doen, behoorlijk onder handen genomen. Hopelijk heb ik het een beetje goed gedaan, want voor wie mij een beetje kent, zal het geen verrassing zijn, dat ik me, met die aktiviteiten, behoorlijk uit mijn comfort-zone werd gehaald.
Vanmorgen zat ik daar dan, in een bijna leeg huis op Ikea te wachten. De slaap was nauwelijks uit mijn ogen zo om acht uur in de ochtend, maar ja je moet wat over hebben voor de goede zaak en ik zag het maar als een perfecte oefening voor volgende week, want dan staan de verhuizers om half 8 voor de deur. Rijdende door Opperdoes leek het zondag, maar even verder op de Markerwaardweg, begon het al aardig op een heuse ochtenspits te lijken. Toen ik binnen was heb ik eerst maar eens kop koffie gemaakt, onder welk genot ervan ik ontdekte dat ik wel mijn haaknaalden had meegenomen, maar de katoen was vergeten. Slim!!! Wifi is er ook nog niet, dus eens even lekker surfen op het net of mijn puzzels afmaken kon ik ook vergeten, dus ben ik eerst een kast in het schuurtje gaan verplaatsen, een bestelling veiligheidsoogjes gaan uitzoeken en de grote tuinbank, die midden in de kamer staat en die voor alles gebruikt wordt, behalve zitten, gaan opruimen. Juist toen ik mijn tablet/eboek uit mijn tas had gehaald, kwam Ingrid en werd het toch nog gezellig. Om een lang verhaal verder kort te maken; de Ikeajongens kwamen om half vijf, dus moest er nog de nodige creativiteit uit de kast gehaald worden, zodat er steeds iemand aanwezig was. Toen de bestelling werd gebracht waren we intussen met z`n vieren en na nog even wat afgesproken te hebben voor morgen ging iedereen haars/zijns weeg.
18 maart 2017
Een kort journaaltje dit keer, want ik ben gevloerd, terwijl ik het minste gedaan heb. Maar oh, jongens ik ben zo blij met wat jullie allemaal voor ons gedaan hebben vandaag. Wat hebben jullie een werk verzet. De muren en plafonds van zowel de kamer, keuken als de slaapkamer, hebben jullie allemaal gesausd. Een titanenklus, waar ik de moed niet voor had, om er zelfs maar aan te denken.
Maar daar hield het niet mee op. Ook onze Ikea-aankopen hebben jullie allemaal in elkaar gezet. Kleindochter Sam was werkelijk super in het in elkaar zetten van het spul en samen met broer Silver hebben ze zonder hulp onze nachtkastjes in no time, tiptop in elkaar gezet. Het is trouwens een leuke gedachte dat onze nachtkastjes in elkaar zijn gezet door onze kleinkinderen, dat vergeet je niet gauw. Ook met de rest stonden ze hun vrouwtje/mannetje. De stoelen, tafel en tv-kast, met alles hebben ze geholpen en zelfstandig dingen in elkaar gezet. Zelfs de garderobekast boven is afgemaakt. Het eindresultaat mag er wezen. De kamers en keuken zijn heel rustig en licht, wat nog eens versterkt wordt door de mooie lichte houtkleur van de meubels. Rob, Sandra, Sam, Silver, Ingrid en last but not least Suzanne, allemaal heel, heel hartelijk dank.
Na goed te hebben nagedacht en wat overleg met Suus en Ingrid ging ik naar bed met het plan de wasmachine en de vriezer maar om te wisselen. De kookplaatjes pasten gelukkig ook op het "oma-tafeltje" en de magnetron kon dan op de koelkast. Koffie/thee zetten moet dan maar op het aanrecht.
19 maart 2017 [10 uur `s avonds]
27 februari 2017
Allereerst nog even terug naar gisteren. Voor het overnemen van verschillende spullen van de vorige bewoner, moest ik nog even naar de Wetering. Na het zetten van de benodigde handtekening, was ik in de gelegenheid vast wat bananendozen, die de vorige bewoneer zo vriendelijk was voor ons achter te laten, mee te nemen. Voor vandaag was het plan om zo langzamerhand maar eens te gaan inpakken. Helaas lag een grote fotocollage dwars. Deze plaat, vol met leuke foto`s van ons gezin, geplaatst in een passepartout met een heleboel cirkels, wilde ik zeker bewaren, maar dan wel in een Ikealijst, in plaats van zo`n zware en enge glazen wissellijst. Dat was leuk bedacht, maar toen ik hem probeerde op te pakken, vielen alle foto`s eraf. Het 30 jaar oude plakband had de geest gegeven. Verdorie, daar had ik niet op gerekend, hoewel ik, als ik er eens goed over nagedacht had, het wel had kunnen bedenken. Na een paar uurtjes mopperen, prutsen en nog eens mopperen, zat de heleboel weer redelijk zoals het moest zitten. Nu heb ik het met ducktape vastgezet, want dat zal me geen tweede keer overkomen. Na nog wat ruimen en acht dozen gevuld te hebben, vond ik het welletjes en ben lekker achter de laptop gekropen. Ik dacht te gaan hobbyen, maar dat viel anders. Dekker de verhuizer, die ons ook van Abcoude naar Bovenkarspel had gebracht, kwam met het bericht dat hij de hele maand maart vol zat of niet kon, dus paniekte ik lichtelijk. Dank zij de hulp van de meiden en fb is het opgelost. Dank, dank, dank. Woensdagmiddag komt Bert Ooms even een kijkje nemen en regelen we de boel hier thuis.
1 maart 2017
Vanmorgen is alle zware meubilair [salontafel en eethoek] door Noppes, het plaatselijke kringloopbedrijf, opgehaald. Ook wat overbodige stoelen, tafeltjes, dekenkist en zelfs een nachtkastje wat nog van mijn ouders is geweest, zullen hopelijk een nieuwe bestemming vinden. Zo moeilijk als het is om de vele borduurwerken en andere [zelfgemaakte] hobbydingen weg te doen, zo opgelucht was ik dat dit allemaal de deur uit ging. Nu begint het allemaal wat meer op kamperen te lijken, maar daar is niks mis mee. Het is even wennen met die grote tuintafel in de perronkamer, maar er zullen ongetwijfeld nog meer veranderingen komen, die nog veel ingrijpender zijn. Een ding is zeker. Ik hou niet van een popperige huisjes met allemaal prullaria op kasten en aan de muur en ik ga met deze nieuwe start dus weer beginnen om een minimalistische kamer te creëren. Niet teveel meer op kasten of aan de muur, want al die ballast maakt je leven er alleen maar ingewikkelder op.
Heb vanmiddag de “linnenkast” leeggehaald. Dat is een oude bruine kast, die we gekocht hebben toen we in 1966, na ons trouwen in de Kerkstraat in Abcoude gingen wonen. Toen deed hij dienst als keukenkast. Hij is alle keren meeverhuisd, dus is intussen al 4x in elkaar gezet. Morgen zal Karel hem voor de vierde en laatste keer uit elkaar halen, want ik ben bang dat een vijfde keer niet gaat lukken. De planken beginnen de laatste jaren letterlijk en figuurlijk dwars te liggen en spontaan naar beneden te vallen. De inhoud is al verwerkt en zit voor een groot gedeelte al ingepakt.
Met dat inpakken moet ik trouwens toch wel een beetje oppassen. Zo fanatiek als ik bezig ben, realiseer ik me nauwelijks dat ik hier nog drie weken zit. Ook dan wil ik zo af en toe schone kleren aan en bij ieder t-shirt een zoektocht door wat blauwe zakken is ook niet aanbevelenswaardig. Het aantal zakken begint trouwens aardig te groeien en ik moet hoognodig grote stickers halen. Helaas wil die man/vrouw van Bert Ooms wil maar niet komen. Dat is vervelend, want ik hou ten eerste niet van wachten en ten tweede haat ik het om vast te zitten in huis. Toch nog maar even doorbijten!
3 maart 2017
Gisteren en vandaag eigenlijk meer buitenshuis bezig geweest. Dwz. behalve wat vervangende spullen kopen, ook de broodnodige boodschappen halen, want met al het geruim en "ge-inpak", zou ik bijna vergeten dat het gewone leven ook doorgaat.
Allereerst ben ik op jacht geweest naar een kunststoffen gereedsschapskist. Die oude ijzeren bak was een aanslag op mijn leven, want hij was roestig en had trapsgewijs, drie etages bakken, die ongevraagd ineens in dicht klapten. De deksels van de bovenste bakken leken op platte ijzeren plaatjes, die aan de randen loeischerpt waren. Ik liep altijd al met een grote boog om dat ding heen en heb nu eindelijk mijn zin. Een normale bak, waar je veilig iets uit kunt halen. Verder vond ik vanmorgen [ook van ijzer] een soort laatjes bak voor spijkers en schroeven. Ik dacht dat ik dat ding allang weg had gedaan, maar tot mijn stomme verbazing stond het nog rustig op de zolder. Ook die moest eraan geloven. Het gaf een heerlijk geluid toen ik ze beiden bij de vuilstort in de container keilde. Helaas moet ik nu weer nog op zoek naar een bak, waar ik de resterende spijkers en schroeven in kan doen. De plastic zakjes, waarin ik ze zolang heb opgeborgen, zullen het denk ik ook niet lang uithouden.
Het kopen van iets in zo`n bouwmarkt vind ik trouwens ook een crime. Die winkels hebben een enorme oppervlakte en aanbod van artikelen, dat het voor mij één groot onoverzichtelijk doolhof wordt. Ook op de bordjes, die aan het plafond hangen, waarop staat wat er beneden hen ligt, helpen niet echt. Ik had voor deze aankoop al dagen moed verzameld en toen ik dus uiteindelijk bij de Gamma in Grootebroek binnenstapte hoopte ik dat het mee zou vallen. Na alle gangetjes, behalve die van de tuin en de elektra te hebben doorgespeurd, vond ik niets wat leek op een gereedschapskist. Daar er ook in de wijde omtrek geen personeel te zien was, ben ik onverrichter zake de winkel maar weer uitgegaan. Bij de Karwei in Enkhuizen liep gelukkig wel iemand rond aan wie ik kon vragen, waar ze stonden en ik heb daar een prima gereedschapskist gekocht. Dus het is bewezen. Personeel in de winkel loont! Ook voor de spijker- en schroevenbak, die ik gezien heb toen ik daar was, ga ik daarheen. Dat scheelt me een hoop gezoek.
Vanmiddag kwam eindelijk de mail van Ooms. De offerte voor de verhuizing is naar tevredenheid en ik heb meteen teruggemailed dat we hem accepteren. Dat is dus eindelijk helemaal rond. Op 21 maart, het begin van de lente is voor de laatste complete dag in Opperdoes, want op 22 maart vertrekken we met al ons hebben en houden naar Grootebroek.
En dan tot slot nog even dit:.......
Ik liet zonet de afstandsbediening met veel lawaai op de grond kletteren, Ik legde hem gedachteloos op een tafel die er niet meer was. Hihihi.
5 maart 2017
vandaag was het een "Doei-dag" ofteweg een dag waarop ik allemaal spullen tegenkwam met een verhaal. Dat maakt de zaak er niet eenvoudiger op, maar alles bewaren is toch echt onmogelijk. Als het super moeilijk wordt grijp ik naar één van de twee opties. Toch bewaren of wat ik veel vaker doe, ik maak een foto en doe het dan alsnog weg. Zo krijg ik een geweldige fotofile, waarbij ik later nog eens heerlijk kan wegdromen of wat ik soms ook wel eens doe, een stukje schrijven naar aanleiding van de foto.
Neem nou deze witte sweater, gekocht in 1993. Hij was toen eigenlijk ook al een beetje krap en helaas heeft hij nooit erg lekker gezeten. Prioriteit nummer 1 was natuurlijk de opdruk en dat ik die niet in de maat XXL kon kopen nam ik voor lief. In 1993, waren we dus op het eiland Man. Een fantastische plek midden in de Ierse zee. Twijfelkont die ik toen ook al was, nam ik natuurlijk pas, aan het eind van de rit weer beneden, in Laxey, de beslissing om deze sweater te kopen. Helaas was hij daar uitverkocht, en ik zou, als ik hem persé wilde kopen weer naar de tram moeten pakken, naar de top van de Snaefell. Waarom Karel die middag niet met me meewilde, weet ik niet meer, maar ik weet zeker dat ik alleen weer de tram nam, de berg op. Het was de laatste rit en echt prettig voelde ik me niet. Dat kan ik me nog goed herinneren, maar schijnbaar was toen, de wil om de trui te hebben groter dan het vooruitzicht om in mijn eentje weer die berg op te moeten. Alle kleding is nu uitgezocht en daar dat het laatste was, wat er nog boven gedaan moest worden, ben ik daar bijna klaar. Alleen de spullen in de bad- en slaapkamer, die wij dagelijks nodig hebben ligt er nog.
Een tweede auwww-moment had ik, toen ik deze mooie, maar heel veel stofaantrekkende zwanen naar de kliko verwees. Ze zijn opgebouwd uit honderden kleine units, die ik vouwde uit een klein A-formaat papiertje. De techniek komt, als ik het goed begrepen heb, anders dan de meeste origami modellen, uit China. Ook van deze zwanen kan ik zeggen, "Gelukkig hebben we de foto`s nog".....en beter, ik heb ook de patronen nog, dus als ik in de toekomst echt niet meer weet wat ik moet gaan doen, kan ik altijd weer overnieuw beginnen.
Verder ben ik nog even naar Karwei in Enkhuizen gereden, om een bak te halen, voor alle spijkers, schroeven en andere troepjes, zodat ook die netjes met ons mee naar Grootebroek kunnen reizen. Het was zulk prachtig zonnig lenteweer dat ik er meteen een ritje aan heb vastgeplakt. Als ik nu naar buiten kijk, vraag ik me wel af waar dat mooie lenteweer gebleven is, want het regent nu weer pijpestelen.
6 maart 2017
Ahwww, vandaag weer een beerput opengetrokken. BESTEK! Ja dat moet met een hoofdletter, want ik kom er in om. Wat doe je met o.a. 18 eetlepels, 40 theelepeltjes, 12 fonduevorken [en geen fonduestel], 24 gebaksvorkjes, 22 kartel- en 12 smeermessen, 3 dunschillers, 4 aardappelmesjes en dan heb ik nog niet eens onze [gelukkig maar] zesdelige cassette, meegeteld. Wat een cassette is zal ik even uitleggen voor de hedendaagse jeugd, want het heeft helemaal niets te maken met de geluidsbandjes, die intussen ook alsweer uit de mode zijn. Een cassette zoals ik bedoel behoorde in de jaren '60 van de vorige eeuw en ver daarvoor, evenals bed- en keukenlinnen tot je uitzet, die nodig had als je ging trouwen. Dat kon veel of weinig zijn, al naar gelang de financiele status van je ouders. Een cassette bestond uit bestek in de breedste zin van het woord.
Mijn nu niet meegetelde cassette bestaat dan nog eens uit: 12 vorken, lepels en messen [van elk 6 kleine en 6 grote], 12 theelepels [alweer], 12 eierlepeltjes, 2 vleesvorkjes, 2 botermesjes, 4 grote opscheplepels, 2 lepeltjes waar ik absoluut niet meer weet waarvoor ze dienen en een messenslijper.Last but not least, vond ik ook nog wat nostalgische bestek wat er niet uitziet. Het is nl. zilver dus zou het geregeld gepoets moeten worden. Een setje van vork-lepel-mes, dat gezien de inscriptie waarschijnlijk nog van mijn oma, waarnaar ik genoemd ben is geweest. Verder een setje bestaande uit een vork en lepel van mijn vader en een van mijn moeder, waarbij ook nog een klein lepeltje zit. Heel lief is de inscriptie op de achterkant met haar naam "Jopie". Dat breng je toch niet naar de kringloop! Het vierde setje is een kindervork met twee lepels. Het is van zoon Rob, die het nooit heeft meegenomen en ik herinner me nog dat we een keer de lepel kwijt waren en er eentje hebben bijgekocht. Natuurlijk vonden we later de orignele lepel terug. Dit setje moet dus tzt. naar Amsterdam.
Het ergste is eigenlijk nog, dat al dat bestek maar gewoon in de kast ligt, want we gebruikten het alleen bij de -niet zo vaak voorkomende- kerstdiners. In det keukenladen liggen drie vorken, drie lepels en een handjevol messen van Blokker of zoiets. Die worden dagelijks gebruikt. Dus, wat nu????? Na lang wikken en wegen ga ik maar iets meer van mijn cassette gebruiken en heb voor de meeste lepels, vorken en messen de aantallen gehalveerd. Het overschot staat nu in een schoenendoos hier in de kamer. Dus zit je ergens om verlegen, schroom niet, ik heb nog genoeg om weg te geven.
Wat betreft Ziggo heb ik de boel ook maar eens geregeld. Een telefoontje was voldoende. Toch heb ik een heleboel vergeten te vragen. "Houd ik mijn telefoonnummer en wat moeten, zowel Ingrid, Suzanne en ook ik met al die kastjes. Nou ja dat komt nog wel. Op de verhuisdag, neem ik alle oude apparatuur mee en als ik het daar inplug zou alles het moeten doen. Ik ben benieuwd! Voor de mediabox, die ik ook bestelde, was ik voor de verhuizing te laat. Dat komt dus later. Dan komt er dus nog een extra kastje en is het hoog tijd om ook maar iets eens aan al die andere overtollige kastjes te doen.
O, ja, ik heb bij post.nl een verhuisbericht aangeraagd. Ik stond vijf dagen geleden al voor paal bij Stumpel, want ik vroeg naar een invulformulier hiervoor. Dat meisje keek of ze water zag branden, want die dingen zijn schijnbaar al jaren uit de mode. Heb ik weer!
Maar goed, het aantal bedrijven dat je kunt aanvinken, waarnaar dan automatisch een adresverandering gaat is wel fors groter geworden, maar wat ik wilde stond er niet bij. Balen. Ik moet ze dus allemaal apart gaan aanschrijven of inloggen op de "Mijn" pagina en het zelf veranderen. Lekker wel, dat noemen ze dan dienstverlening tegenwoordig.
Wel, wel, zo kan ie wel weer voor vandaag. En ja Ingrid en Joyce, een lange dit keer, jullie krijgen je zin.
8 maart 2017
Een korte dit keer. Ik heb weinig te melden, maar wat er gebeurde was reuze belangrijk. Vandaag kregen we de sleutel. We huren dus nu twee huizen. Dat geeft een raar gevoel en het moet natuurlijk ook niet te lang duren, want zo`n dubbele maandhuur is een beetje duur. Ik ben, na die overdracht, nog even rustig door het huis gelopen, en heb geprobeerd tot me door te laten dringen, dat we over 14 dagen hier echt wonen. Ik moet zeggen, dat lukte niet erg. Wat dochter Suzanne ook zegt, boven is het giga-groot met ontzettend veel bergruimte, maar beneden, waar we "echt willen gaan wonen", wordt het toch nog een hele puzzel om onze spulletjes zo gericht mogelijk een plekje te geven.
Bij alle klussen die er zijn, gaat er ook wel eens eentje wat eenvoudiger. Vanmiddag stuurde ik de adresverandering in de familie rond. Heerlijk zo, tegenwoordig, bijna allemaal per mail, dat ging lekker snel. Zo vlot zelfs, dat één van de eerste reacties helemaal van de andere kant van de wereld kwam. Mijn nicht, die in Zuid-Afrika woont was een van de eersten die ons doorgaf dat ze ons nieuwe adres had genoteerd. Dat is echt leuk!
11 maart 2017
Na de eerste explosieve dagen van inpakken, regelen en heen en weer rijden tussen Opperdoes en Grootebroek kwam het hele avontuur de laatste dagen in een wat rustiger vaarwater. Hoewel we het bijna zouden vergeten, waren er ook nog andere zaken die onze aandacht verdienden. Een paar dokterspraken en een tandartsbezoek wat op het allerlaatste moment werd afgezegd, stonden al in de planning. Want hoe je het ook wend of keert, onze lichamen, weliswaar ten dele schuldig aan de hele onderneming, hebben er geen boodschap aan, dat wij nou toevallig ergens anders gaan wonen.
Toch heb ik een onverminderd aantal bezoeken gebracht aan "het einde van de weg" , waar het inbrengstation van de vuilstort is en waar ook de container van de Kringloop staat. Tot mijn schaamte moet ik bekennen, dat ik, nu ik wil opschrijven, wat ik zoals wegbracht, het meeste alweer ben vergeten. Oef, hoe belangrijk kon het allemaal zijn! Behalve die bak met bestek natuurlijk, want die herinner ik me maar al te goed. Ik had hem meegenomen naar dochter Ingrid, die de hele doos nog eens aan een grondige inspectie onderwierp en wat dingen omruilden, die zij kon gebruiken. Ook liet ik bij haar de fonduevorken voor Liesbeth achter. Daarna ben ik thuis er nog eens doorheen gegaan en heb tenslotte nog wat messen gered van de ondergang. Toen was het einde verhaal voor de doos en hij belandde, net als al die andere overbodige spullen, in de container van de Kringloop.
Gisterenavond had ik een dip. Het gevoel dat er nog zoveel moest gebeuren en ik op dat moment helemaal niets kon doen en het feit dat er niets op de tv was om me een beetje af te leiden, deden me de das om. Ik liep te ijsberen, zat niet lekker in mijn vel om te haken, met andere woorden, ik kon mijn ei niet kwijt en belandde met mijn tablet om half 10 ongeveer, languit op bed. Daar ontstond uiteindelijk een heerlijk opbeurende berichtenwisseling via messenger met Ingrid en Suzanne en die bracht me er weer helemaal bovenop. Met de belofte dat wij de volgende morgen onder het genot van koffie en thee zouden gaan brainstormen hoe ik het allemaal moest gaan aanpakken met de meubels, kastindelingen en muren sauzen, kwam de energie weer terug. Weer beneden, zette ik, onder het genot van een opgenomen Midsommer Murders, en passant nog bijna twee beren in elkaar.
De koffie/thee sessie vanmorgen was fantastisch. Eerst bij Suzanne en later op de Wetering werd ik een stuk wijzer. We deelden in, bedachten vanalles en als het allemaal lukt zal Ikea woensdag een beste klant aan me hebben. Ook realiseerden we ons, dat, als we komende zaterdag met Rob, Sandra, Sam, Silver, Suzanne, Ingrid en Karel aan het werk zouden gaan, het wel fijn zou zijn, als we allemaal konden zitten. In no time bracht Ingrid onze de tuinbank en drie tuinstoelen, die bij haar stonden, vast naar ons nieuwe adres. Dat zijn al minstens zes zitplaatsen. De rest van de stoelen, koffie/thee en de verfspullen wordt een taak voor de komende week.
Tot zaterdag kunnen we [behalve woensdag] rustig aandoen. Een week waarin ik vergeten dingen kan rechttrekken, spullen die ik graag zelf vervoer overbrengen en vooral veel nadenken hoe ik alles zal gaan indelen. O, ja, en over vergeten dingen gesproken. Gas en electriciteit is geregeld, maar O, jee, er bestaat ook nog zoiets als waterleiding. Jammer dan, maandag zijn ze de eersten!
14 maart 2017
Oh ik ben blij. De kast is weg dus kunnen onze bedden in de slaapkamer. Jongens, wat zat dat ding me in de weg. Ik ben nu eenmaal een pietje precies, en ik wil echt niet alles laten aankomen op het laatste moment. Ook bestaat het plan om zaterdag de muren te gaan verven en dat gaat nogal gemakkelijk met zo`n grote kast die dan midden in de kamer geparkeerd zou moeten worden. Ingrid en Karel hebben die grote linnenkast samen uit elkaar gehaald en naar boven gebracht. Maar daar hield het niet mee op. Ze heeft hem met heel veel moeite weer bijna in elkaar gezet. Alleen de achterplaat moet nog vastgespijkerd worden en omdat de spijkertjes op waren, ligt hij nu, op zijn rug, boven te wachten op dit werk. Daarna blijft het hopen of hij er een beetje recht uit deze hele operatie komt, want toen hij vanmorgen even op de beentjes werd gezet, hing hij aardig uit het lood. Maar dat is dus van latere zorg. In ben al blij dat het zover is gekomen. Ingrid "Petje af, ik doe het je niet na"!
Maar dat is niet alles wat er is gedaan. Het wordt een heus kastenverhaal, want gisteren heeft Ingrid, ook samen met Karel en mij, de bruine kast naar de vuilstort gebracht. Ongelofelijk wat er in haar kleine citroentje Saxo past. Daar kunnen onze Suzuki`s niet tegenop. Dat was lachen. Op de deuren van die kast zaten nog al onze "windowsheets" van de engelse spoorwegen, dus kreeg de hele wegbrengactie een nostalgisch karakter. Die windowsheets zaten bij sommige treinen in de jaren `90 van de vorige eeuw op de ramen, om aan te geven wat op die rit de eindbestemming was van de trein. Ze werden dus maar 1x gebruikt en meestal kreeg ik van de conducteurs, na een vraag, wel toestemming om ze, als souvenir, eraf te halen. Daar we nogal wat treinreizen hebben gemaakt ontstond er een aardige verzameling, die eenmaal op de kastdeurtjes geplakt, behoorlijk is verschoten. Het was dus niet meer de moeite waard om ze eraf te halen en zo stond stond Karel, midden op het wegbrengstation, quasi een potje te janken, bij de kastdeur. Nu alle kasten weg. of boven zijn, hoop ik dat voor ons de meest zware klussen zijn geklaard. De rest is aan de verhuizers volgende week. Ingrid, Suzanne en ik gaan morgen naar Ikea, want na heel veel weggedaan te hebben, zullen we toch nog wat vervanging moeten kopen.
En dan nog even dit..........
Ironisch?? Na een vol jaar ons een worst te hebben voorgehouden, dat er op de rotonde van de Almereweg een goedkoop Avia tankstation zou komen, zag ik vanmorgen op die plek voor het eerst een gravende shovel. Huh, gaan het er nu echt van komen? Leuk hoor, net nu wij weggaan.
16 maart 2017
[Zonder foto, dit keer, want ik maak al genoeg reclame!]
Zo er zijn alweer bijna twee dagen om, sinds ik het laatste journaaltje heb geschreven, de tijd vliegt echt en de verhuisdatum komt razendsnel dichterbij. Gisteren hebben we heerlijk rondgewandeld in Ikea en ik heb nog nooit zoveel uitgegeven daar. Ik kocht een tv-[laden]kast en 2 nacht[laden]kastjes van MALM en een eethoek met vier stoeltjes. Allemaal heerlijk licht en niet zo zwaar als dat eiken spul wat we hier in Opperdoes in de kamer hadden staan. Je kunt het mooi vinden of niet, hier vond ik het best wel op zijn plaats, gezien de historie van het pand [een stationswoning uit 1920], maar in een rijtjeswoning in Grootebroek past het beslist niet in de kamer. En passant kochten Suzanne en Ingrid ook nog meubilair, dus was het een uitgemaakte zaak, dat de complete aankoop zou moeten worden thuisbezorgd. Dat het allemaal zo snel zou gaan hadden we niet gedacht, dus wordt het morgen al posten op de Wetering. Hopelijk komen ze vanavond nog los met een exactere tijd, want een bezorgtijd van 8 tot 8 is wel erg ruim. De tijd zal het leren. Drie pleeborstels voor de somma van 99 ct. per stuk, de kussentjes voor mijn vier stoeltjes, twee afvalbakjes voor in de wc, en nog wat kleinere aankopen hebben we zelf maar meteen mee naar huis genomen.
Na twee kookplaatjes bij de Mediamarkt te hebben gekocht, reden we naar de Gamma voor muurverf. Ik was blij dat Suzanne erbij was, want het blik verf was niet te tillen. Gewapend met drie rollers, drie stelen voor de rollers, drie verfbakken, twee kwasten, afplaktape en dus die loeizware bus verf reden we naar de Wetering, waar we alles achterlieten voor de werkzaamheden as. zaterdag. Suzanne en Ingrid zijn experts in het Ikeakasten bouwen en Rob, Sandra, Sam en Silver gaan ons helpen met sauzen. Wauw !!
17 maart 2017
Gisteren, toen ik net verhuisjournaal-10 online had gezet, kreeg ik een mail van mijn broer, die heel lief aanbood, om lampen op te hangen. Oeps, lampen? Daar had ik helemaal nog niet aan gedacht. In ons toekomstige huis hangt in de woonkamer een spaarlamp zo los in een fitting aan het plafond, in de slaapkamer niets en in de keuken was er boven het aanrecht een klein lampje achtergebleven. Verder had ik me niet echt druk gemaakt over lampen daar ik op het moment alleen maar ben uitgegaan van het feit dat we vier grote losse staande schemerlampen en een heleboel bureau/slaapkamerlampjes hebben, waarmee we het de eerstkomende maanden zeker zouden kunnen uitzingen. Daarbij haat ik lampen die aan het plafond hangen. Het wekt voor mij associaties met burgerlijkheid, een tafel met vier stoelen eronder, de jaren 50/60 en tot overmaat van ramp geeft het een vreselijk licht. In ons eerste huis in Bovenkarspel vond ik toen van die nette ronde afdekplaatjes voor de lichtpunten aan het plafond en die gingen ook met ons mee naar huis nummer 2. In Opperdoes was het anders. Net als met de zware eiken meubelen, vond ik met tegenzin, dat het vanwege het decorum anders moest. Vandaar dus lampen aan het plafond. Ook geen pretje, want het plafond is zo hoog, dat ik steeds mijn hart vast hield, dat er ergens in de hoogte iets zou losschieten. Daar kon ik dan met geen mogelijkheid meer bij, want op zo`n hoge ladder staan en dan omhoog kijken, wordt brokken maken. Het is gelukkig nooit gebeurd, maar de lampen hebben ook nooit gebrand. Als stofvangers doen ze uitstekend hun werk en ik laat ze met plezier allebei achter voor de volgende bewoner.
Gisteren, toen ik net verhuisjournaal-10 online had gezet, kreeg ik een mail van mijn broer, die heel lief aanbood, om lampen op te hangen. Oeps, lampen? Daar had ik helemaal nog niet aan gedacht. In ons toekomstige huis hangt in de woonkamer een spaarlamp zo los in een fitting aan het plafond, in de slaapkamer niets en in de keuken was er boven het aanrecht een klein lampje achtergebleven. Verder had ik me niet echt druk gemaakt over lampen daar ik op het moment alleen maar ben uitgegaan van het feit dat we vier grote losse staande schemerlampen en een heleboel bureau/slaapkamerlampjes hebben, waarmee we het de eerstkomende maanden zeker zouden kunnen uitzingen. Daarbij haat ik lampen die aan het plafond hangen. Het wekt voor mij associaties met burgerlijkheid, een tafel met vier stoelen eronder, de jaren 50/60 en tot overmaat van ramp geeft het een vreselijk licht. In ons eerste huis in Bovenkarspel vond ik toen van die nette ronde afdekplaatjes voor de lichtpunten aan het plafond en die gingen ook met ons mee naar huis nummer 2. In Opperdoes was het anders. Net als met de zware eiken meubelen, vond ik met tegenzin, dat het vanwege het decorum anders moest. Vandaar dus lampen aan het plafond. Ook geen pretje, want het plafond is zo hoog, dat ik steeds mijn hart vast hield, dat er ergens in de hoogte iets zou losschieten. Daar kon ik dan met geen mogelijkheid meer bij, want op zo`n hoge ladder staan en dan omhoog kijken, wordt brokken maken. Het is gelukkig nooit gebeurd, maar de lampen hebben ook nooit gebrand. Als stofvangers doen ze uitstekend hun werk en ik laat ze met plezier allebei achter voor de volgende bewoner.
Vanmorgen zat ik daar dan, in een bijna leeg huis op Ikea te wachten. De slaap was nauwelijks uit mijn ogen zo om acht uur in de ochtend, maar ja je moet wat over hebben voor de goede zaak en ik zag het maar als een perfecte oefening voor volgende week, want dan staan de verhuizers om half 8 voor de deur. Rijdende door Opperdoes leek het zondag, maar even verder op de Markerwaardweg, begon het al aardig op een heuse ochtenspits te lijken. Toen ik binnen was heb ik eerst maar eens kop koffie gemaakt, onder welk genot ervan ik ontdekte dat ik wel mijn haaknaalden had meegenomen, maar de katoen was vergeten. Slim!!! Wifi is er ook nog niet, dus eens even lekker surfen op het net of mijn puzzels afmaken kon ik ook vergeten, dus ben ik eerst een kast in het schuurtje gaan verplaatsen, een bestelling veiligheidsoogjes gaan uitzoeken en de grote tuinbank, die midden in de kamer staat en die voor alles gebruikt wordt, behalve zitten, gaan opruimen. Juist toen ik mijn tablet/eboek uit mijn tas had gehaald, kwam Ingrid en werd het toch nog gezellig. Om een lang verhaal verder kort te maken; de Ikeajongens kwamen om half vijf, dus moest er nog de nodige creativiteit uit de kast gehaald worden, zodat er steeds iemand aanwezig was. Toen de bestelling werd gebracht waren we intussen met z`n vieren en na nog even wat afgesproken te hebben voor morgen ging iedereen haars/zijns weeg.
18 maart 2017
Een kort journaaltje dit keer, want ik ben gevloerd, terwijl ik het minste gedaan heb. Maar oh, jongens ik ben zo blij met wat jullie allemaal voor ons gedaan hebben vandaag. Wat hebben jullie een werk verzet. De muren en plafonds van zowel de kamer, keuken als de slaapkamer, hebben jullie allemaal gesausd. Een titanenklus, waar ik de moed niet voor had, om er zelfs maar aan te denken.
Maar daar hield het niet mee op. Ook onze Ikea-aankopen hebben jullie allemaal in elkaar gezet. Kleindochter Sam was werkelijk super in het in elkaar zetten van het spul en samen met broer Silver hebben ze zonder hulp onze nachtkastjes in no time, tiptop in elkaar gezet. Het is trouwens een leuke gedachte dat onze nachtkastjes in elkaar zijn gezet door onze kleinkinderen, dat vergeet je niet gauw. Ook met de rest stonden ze hun vrouwtje/mannetje. De stoelen, tafel en tv-kast, met alles hebben ze geholpen en zelfstandig dingen in elkaar gezet. Zelfs de garderobekast boven is afgemaakt. Het eindresultaat mag er wezen. De kamers en keuken zijn heel rustig en licht, wat nog eens versterkt wordt door de mooie lichte houtkleur van de meubels. Rob, Sandra, Sam, Silver, Ingrid en last but not least Suzanne, allemaal heel, heel hartelijk dank.
19 maart 2017 [in bed om 8 uur `s morgens]
Op de valreep stuitte ik gisterenavond op een probleem, wat ik tot toen toe totaal over het hoofd had gezien. Ik had de keuken helemaal ingedeeld en was enthousiast toen me werd gewezen op de wasmachine-aansluiting in het schuurtje, zodat die niet in de keuken hoefde te staan. Zodoende kon ik de koelkast [met twee kookplaatjes, ter vervanging van mijn huidige inductie-kookplaat met vier "pitten"] aan de linker , en de vriezer [met de magnetron erop] aan rechter/raamkant van het aanrecht plaatsen . Aan de andere kant van de keuken zou ik dan, naast de keukenkast, OP het "oma-tafeltje" koffie en thee maken. De wasmachine kon, zoals ik al schreef, in het schuurtje, zonder iets erop, want als die gaat centrifugeren rammelt alles er toch weer af.
Gisterenavond zat ik in Grootebroek, moe maar blij aan, de toen nog voor het raam staande tafel, te genieten, hoe mooi het allemaal geworden was, dat het probleem mijn hoofd binnenkwam. Ik keek naar de ruimte rechts van het aanrecht (bij het raam) en ik realiseerde me ineens dat de verwarming wel heel ver op die plek onder het raam doorliep. Daar kon de koelkast, noch vriezer staan! De verwarmingsplaat zou zowat tegen de zijkant van de vriezer of koelkast komen te zitten. Oefff, wat nu? Dat is balen.
Na goed te hebben nagedacht en wat overleg met Suus en Ingrid ging ik naar bed met het plan de wasmachine en de vriezer maar om te wisselen. De kookplaatjes pasten gelukkig ook op het "oma-tafeltje" en de magnetron kon dan op de koelkast. Koffie/thee zetten moet dan maar op het aanrecht.
Vannacht om half vijf was ik wakker en natuurlijk gaan je gedachten dan weer naar de verhuizing. Ineens realiseerde ik me dat de kookplaatjes niet aan de andere kant van de keuken geplaatst konden worden, want de afzuiger zit aan de kant van het aanrecht. Oh s***, wat nu? Kookplaatjes en magnetron omwisselen? Nee, kan niet! De kookplaatjes op de koelkast plaatsen is geen probleem, maar de magnetron kan niet op het "oma-tafeltje". Veel te groot en te diep! En de magnetron op de vriezer in het schuurtje zag ik ook niet zitten. Zit ik dan met mijn bevroren bammetjes in de schuur. Nee hoor, geen denken aan!
Piekerend ben ik uiteindelijk toch weer in slaap gevallen en zonder dat ik geplaagd werd door kookplaatjes en magnetron werd ik na een paar uur later weer wakker. Terwijl ik dit stukje op de tablet [nog in bed] lig te tikken, vraag ik me af, waarover ik me eigenlijk zo druk maak. Laat het allemaal maar bij plan B, dus de magnetron op de koelkast en de kookplaatjes op het tafeltje. De geurtjes moeten hun weg naar buiten zelf maar zoeken en mij met rust laten. En blijkt het na een een paar weken toch niet te voldoen, is het nog vroeg genoeg om er iets aan te doen.
19 maart 2017 [10 uur `s avonds]
Net voor ons ritje Ikea vanmiddag, omdat Suzanne zonodig een belangrijk snoer moest weggooien, kwam ik tot de ontdekking dat de kookplaatjes niet op het aangewezen tafeltje pasten. Het tafeltje was te klein en de kookplaatjes te groot. Dus...... als we toch naar Ikea gingen konden we meteen wel even naar een ander tafeltje kijken. Maar eenmaal gearriveerd, had ik genoeg van tafels, kookplaatjes, magnetrons, vriezers en koelkasten. Ik was het een beetje zat en om weer door die hele showroom boven te sjouwen, terwijl we voor de werkelijke boodschappen, alleen maar beneden moesten zijn, en heb ik voor de tweede keer de hele zaak uit mijn hoofd gebannen. We hebben lekker gesjopt, vonden wat we nodig hadden en zonder tafel, maar met allemaal leuke dingen zijn we na een paar uurtjes huiswaarts gekeerd. Thuisgekomen herinnerde ik me ineens, dat ik nog een oud tuintafeltje heb, dat nooit heeft buitengestaan. Wat blijkt, de kookplaatjes passen er precies op. Het is helaas niet zo mooi, en ook niet zo passend in de keuken, maar prima om de eerste tijd mee door te komen. Problem solved!!
21 maart 2017
Wauw, ik ben klaar met labelen en inpakken. Tenminste zover als mogelijk. De laatste dingen gaan er vanavond voordat ik naar bed ga en morgenochtend vroeg in. Nog even broodjes klaarmaken en dan is zover. Niets rest ons alles uit handen te geven en met nog wat privedingen in de auto achter de verhuiswagen aan richting Grootebroek te rijden. Ik had gedacht, dat ik deze twee laatste dagen niet zoveel meer zou hoeven doen, maar daarin heb ik me schromelijk vergist. Ik heb alle dozen en zakken gelabeld, dwz. alle dingen met een rood kruis moeten naar boven en alle spullen met een blauw kruis + bestemmingssticker mogen beneden blijven. Dat kruis staat met een dikke stift op een kleine sticky note.
Iets anders was niet te koop en het was dus echt behelpen en wat een hoop extra werk met zich meebracht. Ik hoop dat ik al die energie morgen door een vlotte verhuizing een beetje kan terugwinnen, want daar heb ik het voor gedaan. We zullen het meemaken.
Vanmorgen heb ik alle dingen die moeilijk in te pakken zijn zelf al weggebracht. Dat waren o.a. veel grote ingelijste borduurwerken, waarvan ik geen flauw idee heb, wat ik er nu mee, moet doen, de grote vlinders uit Wales, de kleine lichtslierten van bloemen en vlinders, een rekje voor op het aanrecht, en mijn beertjes voor Berendekens. Toen begon het afsluitende werk. Boven was ik klaar. Alles staat daar gelabeld en ingepakt, behalve de bedden en één wekker. Beneden had ik dat nog niet gedaan, wel had ik al veel ingepakt, maar nu moest het dus nog gelabeld worden en ik begon kamer voor kamer alle resterende losse dingen ergens onder te brengen. En dat is best moeilijk. Een voorbeeld: wat doe je met een afwasteiltje? In een bananendoos?, dan zit die doos voor de helft vol met een heleboel lucht. Natuurlijk kan je het teiltje opvullen, maar dan moet je wel iets hebben wat erin past. Dus geen bananendoos. Gewoon los meeverhuizen? Nee, ik wil geen losse rommel. Uiteindelijk heb ik al die grote losse plastic dingen maar in een vuilniszak gedaan. Dat lijkt me nog het handigste. Kijk dat is dus één voorbeeld, maar er zijn legio spullen, die je op deze manier lekker bezig kunnen houden.
Nu is het zo goed als klaar. Het een kale boel en een vreemd gezicht. De lege muren zijn ondanks bijna 20 jaar wonen, witter dan wit en ik merkte boven dat het op de kamer aan de Hoorn-kant al hol begon te klinken. Het ergste vind ik nog, dat ik morgenochtend om half zeven op moet. Ik ben dan echt geen mens, dus Karel en de verhuizers, zullen zich in het eerste uur moeten behelpen, met mij als zombie. Ik ben een enorme slechte slaper, en alleen al het vooruitzicht dat ik er vroeg uit moet, is voor mij een reden helemaal niet te kunnen slapen. Nou ja, dat gebeurt vaker, dus zal ik het wel overleven.
Nu ga ik nog even relaxen bij de tv. De BBC wist zeker dat het voor mij zo`n bijzondere avond was, want tot mijn grote verrassing zag ik een uurtje geleden, dat de BBC vanavond, zomaar twee afleveringen uitzendt van mijn favoriete soap. Tot in Grootebroek!
22 Maart 2017
Oefff, wij zijn verhuisd!!!! Eigenlijk liep het als een zonnetje, en ook het echte zonnetje scheen dat het een lieve lust was. Prachtig op tijd stonden de verhuizers voor de deur en voordat we het in de gaten hadden, zat alles zowat in de auto. Alle dozen en zakken van boven werden verzameld in de perronkamer en de bedden speelden het spelletje goed mee, door keurig via het trapgat naar beneden te gaan. Slechts één stellingkastje lag dwars; die moest door het raam naar buiten. Tegen tienen reden we voor de verhuizers uit naar Grootebroek, waar Suzanne ons opwachtten met koffie en tompoezen. Toen ging het snel. Mijn intensieve stickeren werkte goed en voordat we het wisten stond alles al binnen en nog belangrijker, het meeste boven.
14 april 2017
Zo na alle drukke weken van verhuizen en zo meer, komt er nu een beetje rust in ons Landal huisje. Ja, hihi, dat gevoel heb ik hier nog steeds, hoewel er in geen velden of wegen bossen te bekennen zijn. Bomen wel, hele grote zelfs. Dat is niet altijd even fijn gezien het zonnetje in de achtertuin, maar daarentegen zou het, volgens sommige buurtbewoners, heel confortabel moeten zijn als het in de zomer bloedheet is. Ook schijnt iedereen hier zijn hart vast te houden bij windkracht 10, maar laten we hopen, dat de dode takken die dan uit die bomen vallen, de beleefdheid hebbben om een kant op te gaan, waar geen huizen staan.
Natuurlijk zijn we nog niet klaar met alles, dat zou wel heel ongezond zijn, maar het belangrijkste werkt. We kunnen slapen, eten en gewoon de dingen doen, die we altijd al deden. De eerste twee in Grootebroek geboren beertjes, zitten intussen al op de nieuwe bank en hoewel de nieuwe mediabox af en toe nog wat kuren vertoont, is het tv kijken op dat grote nieuwe scherm een feest. Het is toch wel eens fijn zo'n frisse start waarin we bijna alle meubelen de deur uit hebben gedaan. Zo rigoreus zijn we nog nooit te werk gegaan. Zelfs mijn grootste angst, het wonen in een tussenwoning, valt tot op heden erg mee.
Ik ben compleet verlegen met alle hulp die wij van kinderen, kleinkinderen en diverse vrienden hebben gehad. Het is voor mij best moeilijk om toe te geven, dat ik het echt allemaal niet meer zelf kan doen en ik weet dat ik een ramp ben, als ik de controle over acties uit handen moet geven. Toch blijft het nog steeds vreemd dat ik om 10 voor 12 niet alles uit mijn handen hoef te leggen om de tram door te zwaaien. Dat zal nog wel even duren. Gelukkig staat er ruim voldoende "tram-wel-en-wee" op facebook, zodat ik aardig op de hoogte blijf.
Ik heb nu dus alle tijd om een rustig te overdenken, waarmee ik de nog grotendeels kale muren zal gaan opvullen, waar ik uiteindelijk nog wat lampen zal gaan ophangen en als laatste, wat we uiteindelijk met de tuin zullen gaan doen. We zien het wel, voorlopig vind ik het wennen al werk genoeg. De zomer komt eraan, dus gaan we daar maar eerst eens met volle teugen van genieten.
21 maart 2017
Wauw, ik ben klaar met labelen en inpakken. Tenminste zover als mogelijk. De laatste dingen gaan er vanavond voordat ik naar bed ga en morgenochtend vroeg in. Nog even broodjes klaarmaken en dan is zover. Niets rest ons alles uit handen te geven en met nog wat privedingen in de auto achter de verhuiswagen aan richting Grootebroek te rijden. Ik had gedacht, dat ik deze twee laatste dagen niet zoveel meer zou hoeven doen, maar daarin heb ik me schromelijk vergist. Ik heb alle dozen en zakken gelabeld, dwz. alle dingen met een rood kruis moeten naar boven en alle spullen met een blauw kruis + bestemmingssticker mogen beneden blijven. Dat kruis staat met een dikke stift op een kleine sticky note.
Iets anders was niet te koop en het was dus echt behelpen en wat een hoop extra werk met zich meebracht. Ik hoop dat ik al die energie morgen door een vlotte verhuizing een beetje kan terugwinnen, want daar heb ik het voor gedaan. We zullen het meemaken.
Vanmorgen heb ik alle dingen die moeilijk in te pakken zijn zelf al weggebracht. Dat waren o.a. veel grote ingelijste borduurwerken, waarvan ik geen flauw idee heb, wat ik er nu mee, moet doen, de grote vlinders uit Wales, de kleine lichtslierten van bloemen en vlinders, een rekje voor op het aanrecht, en mijn beertjes voor Berendekens. Toen begon het afsluitende werk. Boven was ik klaar. Alles staat daar gelabeld en ingepakt, behalve de bedden en één wekker. Beneden had ik dat nog niet gedaan, wel had ik al veel ingepakt, maar nu moest het dus nog gelabeld worden en ik begon kamer voor kamer alle resterende losse dingen ergens onder te brengen. En dat is best moeilijk. Een voorbeeld: wat doe je met een afwasteiltje? In een bananendoos?, dan zit die doos voor de helft vol met een heleboel lucht. Natuurlijk kan je het teiltje opvullen, maar dan moet je wel iets hebben wat erin past. Dus geen bananendoos. Gewoon los meeverhuizen? Nee, ik wil geen losse rommel. Uiteindelijk heb ik al die grote losse plastic dingen maar in een vuilniszak gedaan. Dat lijkt me nog het handigste. Kijk dat is dus één voorbeeld, maar er zijn legio spullen, die je op deze manier lekker bezig kunnen houden.
Nu is het zo goed als klaar. Het een kale boel en een vreemd gezicht. De lege muren zijn ondanks bijna 20 jaar wonen, witter dan wit en ik merkte boven dat het op de kamer aan de Hoorn-kant al hol begon te klinken. Het ergste vind ik nog, dat ik morgenochtend om half zeven op moet. Ik ben dan echt geen mens, dus Karel en de verhuizers, zullen zich in het eerste uur moeten behelpen, met mij als zombie. Ik ben een enorme slechte slaper, en alleen al het vooruitzicht dat ik er vroeg uit moet, is voor mij een reden helemaal niet te kunnen slapen. Nou ja, dat gebeurt vaker, dus zal ik het wel overleven.
Nu ga ik nog even relaxen bij de tv. De BBC wist zeker dat het voor mij zo`n bijzondere avond was, want tot mijn grote verrassing zag ik een uurtje geleden, dat de BBC vanavond, zomaar twee afleveringen uitzendt van mijn favoriete soap. Tot in Grootebroek!
22 Maart 2017
Oefff, wij zijn verhuisd!!!! Eigenlijk liep het als een zonnetje, en ook het echte zonnetje scheen dat het een lieve lust was. Prachtig op tijd stonden de verhuizers voor de deur en voordat we het in de gaten hadden, zat alles zowat in de auto. Alle dozen en zakken van boven werden verzameld in de perronkamer en de bedden speelden het spelletje goed mee, door keurig via het trapgat naar beneden te gaan. Slechts één stellingkastje lag dwars; die moest door het raam naar buiten. Tegen tienen reden we voor de verhuizers uit naar Grootebroek, waar Suzanne ons opwachtten met koffie en tompoezen. Toen ging het snel. Mijn intensieve stickeren werkte goed en voordat we het wisten stond alles al binnen en nog belangrijker, het meeste boven.
Toen de heren van Bert Ooms de straat uit reden, kwam de Mediamarkt erin en bracht de nieuwe tv. Toen konden we aan het werk. Met hulp van Suzanne en Ingrid, startten we met de bedden en daarna de keuken. Voor die laatste was het ondanks al mijn denkwerk, best nog lastig, alles een plekje te geven en ik kwam al gauw tot de conclusie dat een nieuw ritje Ikea onvermijdelijk is. Hoewel ik echt niet zoveel keukenspullen heb en daarnaast de laatste weken ontzettend veel heb gedumpt, kom ik toch kastruimte te kort. Een ladenkast onder mijn kookplaatjes zal uitkomst moeten brengen. De meeste spullen staan nu wel in de keuken, maar ik ben er stellig van overtuigd, dat er nog het nodige van plaats zal wisselen.
Verder zaten we met z`n drieën vanmiddag enorm te hanessen met de tv. We kregen de hele boel voor geen meter aan de praat. Ik was er al bang voor, want de aansluiting is totaal anders als in Opperdoes. Verder had ik toch teveel op mijn kennis uit het verleden vertrouwd en dan ineens kom je jezelf onbarmhartig tegen. Mannetjes- en vrouwtjes-stekkers zijn uit en hoe die draaidingen van tegenwoordig heten, daar heb ik geen notie van. Ook is HDMI tegenwoordig het toverwoord, iets waarvan ik in 1998, toen we voor de laatste keer verhuisden nog nooit had gehoord. Gelukkig, komt er morgenmiddag iemand van Ziggo langs, die ons hiermee uit de brand kan helpen.
Maar de meeste tijd van de middag bestond uit opruimen, nog meer opruimen en een ritje Gamma [verfrollers] en Jysk [kussens en tafelzeil] ertussendoor. Zelfs nu, de eerste dag al, merk ik, hoeveel gemakkelijker het allemaal gaat, met die winkels, zo dicht in de buurt. In wezen is dat idioot, want zover ligt Medemblik niet van Opperdoes, maar toch voelt het anders, en waar hem dat nou precies in zit weet ik niet.
Ook de afhaalchinees is in de buurt. Dat kwam vandaag wel erg gelegen en het is nog lekker ook. Na het eten knapten we allemaal een beetje af en begon het vroege opstaan behoorlijk op te spelen. Na een bakkie koffie/thee en wat kleine klusjes hielden Suzanne en Ingrid het voor gezien en gingen naar huis.
Toen waren we voor het eerst saampjes. Een gekke gewaarwording, in een nieuw huis, zonder tv en wifi, wat zouden we nu eens gaan doen. Ik was al een paar uur op zoek geweest naar een zwart dienblad om alle koffiespullen bij elkaar te zetten op de wasmachine. Daar moest ik dan maar eens mee doorgaan, bedacht ik zo, en daarvoor moest ik naar boven. Omdat ik om dat blad te vinden alle dozen moest openmaken, kon ik ze net ze goed meteen splitsen in een serie “uitpakken” en een serie “dat komt wel eens”. Dat lukte prima, en bij de serie “uitpakken” heb ik daarna de daad bij het woord gevoegd. Helaas gaf het dienblad zijn schuilplaats nog steeds niet prijs.Een deel van de dozen is nu leeg en rest [meest hobbyspullen van mij en fotoalbums] staat netjes in de kast.
Nu terwijl ik dit stukje zit te tikken, is het intussen half één geworden en ik realiseer me dat ik al vanaf 6 uur vanmorgen in de weer ben geweest. Zoiets is in lange niet voorgekomen en ik sta er versteld van, dat ik na vijf uur slaap het nog zo lang heb volgehouden. Maar nu is het welletjes, ik ga proberen te slapen. Maar niet voordat ik Ingrid en Suzanne heel hartelijk bedankt heb voor hun enorme hulp!!!!!
23 maart 2017
Voor de tweede keer wakker wordend, ben ik om 6 uur vanmorgen mijn nachtkastje maar gaan opruimen. Slapen werd toch niks meer. Eigenlijk niet zo verwonderlijk, want na die intensieve dag ben ik natuurlijk veel te lang doorgegaan. Aan de ander kant; als ik vroeger naar bed zou zijn gegaan, was het ook niets geworden. Daarvoor zat mijn hoofd veel te vol. Het journaaltje moest er eerst uit, dus zat ik om kwart over 12 in de nachts nog steeds met mijn laptop op schoot.
Toen het nachtkastje voor een deel naar tevredenheid was gevuld, werd ik weer slaperig en met een stapeltje rommel op de vloer voor mijn bed, doezelde ik nog een beetje weg. Echt geslapen heb ik die derde periode niet, maar toen ik mijn ogen weer open deed kwam het zonnetje net boven de dakrand uit en scheen vrolijk door het gordijn. Mijmerend dacht ik aan de afgelopen dagen en aan Karel, die zo vreselijk graag wilde helpen en het niet kon. Wat frustrerend moet het zijn. En dan al mijn gemopper op hem, dat kwam er voor hem dus ook nog bij. Maar ja, wat doe ik, als hij een plastic mandje in de tv kast probeert te proppen, om daar zijn sokken in op te bergen. Juist ja.
Als ik zo om me heen kijk, heb ik nog steeds het gevoel van een midweek in een Landal huisje. Toen Bernard Goldstein, me daar in een fb-reactie naar aanleiding van een foto, attent op maakte, moest ik hem volledig gelijk geven. De indeling, de lichte houtkleur en geur van onze nieuwe ladenkasten dragen daar zeker een steentje aan bij. Niet dat er iets mis is met Landalhuisjes hoor, ik heb al vaker gezegd, dat ik best in zo`n huisje zou willen wonen. En zie het nu eens, het begint er aardig op te lijken. Een lange midweek dus, altijd vakantie, wie zou dat niet willen. Hahaha, dat is wel een beetje overdreven natuurlijk, maar grappig is het wel.
Okee, we dwalen af. Het ergste van de verhuizing hebben we gehad. Nu de wifi nog, dan kan ik ook deze stukjes op mijn blog zetten. Tevens vind ik het nu een mooi moment om mijn verhuisjournaaltjes in deze vorm af te sluiten. We zijn nog lang niet klaar, want er moet nog heel veel opgeruimd worden en een bankstel hebben we ook nog niet uitgezocht, maar het grote verhuisavontuur is gelukkig wel zo`n beetje over. Ik schakel een versnelling terug en ga in een rustiger tempo door. Maar dat houdt niet in dat ik ook met schrijven stop. Natuurlijk niet dat is veel te leuk. Alleen een beetje minder vaak.
14 april 2017
Zo na alle drukke weken van verhuizen en zo meer, komt er nu een beetje rust in ons Landal huisje. Ja, hihi, dat gevoel heb ik hier nog steeds, hoewel er in geen velden of wegen bossen te bekennen zijn. Bomen wel, hele grote zelfs. Dat is niet altijd even fijn gezien het zonnetje in de achtertuin, maar daarentegen zou het, volgens sommige buurtbewoners, heel confortabel moeten zijn als het in de zomer bloedheet is. Ook schijnt iedereen hier zijn hart vast te houden bij windkracht 10, maar laten we hopen, dat de dode takken die dan uit die bomen vallen, de beleefdheid hebbben om een kant op te gaan, waar geen huizen staan.
Natuurlijk zijn we nog niet klaar met alles, dat zou wel heel ongezond zijn, maar het belangrijkste werkt. We kunnen slapen, eten en gewoon de dingen doen, die we altijd al deden. De eerste twee in Grootebroek geboren beertjes, zitten intussen al op de nieuwe bank en hoewel de nieuwe mediabox af en toe nog wat kuren vertoont, is het tv kijken op dat grote nieuwe scherm een feest. Het is toch wel eens fijn zo'n frisse start waarin we bijna alle meubelen de deur uit hebben gedaan. Zo rigoreus zijn we nog nooit te werk gegaan. Zelfs mijn grootste angst, het wonen in een tussenwoning, valt tot op heden erg mee.
Ik ben compleet verlegen met alle hulp die wij van kinderen, kleinkinderen en diverse vrienden hebben gehad. Het is voor mij best moeilijk om toe te geven, dat ik het echt allemaal niet meer zelf kan doen en ik weet dat ik een ramp ben, als ik de controle over acties uit handen moet geven. Toch blijft het nog steeds vreemd dat ik om 10 voor 12 niet alles uit mijn handen hoef te leggen om de tram door te zwaaien. Dat zal nog wel even duren. Gelukkig staat er ruim voldoende "tram-wel-en-wee" op facebook, zodat ik aardig op de hoogte blijf.
Ik heb nu dus alle tijd om een rustig te overdenken, waarmee ik de nog grotendeels kale muren zal gaan opvullen, waar ik uiteindelijk nog wat lampen zal gaan ophangen en als laatste, wat we uiteindelijk met de tuin zullen gaan doen. We zien het wel, voorlopig vind ik het wennen al werk genoeg. De zomer komt eraan, dus gaan we daar maar eerst eens met volle teugen van genieten. 
