Ineens vond ik een foto, waar ik nog steeds heel trots op ben. Ook een ouwetje, maar het is voor mij het beste bewijs, dat ik in het verleden, serieus met fotografie in de weer ben geweest. Ik maakte hem 56 jaar geleden en is voor mij nog steeds mijn eigen ultimieme kerstplaatje. Ongetwijfeld is het niet de eerste keer, dat ik er iets mee doe, maar ik plaats hem lekker toch nog een keertje. We staan er allebei op, piepjong en net een maand getrouwd.
Maar okee, dit oeverloze gezwets, over het zoeken naar een passende kerstwens, verbergt dus het feit, dat er dit jaar voor een jaarberichtje wel heel erg weinig te melden valt. "Geen bericht, goed bericht", zullen we maar zeggen, maar helaas ligt het toch wel een beetje genuanceerder.
Hoe was dan ons jaar 2022? Natuurlijk was die verhipte corona er nog steeds. Het leek allemaal een beetje op de achtergrond geraakt, maar in maart werden we weer eens duchtig met ons neus op de feiten gedrukt. Karel werd begin van die maand, vanuit de dagopvang, halsoverkop weer thuisgebracht. Hij had een fikse hoestbui gehad en een alerte medewerkster daar had hem een test afgenomen. Dat was bingo! Positief!. Gelukkig was hij niet erg ziek en alleen maar boos, dat zijn "buiten zijn" door mij, was beperkt tot de achtertuin. Ik haastte me naar de drogist voor wat zelftest en na vijf dagen was het bij mij [niet echt verrassend] ook raak. Snotverkouden, maar verder business as usual [hoe kon het ook anders] was ik alleen maar blij, dat ons dat niet aan het begin van de pandemie was overkomen, want ik ben er van overtuigd, dat wij er zo goed doorgekomen zijn, doordat: a. de heersende variant niet zo ziekmakend was; b. we ons met verstand aan de regels hebben gehouden en c. alle wappies ten spijt, trouw onze injecties hebben gehaald.
Onze leven kabbelden, gelukkig zonder veel echte hobbels door. Karel met het idee, dat alles prima ging en ik hield stand in de wetenschap, dat ik op maandag, woensdag en vrijdag, mezelf even "uit" kon zetten, omdat Karel die dagen naar de dagopvang ging. Dat "uitzetten" , is een uitdrukking, die ik een week geleden opving in het programma "Kanaal Sociaal". Daarin zei één van de mantelzorgers, dat hij de hele dag "aan" stond. Dat klopt dus helemaal, want dat doe ik ook. Overdag met Karel in mijn nabijheid voel ik een soort spanning, waardoor ik eigenlijk altijd op één of andere manier met hem bezig ben en `s avonds ga ik naar bed in de wetenschap, dat ik midden in de nacht voor een nat bed [of erger] uit mijn slaap kan worden gehaald. Dit alles is helaas stressvol en doodvermoeiend. Zolang alles maar "gewoon" z`n gangetje gaat, red ik het allemaal nog wel, maar er is echt geen plek meer voor extra`s en uitjes met z`n tweetjes, trek ik zeker niet meer.
Op mijn vrije dagen ga ik meestal weg. Boodschappen doen in verweggistan of gewoon een eindje rijden. Dan voel ik me weer een beetje mens onder de mensen. Dan ben ik weer mijzelf. Lekker mopperen op medeweggebruikers, uren wegblijven van huis, dingen doen, die anders niet kunnen en met mijn twee dochters eens lekker lachen. Die dagen vliegen dus voorbij en zijn veel te kort. Maar ondanks dat hoop ik, dat deze regeling nog een tijdje voldoende blijft, want bij voorzichtig doorvragen, blijkt dat Karel echt niet nog meer dagen naar de dagopvang wil. En eerlijk gezegd, begrijp ik dat best, want het is nogal wat.
Van twee mensen moesten we dit jaar afscheid nemen. That`s life natuurlijk, maar ik wen er nooit aan. De eerste was een vriend van Karel, met wie hij veel op trok tijdens de busritten van Opperdoes naar Medemblik. Door Karel`s ziekte, was het voor hem ondoenlijk om met mij naar de begrafenis te gaan. Ik ging wel en gelukkig hoefde ik niet alleen. Een andere "stoomtramvriend" ging met me mee. Daar stond ik dan; in een kerk, helemaal in verre Oosterwolde, via een zelfgeschreven stukje, herinneringen op te halen, aan de twee vrienden; getiteld "Twee kwajongens en een gele bus".
[https://avalon045-avalon.blogspot.com/2022/08/twee-kwajongens-en-een-gele-bus.html]
Het was een ontroerend kippevel-moment voor mij, dat ik nooit zal vergeten. De tweede was mijn goede en jarenlange vriendin uit Den Haag. Het contact kwam uit de origamiwereld, maar het werd van lieverlee steeds meer. Zij was voor mij, met haar kennis van politiek Den Haag de juiste persoon, om onder het genot van koffie met een Bossche bol, en haar wijze inzicht in de politiek, samen, eens lekker de regering onderuit te halen.
Het klopt dus als ik schrijf, dat er maar "weinig" is gebeurd. Aan de andere kant, het is maar net hoe je het bekijkt. Ik prijs me in ieder geval gelukkig met de gedachte, dat ik niet in de toekomst kan kijken, maar dat het wel zeker is, dat er een nieuwe jaar aan komt, waarin wij gaan proberen er het beste van te maken.
