Geschreven: Winterberg, 10 oktober 2011
Dagtekening: 10 oktober 2011
Km.stand 85904 - 416 km
Foto's: geen
Vanmorgen on een uurtje of tien reden we met een kilometerstand van 85480 Opperdoes uit. Het was redelijk weer en we konden lekker doorrijden. ....... tot jahoor net voorbij Avenhorn. Daar begonnen de lampjes boven onze hoofden te knipperen en voor we het wisten reden we met een gangetje van 20 km per uur richting Amsterdam. Ik vond het ondanks alle onheilspellende filemeldingen, die ik bewust had vermeden, op deze plaats en op dit tijdstip toch wel een beetje vreemd en toen er een bergingswagen langs ons reed via de vluchtstrook, bevestigde het mijn vermoeden, dat dit geen gewone file was. Toen we eenmaal het punt waren gepasseerd waar de twee banen overgingen in een baan, ging het beter, en zagen we al snel dat er een kilometertje of wat verderop er iets niet helemaal goed was gegaan. Gelukkig leek het allemaal niet erg, want ik zag alleen maar een aanhanger in de kreukels. Daarna ging het zonder problemen via de A1, A30 en A12 richting Oberhausen. Vlak voor de grens heb ik toch nog maar even de tank volgegooid, hoewel dat een gok was, want ik had geen idee van de dieselprijzen in Duisland. Om kwart voor 12 passeerden we de grens en we realiseerden ons dat we in slechts 2 uurtjes zelfs vanaf ons huis, wat toch diep in Nederland ligt, al naar het buitenland konden rijden.
Even voor Wesel zag ik een rasplatz met WC [moesten ze in Nederland ook eens doen] en omdat het ook tegen etenstijd liep zijn we hier maar gestopt. Toen ik van de wc terugliep naar de auto zag ik een groen beige auto staan en ik dacht in eerste instantie dat het politie was. Ik zag dat een man in uniform die bezig was een van de twee jongeren uit een belgische auto te fouiilleren. Een tweede persoon, wat later bleek een vrouw te zijn, was al bezig de inhoud van de auto grondig te doorzoeken. Op hun rug stond groot het woord ZOLL, dus dat was duidelijk de douane, die dus blijkbaar nog steeds actief is, ondanks alle open grenzen. Later moest ook een duitser eraan geloven. Geen idee hoe ze hun klantjes eruit pikken, maar het viel ons op dat ze een voorliefde hadden voor jonge mensen, met name mannen. Ik kreeg het idee dat iedereen bij het passeren van de grens gescand wordt en dat die douane mensen dan worden ingeseind achter bepaalde figuren aan te gaan. Gelukkig werden wij met rust gelaten konden onze reis zonder problemen vervolgen.
Net toen ik dacht dat het met de afslagen allemaal wel erg vlotjes ging met de tomtom ging het fout. Zal je altijd zien. Gelukkig loste Eva het snel op en konden zonder al te veel omrijden onze weg vervolgen. Om twee uur reden we het Sauerland binnen. Ondank het nogal donkere weer was het een schitterende omgeving, waar de herfstkleuren al flink aanwezig zijn. In Winterberg ging het mis met de tomtom. Toen ik van huis af ging was ik al sceptisch, want ik kon het juiste adres van het vakantiepark niet in de tomtom intikken. Het huisnummer bestond niet, dus neem ik er altijd maar eentje, want ter plekke lost het zich meestal wel op. Nu dus even niet. Na twee keer vragen, en in ons gevoel een uur rondrijden in Winterberg, zag ik godzijdank het park op een berghelling liggen, want ik had nog geen bord gezien, wat mij de goede kant op wees. Ja daarna vond ik een wit bord met alleen maar " Landal". En uiteindelijk moesten we dus nog een kilometer of vijf terug buiten Winterberg en hadden we het eindelijk gevonden. Toen ik deze zoektocht later bij de receptie meldde zeiden ze dat het probleem bekend was. Een beetje stom dus, en ik hield me maar even in om te zeggen "Doe er dan wat aan".
Het is een schitterend huisje, maar helaas weer zonder magnetron Een beetje lastig met die stoofpotjes die ik had meegenomen, maar dank zij mijn Noorse ervaring met magnetronloze huisjes was dat snel opgelost. Karel kan zelfs zijn favoriete nederlandse tv programma' s krijgen, want de hele hollandse tv zooi zit er hier op de kabel inclusief alle commercielen. Wat we gaan doen hier is me nog een raadsel. Hopelijk houdt het weer zich een beetje goed, want de voorspelling was bar slecht. Nou ja, we zien wel.
Geschreven: Winterberg 11 oktober 2011
Dagtekening: 11 oktober 2011
Foto's: 30
Km. stand: nog steeds 85904
Jeetje wat zou ik over vandaag eens moeten schrijven. Helemaal niets gedaan dan filmpjes kijken, borduren, lezen eten en bijna alleen maar binnen blijven. Het was een dag net als wij een keer in Little Houses in Roybridge hadden, nl. regen, regen en nog eens regen. De hele omgeving zat zowat potdicht en was zijknat. Toen ik om half negen voor de derde keer wakker werd, zei ik ook al tegen Karel dat hij maar het beste in bed kon blijven want het werd niets vandaag. Maar dat kon natuurlijk niet. Karel ging uit bed en heeft uitgebreid ontbeten en ik was nog een beetje aan het tuddelen in de badkamer. Om half tien was het wel wat lichter geworden en de overkant van het dal kwam bij tijd en wijle even tevoorschijn. Toch was het te vies om naar buiten te gaan en zelf een rondritje met de auto was geen optie omdat je met zo'n beregende voorruit veel te weinig ziet. Na de lunch werd het wat lichter en regende het ietsjes minder, dus zijn we even naar het hoofdgebouw gelopen. De weg liep helemaal naar beneden en het was maar een klein stukje. Het restaurant en de Bolloclub waren leeg, de winkel idem dito en alleen bij de receptie zou je gaan denken dat het gewoon dinsdagmiddag twee uur was. Daar liepen nog enkele mensen rond. Het folderrek was aardig vol, dus ben ik naarstig op zoek gegaan naar een binnenattractie die misschien wel wat voor ons zou zijn. Tachtig procent van de aangeboden attracties bestonden uit van die echte machosporten, dus schoten we er niet zoveel mee op. Trouwens al die zonnige foto's van die folders werkten ook echt mee om ons een beter humeur te bezorgen. Het zwembad lag onder het hoofdgebouw en was alleen van buiten te bekijken. Dat doen we dus nog wel eens als het droog is, want, ondanks dat de ramen overdekt waren door een groot balkon van het restaurantterras, hadden we weinig zin om nog natter dan nat te regenen. De wandeling terug was wel even slikken, de weg liep steil omhoog, en toen ik daar liep te hijgen, bedacht ik me opeens dat ik gisteren ook heel snel vanuit zijn twee naar de eerste versnelling moest om naar boven te rijden. Maar achteraf was ik toch wel blij dat we even een frisse maar natte neus hadden gehaald. De rest van de dag zijn we maar weer binnen gebleven en heb ik mijn kookkunst weer uit de kast moeten halen om iets eetbaar op tafel te zetten. Ik begin er nog lol in te krijgen. De duitsers vinden kant en klaar maaltijden duidelijk maar niets, want er is op dat gebied weinig te vinden. Hier in de supermarkt al helemaal niet, want het was maar een klein winkeltje. Uiteindelijk heb ik een vacuumpak aardappels, een pak diepvries spinazie en een pot worstjes meegenomen. Dat werd toch nog wel een lekkere maaltijd, vooral ook omdat ik ook een pot appelmoes had meegenomen. Dat is iets wat we in jaren niet gegeten hadden. Het was zelfs zo goed dat de toetjes er niet meer bij konden. Dat komt dus morgen wel. Op het moment 22.15 uur ligt Karel in het ligbad en zit ik beneden dit stukje te tikken. Ik zei een half uurtje terug tegen Karel dat ik het ondanks het slechte weer heerlijk bevrijdend vond hier zo te zitten. Alle rompslomp van het huis bevind zich lekker 400 km verderop, want daar heb ik de laatste tijd nogal wat moeite mee. Er staat en ligt zoveel overbodige troep in huis, dat ik met liefde de hele zooi weg zou willen gooien. Mijn wens is al jaren een zo minimalistisch huis, waarin ik alleen maar spullen heb, die ik werkelijk nodig heb. Alleen het internet mis ik wel, maar eigenlijk alleen maar om het thuisfront te laten horen hoe het hier is en om deze stukjes door te sturen. De twitterdwang is aardig verdwenen en hoewel het allemaal erg leuk is blijkt het ook bij mij best wel verslavend te werken. Eeyore [mijn borduurwerkje] is al af en als het zo blijft regenen zal maatje Winnie morgen ook wel af zijn. Zijn benen en buik zijn er al. Zo dit verhaaltje is ook weer klaar. Best knap zo'n stuk over een dag waarop we eigenlijk niets gedaan hebben.
Geschreven: Winterberg 12 oktober 2011
Dagtekening: 12 oktober 2011
Km.stand: 86099 - 195 km
Foto's: 37 foto's
Goh, 12 oktober, de verjaardag van mijn vader. Toen ik de datum noemde merkte Karel meteen op dat hij als hij nog zou leven 90 jaar zou zijn geworden. Het mocht niet zo zijn, helaas, maar toch blijft deze datum iets speciaals hebben.
Toen ik vanmorgen uit het raam keek, was de aanblik niet veel anders als de dag ervoor, en om eerlijk te zijn had ik niet veel anders verwacht. Toch leek het iets minder somber. Het miezerde iets minder en het leek ook ietsje lichter. Om toch niet weer de hele dag binnen te blijven zitten, had ik de folders nog eens doorgespit en een of ander mijnmuseum in Bestwig gevonden, waar we evt. wel een rond zouden willen kijken. Onder de grond ben je niet afhankelijk van het weer en hoewel er werd gewaarschuwd dat het er koud zou zijn, is het is er in ieder geval wat droger, behalve misschien wat druppels die van het plafond zouden vallen. Ik wilde er wel heen, maar besloot dat in ieder geval te doen via een grote omweg. Hoewel Eslohe zich als een magneet naar ons toetrekt, besloot ik toch maar eens een totaal andere kant op te rijden. Per slot van rekening kende Eslohe zo ongeveer wel. Ik reed dus oostwaarts naar Bad Wildungen [het eindpunt van vele treinen die in het verleden uit Amsterdam naar Duitsland vertrokken], dan naar het noorden, naar Waldeck, waar volgens mij koningin Wilhelmina's vader of echtgenoot [dat moet ik thuis nog even googelen] vandaan komt, daarna via Korbach [waar ik Ingrid vanuit de Mek belde], Willingen [een grote toeristenplaats met een gigantisch groot spoorwegviaduct] en Olsberg weer richting Silbach/Winterberg. Zoals het zo vaak gaat met plannen hebben we het mijnmuseum niet gezien :-).
Half vier waren we terug. Een mooie tijd, want hoewel het inderdaad veel minder vies was dan gisteren, was het nog steeds verre van droog. In Bad Wildungen hebben we in een hele grote Edeka, die daar Center Herkules werd genoemd, wat boodschapjes gedaan, zodat we genoeg voorraad hebben om de rest van de tijd hier door te komen. Eten in het restaurant schiet er dus bij in. Het is hier een beetje te stil om echt gezellig te zijn, dus bewaren we dat maar voor een volgende keer.
Het is nu 11 uur en Winnie is af. Dat was, zoals ik gisteren al schreef te verwachten. Morgen dus maar filmpjes kijken zonder borduren. Dat wordt nog wat, want ik begon er aardig aan te wennen.
Geschreven: Winterberg 13 oktober 2011
Dagtekening: 13 oktober 2011
Km.stand 86437 - 338 km
Fotos: 50
Vannacht om 4 uur werd ik door Karel gefeliciteerd met Sam. Mijn eerste reactie was 'Huh?' Oh, ja moet dat nou?' Ja okee, ik was wakker, maar nog niet echt bij de tijd. Heel lief was het natuurlijk wel. Waar je al niet aan denkt midden in de nacht. Deze dag heeft een heleboel goed gemaakt met betrekking tot al die regen. 's Morgens vroeg keek ik naar buiten en bleek de lucht helemaal opgeklaar en een uurtje later scheen volop de zon. Het was schitterend mooi buiten. Alle nattigheid trok naar boven en we hadden geluk dat het park zo hoog lag, want volgens mij was er in het dal door de optrekkende mist nog geen zon te bekennen. Ik heb me snel aangekleed en ben als een haas buiten wat foto's gaan maken. Toppie!
Na het ontbijt hebben we wat broodjes klaar gemaakt en zijn op pad gegaan. Gelukkig pakte de gok goed uit en kon ik nu de Hoch Sauerland Route met zon gaan rijden. Het was wel lastig rijden op die kaart en na drie de weg kwijt te zijn geweest, hebben we toch de tomtom er maar weer bijgepakt. De route leek op een acht en precies in het midden, dus in het kruis lag Winterberg. Het was weer als vanouds. Om elke hoek of bocht kon ik wel een foto maken. Vooral de kerkjes en zwart-witte vakwerkhuizen hadden mijn voorkeur, en die waren er genoeg. Ik heb me ingehouden natuurlijk want wat moet ik met al die foto's. Toch heb ik de auto verschillende keren even aan de kant gezet om een plaatje te maken.
Ergens onderweg dacht ik even dat er een aanrijding was geweest, maar het was zo zielig. Er was een auto die een hertje had aangereden en dat beestje lag nu zwaar bloedend aan de kant van de weg. Het leefde nog wel, maar daar was alles mee gezegd. Er waren al genoeg mensen aanwezig die zich met de zaak bemoeide dus ben ik doorgereden. Een vrouw stond wit weggetrokken aan de kant van de weg en ik had het best met haar te doen. Ik dacht weer even terug aan die arme poes die het tegen onze auto moest afleggen. Het gebeurt dus ook echt, die overstekende herten op de verkeersborden, stonden er niet voor niets. Ik zou niet weten wat ik had moeten doen, als het mij was overkomen. Thuis bel je de dierenambulance, maar hier? en dat nu juist op zo'n stralende dag. In Medebach kwamen we langs Centerparcs en nu begin ik te begrijpen waar al die hollanders vandaan komen. Twee hollandse parken zo dicht bij elkaar. Toch ben ik blij dat ik hier zit, want volgens mij stonden op dat park alleen maar appartementen. Wel was er een zwembad met zo'n grote ronde spiraalbuis, dus zal het wel iets groters zijn geweest dan hier.
Om half twee hadden we de 'acht' gemaakt en zaten we weer achter zo'n lekkere bak koffie bij de MacCafe die nog geen vijf kilometer van het park afligt. Ook hadden ze weer een ruime keuze in gebak en we hebben ons beperkt tot zeer bescheiden onduitse, echte 'cupcakjes'. Karel eentje met vanille- en ik eentje met aardbeiensmaak. De Aral pomp stond ervoor, dus ook de auto's dorst kon worden gelest. Maar wat nu? Het was dus zoals ik al zei nog vroeg in de middag en teruggaan naar het park was geen optie. Winkelen is ook onze hobby niet, dus vroeg Karel ineens 'Hoever is het naar Eslohe?' Haha hij is dus ook al besmet met het Eslohe virus. Op mijn antwoord dat het maar 40 km. is zijn we na lang twijfelen toch maar die kant op gegaan. Dat hadden we beter niet kunnen doen. Na 20 km omrijden omdat er een verbindingsweg was afgesloten en een hopelijk niet geflitst moment in Meschede bereikten we Eslohe. Het was best even leuk om het weer te zien, maar we zijn er niet blijven hangen. Positief was wel dat de weg terug een schitterende route was, die we nog niet gereden hadden. Dat was dus een ritje van 111 km. waarvan we dachten dat het er maar 80 zouden zijn.
Nu zijn we zo langzamerhand weer aan het inpakken. Dat is zo gebeurd want zoveel hadden we niet mee voor die paar dagen. Alle eten is op, behalve nog wat broodjes die zijn voor het ontbijt. Morgenavond weer in Opperdoes. Het is nu nog niet voor te stellen.
Geschreven: Opperdoes, 14 oktober 2011
Dagtekening: 14 oktober 2011
Km.stand: 86748 -5311 km
Foto`s: 2
We zijn weer thuis. Karel is al druk aan het uitpakken, en ik vraag me af waar hij die energie vandaan haalt. Ik moet altijd even thuiskomen hoor, zelfs na zo`n kort uitje van vijf dagen.
Vanmorgen om 8 uur was keek ik uit het raam en zag dat het behoorlijk gevroren had. Er lag een hele witte ijslaag over de daken en de weilanden, waar nog geen zon op scheen leken bedekt met een laagje sneeuw. Dus ben ik meteen naar beneden gerend om mijn fototoestel te halen. Vanuit het badkamerraam heb je het mooiste uitzicht, want daar kijk je nog verder over de daken heen. Zelfs op het autodak lag ijs. Dat was dus krabben geweest als we meteen weg hadden gemoeten. Maar dat hoefde niet, we hadden tot 10.30 de tijd om weg te wezen, dus heeft Karel eerst even op zijn gemak een ontbijtje weggewerkt. Daarna zijn we langzamerhand alles maar eens naar de auto gaan brengen. Uiteindelijk restte ons nog de standaard klusjes zoals, de vuilniszak in de container gooien, de glazen potten in de glasbak doen en de sleutels inleveren bij de receptie. De tomtom werd ingesteld op "thuis" en tot onze stomme verbazing kwam er weer een volslagen andere route uitrollen. Het was weer stralend weer en de optrekkende mist maakte de omgeving sprookjesachtig. Ergens onderweg vonden we nog een supermarkt en kochten we nog wat lekkere pudding- en gewone broodjes voor onderweg. Met een half uur bereikten we de autobahn en het verbaast me iedere keer weer wat een werk dat de aanleg van die wegen moet zijn geweest. Dit stuk had over een lengte van naar ik schat zo`n 10 km minstens vijf van die lange "Talbrücken". Jammergenoeg hebben ze allemaal schermen en zie je bijna niets van de omgeving. Na Oberhausen werd de weg wat rustiger en kon ik het toch niet laten om de auto nog eens op topsnelheid te laten rijden. Dat had ik in Nrd. Duitsland in mei al gedaan, maar toen hadden we veel meer bagage bij ons. Nu kwam de teller op 167 km. per uur. Jammer, net geen 170, dat klinkt zoveel leuker, maar wel 12 km. meer dan de vorige keer. Even over enen reden we bij `s Heerenberg de grens weer over en waren we weer in het vertrouwde Nederland. Het verkeer leek na die 167 helemaal in slow-motion te gaan, maar ja als je je verstand gebruikt is het toch wel logisch. Prettig is het eigenlijk niet als die auto`s met die topsnelheid langs je heen blazen.
Ik had de tomtom ingesteld via Harderwijk, om via de Veluwe en dan door de polder terug te rijden, maar ik denk dat ik een fout gemaakt heb. We hebben de Veluwe, noch Harderwijk gezien en ik ben via Nijkerk en Lelystad over de dijk naar huis gereden. Geen idee wat ik fout gedaan heb, en eigenlijk maakt dat ook niet uit.Ongeveer vier uur waren we thuis. De auto was natuurlijk binnen de kortste keren leeg en heb direkt daarna mijn laptop opgediept en deze stukjes op mijn blog gezet.
