Op deze blog schrijf ik allerlei stukjes uit mijn jeugd, gezin en andere zaken, die mij op dat moment bezig hielden.
Op mijn tweede blog heb ik mijn creativiteit los gelaten. Was het eerst borduren en breien, nu is het bijna alleen nog maar haken wat me heerlijk van de straat houdt.
Avalon`s creablog: http://avalon022.blogspot.com/

Vanaf 2005 hou ik een digidagboek bij. Ik heb hierin over vanalles geschreven. Soms schrijf ik drie stukjes in een week en soms duurt het maanden voordat ik weer inspiratie krijg om iets op te schrijven. Dat kan dus vanalles zijn, heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden, vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven. Alle verhaaltjes staan sowieso in pdf formaat ergens prive op laptop of externe schijf, maar ik heb besloten om zo langzamerhand alle verhaaltjes alsnog te publiceren op deze blog. Veel leesplezier.

Ps-1. Al bladerend door de onderwerpen zie ik nu [1-8-2013] dat het een rommeltje is geworden met de lettertypes en grootte van letters. Hoe dat komt weet ik niet. Wel weet ik dat ik ze zo niet gepost heb. Nu [26-2-2021] is het nog steeds niet veel beter. Het is jammer, dat ik niet meer grip heb op de lay-out van de stukjes. Maar goed, ik heb me helaas te houden aan de beperkte mogelijkheden. Het zij het zo, maar een rommeltje blijft het.

Ps-2. De bovenstaande foto is door mij genomen in een goddelijk rustige omgeving in de buurt van Säffle [Midden Zweden] in juni 2012.

maandag 18 januari 2021

Carrick-a-Rede Rope Bridge

Ik moet mijn frustratie nog even inhouden. Ik loop er hard aan te denken om, vanwege de doorlopende wifi problemen met de mediabox, weg te gaan bij Ziggo, maar voordat ik dat doe, wil ik nog eerst de serie Game of Thrones hebben gezien. En hoewel onze zoon Rob de inhoud van deze serie kort en bondig samenvatte met "Geweld, sex en incest", was dat zeker niet mijn aanleiding om me door die acht seizoenen heen te worstelen. Ik had er al veel over gehoord en wilde eigenlijk ook zelf wel eens zien of die serie de 9.3 waard was, die hij had gekregen bij de IMDB. Ja, het moet gezegd worden, hij had helemaal gelijk, het geweld, sex en incest was overheersend aanwezig, maar één ding zei hij niet meteen. De beelden die ik voorgeschoteld kreeg, zijn fenominaal en ik heb echt geen spijt dat ik aan het begin even heb doorgezet. Zowel de reële beelden met werkelijke mensen, als de computerbeelden zijn fantastisch. De landschappen met zijn kastelen, de draken, de kostuums en ook de veld- en zeeslagen, met die massa`s mensen. Mijn petje mede af voor het computerwerk, want het leverde prachtige plaatjes op. Toch was het vooral in het begin, afzien. Binnen de eerste paar afleveringen kreeg ik zoveel personages en namen voor mijn kiezen, dat ik echt niet meer wist, wie wie was. Gelukkig dunde dat al snel uit door die voornoemde, bloederige knokpartijen en na de eerste twee seizoenen begon, zelfs voor mij, het verhaal een beetje vorm te krijgen, en beter nog, ik begon de hoofdpersonen eindelijk te herkennen.

Maar.....ik had nog een andere reden om die serie te gaan kijken. In publicaties had ik gelezen, dat er opnames waren gemaakt aan de ruige Noord Ierse noordkust, met als speciale plek, de Carrick-a-Rede Rope bridge, een superenge en hoge touwbrug, die tussen het vaste land een klein rotseilandje hing. Heel diep onder de brug, beukte de zee op de kliffen. Was het vroeger een brug, die de zalmvissers gebruikten, tegenwoordig is het een grote toeristische attractie, maar dat maakt hem niet minder eng. Het was precies daar waar wij 5 juni 2002 ons bevonden en zelf over deze brug naar het eiland wiebelden. Eng was het zeker, maar onvergetelijk! Ik moest tot seizoen 5 wachen, maar dat was het waard. Omgeven door een groot kasteel, was de brug goed zichtbaar. Aan beide kanten waren grote kasteeldeuren en twee duistere figuren hadden in het duister ruzie, midden op de brug. De afloop laat zich raden. De verliezer verdween in de kolkende massa, 30 meter onder de brug.

Omdat ik het toch allemaal wel bijzonder vond, heb ik in de kamer alle lichten uitgedaan en wat foto`gemaakt van het donkere beeld van de tv. Die plaats ik alleen privé, omdat ik geen zin heb om HBO achter mijn broek aan te krijgen, want ik heb geen idee, hoe het zit met de rechten. Die tv-foto`s zijn wel van mij, maar de beelden niet. Maar ik geef je op een briefje, dat ik op het puntje van de bank zat, want het was een hele spannende ervaring om zo`n markante plek, waar je zelf bent geweest, zo in een film te zien. En niet alleen de brug, maar ook de hele ruige Noord Ierse noordkust is herkenbaar, met zijn kleine strandjes, waarvan er tussen de kliffen, zoveel aanwezig zijn. Maar het meest verbaasd was ik over de manier waarop ze de brug helemaal in zijn Game of Thrones omgeving hebben gezet. Onherkenbaar en niets was er te zien van het knullige kaartjeskantoortje of trapje dat meter of 10 naar beneden ging, om op de brug te komen.

Gelukkig heb ik wel de rechten van mijn eigen vakantiefoto`s. Ik herinner me nog goed, dat het nog een hele klus was, om staande op die twee wiebelende planken een scherpe foto te maken. Recht vooruit ging nog wel, maar in de diepte? Onbegonnen werk, want ik durfde al nauwelijks naar rechts en naar links te kijken, laat staan, naar beneden. En dan moest ik me ook nog eens vasthouden aan die touwen. Nee, jammer maar helaas, en in de wetenschap, dat het zelden lukt, om diepte in een foto te krijgen, door recht naar beneden te fotograferen, heb ik dat maar niet eens geprobeerd.



Vrijdag 9 april 2021:

Toen ik een paar maanden later tegen Rob zei, dat ik mijn tv-foto`s niet durfde te posten hier, begon hij keihard te lachen. "Nou, aan die fotootjes van jou, tussen de miljoenen foto`s, zullen ze zich heus niet storen hoor" zei hij. Vandaar dat ik de gok maar neem. Een beetje eng, dat wel, maar hopelijk heeft hij gelijk.