Hoe grappig is de aanleiding soms, waardoor herinneringen plotseling je hoofd binnenrollen. Neem nu deze:
Suzanne, Ingrid en ik zitten op 17 juni 2019, voordat we de wissellijsten gaan kopen, bij Ikea in het restaurant aan de koffie en de thee. We hebben het over onze creatieve hobbies [waar zouden we anders over moeten hebben], en ineens zegt Suus, dat tegenwoordig het smyrnaknopen weer in de belangstelling staat. Ze laat wat foto`s zien op de telefoon en ineens herinner ik me dat ik in het verre verleden, daar ook eens mee bezig ben geweest. Niet thuis, want wat zou ik met een smyrnakleed moeten doen, maar op initiatief van de gemeente [toen nog Bovenkarspel], die een werkstuk had opgezet als integratieprojekt tussen de oorspronkelijke bewoners en de nieuwkomers, die in grote getale [net als wij] in de nieuwbouwwijken kwamen wonen.
Dat werkstuk bestond uit het knopen van een groot wandkleed, waarop verschillende sportende mensen waren uitgebeeld. In kleine groepjes kwamen we één keer per week naar sporthal “De Flint”, waar het kleed zou komen te hangen, om al knopend en natuurlijk babbelend er een gezellige morgen van te maken Stom genoeg heb ik, tijdens dat werken, zelf geen foto`s genomen, maar gelukkig was ik wel zo slim om een krantenstuk te bewaren. Minder handig was, dat ik op dat krantenstuk geen datum heb gezet, dus blijft het juiste tijdstip onbekend. Ook google gaf geen datum prijs, dus vertrouw ik maar op mijn geheugen, dat 1975 zegt.
Een slimmigheidje heb ik echter wel uitgehaald. Toen ik bezig was met de onderste rij van het witte rokje, dat het “gymmeisje” rechts aan heeft, heb ik als het ware een herinneringspunt aangemaakt, in mijn geheugen. Ik vond dat bewuste rijtje wel een cruciaal punt en hoopte dat dit zou blijven hangen. Tot mijn verwondering heeft dat gewerkt, want toen ik een paar jaar terug eens in De Flint was, kon ik die bewuste steekjes nog steeds aanwijzend en zeggen: “Kijk, deze rij knopen, heb ik gemaakt”. Wel kon ik toen al zien, dat de tand des tijds al aardig had toegeslagen en begonnen de kleuren wat te vervagen.
Ons “vrijdag-groepje”, ja, zelfs dat weet ik nog, is gelukkig door de gemeente zelf een keer op de foto gezet. Alleen van de meest rechtse persoon, weet ik nog een naam. Tiny Leeuwis, was de moeder van Jaqueline, die bij Rob[bie], onze zoon in de klas zat. Helaas heb ik nadat ik in 1976, de Hugo de Grootsingel verliet, haar uit het oog verloren. En voor wie mij niet herkend na al die jaren, zelf sta ik v.l.n.r. als derde op de foto.
Of de mooie doelen van het plan succesvol zijn geweest, weet ik niet, maar ik vond het een geweldig initiatief waaraan ik met veel plezier heb meegedaan.
Dinsdag 19 januari 2021
Bovenstaande schreef ik op juli 2019. Ik publiceerde het toen niet, want ik wilde eerst zeker weten of het wandkleed er nog hing [of niet] en zo, ja, om er dan meteen wat foto`s van te maken. Kijk, en daar zat hem het probleem. Het kwam er gewoon niet van. Eerst was het "Ohhh, vergeten" en "De Flint was niet open op het moment dat ik er voor de deur stond", en later werd het nog erger. Karel`s ziekte en corona waren de genadeslag. Het bestandje stond nog steeds in de map "stukjes", maar daar bleef het bij. Af en toe dacht ik er wel aan, maar zo`n gedachte verdween ook weer snel.
Een week of wat terug kwam het weer eens ter sprake en toen wist dochter Suzanne met stelligheid te zeggen dat het wandkleed er niet meer hing. Info, die ik een jaar geleden ook al kreeg van Angela Goldstein, maar stom genoeg heb ik er toen niets mee gedaan. Na twee keer gehoord te hebben dat het er echt niet meer hing, vond ik mezelf wel een beetje dom, en besloot er nu maar eens iets aan te doen.
Pfffff...........het mag duidelijk zijn, dat mijn herinnering zo slecht nog niet is. Wat een geruststelling!
