Weer veel te vroeg wakker, lag ik in bed een boek [Blauw van Almar Otten] te lezen. Het was een goed en spannend verhaal, waarin een grootindustrieel over zijn werkende leven zat na te denken. Op een gegeven moment dacht hij: "Met een mannelijke nakomeling is de bedrijfsopvolging ook voor de volgende generatie verzekerd". Door die zin en vooral het woord "mannelijk" erin, raakte ik de draad van het verhaal helemaal kwijt en begonnen mijn stekels overeind te staan. Mijn reactie was zoals altijd: "Jahoor, daar heb je het weer. Waarom alleen een man, of een vrouw dat niet kan" en het resultaat was, dat ik binnen de kortste keren, bovenop mijn dekbed mijn frustraties via dit stukje van mij af zat te tikken.
Waarom
een man? Iets waar ik me altijd aan heb gestoord. Mijn besef, dat er
dienaangaande iets fout zat, kwam niet meteen. Toen ik trouwde in
1966 vond ik die achternaamwissel eigenlijk wel interessant. Het was
trouwens doodnormaal. Ik kreeg een dubbele naam, waaraan iedereen
kon merken, dat ik getrouwd was en het voelde als een zekere status.
Dat duurde niet lang. Buitenshuis kwam de vrouwenbeweging op gang en
Dolle Mina`s veroverden de wereld. Niet voor mij hoor, want toen was
ik nog druk bezig met kleine kinderen en volop getrouwd zijn. Toch
kroop er wel enige bewustwording in mij. In mijn paspoort, viel de
tenaamstelling me op. Hoe het er precies stond weet ik niet meer,
maar het verbaasde me blijkbaar wel dat mijn meisjesnaam een
ondergeschikte plaats in het document gekregen had.
Bij
het volgende paspoort, in de jaren '70, dacht ik beter het beter te
doen. Ik had ergens gelezen, dat ik het document op mijn meisjesnaam
kon laten zetten en dat deed ik dan ook. Het gaf mij een goed gevoel
totdat we voor een vakantievlucht op Schiphol stonden. We hadden er
natuurlijk nooit aan gedacht, maar bij de ticket controle op de
luchthaven kwamen mijn achternaam op de ticket en die op mijn
paspoort, door deze handelwijze, niet overeen. Op de tickets stond
"De heer en mevrouw met de onze gezamenlijke achternaam" en
op mijn paspoort was in eerste instantie alleen mijn meisjesnaam te
zien. Ik kon pas mee, na een heleboel gedoe, toen bleek dat ook mijn
aangetrouwde naam, een paar bladzijden verderop, toch nog wel in
mijn paspoort stond. Daardoor kon ik "gelukkig" bewijzen,
dat ik degene was, die op de vliegticket stond. Toch bleven
paspoorten mij storen, want hoewel, in latere versies mijn
meisjesnaam wel standaard als eerste werd genoemd, stond er ook:
"Getrouwd met", of nog mooier "Wife of", met
daarna de achternaam van mijn man. Dat was nog tot daar aan toe, maar
het oneerlijke zat erin, dat in het paspoort van mijn man, ik,
helemaal niet werd genoemd. Waarom was ik een getrouwde vrouw en hij
niet een getrouwde man? Dat noem ik toch echt geen gelijkheid.
Toch
bleef ook verder in mijn leven, de vrouwonvriendelijkheid en
vermeende ongeschiktheid, overal in de maatschappij en vooral in het
bedrijfsleven, me wel bezig houden. Er zit zoveel oneerlijkheid in.
Mannen en vrouwen mogen dan fysiek niet hetzefde zijn, voor de rest
zijn ze volkomen gelijk. Er zijn slimme en domme mannen, maar ook
slimme en domme vrouwen. Bewust sloot ik me nooit bij acties aan,
want dat gaat me te ver, maar mijn hele kleine bijdrage is, dat ik
altijd stem op een vrouw. Ook kreeg mijn zelfbewustheid een flinke
opkikker, toen ik na al die jaren als "vrouw van", in de
vorm van AOW, mijn eigen inkomen kreeg, op mijn eigen [meisjes]naam.
Hier uit bleek dat er, in al die jaren, toch wel iets veranderd is.
Toen ik mijn frustraties, na het schrijven van dit stuk
weer was een beetje was kwijtgeraakt, bedacht ik me ineens, iets heel
anders. Een paspoort had ik al jaren niet meer, dus pakte ik mijn
IDkaart en was benieuwd hoe het nu, na al die jaren, met de
tenaamstelling zat. In eerste instantie werd ik helemaal blij met de
vermelding van alleen mijn meisjesnaam. Zou het? Dus niet, want toen
ik het kaartje omdraaide kwam de desillusie. Jahoor, wederom een
"e/v". En net zo erg, op mijn rijbewijs is het eenzelfde
verhaal. Beste mensen, bestuurders, instanties en administrateurs in
de wijde omgeving, hou nou alsjeblieft eens op, mij als "e/v"
te beschouwen. Hoewel, die "e/v"-vermelding me [tot mijn
ongenoegen] redde op Schiphol, ben ik, een zelfstandig persoon, die
toevallig wel getrouwd is, maar beslist niet in allerlei officiele
documenten, betiteld wil worden als "echtegenote van".
Ik snap dat in veel admistratieve situaties, mijn twee achternamen moeten worden gekoppeld, maar er zijn vast wel manieren te bedenken, dit te verwerken, zonder een vermelding op IDkaart of rijbewijs. En zo niet, vermeld dan ook een "e/v" + mijn naam op de IDkaart van mijn echtgenoot. Dan komt de e"mens"cipatie echt weer een stukje dichterbij.
Ps: Ohh, dat vergeet ik nog. Ik had er al aan gedacht, maar achteloos en zonder na te denken zette ik het hele verhaal al op fb. Inderdaad Tineke, ik zag het ook. Op het vaccinatiebewijs van de coronaprik ben ik ook heerlijk alleen mijzelf. Alleen mijn meisjesnaam staat erop vermeld en zo hoort het ook. Weer een stapje in de goede richting.
Geschreven: 10 mei 2021 en 19 mei 2021
