Ik weet zeker, dat
ik ze tijdens mijn jeugd, toen ik in mijn eentje door Amsterdam
slenterde, al heb ontmoet. De twee vrolijke beeldjes, of te wel “Het
kussende paartje”, een mannetje en een vrouwtje, in oerhollandse
klederdracht en klompjes, speels met hun snoetjes tegen elkaar. Ze
zijn van aardewerk en natuurlijk uitgevoerd in het niet misteverstane
"Delftse" blauw met wit. In lange rijen stonden daar , in
dat kleine souvenirwinkeltje, verborgen in de Munttoren in het
centrum van Amsterdam, gelaten wachtend op kopers. die ze zouden
meenemen naar alle hoeken en gaten op deze wereld.
Kitsch?. Ja, misschien. Het is maar hoe je het bekijkt. Ik huiver van kitsch, en toch, hihihi, ze hebben wel wat. Zoveel zelfs dat ik, toen ik in november 2013 een haakpatroon ervan vond, mijn haaknaalden, katoen en vulling uit de kast heb gehaald en ze met veel plezier heb gemaakt. Daar stonden ze dan weer, gehaakt van katoen dit keer. Wederom met hun lippen tegen elkaar. Sterker nog, ik moest die koppies met de lippen aan elkaar naaien, want anders bleven ze niet staan. In Opperdoes waren ze nog prominent aanwezig, maar nu hier in Grootebroek, met een veel kleiner huis, is hun plekje ook een beetje bescheidener geworden. Erger nog, ik heb tijdens mijn grote opruimwoede van de verhuizing af en toe de gedachte had ze weg te doen, maar gelukkig kwam ik op tijd weer bij mijn positieven. Dus blijven ze nu met z`n tweetjes wonen op een grote richel op zolder, samen met een heleboel snuiterijtjes die ik met de beste wil van de wereld beneden niet meer kwijt kan.
Tot voor kort dacht ik dat dit het einde zou zijn van mijn paartjes verhaal, maar niets is minder waar. Een poosje terug las ik in de krant, dat de beeldjes in king-size formaat ergens in het westelijk havengebied van Amsterdam waren geplaatst. Wauw, dacht ik meteen, die wil ik zien en moet ik tzt maar eens gaan zoeken. Dat herinnerde ik me ineens, toen ik samen met Suzanne voor een oogcontrole naar het VU reden. Natuurlijk waren we zoals gewoonlijk, weer veel te vroeg. Om de torenhoge parkeerkosten een beetje te drukken en niet ellenlang in de wachtkamers rond te hangen, vroeg ik Suzanne om eens te zoeken, waar die beeldjes zich bevonden. Internet bood, zoals gewoonlijk, supersnel uitkomst, en ze vond de locatie relatief dichtbij, toen we net de Coentunnel uitkwamen.
Ze stonden vlakbij de
steiger van de Hempont langs het Noordzeekanaal. "Dat komt mooi uit",
was mijn conclusie, "dan gaan we even kijken". En ja, hoor, behalve dat
mijn" kussende paartje op informatieborden omgedoopt is naar
een "Kissing couple” en ze behoorlijk uit de kluiten gewassen
zijn, is er weinig veranderd. Ze waren het echt, helemaal zoals ik
ze herinnerde uit de souvenirwinkel op het Muntplein. Echter niet van
aardewerk, daarvoor zijn ze te groot, wat op de foto dank zij Suus,
die er even naast is gaan staan, goed te zien is. En ja, wat moet ik
daar verder nog over vertellen. De beelden spreken voor zich, daar
kunnen geen superlatieven tegenop. En ik?, Ja, ik vind ze helemaal
geweldig!
