Onze huisheks
Zij vloog jarenlang op haar bezemsteel boven onze hoofden, net onder het plafond van onze de woonkamer in
Opperdoes. Ze was een kei in stof verzamelen en krijste en kronkelde
dat het een lieve lust was. Onze huisheks!
Ze reageerde op elk
schel en hard geluid. Ze begon dan wild te kronkelen, haar ogen
lichtten op en er kwam er een angstwekkend en schel gekrijs uit de
richting van het plafond. Vooral in het donker was het leuk want dan
had je niet alleen een heks, maar ook nog een spook boven je hoofd.
De verlichtte ogen waren “horror” in de reinste zin van het
woord. Natuurlijk hadden we veel pret bij elke onverwachte knal of
klap, want dat gaf geheid een luidruchtige reactie van boven.
Het bleef lol, hoewel ze onze kleinkinderen ECHT de stuipen op het
lijf joeg.
Waar ze precies
vandaan kwam, weet ik niet, maar wel dat op een goede of kwade dag
[het is maar net hoe je het bekijkt] onze vriend Arie met haar kwam
aanzetten, omdat hij, zoals hij zelf zei, “Station Opperdoes een
goede plek voor haar vond”, Ook staat me nog heel vaag bij, dat hij
haar had meegebracht uit de Harz. Dat gebergte heeft, behalve een
mooie toeristische spoorlijn, iets met heksen en je vind ze dan ook
in alle soorten en maten in de souvenirwinkels. Maar of hij hem daar
daadwerkelijk vandaan heeft gehaald, wie zal het zeggen? Ik kan het
hem helaas ook niet meer vragen.
De jaren verstreken
en het ritueel ging voort. Tot mijn verrassing had ze naast haar
gewone activiteiten, in november 2005 een brief voor mij. Die hing
aan haar jurk en het was een felicitatie van Karel aan mij omdat we
39 jaar getrouwd waren. Zo lief!!!!
Ook de kleinkinderen
werden groter en hun angst verdween. Wat met de jaren ook verdween
was haar stampij. In het begin merkten we het niet eens, zo waren we
aan haar gewend. Toen ik op een kwade dag in oktober 2013 naar
beneden kwam, lag ze op de grond, uitgeteld en omgeven door stof, die
uit haar jurk was gevallen. Haar bezem en hoed hadden mijn stoel als laatste rustplaats uitgezocht. Dat was het dan, haar touwtje was
gebroken. Het was over en zelfs een nieuwe batterij kon haar niet
meer tot leven wekken. Opnieuw ophangen was geen optie, gezien de
hoogte van de kamer en ja, zeg nou zelf, wat moesten we nou met een
schreeuwloze heks?
Als het ware opgebaard lag ze uiteindelijk in de
vensterbank op weg naar haar definitieve einde. Ons restte ons
slechts een half touwtje aan het plafond waar we met de beste wil van
de wereld niet bij konden en dat heeft er gehangen totdat wij in 2017
uit Opperdoes vertrokken. .
