Geschreven:
Opperdoes, 22 juni 2006
Dagtekening:
Amsterdam, 21-11-1981 en Den Haag 29-10-1983
Gisterenavond
tijdens de film "De Aanslag" van Fons Rademaker kwam het
allemaal weer boven; de massale antikernwapen-demonstraties uit de
beginjaren `80. Ik ging meteen het herinneringsboek met mijn eigen
foto`s nog eens zoeken om het allemaal nog eens te bekijken. Helaas
is en blijft dat boek spoorloos en moet ik dit stukje helemaal uit
mijn herinnering schrijven. Maar één ding weet ik nog steeds heel
zeker, boek of geen boek, ik ben er nog steeds trots op dat ik met
alletwee die grote Antikernwapendemonstraties heb meegelopen. In
Amsterdam met Rob, Ingrid en onze buurvrouw Hilda en in Den Haag
alleen met Rob en Ingrid. Dat meelopen gaf een gevoel wat niet te
beschrijven valt. Het begon in Bovenkarspel al. Een stampvolle trein
die richting Amsterdam gaat; vol met mensen met hetzelfde doel.
Iedereen is vriendelijk voor elkaar en als je dan na Bovenkarspel en
Hoogkarspel station Hoorn binnenrijdt, verbaasde je je erover dat al
die mensen van dat volle perron ook nog in die trein pasten. Op naar
Amsterdam, kaartjes worden niet gecontroleerd want de conducteur zal
het een worst wezen wie er betaald heeft of niet. Iedereen gaat voor
het goede doel naar Amsterdam en die enkeling die dat toevallig niet
van plan was heeft mazzel. Trouwens hij kwam die trein nooit door,
want over al stonden en zaten mensen die voor een groot gedeelte ook
nog beladen waren met spandoeken en borden.Op de balkons waren vele
mensen er maar bij op de grond gaan zitten.
Het
Centraal Station in Amsterdam bood dezelfde aanblik. Hordes mensen
die allemaal richting Museumplein liepen, want daar begon de
demonstratie. Uiteindelijk stonden we op het Museumplein helemaal
vast. Dat was best wel beangstigend want als er ook maar iets zou
zijn gebeurd kon je geen kant op. Toen de mensenmassa richting Dam
begon te lopen werd het beter. Daar liep je dan. Om je heen zag ik de
meest afgrijselijke en vreemdsoortige leuzen op spandoeken en
zelfgemaakte borden. Velen hadden hun gezicht als doodskop of wit
geschilderd en velen liepen er angstaanjagend gekleed bij. Doch de
boodschap was duidelijk. Niemand was gediend van Kernwapens in
Nederland en ook niet in de rest van de wereld. Dit mocht en kon
niet. Vernietigingswapens moesten weg want dit was zinlozer dan
zinloos. Daar was een en dezelfde gedachte in zo`n 500.000 hoofden.
In jezelf denk je hetzelfde. Ik ben moeder; ik heb kinderen en je
denkt aan de toekomst. Die is er niet met die rotdingen. Welke mensen
beginnen nu aan zoiets. Ik liep daar gebiologeerd mee en ik ervoer
wat massahysterie is. Gelukkig dit keer in een goede vorm. Ik stond
er middenin en dat wil niet zeggen dat je alleen maar kijkt. Een
groot deel van het ervaren is ook het geluid. Niet alleen de leuzen,
want ik hoorde vanalles om je heen. Toeters, geschreeuw, zingen en ga
zo maar door. Daar heb ik voor het eerst ervaren wat een "wave"
is. In de Raadhuisstraat herinner ik het me nog. Je hoort het
geschreeuw beginnen bij de Westerkerk, en zwelt dan aan totdat hij
bij jouw is, je doet net zo hard mee en dan wordt het zachter om bij
het Paleis op de Dam te stoppen. En niet alleen het geluid, maar als
een golf doet iedereen met het geluid mee zijn armen omhoog. Dit moet
je meegemaakt hebben om te begrijpen want het valt eigenlijk niet te
beschrijven.
Bij
de Dam aangekomen werd de stoet ontbonden en we probeerden we weer
terug te komen op het Centraal Station. Toen begonnen de natuurlijke
behoeften onze aandacht weer te vragen en een kop koffie en een
plasje zouden een uitkomst wezen. Maar ja, je bent niet de enige. Op
het Damrak was een Burger King, waar nog wel wat ruimte was. We
wilden naar binnen maar een personeelslid dat in de deur stond kon
aan onze buttons zien dat we meegelopen hadden. Naar aanleiding
daarvan werden we als criminelen de deur gewezen en de zaak uitgezet.
Dat was een nieuwe ervaring en een idiote ook nog. Rede voor mij om
in mijn latere leven nooit meer een Burger King te bezoeken.
Uiteindelijk hadden we mazzel dat we toch nog een beetje snel
richting Centraal Station waren gelopen. Wij konden nog het station
en de trein in naar huis. Het dankwoord van het NS personeel dat
loeihard door de omroepinstallatie van die trein werdt gesproken
bezorgde mij op dat moment kippevel.Vlak na ons hebben ze vanwege de
grote toeloop het station tijdelijk moeten sluiten. Rob die we ergens
die dag kwijt waren geraakt zagen we later op het NOS Journaal nog
als laatste door de deuren glippen. Van de optredens en verdere
gebeurtenissen in de stad hebben we later op de tv nog het nodige
gezien, want als je daar loopt heb je geen flauw idee wat er verder
in de stad nog om je heen gebeurt. Dat is op dat moment ook totaal
onbelangrijk want het erbij zijn en je mening kenbaar maken is
verrreweg het belangrijkste. Een dag om nooit te vergeten. Toch drong
het bij de hoge heren niet helemaal door, want we hebben het twee
jaar later in Den Haag nog eens over moeten doen. Ook dit keer waren
er vele mensen op de been, hoewel iets minder dan in Amsterdam.
Wijzelf werden ook wat slimmer. Via een kleine radio die we mee
hadden genomen, wisten we wat er op dat moment verder in de stad
gebeurde. Ook in het buitenland was er gedemonstreerd maar het aantal
mensen wat toen in Amsterdam op de been was is nooit overtroffen.
Gelukkig heeft het uiteindelijk wel resultaat opgeleverd. Die
rotdingen zijn in Woensdrecht nooit gekomen en ook in Europa zijn er
heel wat minder opgeslagen dat eerst de bedoeling was. In Vietnam
gingen de Amerikanen ten onder en na de val van de muur is de wereld
dusdanig veranderd dat de hele Oost-West dreiging verdween. Eind goed
al goed zou je denken. Helaas is niets minder waar. Ik hoef maar om
me heen te kijken om de islamitische dreiging steeds reeeler te zien
worden. Ik vind het doodeng. Enger eigenlijk, want tegen wapens kun
je demonstreren, maar maar hoe doe je dat met zo`n onzichtbare
dreiging. Toch als er weer 500.000 mensen hier tegen zouden gaan
demonstreren en ik kan het lichamelijk nog aan zou ik weer meedoen.
28 juni 2021
Zoals ik al schreef, heeft het me altijd dwars gezeten, dat ik dat fotoboek en nog erger mijn eigen foto`s, die ik in dat boek had geplakt, kwijt ben geraakt. Ergens heb ik een vage gedachte, dat ik het boek aan iemand heb uitgeleend, maar ook dat weet ik helemaal niet zeker. Maar goed, kwijt is kwijt. Het zij zo. Ik heb echter nooit meer aan onze buttons gedacht, waardoor we bij de Burger King als raddraaiers werden beschouwd en niet naar binnen mochten. Ook die is spoorloos. Gelukkig was ik er niet alleen en was dus heel blij, dat zoveel jaren later, dochter Ingrid ineens met dit bericht op de proppen kwam. Dat wil ik dus graag even toevoegen.
11 september 2021:
Van de demonstratie in Den Haag vond Ingrid pas geleden nog wat foto`s. Die voeg ik hier natuurlijk ook heel graag bij. Veel kan ik helaas niet meer vertellen. Op foto 4 staat Ingrid met haar blauwe jas en foto 6 zal ongetwijfeld op het Malieveld genomen zijn.
Juli 2022
Het lijkt wel of er steeds iets bij komt, wat op de een of andere manier te maken heeft met onze deelname aan de grote kernwapendemonstratie toen in Amsterdam en Den Haag. Is het geen button, dan duikt er op 1 maart 2020 op fb wel een plaatje op, waarop dat herkenbare krullenvrouwtje is afgebeeld, die de grote kernraket het land uit schopt. Nu schopt ze echter iets mee, waar iedereen op dit moment met smart op zit te wachten. Duidelijk een link dus, naar de brutale aanval van Poetin op de Oekraïne, die toen net had plaatsgevonden
