En bedankt maar weer !

Om toch maar veel van ons mooie Westfriesland te genieten, rijden wij bij het naar huis gaan vaak een ommetje. Zo ook gisterenmiddag toen ons schone dorp Opperdoes aan de beurt was. De kern van het dorp bestaat uit smalle weggetjes die beslist niet gebouwd zijn als doorgaande wegen voor het autoverkeer. Druk is het zelden, dus met een beetje medewerking van je medeweggebruikers leveren ze dan ook geen problemen op.

Het volgende speelde zich gisteren af op het Oosteinde. Dit is een heel smal weggetje, waar je met een beetje creatief "de zijkant induiken", een tegenligger in een normale personen wagen zou kunnen passeren, zij het niet dat deze als extra attractie een bocht heeft, waardoor je je tegenligger niet ziet aankomen. Gisteren was het raak en ik stond neus aan neus met een grote SUV met daarachter een nog grotere en bredere caravan. Oeps wat nu? Terwijl mijn hersens nog koortsachtig aan het werk waren om de situatie in te schatten, kwam er een opgefokte vrouw van de bijrijderskant uit de auto, die me luidkeels sommeerde: "U moet achteruit!". Helaas weet ik in zulke situaties pas een half uur later wat ik had moeten zeggen, dus het antwoord "Ik moet helemaal niets", bleef achterwege en met veel vijven en zessen manoevreerde ik in die rottige smalle ruime achteruit. Zo`n 100 meter naar achteren was blijkbaar genoeg en zonder boe of bah te zeggen beende de dame met met de auto in haar kielzog linksafbuigend voor me langs hun garagepad op. Toen ontwaakte ik waarschijnlijk uit mijn lethargie en met open ramen riep ik haar toe, "Hallo zeg, een bedankje kan er ook wel af!"

Of ze het gehoord heeft valt te betwijfelen, maar pas toen ik thuis was begon ik bij te komen van de verregaande onbeschoftheid die ik zojuist had ervaren.