Vanaf 2005 schrijf ik korte stukjes in dit digitale dagboek. Dat kunnen er drie per week zijn, maar soms ook, schrijf ik maanden niet. Waarover ik schrijf, dat kan vanalles zijn. Heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden, vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven. Op de foto hierboven sta ik, in de zomer van 1987 in de tuin van één van de grote herenhuizen in het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen. Daar stond een grote "spiegelbol", waarmee ik mezelf op de gevoelige plaat zette. Een selfie dus van ruim 35 jaar oud en ook van ver voordat dat het woord "selfie" werd uitgevonden. Erg scherp is de foto helaas niet, maar ja, wat kan verwachten van zo`n oude foto, die al heel wat heeft meegemaakt vanaf een opname op een 35 mm fotorolletje tot een computerbestandje in het digitale tijdperk. Toch vind ik hem nog steeds de moeite waard om hem eens in het zonnetje te zetten.

vrijdag 4 juli 2014

Een rollenspel

Dit schreef ik op fb:

Het is 4 juli, een warme zomerdag in Oppperdoes. Ik heb me in de schaduw bij de retirade verschansd, om mijn grote grannydeken met zijn zwarte naden in een beetje goed licht in elkaar te naaien. Lok 26 komt ratelend en steunend mijn gehoorscirkel binnenrijden en precies tussen het schaamschot en het retiradegebouwtje door zie het volgende tafereelte zich afspelen. Een bezwete conducteur neemt plaats tegenover twee jochies in de leeftijd tussen de zes en acht jaar . Hij heeft waarschijnlijk helemaal niet in de gaten dat de tram langs het perron staat en diep in mijn hart hoop ik dat hij gaat doen wat ik graag zou willen dat hij gaat doen. En ja hoor hij stelt me niet teleur. Hij neemt zijn bezwete pet van zijn hoofd en plaatst die op het hoofd van het jochie tegenover hem. Daarna geeft hem zijn kniptang en het kaartje wordt door de jongen professioneel voorzien van het gewenste gaatje. Na jongetje nr. één is zijn broertje aan de beurt. Ook hij wordt voorzien van pet en kniptang en doet zijn plicht. Als dit allemaal is gebeurd steekt de conducteur zijn hoofd (nog steeds zonder pet) buiten het raam en laat daarmee even zien dat het stoppen en het naderende vertrek van de tram niet helemaal aan hem voorbij is gegaan. Geweldig zo'n klein toneelstukje op een warme zomermiddag. 
Bedankt! Bert van Elswijk.



















Geschreven: 4 juli 2014
Dagtekening: 4 juli 2014